Die regel is niet het enige dat resoneert bij Dylan. Uiteraard zingt Frank Sinatra ook nog: het lied “High Hopes” wordt niet alleen een van zijn grootste hits, maar wint ook de Oscar voor Best Original Song en in 2008 staat het op de speellijst van Dylans Theme Time Radio Hour. Het lied is opgenomen in de Capitol Studios in Hollywood, waar Dylan in 2014 zijn Sinatra-album Shadows In The Night opneemt, en in 2016 de opvolger daarvan.
Anyone knows an ant, can't
Move a rubber tree plant,
bijvoorbeeld, en
No one could make that ram, scram
He kept buttin' that dam.
Inhoudelijk is dat natuurlijk melige leuterpraat met een hoog Dr. Seuss-gehalte, maar de vorm appelleert aan een rijmkoning met een zwak voor Spielerei. In “We Better Talk This Over” eindigt elk couplet dan met een slagrijm. Dylan wil een zwaarder gevoel verwoorden dan Sinatra en vervalt dus niet tot nonsens, maar laat vorm desondanks prevaleren, zo af en toe:
Let’s call it a day, go our own different ways
Before we decay,
is bijvoorbeeld nou niet bepaald welgekozen bij het thema van het lied. Decay (vervallen, vergaan, verrotten) is zo’n woord dat wel past in de duistere treurnis die in “Every Grain Of Sand” het decor is, of in de herfsttij des levens van “Cold Irons Bound”, maar dat in een song over het einde van een liefde wat al te overspannen klinkt.
En over het einde van een liefde gaat het natuurlijk. Met enige kennis van Dylans privésores is het ook niet erg scherpzinnig om te deduceren dat dit lied echtscheidingsperikelen van Sara en Bob Dylan verwoordt. Biograaf Clinton Heylin heeft schetsen van het lied opgediept waarin een paar nog intiemere details van die scheiding verklapt worden, de poging van de zanger om de advocaten buiten de deur te houden:
We don't need any back seat drivers
Hypocrites, meddlers or cheap connivers
Both of us are survivors
Don't be confused, you'll only be used
We can work this out, there is no doubt,
Without having to shout
Notify yr new advisor
That yr not greedy & I'm not a misor
Het past nog niet helemaal, het metrum schuurt nog wat, maar de strekking is wel duidelijk. Te duidelijk, wellicht – Dylan wil kennelijk vermijden dat het geheel een soort Open Brief Aan Sara wordt, en schrapt de al te klare verwijzingen naar juridisch getouwtrek maar weer. Wat blijft staan, is universeel genoeg om tijdloos te zijn, geïnspireerd genoeg om particulier te lijken.
Dat eindresultaat is een betoverend mooi lied, met flitsen van het dichterlijke genie vooral in de categorie Rijm, Ritme en Rede. Net als in “True Love Tends To Forget”, de voorgangster op de plaat Street Legal, vindt de bezielde poëet synergie, de toegevoegde schoonheid als die drie krachten samenvallen. I took a chance, got caught in a trance of a downhill dance is zo’n vers waarin alles klopt: metrisch loopt het als een tierelier, de rijm is bezwerend en inhoudelijk vertolken de woorden de gevoelens van de verwarde, onzekere vrijer.
De muziek valt al net zo gelukkig. Het intro is aangenaam aarzelend en zoekend, het arrangement vindt een wonderlijke middenweg tussen strak en achteloos en Dylan valt, na “True Love Tends To Forget”, nogmaals voor de schoonheid van een geslaagde middle-eight, van een brug. Die wordt zelfs vier keer gespeeld en krijgt dus bijna de status van een refrein. Onderhuids heeft het lied een vaag countrysfeertje en dat komt door gitarist Billy Cross, die zich laat inspireren door de Bakersfield sound van – vooral – Buck Owens, een van Dylans oude helden.
Fraaie tekstuele vondsten, mooie muziek, maar desondanks deelt “We Better Talk This Over” het lot van vrijwel alle Street Legal-songs (“Señor” is de uitzondering): na 1978 verdwijnt het naar het verdomhoekje, Dylan speelt het niet meer. Ja, één keertje toch nog: tot verrassing van alles en iedereen trekt de bard het lied te voorschijn bij de late voorstelling in Anaheim, 10 maart 2000. De meester heeft het op z’n heupen, die dag; bij de vroege voorstelling verblijdt hij het publiek met twee primeurtjes, “Things Have Changed” en het vergeten juweeltje “Tell Me That It Isn’t True”, dat dus 31 jaar op het live-debuut heeft moeten wachten. Dat geldt ook voor een andere winkeldochter van Nashville Skyline, voor “Country Pie”, dat dan bij de late voorstelling debuteert.
De – eenmalige – uitvoering van “We Better Talk This Over” van een niet al te tekstvaste Dylan is prachtig. Gitarist Charlie Sexton beheerst de twangy Bakersfieldsound ook, Dylan zingt gepassioneerd, het publiek is enthousiast, maar dat is kennelijk allemaal niet genoeg om de meester te overtuigen – het blijft bij deze ene enkele oprisping van Street Legal Revisited.
We better talk this over
I think we better talk this over
Maybe when we both get sober
You’ll understand I’m only a man
Doin’ the best that I can
This situation can only get rougher
Why should we needlessly suffer?
Let’s call it a day, go our own different ways
Before we decay
You don’t have to be afraid of looking into my face
We’ve done nothing to each other time will not erase
I feel displaced, I got a low-down feeling
You been two-faced, you been double-dealing
I took a chance, got caught in the trance
Of a downhill dance
Oh, child, why you wanna hurt me?
I’m exiled, you can’t convert me
I’m lost in the haze of your delicate ways
With both eyes glazed
You don’t have to yearn for love, you don’t have to be alone
Somewheres in this universe there’s a place that you can call home
I guess I’ll be leaving tomorrow
If I have to beg, steal or borrow
It’d be great to cross paths in a day and a half
Look at each other and laugh
But I don’t think it’s liable to happen
Like the sound of one hand clappin’
The vows that we kept are now broken and swept
’Neath the bed where we slept
Don’t think of me and fantasize on what we never had
Be grateful for what we’ve shared together and be glad
Why should we go on watching each other through a telescope?
Eventually we’ll hang ourselves on all this tangled rope
Oh, babe, time for a new transition
I wish I was a magician
I would wave a wand and tie back the bond
That we’ve both gone beyond
Geen opmerkingen:
Een reactie posten