Dylan nieuws #2

N.a.v. het stukje hieronder, het digitale boek van Jan Joos, ontving ik van de auteur onderstaande e-mail, waarvoor dank!

Het e-book is effectief een raar ding, je kan het niet in je vakantie bagage steken, noch op het nachtkastje leggen, noch opbergen tussen de Dylan boeken op je boekenrek, of ostentatief op tafel leggen. Maar je kan het wel lezen, raadplegen en printen desnoods. Zo zie je maar. Het 'modern Times' ...
Het begon allemaal toen ik had besloten wat vrije tijd te steken in uit te pluizen wie nu wel George Lincoln Rockwell echt was, of Belle Star ... belangrijk om te weten? Misschien niet ... misschien wel .... en zo begon ik. Voor mij was het een openbaring eigenlijk. Dozen spullen en artikels en webprints, etc. En toen ik het over 'mijn hobby' had ... met vrienden en of Dylan liefhebbers, vroegen ze me steeds dingen, dus ... dacht ik ... laat ons dit even in 'boek' vorm gieten ... Maar ja, om volledig te zijn, moeten alle personen erin, ook degenen die we allemaal kennen. JFK, Eisenhower, etc. Jezus, Judas .... maar toen ik zocht naar een co-schrijver, om mijn Vlaams Engels in het Engels om te zetten, sprak die mij over het e-book. Overal ter wereld zal men dat boek kunnen kopen (of ze het nu ook gaan doen is wat anders.... maar dat is voor mij bijzaak) ... zat iets in ... En zo zijn we eigenlijk nooit op zoek gegaan naar een 'uitgever' .... ik las over je dochter en jouw boek. En mijn eigen dochter (6) zegt altijd ... ja maar .. GEEF me dat boek ... ze wil het zien ... het computerscherm is niet hetzelfde. Ik zal voor haar pas een boek hebben geschreven, als ze het kan 'vasthouden' en tonen :) en nu begin ik en Ivan een zoektocht naar en uitgever, een papieren uitgever :) en belanden we in de wondere wereld van POD ... eigen beheer, uitgeverijen, scripts sturen, etc. Bovendien woont Ivan in Japan .... Maar draait dezelfde muziek op de stereo ... wondere wereld die rond Dylan.

Ik kan me helemaal vinden in die zeurende vraag wie nou toch die George Lincoln Rockwell is, in mijn geval was de eerste die voor een zeurende vraag zorgde Barry Goldwater (I shall be free no. 10). Een welkom boek, ik hoop dat de papieren versie er snel mag komen.

Vanochtend naar de iTunes store gegaan - voor de zoveelste maal - en ontdekt dat het album The Blackbird diaries van Dave Stewart eindelijk te krijgen is. Het gaat me niet om het gehele album, maar alleen om het nummer Worth the waiting for dat, aldus de credits, Stewart samen met Dylan schreef. Dat nummer inmiddels via de iTunes store gekocht.
Wat moet ik er van zeggen? Het is muziek waar de strijkbout overheen is gegaan: gladgestreken.

In diezelfde iTunes store vond ik een paar dagen eerder - tot mijn stomme verbazing - Genuine Texas groover van Doug Sahm. Dylan is als sideman op een tweetal albums van Doug Sahm te horen. Vijf outtakes van deze sessies, waarop ook Dylan meespeelt, zijn te vinden op Genuine Texas groover, een tegenwoordig onmogelijk te vinden cd. Eigenlijk had ik de hoop al opgegeven deze cd ooit nog te vinden, toen ik 'm afgelopen week in de iTunes store vond.
Ik roep regelmatig dat ik eigenlijk helemaal geen liefhebber ben van iTunes, geef mij maar vinyl of cd, maar in dit geval kwam het mij wel goed uit.
Vreugdedansje door de kamer.
[Had ik bovenstaande hier al eerder gemeld? Ik weet het niet meer, wel elders, maar hier???]

Gisteren kwam ik op het net een Nederlandstalige recensie van een concert van de huidige tournee tegen. Ik moet daar ook een aantekening van gemaakt hebben, maar waar heb ik die aantekening gelaten?
Mocht ik het terugvinden, laat ik het weten. Weet jij waar het staat op het net? Plaats dan even een reactie of laat het me weten.

nieuw (digitaal) boek

Ik kreeg de tip dat er in februari een nieuw digitaal boek over Dylan is verschenen. Het is geschreven door Jan Joos en Ivan Brackin en draagt de titel All these people.http://www.blogger.com/img/blank.gif
Gezien de beschrijving hier, lijkt het mij een fantastisch boek, maar ik ben helaas (nog) niet in het bezit van een e-reader. Met dank aan de beschrijving heb ik bijna de neiging om (eindelijk) over stag te gaan & als nog een e-reader te kopen.
Mocht je een e-reader hebben & dit boek al gelezen hebben, schrijf dan een recensie en stuur dit naar tom_dylan@hotmail.com.
O ja, het boek is ook via amazon te koop.

