Jon Bream - Bob Dylan

Al weer maanden gelden verscheen het boek Dylan Disc By Disc van Jon Bream en eerder deze maand verscheen een Nederlandse vertaling van dit boek onder de titel Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums. Dat is een hele mond vol.
De Nederlandse vertaling is een kopie van de oorspronkelijke Engelstalige uitgave: rijk geïllustreerd, groot formaat en een hard kartonnen cover. Gewoon een mooi boek om te zien.

De opzet van dit boek is zeer aardig en geslaagd: Bream heeft voor ieder album twee mensen bij elkaar gezet. Deze twee mensen voeren een gesprek van grofweg een uur over het bewuste album. Van deze gesprekken zijn transcripties gemaakt en de (ingekorte) transcripties vormen de basis voor dit boek. De mannen en vrouwen die door Bream aan een tafel zijn gezet zijn singer-songwriters, muziekjournalisten, docenten, etc. Bream geeft ze, zo blijkt uit het boek, alle ruimte om te zeggen wat ze vinden. Zo nu en dan stelt Bream een 'prangende' vraag om het gesprek op gang te brengen of juist naar een einde te leiden.

Het aardige is dat je tijdens het lezen van Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums geconfronteerd wordt met meningen van mede-liefhebbers van Dylans muziek. Soms zijn die meningen verrassend, soms staan ze haaks op je eigen mening en soms blijft er als lezer niks anders over dan instemmend knikken.
Door deze opzet is Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums ook niet het zoveelste boek waarin al Dylans (studio-) albums besproken worden. Van deze albumgidsen zijn er genoeg en altijd wordt in die boeken op dezelfde zaken nadruk gelegd. Bij Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums is dat toch anders, juist omdat het transcripties van gesprekken zijn. Dat werkt verfrissend. Zo blijkt uit het Bream-boek dat het bijvoorbeeld mogelijk is om over Planet Waves te schrijven zonder dat 80% van de aandacht naar "Forever Young" gaat.

Verwacht van Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums geen diepgravende verhandelingen over Dylans albums, die zul je in dit boek niet vinden. Ondanks dat er eigenlijk niks in dit boek staat dat ik niet eerder (vele malen) gelezen heb, is Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums een aanrader. Juist vanwege de lichte toon, juist vanwege het feit dat ik als lezer geconfronteerd wordt met de meningen van anderen.
Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums is gewoon een aangenaam boek.

Dat neemt niet weg dat ik een ieder die geïnteresseerd is in dit boek kan aanraden om niet de Nederlandse vertaling, maar de oorspronkelijke Engelse uitgave aan te schaffen. De Nederlandse vertaling laat hier en daar wel wat te wensen over. Deze vertaal-slordigheden worden vooral vervelend wanneer hierdoor de inhoud in het geding komt. Twee voorbeelden, beide in het hoofdstuk over Another Side Of Bob Dylan:

"His romance with Suze Rotolo, rarely a smooth one since the pair met shortly after Dylan moved to New York in 1961, finally came to an end (...)"

is vertaald als:

"Zijn relatie met Suze Rotolo, die nooit soepel was verlopen sinds hun kennismaking kort voordat Dylan in 1961 naar New York verhuisde, liep ten einde (...)"

en:

"For that matter, Another Side Of Bob Dylan didn't do all that well on album charts, peaking at a considerably lower position (#43) than either of his previous two LPs had."

is vertaald als:

"Another Side Of Bob Dylan deed het helemaal niet zo goed in de hitlijsten, de hoogste notering was nummer 43, beduidend lager dan zijn eerste twee elpees."

In het Engels deed Another Side Of Bob Dylan het dus niet zo goed in de hitlijsten als The Freewheelin' Bob Dylan en The Times They Are A-Changin', terwijl in de Nederlandse vertaling dit album het niet zo goed deed als Bob Dylan en The Freewheelin' Bob Dylan...


Bob Dylan; complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiële studioalbums van Jon Bream is in de boekhandel te koop voor ongeveer €20,-. Voor een paar euro meer is op vele plekken de oorspronkelijke Engelse uitgave ook te koop.

