Vanmiddag, bij thuiskomst, ligt er een pakje op de mat. In het pakje The Lost notebooks of Hank Williams.Zo nu & dan draai ik een cd'tje van Hank Williams. Het feit dat ik überhaupt naar Hank Williams luister, heeft te maken met Jip Golstein, hij schreef ooit over een krat bier, een fles tequila en 40 Greatest hits van Hank Williams. Na het lezen van dat stuk heb ik 40 Greatest hits van Hank Williams gekocht. Heel soms draai ik het, meestal een paar losse nummer. Daar zitten altijd wel Lost highway, Ramblin' man, You win again, Jambalaya en de fantastische tearjerker I'm so lonesome I could cry bij.
De muziek van Hank Williams is... Tsja, de muziek van Hank Williams. De ene dag irriteert het mierzoete country geneuzel me (en knal ik de cd weer snel uit), de andere keer zing ik uit volle borst, vol opgepompt zelfmedelijden, mee.
Nu is er dus The Lost notebooks of Hank Williams met daarop Bob Dylans versie van The Love that faded, een songtekst van Hank Williams op muziek gezet door Dylan.
The Love that faded klinkt als onvervalste, pure Hank Williams' schone kitsch, de ene dag zal het me irriteren, terwijl ik de volgende dag uit volle borst... enz.
The Love that faded is een aanwinst voor de Dylan-catalogus, maar geen aanwinst waar ik wildenthousiast van word. Het is aardig, meer niet.
2 opmerkingen:
Moet ik het qua kitsch vergelijken als de smart die Dylan heeft bij standing in the doorway?
Nee, dit is beslist geen kitsch, maar een mooi country-walsje geheel in de smartlap-stijl die we ook van Hank Williams aka Luke the Drifter kennen. Prima dansbaar, probeer het maar eens uit met je partner in de woonkamer.
Een reactie posten