Blowin' in the wind - Tel Aviv

Dylan nieuws #1

Een nieuwe serie? Misschien. Hier is in ieder geval de eerste aflevering van Dylan nieuws. Geen verzameling links - zoals voorheen in Dylan kort, maar nieuws.
Voor de liefhebbers van vinyl: ik lees net op de website van bol.com dat Music on Vinyl op 25 juli Before the flood uitbrengt. Het gekke is dat de website van Music on Vinyl hier nog geen melding van maakt.
Het tweede verrassende aan deze melding is dat het 'slechts' om één album van Dylan gaat. Het lijkt mij logischer dat er meerdere titels in één keer heruitgegeven worden. Op dit moment heb ik daar nog geen informatie over. We zullen zien.
De huidige tournee: Dylan heeft tijdens twee opvolgende concerten - Londen en Tel Aviv - een identieke setlist gespeeld. Tijdens het concert na Tel Aviv, in Milaan, speelde Dylan & band een drastisch gewijzigde setlist, met o.a. Visions of Johanna.
Meer vinyl: nog voor de officiële release - op vinyl - van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963, dook een counterfeit persing - zeg maar een illegale roofdruk - van dit album op. De counterfeit is makkelijk te onderscheiden van de officiële release. De counterfeit heeft op de achterzijde van de hoes een identiek ontwerp als de cd-versie, terwijl op de aterzijde van de hoes van de officiële vinyl-release van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 de liner notes van Michael Gray zijn afgedrukt.
Sinds kort duiken er ook counterfeit-persingen van Good as I been to you op, op gekleurd vinyl.
De gisteren ontvangen nieuwsbrief van Isis meldt dat Dylan & band mogelijk in het najaar opnieuw naar Europa komen voor een serie concerten, maar dat nog niks zeker is. En nu maar duimen dat dit ten eerste doorgaat & ten tweede dat er een of meerdere concerten in Nederland op het programma komen te staan.

nogmaals 2 boeken

Nogmaals twee boeken & over beide boeken kan ik eigenlijk vrij kort (&, naar ik hoop, duidelijk) zijn. De eerste is Bob Dylan Die Geschichte seiner Musik van Olaf Benzinger. Dit boek kwam eerder in 2006 uit onder de titel Bob Dylan Seine Musik und sein Leben. Dit nieuwe boek is in feite niet meer dan een herdruk van het in 2006 verschenen boek, met als enige toevoeging een Nachwort zur Neuausgabe dat het boek weer up to date moet brengen.
Bob Dylan Die Geschichte seiner Musik is qua opzet zeer vergelijkbaar met Bob Dylan in de studio van Patrick Roefflaer. Het grote verschil tussen deze twee boeken is dat Roefflaer zelf op jacht is gegaan naar nieuwe informatie, terwijl Benzinger in zijn boek de verhalen nablaat die in al veel andere boeken ook te vinden zijn. Bovendien bevat het boek een aantal - zeker wanneer het om meer recente albums gaat - storende fouten.
Benzinger kan wel aardig schrijven, maar voor de inhoud hoef je zijn boek niet te lezen.
Boek twee: Bob Dylan like a complete unknown van David Yaffe is uitgegeven door Yale university press & David Yaffe is assistant professor of English at Syracuse University. In mijn kop plaats ik dit boek dan ook gelijk onder het kopje 'academische boeken'. ik heb enkele vooroordelen over 'academische boeken':
1. ze zijn dun en in verhouding duur
2. ze bevatten onnodige fouten in eenvoudig te controleren feiten
3. ze zijn bijzonder goed geschreven
4. ze bevatten verrassende & nieuwe inzichten
Alle vier mijn vooroordelen zijn van toepassing - hoewel de eerste in iets mindere mate - op Bob Dylan like a complete unknown.
Het boek bestaat uit vier delen & ieder deel heeft een eigen thema: Dylan and singing, Dylan and blackness, Dylan and film, and Dylan and plagiarism. Het eerste thema is, naar mijn smaak, het beste uitgewerkt. Maar ook de stukken over de thema's 2 & 3 zijn zeer lezenswaardig. Het vierde thema is aardig, maar duidelijk het minst van alle vier.
Een aardig boek, het hoeft niet bovenaan je verlanglijstje, maar mag er zeker wel op.
Tot slot: bij deze wil ik Bob Dylan like a complete unknown nomineren voor het Dylan-boek met de mooiste omslag & tegelijkertijd maar een eervolle vermelding geven wanneer het gaat om lettertype, bladspiegel, enz.
Veel meer heb ik niet over deze boeken te melden (ik zei toch dat ik het kort zou houden...)