Dylanterie #5: Snaarbreuk, 1985 - door Ubel

Snaarbreuk, 1985

Met Ron Wood en Keith Richards treedt Dylan zomer 1985 op tijdens Live Aid. In Philadelphia. Benefietconcert voor hongerend Afrika. Ik ben er met honderden miljoenen aardbewoners via de televisie getuige van. Het trio brengt een rommelig setje. Dylan breekt een snaar. Tijdens Blowin’ In The Wind. Wood aarzelt niet. Hij stopt met spelen - geeft zijn instrument aan Dylan. Zestien jaar na dato vraag ik er Wood naar als ik hem interview. Hij grijnst: “Yeah. There was no roadie around with a new guitar.” Wood toont respect voor de groten. Is blij dat hij in hun schaduw mag verkeren. “Hey, ik was niet degene die al die belangrijke songs schreef.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

wegdromen

Avond, ik haal Oh Mercy uit de cd-speler zodat zoonlief televisie met geluid kan kijken. Het is goed zo, ik heb "Man In The Long Black Coat" al gehoord. Over "Man In The Long Black Coat" worden wel aardige dingen gezegd in het Dylan-boek van Jon Bream. Geen grootse dingen, maar dat geeft niet. Het is goed zo. (later meer over Breams boek)
Het is goed zo, het is zondagavond en ik kan terugkijken op een aangename dag. Nu ik er over nadenk: maak er maar weekend van. Het was een aangenaam weekend. Een weekend waarin ik veel heb gehoord, allemaal Dylan.
Wakker worden met Pat Garrett & Billy The Kid.
Bezoek ontvangen met Another Self Portrait.
E-mails beantwoorden met Good As I Been To You.
En zo kan ik nog wel even doorgaan met opsommen. Aangenaam dus, zoals ik al zei.

Wat ik eigenlijk had willen horen is "Idiot Wind" van Hard Rain, maar daar is het niet van gekomen. Het was sowieso het weekend van Hard Rain zonder dat ik die plaat gehoord heb. Ik heb een versie van Hard Rain weggegeven, ik heb een andere versie van Hard Rain gekregen. Zo gaan die dingen.
Zondagavond, tijd om weg te dromen over een volgend weekend.

Dylan kort #1155

Bob Dylans officiële website heeft een 'make over' gekregen, zie hier.
Cover: Barb Jungr zingt "Like A Rolling Stone", zie hier. [met dank aan Dirk]
The Lyrics: Since 1962 verschijnt in november in een goedkopere editie ($40,-) [met dank aan Gerbrand]

Bob Dylan Live In Japan (gerucht #2)

Het gerucht over Fallen Angels is nog niet helemaal bezonken en zie daar: een tweede gerucht. Van de aanstaande Japanse tournee zullen een of meerdere concerten opgenomen worden voor een live-album. Gaat dit live-album een bonus-disc bij een luxe editie van Fallen Angels worden? Een volgend deel van The Bootleg Series? Of toch - en dit lijkt mij het meest waarschijnlijk - 'gewoon' een live-album?

[met dank aan Wil]

Fallen Angels (gerucht)

Er circuleren inmiddels enkele geruchten over het nieuwe album van Bob Dylan. De titel van dit album zal de titel Fallen Angels krijgen en onder andere de nummers "Melancholy Mood", "All Or Nothing At All", "Come Rain Or Come Shine" en "That Old Black Magic" bevatten. Deze vier nummers zullen - aldus het gerucht - voor Record Store Day op een ep uitgebracht worden.
De eerste drie van de genoemde songtitels zijn natuurlijk van concerten bekende songs.
Of het album daadwerkelijk Fallen Angels gaat heten en de genoemde vier songs zal bevatten, is nog even afwachten. Wat ik wel weet is dat geruchten over een nieuw Dylan-album altijd weer de adrenaline door het lijf laat gieren.
"That Old Black Magic" in de uitvoering van Frank Sinatra kan hier beluisterd worden.

