BOBCast door Ed van Tellingen

 

Je zou zeggen dat de 26-delige Bobcast met enig gejuich zou worden ontvangen bij de volgers van de onvolprezen site van Tom Willems. Maar dát valt tegen. Zure en nogal laatdunkende opmerkingen voeren tot nu toe de boventoon in de reacties: geen diepgang, geen research, geen onderliggende thema’s, een luie aanpak en een amateuristisch niveau.

Toe maar.

Ieder zijn mening, maar verbaasd ben ik wel. Je zou zeggen dat alleen al het feit dat een Bobcast van 26 afleveringen het licht ziet op een welwillend onthaal mag rekenen onder de Dylan-fans. Maar het tegendeel lijkt eerder waar. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier zich een fenomeen openbaart dat onder Bobcats wel vaker optreedt. Een behoefte om zich af te zetten tegen in hun ogen wat al te oppervlakkig geneuzel over Dylan en zijn songs. Een houding waarmee zij zichzelf impliciet op een voetstuk plaatsen als de ware Dylan-kenners; want zij houden van diepgang, serieuze thema’s en research. Blijf serieus, niet te veel lichtvoetigheid aub - we hebben het wel over Dylan en zijn goddelijk oeuvre. Je ziet zo’n houding zelfs onder de gerenommeerde schrijvers van Dylanboeken: ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet.

Enfin, ieder doet maar. Ik kan alleen maar zeggen dat ik tot nu toe met veel plezier naar de vier afleveringen heb geluisterd. Matthijs van Nieuwkerk, Huub van der Lubbe en Gijsbert Kamer kunnen er lekker over ouwehoeren. Nummer vier met Cato van Dijck van My Baby was wat minder, simpelweg omdat Cato niet zo soepele prater is. Maar so far is het een relaxt meedeinen op de kabbelende golfjes van de Bobcast. Veelal een feest van herkenning. En gelukkig af en toe met een knipoog, want laten we wel wezen, we praten hier niet over een zaak van leven en dood. De Bobcast zit een beetje op dezelfde golflijn als het boek van Harm Peter Smilde die in zijn ‘How Does It Feel’ praat met 26 (!) Nederlandse en Vlaamse schrijvers, musici, kunstenaars, journalisten en geestelijken over wat Dylan in hun leven betekent. Een boek dat ik ook met speels genoegen tot mij heb genomen.

Ach, wat is dat toch met die vooringenomenheid – al geef ik direct toe dat ik me er ook weleens schuldig aan maak, want ja, het is wel Dylan hè. Als Dylan-liefhebber hoor ik tot nu toe geen opzienbarende onthullingen in de Bobcast. Maar dat had ik ook niet verwacht; dat kan ook haast niet anders. Zoals menig volger van deze site heb ook ik een serie Dylan-klassiekers in de boekenkast. Meters bootlegs staan in mijn cd-collectie, en dan heb ik het nog niet eens over de vijftien superieure delen van The Official Bootleg Series.

Wie ‘echte diepgang’ wil (en dat is vaak ook maar een kreet), dames en heren, de never-ending-bibliotheek van Dylan-boeken staat tot uw beschikking. En anders wel alle boeken van Jochen Markhorst van wie regelmatig bijdragen  op deze site verschijnen. Wat? Heb je die boeken nog niet eens aangeschaft? Bestel ze direct: ze behoren tot het beste van wat ik in al die jaren over de songs van Dylan heb gelezen. Ze getuigen niet alleen van grote eruditie (waar haalt-ie het allemaal vandaan), maar vallen ook op door hun soepele, kwikzilverachtige schrijfstijl waarin de humor nooit ontbreekt.

Zo, dat moest ik nog even kwijt. Ik kijk uit naar de volgende afleveringen van Chris Kijne en Lars Hulshof. Hulde voor beide heren die het aandurven deze Bobcast-serie in gang te zetten. Hoe ambitieus: 26 afleveringen! En neem van mij aan, die serie getuigt allerminst van ‘een luie aanpak’. Daar komt heel veel voor kijken. Veel research, veel denkwerk, veel expertise - en dat zeg ik dan nog maar even als oud-journalist.