baard (bijna dan)

Het is vaderdag, we maken er een hangdag van. Alleen oppakken wat voor de voeten komt & verder vooral doen waar je zin in hebt. Alles in een laag, maar aangenaam tempo.
Ik lees Bob Dylan Die Geschichte seiner Musik van Olaf Benzinger & merk dat de opzet van dit boek min of meer identiek is aan Bob Dylan in studio van Patrick Roefflaer. Grote verschil tussen deze twee boeken is dat Bob Dylan in studio wèl goed is. Het boek van Benzinger is hooguit aardig.
De grote verrassing van de net van start gegane korte tournee door Europa, is dat Dylan tijdens het eerste concert, in Cork, Ierland - al weer drie dagen geleden - I dreamed I saw St. Augustine speelde. Daar lees ik wel over op het net, maar ik lees vooral over het feit dat Dylan ongeschoren het podium opstapte. Zelfs ben ik op het net een serie foto's van Dylan met baard tegengekomen, om de vergelijking te maken. Denk aan de foto op de cover van New morning & foto's ten tijde van de tournee met the Grateful dead.
'Nou en?' hoor ik je denken. 'Precies', zou ik willen zeggen.

Blind Willie McTell - door Frits

Blind Willie McTell is volgens mij niet alleen het beste lied van Bob Dylan, het is ook een typisch een lied van Bob Dylan.
Allereerst de titel, een verwijzing naar een bluesmuzikant. Nobody can sing the blues like Blind Wille McTell. Eén ding wordt hiermee duidelijk: Dylan staat met beide benen in de blues-geschiedenis, maar ook in het heden. Want Dylan zingt zijn refrein in de tegenwoordige tijd. Zelfs Dylan zingt niet de blues als Blind Willie.
Dan de muziek. Dylan op de piano, zoals hij tijdens zijn schooltijd dat ook deed. Op gitaar Mark Knopfler. Tijdens het nummer hoor je de spanning tussen pianist en gitarist. Waar gaat de pianist heen met zijn dynamiek en akkoorden? Het doet denken aan Al Kooper, die het orgel speelt op Like a Rolling Stone. Ook hij volgde de andere muzikanten in de akkoorden.
De tekst, minstens net zo opbouwend in de spanning als de muziek. Het lied begint met een vervloeking van het land, gaat vervolgens via zigeuners naar de slavenperiode, om te eindigen met het hele verdorven mensheid, die desondanks wil zijn als God.
Dylan heeft zichzelf nog niet geëvenaard door een tweede 'Blind Willie McTell' te schrijven. Dat hoeft ook niet. Ik kan mijn hele leven met deze “demo”.

Het boek Uit Zeeland Zeeuwse laarzen van Frits Tromp komt op 24 juni uit. Zie ook hier.

welterusten

Gisteravond, dochterlief vraagt of ik haar naar bed wil brengen. Dat is verrassend, meestal wil ze naar bed gebracht worden door 'mevrouw Tom'. Na het tandenpoetsen volgt het voorlezen & dan komt de aap uit de mouw: ik moet voorlezen uit de Bob Dylan aantekeningen. Ik zeg nog dat de Bob Dylan aantekeningen helemaal niet geschreven is voor meisjes van vijf jaar, maar voor volwassenen. Tevergeefs, ik moet mijn eigen woorden voorlezen.
Na even bladeren kies ik ervoor om het stukje dat o.a. gaat over haar eerste zwemles voor te lezen. Ze luistert aandachtig, maar stelt tussendoor ook vragen. Die vragen gaan helemaal niet over wat ik voorlees, maar over de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen, waar zij bij was.
Die presentatie is anderhalve mand geleden & nu komen de vragen boven.
Zo gaat dat blijkbaar als je vijf bent.