Vraag

Van Hedy ontving ik het volgende bericht:

"Ik heb nog een dingetje waar ik al een poosje over aan het piekeren ben. In de jaren 1995 tot 2000 zond de VPRO 's nachts op de radio het programma Nachtzusters uit, een cabaretesk programma rond de zusters Schalkens gespeeld door Ottolien Boeschoten en Jet van Boxtel. Elke uitzending werd er gezongen, de dames konden goed zingen, en ik heb ze een aantal keer een lied horen zingen wat een cover was van 'The times they are a-changin''. De tekst was geen vertaling van Dylans tekst maar ging over de lente die er weer aankomt. Een regel die ik kan herinneren ging ongeveer zo '..en de Magnolia staat weer in de bloei'. Het was met pianobegeleiding en ik vond het erg mooi. Ik heb op internet gezocht naar deze cover maar helaas kan ik er niets over vinden, ook niet op de site van Nachtzusters."

Is er iemand die de titel van dit lied van Nachtzusters weet?

Mede namens Hedy, bij voorbaat dank!

25 februari: Inmiddels is Hedy er achter gekomen dat het gezochte nummer "Lente in 't land" heet en dat voor dit nummer niet de muziek van "The Times They Are A-Changin'" is gebruikt.
Een vergissing of een verwarring van twee ooit gehoorde nummers dus.
Dank aan alle meedenkers!

We Better Talk This Over (1978) - door Jochen

We Better Talk This Over (1978)

 A Hole In The Head (1959) is een nogal drakerige film van legende Frank Capra waarin medeproducent Sinatra de hoofdrol speelt. Hij is weduwnaar, eigenaar van een klein hotelletje in Miami, een onverantwoordelijke geldsmijter en vader van een twaalfjarig zoontje, Ally. Dat zoontje moet hij vertellen dat hij al zijn geld verloren heeft en dat ze op straat komen te staan. Een moeilijk gesprek, dat hij dan opent met de woorden Come here son. I think we better talk this over.
Die regel is niet het enige dat resoneert bij Dylan. Uiteraard zingt Frank Sinatra ook nog: het lied “High Hopes” wordt niet alleen een van zijn grootste hits, maar wint ook de Oscar voor Best Original Song en in 2008 staat het op de speellijst van Dylans Theme Time Radio Hour. Het lied is opgenomen in de Capitol Studios in Hollywood, waar Dylan in 2014 zijn Sinatra-album Shadows In The Night opneemt, en in 2016 de opvolger daarvan.

Tekstdichter Sammy Cahn, een van Sinatra’s vaste songleveranciers en aan wie Ol’ Blue Eyes ook al de Oscarwinnaars “Three Coins In The Fountain” (1954) en “All The Way” (1957) te danken heeft, verkent in “High Hopes” de kracht van het slagrijm, de rijmvariant met drie of meer rijmende woorden in hetzelfde vers. Een goede zet; het verheft het verder wat truttige lied (muziek: Jimmy Van Heusen, een andere hofleverancier van Sinatra), hoewel het nog steeds geen Shakespeare is:
Anyone knows an ant, can't
Move a rubber tree plant,
bijvoorbeeld, en  
No one could make that ram, scram
He kept buttin' that dam.
Inhoudelijk is dat natuurlijk melige leuterpraat met een hoog Dr. Seuss-gehalte, maar de vorm appelleert aan een rijmkoning met een zwak voor Spielerei. In “We Better Talk This Over” eindigt elk couplet dan met een slagrijm. Dylan wil een zwaarder gevoel verwoorden dan Sinatra en vervalt dus niet tot nonsens, maar laat vorm desondanks prevaleren, zo af en toe:
Let’s call it a day, go our own different ways
Before we decay,
is bijvoorbeeld nou niet bepaald welgekozen bij het thema van het lied. Decay (vervallen, vergaan, verrotten) is zo’n woord dat wel past in de duistere treurnis die in “Every Grain Of Sand” het decor is, of in de herfsttij des levens van “Cold Irons Bound”, maar dat in een song over het einde van een liefde wat al te overspannen klinkt.

