De Dylan 30 (aflevering 1) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de eerste aflevering met daarin de nummers 30 t/m 26. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.

30.
Ik ben een Bobcat. Een Bobcat, voor de duidelijkheid, is naast een type graafmachine ook de aanduiding voor een Bob Dylan fan. Maar Bob Dylan fans bestaan niet, hoewel je misschien als je met een lantaarntje zoekt die ene iemand vindt, die dagelijks in een Bob Dylan shirt naar school fietst, op de Ipod uiteraard Bob Dylan, eenmaal op school aangekomen haar met Bob Dylan kaftpapier overtrokken boeken uit haar Bob Dylan rugzak haalt, het Bob Dylan potlood nog eventjes een extra keer aanscherpt met de Bob Dylan puntenslijper, terwijl ze in haar Bob Dylan agenda ziet dat het vandaag een vrije dag is, waarna ze weer naar huis fietst om onder haar Bob Dylan dekbed nog een paar verloren uurtjes nachtrust in te halen, natuurlijk pas nadat ze de Bob Dylan poster op de muur een kusje heeft gegeven en vervolgens in slaap valt, dromend over haar idool, Bob Dylan. Dat noem ik een Bob Dylan fan. Ik ben dus een Bobcat. Hoewel ik moet toegeven dat ik een paar Bob Dylan t-shirts heb. En een Bob Dylan plakboek bij hou. Maar daar heb ik al heel lang niet meer met schaar en pritt-stift aan gewerkt. En ik luister heus wel eens naar iets anders op m’n Ipod. Jimi Hendrix bijvoorbeeld. All Along The Watchtower. Zoals hij dat speelt, met die snerpende gitaren, beukende drums, haast apocalyptisch, oud-testamentisch, ik vind ‘m stiekem beter dan het origineel. Maar ik ben dan ook een waardeloze Bob Dylan fan.
PLAY: All Along The Watchtower (Liefst de versie zoals Dylan ’m sinds een jaar en dag speelt, gebaseerd op de versie van Hendrix, maar aangezien die nooit officieel is uitgebracht, dan toch maar de cover van Jimi. Op twee de live-versie van Bob Dylan & The Band op Before The Blood, op drie het origineel van John Wesley Harding.)

29.
De geschiedenis zal zich altijd blijven herhalen: we leren maar weinig van vroeger. Vroeger was alles beter. Of op z’n minst goed. Alle vlekken en rimpels strijken we glad, we vochten immers voor een hoger ideaal, dan telt alleen het resultaat. Of had je soms gewild dat die arme mensen nog steeds in de Middeleeuwen leefden? Goed nieuws moet gedeeld worden, desnoods met harde hand verspreid. En zo trokken we met fakkels en zwaarden oostwaarts om de boodschap van heil te brengen. En toen onze religie uitdoofde maakte ze plaats voor democratie. Of had je soms gewild dat die onwetende mensen nog steeds onder de tiran leefden? Vrijheid moet gedeeld worden, desnoods met tanks verspreid. En zo trokken we met bommen en granaten opnieuw oostwaarts om de boodschap van vrede te brengen.
Waarom weten we alles beter? Waarom willen wij de baas zijn? Waarom trekken wij ten strijde terwijl niemand ons aanvalt? Waarom helpen we de wereld de vernieling in en noemen het dan opbouwwerkzaamheden?
Omdat we denken dat we God zijn. May God bless us and America.
PLAY: With God On Our Side (Live, MTV Unplugged)

28.
Hee. Knocking On Heavens Door. Die is toch van Guns ‘n Roses? Ja, maar dit is de versie van die eh… hoe heet ‘ie ook alweer. Bob nogiets. Dylan bedoel je? Ja. Hoe lang is die nou al dood? Geen idee, jaar of 10 toch al zeker wel dacht ik. Waardeloze versie is dit ook hè. Zonder die gillende gitaarsolo op het end. En zo kort ook. Twee minuut nog wat, baf, weg. Ja, net zoals I’ll Be Your Baby Tonight. Oh ja, van UB40. Ja, en laatst nog, met dat liedje van Adele. Schijnt ‘ie ook een versie van te hebben gemaakt. Meen je dat nou? Die van Adele is toch prima? Uitstekend zelfs, dat mens kan tenminste wel zingen. Je bedoelt dat Bob Dylan dat liedje heeft gezongen? Ja, met z’n schorre stem. Vals jongen, vals. Dat meen je toch niet. Zo’n liedje, daar moet je toch met je tengels vanaf blijven. Maar ja, dat was al met Mr Tambourine Man, moest ‘ie ook zo nodig met z’n gitaar zelf nog eens een keertje laten horen dat hij dat liedje ook kende. Niet eens geld voor een fatsoenlijke band erbij. Ja, en heeft ‘ie een band, gaan ze zo zijig oeh-hoe-hoe-hoe-hoe doen. Hij vergeet ook helemaal ‘just like so many times before.’ Het is dat Axl nog niet dood is, anders zou hij zich ook omdraaien in z’n graf. Nee, doe mij maar die van Guns ’n Roses. Er gaat toch niks boven het origineel hè.
PLAY: Knockin’ On Heaven’s Door (Pat Garret & Billy The Kid)

