Ik heb gisteren nogmaals gekeken / geluisterd naar Dylans optreden tijdens de Grammys van afgelopen zondag. Aanvankelijk vond ik het niet veel soeps, maar daar moet ik toch op terugkomen. Niet dat ik het nu geweldig vind, maar wel beter dan ik aanvankelijk vond. Dylan staat, armen zwaaiend, gebarend met zijn rug naar de muzikanten de kakofonie te dirigeren, zo lijkt het. Een oude man inmiddels het stembereik steeds beperkter, maar nog steeds de verhalenverteller die de schoonheid van de muziek zoekt in de stembuigingen, de versnellingen & vertragingen, de accenten.Ik ben er van overtuigd dat het aantal medemuzikanten wat aan de hoge kant was & dat dit niet het nummer ten goede is gekomen. Desalniettemin staat hij er weer, weet hij mij uiteindelijk toch weer in te pakken.
Gitarist Harvey Mandel van Canned heat kreeg pas zaterdagochtend een telefoontje om op zondag, tijdens de Grammys, met Dylan te spelen. Nooit eerder had Mandel met Dylan gespeeld. Door Mandels bijdrage van Maggie's farm doken er gelijk suggesties op dat Mandel als vervanger van Charlie Sexton in Dylans tourband was aangetrokken. Deze mogelijkheid zal geen vaste vorm aannemen, zoals het zich nu laat aanzien, aldus Mandel.
Zie ook het interview met Mandel op de website van the Examiner.
1 opmerking:
Wat me zo verrast is dat Dylan zo jong en energiek lijkt. Zijn gezicht wordt niet verstopt onder een of andere hoed. Zijn haar is eens deftig geknipt, hij draagt een mooi kostuum. Maar vooral: Hij heeft er echt nog eens plezier in. Het nummer zelf wordt inderdaad verknald door een overvloed aan instrumenten. Zijn stem is amper te horen (alhoewel ik het lied toch wel eens graag zou horen door hifi luidsprekers). Het lied geeft wel hoop dat hij ooit nog eens in Brussel een optreden geeft waarin hij zich volledig geeft. I wish, I wish, I wish in vain
That we could sit simply in that room again
Groeten,
Erik
Een reactie posten