Dylanterie #4: Big Brown, 2013 - door Ubel

Big Brown, 2013

Ik laat mijn zoon, liefhebber van rap, It’s Allright Ma, I’m Only Bleeding horen. “Dat is toch bijna rap?” zeg ik. In een interviewboek over songwriting denkt Dylan terug aan zijn begintijd in New York, 1961. “Zwarte jongens uit het zuiden lazen in het park gedichten voor. Nu worden ze rappers genoemd. De beste was een knaap die Big Brown heette, die lange gedichten schreef. Er was er één van een kwartier. Het waren lange, opgerekte verhalen over slechte mensen -  over alles wat je maar kunt bedenken." Bob kreeg een rapper als kleinzoon, Pablo. Bij opa thuis zwerft werk van Eminem en andere rappers rond, zei Pablo Dylan in 2013.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Vertaling

In september 2015 verscheen het boek Dylan Disc By Disc van Jon Bream. Dat boek is onlangs onder de titel Bob Dylan; Complete geïllustreerde geschiedenis van de 36 officiele studioalbums in een Nederlandse vertaling verschenen. Het boek is uitgebracht door Librero. Zie hier voor meer informatie. [met dank aan Johan voor de informatie en de afbeelding]

The Comic Book And Me #34

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De afbeelding komt uit Uncle Sam and the Freedom Fighters #1 (november 2007). Ik betwijfel of de makers van deze comic Bob Dylans "Things Have Changed" in gedachten hadden toen ze de figuur Black Condor deze woorden in de mond legden. Dat kon niet voorkomen dat ik tijdens het lezen wel dacht aan Bob Dylan en zijn "Things Have Changed".

Thunder On The Mountain

Onderstaande brief over "Thunder On The Mountain" komt uit Laat mij vandaag vergeten tot morgen; de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013; Brave New Books, 2014, blz. 150 - 152 (zie hier)

Hallo Rob,

Ruim twee weken geleden vroeg je me om de radio-edit van ‘Thunder on the mountain’ eens te vergelijken met de album-versie. Ik was het niet vergeten, verre van zelfs. Ik was zelf ook wel nieuwsgierig naar de verschillen tussen de edit en de volledige versie. Vandaag heb ik eindelijk de tijd gevonden om er eens rustig voor te gaan zitten.
Eerst maar de album-versie, het uitgangspunt. De album-versie heeft een behoorlijk strakke structuur. ‘Thunder on the mountain’ heeft twaalf coupletten. Deze twaalf coupletten zijn verdeeld in vier blokken van drie coupletten. Die vier blokken worden van elkaar gescheiden door een korte gitaarsolo. Ieder blok begint met de titel. Voor het eerste blok zit een kort muzikaal intro, na de gitaarsolo na het laatste blok zit een kort outro. Als je het schematisch weergeeft, ziet het er ongeveer zo uit:

intro – blok 1 (coupletten 1 – 3) – gitaarsolo – blok 2 (coupletten 4 – 6) – gitaarsolo – blok 3 (coupletten 7 – 9) – gitaarsolo – blok 4 (coupletten 10 – 12) – gitaarsolo – outtro.

Dylan kort #1154

Bob Dylan Hates Me: een animatiefilm, zie hier. De trailer kan hier bekeken worden. [Deze trailer kan ik wel op mijn tablet, maar niet op mijn pc bekijken]
De drie favoriete nummers van Jett Rebel, zie hier.
Eric Clapton speelt "I Dreamed I Saw St. Augustine" op zijn nieuwe album I Still Do (release: mei), zie hier.

Yeah

Bob Dylan in de studio

Bob Dylan is de opvolger voor Shadows In The Night aan het opnemen in Studio B van de Capitol Studios te Hollywood, zo vertelde engineer Al Schmitt afgelopen donderdag tegen Billboard. Dit nieuws werd gisteren op de website van Billboard gepubliceerd. Het is opmerkelijk dat tijdens het opnameproces van een nieuw album dit nieuws lekt.
Volgens Schmitt zal dit nieuwe album, net als Shadows In The Night, geen eigen composities, maar standards bevatten. Of het net als op Shadows In The Night zal gaan om nummers die geassocieerd worden met Frank Sinatra of om andere songs is nog niet duidelijk.
Tijdens zijn tournee door Europa in het najaar van 2015, speelde Bob Dylan recente nummers van eigen hand, nummers van Shadows In The Night en enkele standards die hij nog niet op de plaat heeft gezet, zoals "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All".Of "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All" na de recente succesvolle concertuitvoeringen nu ook een studioversie krijgen is nog de vraag. Er zijn nog geen songtitels van het nieuwe album uitgelekt.
Volgens Al Schmitt zal Bob Dylan - onder de naam Jack Frost - dit nieuwe album zelf produceren. Een titel of releasedatum is nog niet bekend.
Voor eerdere geruchten rond Bob Dylans aanwezigheid in de studio, zie hier.