27.
God is dood, aldus Nietzsche. Geloof het of niet; tweeduizend jaar geleden werd God mens, twintig eeuwen verder is de mens God geworden. God werd verwezen naar de eeuwige jachtvelden, we kunnen het nu zelf wel. Bedankt Heer voor alles wat U gedaan hebt, we hebben gelachen om die gekke beestjes onderin de oceaan, die overstromingen en aardbevingen waren wel iets minder tof, maar even goeie vrienden. Punt is alleen: we vinden dat we nu zo’n beetje wel op eigen benen kunnen staan. Ok, we hebben heel wat eeuwen maar wat lopen klooien in ons berenvel, maar zeg zelf; de uitvinding van het wiel was een goeie stap voorwaarts. En helemaal zelf bedacht hè. Hadden we U niet bij nodig. Vervolgens hebben we wat hiaatjes opgelost, hebben we her en der wat dijkjes aangelegd, en elektriciteit aangelegd niet te vergeten. En nu hebben we een world wide web met google als oplossing voor al onze levensvragen, dus eh… Toedeledoki!
Het is 1978. Tijdens een concert in San Diego wordt er een crucifix op het podium gegooid. Avond aan avond zijn er voorwerpen die richting de hoofdpersoon worden gegooid. Bloemen, brieven. Soms dwarrelen ze neer voor zijn voeten, schopt hij het weg, grist een roadie het mee, blijft het liggen. Deze keer is anders. Hij raapt het op. Een week later had hij het om tijdens een concert.
Op een avond in de kroeg zak ik door met iemand die alle platen van Bob Dylan heeft. Ik sta aan het begin van de ontdekkingsreis en stel triviale vragen. Wat is zijn beste plaat? Die is er niet begrijp ik, want elke dag draagt een andere stemming met zich mee en daarmee een andere voorkeur. Wel hoor ik dat ik de jaren 80 zoveel mogelijk moet mijden. Die gospelplaten bedoel je? Nee, die zijn hartstikke goed, wat de popencyclopediën en naslagwerken ook beweren. Tegenover me zit een gezworen atheist, en nu zegt hij dit. Ik weet van de ophef die Slow Train Coming veroorzaakte. Dat werd alleen maar erger met Saved, een plaat die tijdens de pauze van de EO Jongerendag niet zou misklinken uit de speakers. Ik bestel nog een biertje. Andere vraag dan maar. Wat vind jij zijn beste liedje? Hij kijkt me aan en zegt: raad maar. Ik begin te malen. Er is natuurlijk een verschil tussen het meest relevante liedje en wat je persoonlijk het mooist vindt. Begin jaren 60 is heel relevant, maar reken ik niet tot persoonlijke favoriet. Ik ben ingestapt bij Time Out Of Mind, in 1997 gekroond tot album van het jaar bij de Grammys, maar da’s meer een heel album dan één afzonderlijk liedje. Toch maar Like A Rolling Stone? Nee, te standaard voor een fanaticus. Tangled Up In Blue dan maar? Of toch iets onbekenders, zoals Man In The Long Black Coat? Of nee, wacht, die outtake met Mark Knopfler, hoe heet ie ook alweer… Blind Willie McTell! Mis mis mis, zegt hij. Dat kan er maar één zijn: het gaat over Het Leven, zijn leven, ons aardse bestaan en alles daarboven, de levensloop van geboren worden en doodgaan en weer verder leven, de ommekeer, het Er Is Meer. Nee, niet prekerig, maar eerlijk en oprecht. Zonder God te noemen, maar Hem niet doodverklaren. En trouwens, het publiek klapt weer uit alle macht bij het horen van de eerste tonen van dit lied. En dat terwijl ze destijds met spandoeken rondliepen met daarop ‘Jesus loves your old songs too.’ Ik kan het alleen maar met hem eens zijn. Het moet wel. Het is Every Grain Of Sand.
PLAY: Every Grain Of Sand (Shot Of Love)

26.
Heel even. Heel even maar. Doe je ogen dicht en laat je meevoeren. Vergeet alles om je heen. Vergeet de tijd. Vergeet honger. Vergeet dorst. Vergeet oorlog en vergeet vrede. Als je vergeet wat vrede is, ken je ook de oorlog niet meer. En vergeet alle vormen, alle regels, alles wat je geleerd hebt, zelfs de goeie dingen. Het zijn schoolse zaken, het doet er niet meer niet toe. Vergeet wie je bent, waar je woont, wat je doet. Vergeet je vrienden, vergeet alles wat je ooit gehoord en gezien hebt. Weet je wat, vergeet alles wat ik gezegd heb.
Een schone lei, een leeg vel papier. Beweeg je hand. En kleur het maar in. Beweeg je voet. En loop door de poort. Voetje voor voetje verken je de wereld. Een lege wereld. Vul het in. Bedenk wat je ziet en je ziet wat je bedenkt. Het is van jou, het levenslot ligt in jouw handen. Doe nu langzaam je ogen open. Knipper tegen het felle zonlicht, de zon die nooit meer dooft. Je vraagt je af waar je bent? In je eigen hof van Eden.
PLAY: Gates of Eden (Bringin’ It All Back Home)