ik accepteer chaos...

De linernotes van John Wesley Harding vliegen door mijn kop met klapperende vleugels. Te pas & te onpas kruipen steeds dezelfde paar regels uit die linernotes van mijn hersenpan naar mijn tong & en mompel ik voor mezelf uit '"And just how far would you like to go in?" he asked and the three kings all looked at each other. "Not too far but just far enough so's we can say that we've been there," said the first chief.'
Dat komt niet uit de lucht vallen. Ik vraag me af of ik met het stuk 'Protest against the rising tide of conformity', hieronder niet een beetje te ver 'naar binnen' ben gegaan. De inhoud van dit stuk schurkt tegen de randen van het luisteren naar Dylans muziek. Heeft 'Protest against the rising tide of conformity' nog wel voldoende met Dylan & zijn muziek te maken om er een stuk over te schrijven? Om er überhaupt tijd in te steken?
Toen ik het schreef, vond ik dat wel, maar nu heb ik wel mijn twijfels. Ik vind het leuk om het soort absurde details als in dat stuk te weten, maar dan, wie ben ik?

Huishoudelijke mededeling: Momenteel zijn er wat problemen met Hotmail, waardoor het zomaar zou kunnen zijn dat wanneer je mij een e-mail hebt gestuurd (tom_dylan@hotmail.com), deze niet is aangekomen. Het kan noodzakelijk zijn om je e-mail opnieuw te sturen. Maar wacht daar nog maar even mee, de problemen zijn nog niet helemaal opgelost.

Nog een citaat van een hoestekst, deze zit aan de binnenzijde van mijn hersenpan getatoeëerd: 'i accept chaos. I am not sure whether it accepts me.'
Ik ben een chaoot eersteklas, dus om het een beetje dragelijk te houden, moet ik wel accepteren.
Naast mij ligt een boek vol aantekeningen, notities & eerste aanzetten die nog verder uitgewerkt moeten worden - allemaal over Dylan. In huis liggen enkele van dit soort boeken verspreid. Genoeg werk om maanden te vullen. Als ik maar ooit het lef vind om er aan te beginnen.
Natuurlijk sijpelt er af & toe wel iets door naar berichten op deze blog, maar het is maar een fractie van wat genoteerd staat.

En nog steeds geen woord over de muziek.
Tsja, de muziek. Gisteren vond ik Shot of love beter dan Blonde on blonde, maar vandaag denk ik daar weer anders over. Het is een stom & onzinnig spel, dat vergelijken van het ene album met het andere. Het leidt tot niets, behalve verschraling.
Die verschraling ontstaat doordat het op rij zetten van albums - van goed naar minder goed (of zelfs slecht) - al snel bijna uitsluitend nog de albums met het label 'goed' beluisterd worden. Moet je even nagaan hoeveel albums hierdoor buiten de boot vallen.
Eens in de zoveel tijd ga ik voor de platenkast staan, laat ik mijn ogen langs de titels glijden & trek ik er de titels uit die ik al lang niet meer gedraaid heb.
Dan hoor ik soms verrassende dingen.

Wanneer heb jij voor het laatst Under the red sky gedraaid? Of Real live?
En wat te denken van misschien wel Dylans beste live-plaat Hard rain? Heb je dat deze week al gedraaid? Deze maand misschien?
Maar toch zeker al wel dit jaar?
Infidels?
Unplugged?
Nashville skyline?
Knocked out loaded dan misschien?
Together through life?
Good as I been to you?
Another side of Bob Dylan?
Down in the groove?

Trek nou vandaag of morgen eens een album uit de kast dat je al lang (maanden?) niet meer gehoord hebt & luister. En laat me (& de lezers van deze blog) dan weten wat je hebt gehoord (door bijvoorbeeld een reactie te plaatsen). Misschien herontdek je een plaat, misschien valt het tegen. In alle gevallen wil ik het weten.

Hoe ben ik in hemelsnaam van de linernotes van John Wesley Harding hier terecht gekomen? Het zal de chaos wel zijn.