Zie ook hier [met dank aan René], hier, hier, hier, hier, hier, hier.

Dylanterie #3: Brigitte Bardot, 1963 - door Ubel

Brigitte Bardot, 1963

Als hij 15 jaar is, schrijft Dylan naar eigen zeggen zijn eerste liedje. Over filmster annex sekssymbool Brigitte Bardot. Bardot telt dan 21, 22 lentes. De embryonale liedtekst zal ingegeven zijn door onrustige puberdromen. De blonde Française brengt met verleidelijke acteerkunsten menig jongenshart op hol. In 1963, zeven jaar later, is Dylan Bardot nog niet vergeten. In zijn cynisch-absurdistische song I Shall Be Free laat Bob zich bellen door president John F. Kennedy. John F. heeft dringend Dylans raad nodig. Hij vraagt Bob wat Amerika nodig heeft om te groeien. Dylan noemt Europese schoonheden. Hij antwoordt: “Mijn vriend John - Birgitte Bardot, Anita Ekberg, Sophia Loren. En ’t land zal groeien.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Talkin’ New York (1961) - door Jochen

Talkin’ New York (1961)

Stephen King begint langzaamaan door te dringen tot het pantheon van Grote Amerikaanse Schrijvers, en dat is wel terecht. In de jaren ’70, na de doorbraak met het bloedstollende Carrie (1974), werkt hij zich op tot de grootmeester van horror en suspense, maar uiterlijk sinds de jaren ’90 wordt ook de literaire kwaliteit van zijn werk meer en meer erkend. Kings productie is enorm, de verkoopcijfers zijn astronomisch (rond de 350 miljoen verkochte exemplaren) en ook Hollywood is blij met ’s mans verteltalent. Met meer dan anderhalf miljoen stemmen op de belangrijkste filmsite imbd.com geldt de verfilming van The Shawshank Redemption al sinds jaar en dag als de beste film aller tijden, en dat is vast ook aan Morgan Freeman en Tim Robbins te danken – maar toch vooral aan het meeslepende, gelaagde en ontroerende verhaal. Het eveneens ijzersterke The Green Mile staat veertigste op die lijst. Over Kubricks alom bejubelde verfilming van zijn The Shining, met een angstaanjagende Jack Nicholson, is King minder tevreden. En al helemaal niet met de “academic bullshit” waarmee de film vervuild wordt. “It’s like Dylan says,” vertelt hij in een Rolling Stone interview in oktober 2014, “You give people a lot of knives and forks, they've gotta cut something.”

De Dylanquote komt niet zomaar uit de lucht vallen. De veelschrijver is een fan, in zijn werken wemelt het van de Dylanreferenties en –citaten. Daaruit blijkt dat hij goed thuis is in Dylans repertoire; King citeert ook uit minder bekend werk als “On The Road Again” (in The Dead Zone), “I Shall Be Free” (Hearts In Atlantis) en “Tombstone Blues” (in Carrie). Het knives and forks-citaat uit het interview heeft King ook al eerder in een boek gebruikt, in het voorwoord van de verzameling korte verhalen Night Shift. De allegatie past weliswaar niet helemaal kreukvrij in de aanval die de auteur op de verfilming van The Shining heropent, maar illustreert in elk geval wel weer zijn kennis van Dylanzaken; ook deze regel is niet uit een allemansvriendje als “Blowin’ In The Wind” of “Knockin’ On Heaven’s Door” afkomstig, maar uit het obscure “Talkin’ New York”.
Of de liefde wederzijds is, valt overigens niet uit Dylans teksten te herleiden. Wel valt op dat Dylan al drie keer heeft opgetreden in de woonplaats van Stephen King, het onooglijke en afgelegen stadje Bangor in het verre Maine, met zo’n dertigduizend inwoners op 90 km2 nog kleiner dan bijvoorbeeld een Lochem in de Achterhoek of een Stadskanaal in Groningen.