Nee, ik denk niet dat de Bobcast-makers veel buitenstaanders tot het Dylan-evangelie zullen bekeren. Wie echt plezier wil beleven aan deze serie wordt wel verondersteld enige voorkennis te hebben. In zoverre snijdt de kritiek van Klaas Knooihuizen in dagblad Trouw wel hout. Het zij zo.

Overigens ben ik van mening dat Tom Willems en Jochen Markhorst absoluut moeten opduiken in een van de 22 afleveringen die nog volgen. Ik zal ze in elk geval allemaal beluisteren. En dat weet ik bij voorbaat: zij zullen regelmatig een brede glimlach op mijn gezicht toveren.

Ed van Tellingen

5 opmerkingen:

André van Rekom zei

Ed,

Volledig mee eens en goed en bondig omschreven!

Groet
André

Anoniem zei

Deels mee eens. Sommige van de kritieken waren wel degelijk goed onderbouwd en sneden naar mijn mening ook hout. Ik kreeg ook de indruk dat Klijne en Hulshof hun gasten tijdens de eerste drie afleveringen goed kenden. Die gesprekken liepen overigens goed. Dat was tijdens aflevering 4 veel minder het geval. Ook heb ik al minstens twee keer moeten aanhoren dat Dylan tijdens zijn Ahoy-concert in 1987 de hele tijd met zijn rug naar het publiek stond. Ik was erbij destijds, maar in mijn herinnering was dit beslist niet het geval. Dat soort dingen vind ik wel storend, zoals ik het ook storend vind als journalisten als Kamer niet weten wie de personen zijn die op de binnenkant van RaRW prijken. Er wordt dus bijvoorbeeld geen onderzoek gedaan naar de herkomst van de titel van het album. Kamer verwacht dat hij alle informatie betreffende dit album op een presenteerblaadje krijgt. Dat vind ik luiheid. Verder stoorde ik me ook aan het feit dat geen van drieeen een link wist te leggen naar de barcarolle van Jacques Offenbach toen ze luisterden naar het intro van I've Made Up My Mind To Give Myself To You. Ik heb hier op 20 juni jl op deze blog al melding van gemaakt. Het ontbreekt de makers van de Bobcast beslist aan parate feitenkennis in mijn optiek. En dat is jammer.

Verder alleen maar hulde voor dit initiatief. Ik heb er zeer naar uitgekeken en ik luister ook met veel plezier naar de Bobcast. Natuurlijk zijn niet alle gasten even interessant voor iedereen. Maar dat is tegelijk ook de charme van een dergelijk project.

Groet, Floater.

Frans zei

Als ik moet kiezen tussen luisteren naar Dylan en luisteren naar mensen die praten over Dylan hoef ik niet lang na te denken.

Hans Oosterhof zei

Mijn reactie was na 4 afleveringen vast wat minder 'zuur' geweest als de makers hun BOBCast niet op voorhand nogal stevig en hoogdravend in de markt hadden gezet. Ik kreeg in de interviews en eigen promotie vooraf steevast de indruk dat men ook serieus in de VS allerlei afspraken had staan, dat men ook wilde pogen dichtbij Dylan te komen en dat er een doordacht scenario achter de serie zat. Mijn verwachtingen waren daardoor blijkbaar veel te hoog gespannen. Vorige week las ik in een interview dat ze van plan zijn tenminste nog 1 keer naar de VS te gaan. En als het verder inderdaad wegkletsen is met Jan en Alleman vind ik dat ook best. Maar dan niet vooraf zo hoog van de toren blazen.

Anoniem zei

Soms lijken Dylan-fans zich te verliezen in een opbod aan weetjes, terwijl het ook een verademing kan zijn om gewoon enthousiastelingen aan het woord te horen. Gewoon mensen die genieten van de muziek. Dylan heeft ook veel muziek gewoon voor de lol gemaakt.