bomen die boven het gras...

Het geweten van de goegemeente schreeuwt moord & brand, steeds harder. En als het geweten van de goegemeente schreeuwt & het zelfs in vette letters op krantenpapier drukt, wie zijn jij & ik dan om nog zelf te denken?
Laat ons kwasten & verf grijpen, richting de galerie des verderfs togen om de muren te bekalken met 'moord!' & 'brand!'
Hij heeft het over zichzelf afgeroepen, had hij maar niet naar foto's moeten kijken. De schilder is een dief, een charlatan!
Kalk het op de muren!!
Actie!
NU!

Ik ken een aardige vrouw. Ze verdient al het goede in de wereld, maar gerechtigheid is soms ver te zoeken. Het is een tijdje slecht met haar gegaan, heel slecht. Op het dieptepunt kreeg ze het advies om te gaan tekenen, dat heeft haar gered. Ze merkte dat, wanneer ze tekende, haar gedachten als vanzelf wegdreven van de ellende.
Maar tekenen kon ze niet. Niet echt althans.
En al snel begon ze plaatjes uit de Libelle & de Margriet na te tekenen, in het natekenen kon ze haar technische onkunde verbloemen.
Steeds vaker werden haar tekeningen geprezen, eerst alleen door familie & 'goede vriendinnen', en iedere keer dat haar werk geprezen werd, groeide ze een beetje.
Langzaam klom ze uit haar dal. Tekenen had haar van het randje van de afgrond gehaald.
Maar op een gegeven moment kende ze de plaatjes uit de Libelle & de Margriet wel, zoveel variatie in beeld hebben deze bladen niet te bieden.
En dus stapte ze over National Geographic & Atelier.
Ze stapte over van potlood naar olieverf.
En voor ze het doorhad, had ze haar eerste schilderij verkocht. Al snel volgde een tweede & een derde.
Niet lang daarna hingen haar schilderijen in het lokale grand café, prijskaartje in de linker benedenhoek.
Als warme broodjes.
Het zijn maar plaatjes in verf gevangen, dat weet ze zelf ook wel.
Maar haar naam heeft al in het huis-aan-huis-blaadje gestaan, met een foto nog wel.
En zelfs de burgemeester was bij de opening van haar eerste echte tentoonstelling. De copy shop op de markt heeft zelfs een soort van catalogus gemaakt, daarvoor moest ze wel zelf de foto's van haar schilderijen aanleveren.
Er zijn mensen in het dorp die haar 'de kunstenares' noemen & een beetje wereldvreemd vinden.
Ze is nog nooit zo gelukkig geweest.
'Laat haar toch,' fluisteren de mensen achter haar rug, 'het ging zo slecht met haar, en zie nu eens.'

Wat is diefstal nog in deze wereld?
Een brood bij de bakker meenemen zonder te betalen, dat is diefstal.
Maar wanneer jij mij een tip stuurt via de e-mail & ik plaats het hier op de blog zonder je naam te vermelden, ben ik dan een dief-van-gedachten?
Is Marcel Duchamps 'Mona-Lisa-met-snorretje' diefstal of kunst?
Ik weet het niet.
Ik weet wel dat de ophef over Dylans gebruik van foto's voor het maken van de schilderijen uit The Asia series meer te maken heeft met Dylans bekendheid dan met diefstal.

Bomen die boven het gras uitgroeien vangen veel wind en volgens mij is het in dit geval ook zo.
(ik weet het, dit klopt niet, ik heb deze zin ook maar gestolen...)