Omslaan

Het is Valentijnsdag, de sneeuw blijft vallen maar niet liggen. Ik verlang naar het voorjaar, de warmte.
Ik schrijf mijn vingers blauw aan boeken die er ooit moeten komen. Dylan-boeken, wat anders. Terwijl ik schrijf draait een opname van Dylans concert van 18 november 1979. Dat concert is opgenomen in Santa Monica. Echt horen doe ik het allemaal niet, ik ben een simpele ziel, ik kan me maar op één ding concentreren. Dat ene ding is het schrijven.
Dat blijft zo tot "What Can I Do For You?" start. Opeens scheurt de hemel open, het humeur klaart op. De vingers blijven boven de toetsen hangen en ik val stil.
Ik ben alleen nog oor. Ik kan alleen nog ondergaan.
De wil is mij ontnomen.
Ik ben niet meer wie ik was.
Ik ben niet.
Zo mooi.

Dylan kort #1153

Vandaag precies 50 jaar geleden kwam de single "One Of Us Must Know (Sooner Or Later)" uit. Een goede reden om deze single weer eens te draaien.
Of... Vandaag precies 50 jaar geleden werkte Bob Dylan in de studio in Nashville aan het opnemen van onder andere "Fourth Time Around" en "Visions Of Johanna". Een goede reden om deze nummers weer eens te draaien.
Muziek Voor Volwassenen, het radioprogramma van Johan Derksen op Radio Rijnmond stond afgelopen zaterdag in het teken van Bob Dylan. Die uitzending kan via internet beluisterd worden: uur 1, uur 2, uur 3. [met dank aan Ton]
Ik heb van Ton begrepen dat Johan Derksen zich beperkt tot de bekende nummers van Bob Dylan (jaren 60). Daarnaast geeft hij bij ieder nummer een korte toelichting. Dit doet hij, aldus Ton, goed. Alleen wanneer het over de Ed Sullivan Show gaat vergeet Derksen te melden dat Dylans optreden op het laatste moment niet doorging. De playlist van deze uitzending zal binnenkort hier op Facebook geplaatst worden.

Dylan kort #1152

Ooit gehoord van de band Street Legal? Ik niet, tot ik dit zag.
Film: Bob Dylan Hates Me, zie hier.
Column uit 2014 met een beetje Dylan, zie hier.
Dave Stewart heeft een boek geschreven, zie hier. Sweet Dreams - zo heb ik begrepen - bevat het een en ander over Bob Dylan. Is er iemand die dit boek toevallig al gelezen heeft en mij er meer over kan vertellen?

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #41

vanaf 0:45 [met dank aan Dirk]

Dylan kort #1151

Dokter Deen, de aflevering "Schuldgevoel" met twee keer Dylan (32:48 minuten en tussen 34:02 en 34:43 minuten). Zie hier. [met dank aan Hedy en Hilda]
Cover: Jazz & Dylan, de nieuwe cd van Charles Lloyd & The Marvels, I Long To See You, bevat een cover van "Masters Of War", luister hier. [met dank aan Ton]
De flat van Jimi Hendrix in Londen, inclusief een platencollectie met een flink aantal albums van Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Rob]
Root Hog Or Die is een 6 elpees tellende box die op 19 februari 2016 verschijnt. Deze box verschijnt ter gelegenheid van de 100ste geboortedag van Alan Lomax. Op deze box staat een niet eerder uitgebrachte versie van "Masters Of War" door Bob Dylan. Zie hier. Een fragment van die opname is hier te beluisteren.

9 februari 2010

Omdat ik er zes jaar later nog steeds geen genoeg van heb.

Dylanterie #2: Rodahal, 1995 - door Ubel

Rodahal, 1995

Maart 1995, Dylan doet Nederland. Het concert in mijn vaderstad Groningen is uitverkocht. Ik koop kaarten voor Kerkrade. Op een zondag. Eerst breng ik vanuit de Achterhoek met Astrid mijn oudste zoon naar Rotterdam, naar zijn moeder. Daarna zetten we koers naar Kerkrade. We zijn vroeg. Drinken wat in een café vol katholieke families na de mis. Daarna gaan we naar de Rodahal, een grote jaren60sporthal in een grotejaren60wijk. De Rodahal is half leeg. Het is een ongemakkelijke atmosfeer, een ongemakkelijk concert. Na twaalf songs start Dylan de toegift. Like a Rolling Stone. Astrid denkt dat ze ziet dat ik huil. Ze vraagt of dat zo is. Ik zeg natuurlijk niet.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Gisteren een jaar geleden...

Unbelievable

In de jaren nadat ik Bob Dylans muziek ontdekte kocht ik - voor zover mijn zakgeld dat toeliet - een voor een al zijn albums. Het heeft een paar jaar geduurd voor ik alle albums van Bob Dylan in huis had. Een van de albums die ik als laatste kocht was Under The Red Sky (1990), simpelweg omdat ik meerdere malen had gelezen dat dit een matig tot zwak album is.
Ik was aanvankelijk niet eens van plan om (veel) geld uit te geven aan Under The Red Sky, waarom zou ik? Als het album inderdaad zo slecht is, waarom zou ik er dan mijn centen aan uitgeven?
Het is dat ik door puur toeval bij een verkoop van afgeschreven cd's in de lokale bibliotheek - een plek waar ik anders nooit kwam - Under The Red Sky voor een habbekrats vond, anders had het nog jaren kunnen duren voor ik dit album zou horen.
Bij het voor het eerst horen van Under The Red Sky realiseerde ik me dat ik dom was geweest. Ik had nooit moeten afgaan op wat de recensenten schreven. Ik had veel eerder zelf moeten luisteren. Under The Red Sky is een prima album, met op dit album misschien wel Dylans sterkste zangpartij in de studio uit de jaren negentig: "T.V. Talkin' Song". (Ik weet het, Time Out Of Mind komt ook uit de jaren negentig, maar toch prefereer ik de vocalen op "T.V. Talkin' Song".)

De dagen van weinig geld liggen inmiddels achter mij. Niet dat ik rijk genoeg ben om het geld over de balk te smijten, maar ik verdien genoeg om langzaam maar zeker mijn Dylan-collectie uit te breiden.
Zo is het oude bibliotheek-exemplaar van Under The Red Sky allang vervangen door goede cd-versies en enkele elpee-persingen. Daarnaast staan er in de kast enkele singles van het album Under The Red Sky, waaronder een Engelse persing van "Unbelievable" met op de hoes een rode sticker. Die sticker vertelt dat de single op 17 september 1990 werd uitgebracht.
Veel interessanter dan die sticker op de hoes van de single is de brief van CBS Records te Engeland die er bij zat. "News" staat er in gekleurde letters boven.
Die brief begint met: "Monday September 17th sees the release of Bob Dylan's new album Under The Red Sky and single 'Unbelievable'."
Vervolgens geeft de brief informatie over de gastmuzikanten op Under The Red Sky en de formaten waarin de single "Unbelievable" wordt uitgebracht.
De brief eindigt met: "'Unbelievable' though it may sound, actually has a video to accompany the song that includes Bob, a pig, & Molly Ringwold!"
Let even op de volgorde waarin de 'acteurs' in de videoclip voor "Unbelievable" worden genoemd, je zou bijna denken dat het varken belangrijker is dan Molly Ringwold!
Zo'n laatste zinnetje maakt natuurlijk nieuwsgierig naar die videoclip. Gelukkig kan die clip online bekeken worden, zie hier.

Het is zondagochtend, ik moet nog douchen. Dat ga ik zo doen. Daarna zet ik Under The Red Sky op. Als "Unbelievable" voorbij komt zal ik denken aan Molly Ringwold en dat varken (niet noodzakelijk in die volgorde).

Dylan kort #1150 [Joe Alper]

Joe Alper: Tot en met 27 maart is er een tentoonstelling met foto's van Joe Alper - onder andere foto's van Bob Dylan - in Noorderlicht in Groningen te zien, zie hier. [met dank aan Wim voor de link en Herman voor het artikel uit de Volkskrant van afgelopen donderdag]
Meer over Joe Alper in Groningen, hier.

Mavis

Pledging My Time (1966) - door Jochen

Pledging My Time (1966)

In het jaar 797 stuurt Karel de Grote in het geheim een Frankische delegatie met geschenken naar Bagdad, naar Kalief Haroen ar-Rashid, om langs diplomatieke weg tot vrede te komen tussen het Arabische en het Frankische Rijk. Vijf jaar later is de behoorlijk uitgedunde delegatie terug in Aken, met als meest opmerkelijke wedergeschenk een levend monster, de witte olifant Abul-Abbas. De Franken zijn verbijsterd. Maar Karel de Grote wordt misschien nog wel meer geraakt door een veel kleiner en sierlijker geschenk: een clepsydra, een uitbundig opgetuigd wateruurwerk dat middels een ingenieus systeem van buizen, kraantjes en ventielen de tijd kan meten. Karel onderkent en waardeert de koninklijke geste van Haroen: welk geschenk is een keizer waardiger dan de Tijd zelf?

Ruim elf eeuwen later voelt Bob de Grote die waarde na. In 1966 nadert hij het midden van de draaikolk, de rondjes worden steeds korter en gaan steeds sneller, nog even en hij gaat kopje onder. I was in a whirlwind, zingt hij terugkijkend in 1974, op dezelfde plaat waarop hij geluk pas vindt als Time Passes Slowly. Roem, geld, succes … allemaal leuk en aardig, maar tijd is de ware rijkdom. Dat besef gloort al in november ’62, als de dichter zijn ex-lief verwijt dat zij zijn kostbare tijd verspild heeft (Don’t Think Twice), tijd is worth saving vindt hij een jaar later, in The Times, in “Restless Farewell” zou hij de tijd met geweld willen vastbinden, met de Tambourine Man verdwijnt hij in de ‘nevelige ruïnes van de tijd’, in “I’ll Keep It With Mine” belooft de verteller de uitgespaarde tijd goed te bewaren. In ’65 neemt het gemis van, en daarmee het verlangen naar Tijd flink toe, valt af te leiden uit de excessieve stijging van het gebruik van het woord time in de songs vanaf Highway 61 Revisited. Op Blonde On Blonde in negen van de veertien songs, zelfs. En expliciet verwoordt de dichter de merites van tijd dan vooral in “Pledging My Time”.

The Comic Book And Me #33

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De afbeelding komt uit het boek Before Watchmen: Comedian - Rorschach

Dylan kort #1149

Bob Dylan in de studio? Er circuleren geruchten dat Bob Dylan aan het opnemen is in de Capitol Recordings' Studios, zie hier. [met dank aan Rob]
Radio de Bonte Kakel Papegaai, zie hier. [met dank aan Dirk]
Tip van Gerbrand: 3 cd versie van Tell Tale Signs te koop, zie hier.
Ken Regan fotografeerde Dylan (1975), zie hier [met dank aan Gerbrand] en hier. [met dank aan Sjon]
Dylan at in tourbus, zie hier. [met dank aan Dirk]
Cover: "Tot Jij Mijn Liefde Voelt" door Van Dik Hout, zie hier.
Vandaag verscheen de bundel Wait Till I'm Dead; Uncollected Poems van Allen Ginsberg met in ieder geval één gedicht over Bob Dylan.

Vlak voor ik op "publiceren" klikte ontving ik onderstaande scan van de column van A.L. Snijders uit VPRO-Gids van Herman [waarvoor dank].

Dylanterie #1: Banlieue, 1981 - door Ubel

Banlieue, 1981

Met boezemvriend Johan arriveer ik op Gare du Nord. Het eerste wat ik zie, is een levensgrote concertposter. Dylan is in Parijs. Puur toeval. Tourist Info heeft nog kaartjes. Het wordt in Stade de Colombes een vechtconcert. Er zijn rellen rond het stadion in de buitenwijk. Tussen de oproerpolitie en etnische banlieuers die etenswaren verkopen vanuit clandestiene kraampjes. Op het veld is gedrang. Ruzie tussen publiek dat wil zitten en publiek dat wil staan. Zwak klinkt boegeroep als Dylan Jezus bezingt. De bard zelf keert het publiek een tijdlang de rug toe. Zijn koortje met donkere zangeressen kwijlt geil “I need a shot of love… I need a shot of love…”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.