twee opmerkelijke boeken

Ongeveer tweeënhalve week geleden werd Bob Dylan zeventig & daarom regent het al een tijdje boeken. De laatste dagen heb ik twee opmerkelijke boeken gelezen.
De eerste van die twee, van Christof Graf, zou het niet gek doen in een wedstrijd rond de langste boektitel: America oder der Tag, an dem Bob Dylan durch Saarbrücken fuhr en aangezien het een tweetalig boek is, heeft het boek ook nog een Engelse titel: America or the day Bob Dylan drove through Saarbrücken.
Dit boek, kortweg America, is - hoe zal ik het zeggen: anders. Allereerst is het boek bijzonder rijk geïllustreerd. Zo bevat het boek meer dan een handvol foto's van Dylan tijdens zijn optreden in Saarbrücken en enkele recensies uit Duitse kranten. Bijna iedere twee bladzijdes bevat wel één illustratie. Ik schat dat een kwart tot een derde van de 175 bladzijdes gevuld is met afbeeldingen.
Goed, 175 bladzijdes dus. Een tweetalig boek. Een aantal stukken in het boek zijn zowel in het Duits als in een Engelse vertaling opgenomen - kies je taal & je hoeft de helft maar te lezen.
Maar, let wel: lang niet alle stukken zijn in twee talen opgenomen. Soms is het even zoeken wat wel & wat niet in het Duits of Engels gelezen moet worden.
Goed, de inhoud. Het boek gaat - althans dat doet de titel vermoeden - over Dylans optreden in Saarbrücken op 5 april 2009 tijdens het Musikfestspiele. Het thema van het festival in 2009: Amerika. Vandaar die titel.
Het boek bevat o.a. artikelen over dit optreden, over de aanloop naar het optreden & verhalen achteraf geschreven. Het boek bevat ook 2 ABC-tjes. De eerste - Bob Dylans Amerika von A bis Z - is een alfabetische lijst, met toelichting, van plaatsen in Amerika die een rol hebben in Dylans leven en / of werk. Op zich een prima idee, zo'n ABC-tje, ware het niet dat Graf er een zooitje van maakt. Dit ABC-tje is alleen in het Duits te vinden in dit boek, zo lijkt het, maar een deel van de lemma's gaat halverwege van het Duits over in het Engels. Dat werkt al verwarrend. Van één lemma - over het Chelsea hotel - is het stuk zowel in het Duits als het Engels opgenomen, zo lijkt het het, maar wie goed kijkt, ziet dat de een net iets uitgebreider is als de ander. Verwarring, verwarring, verwarring.
Bovendien bevatten een aantal lemma's gewoon stomme fouten. Eén voorbeeld ter illustratie:
Izzy Young's Folklore Center
Ein Club, in den Dylan in den frühen 60ern auftrat und erste Aufnahmen tätigte. "The citadel of American folk music", Dylan wrote in his Chronicles. Before Dylan recorded his debut album there, there were 52 people in the audience watching his concert.
De overgang van Duits naar Engels + stomme fouten in de feiten. Verder o.a. ter illustratie van lemma's hier & daar enkele regels songtekst. Probleem is dat bijna alle citaten uit Dylans songteksten fouten bevatten. Alsof ze fonetisch opgeschreven zijn. Wat dacht je van: Letevery state in the union seep down in your souls.
Goed, het tweede ABC-tje. O boy.
Het tweede ABC-tje heeft als titel The Saarbrücken concert from A to Z. Laat je niet misleiden door die Engelstalige titel, alleen de introductie & een transcritpie van een persconferentie (uit 1984) zijn, naast de titel, in het Engels. De rest van het ABC-tje is in het Duits.
Het idee van een ABC-tje rond het concert in Saarbrücken is prima, alleen de uitwerking is tenenkrommend. Waarom een lemma over het nummer The Mighty Quinn? Of over Jack Kerouac? Sinead O'Connor? "Frauen"? XM-radio? Het heeft allemaal niks met het concert in Saarbrücken te maken. Maar het meest absurde is misschien nog wel het lemma over - ga er even goed voor zitten - niet schrikken: Michael Jackson.
Echt waar, drieënhalve bladzijde lang - inclusief foto - over leven & werk van Michael Jackson.
Waarom? Zo vraag ik je Prof. Dr. Christof Graf.
Het opnemen van deze drab is ronduit beledigend!
Goed, dat is eruit. En toch wil ik het boek van Graf niet helemaal afschrijven. Het bevat een aantal goed stukken, zoals de interviews met Wolfgang Niedecken en Helen Schneider. Maar het goede weegt zeker niet op tegen het ondermaatse.
Koop dit boek niet, tenzij je je wilt ergeren of alleen maar naar de foto's wilt staren. America oder der tag, an dem Bob Dylan durch Saarbrücken fuhr is niet het slechtse boek dat ik ooit over Dylan heb gelezen, maar het komt wel godsgruwelijk dicht in de buurt.

Het tweede onlangs gelezen boek, The Captain's tower, is een heel ander verhaal. Dat lijkt een wat vreemde titel voor een Dylan-boek, maar bedenk in het nummer Desolation row de dichters T.S. Eliot en Ezra Pound met elkaar op de vuist gaan in The Captain's tower & lees vervolgens de onder titel van dit boek, dan zal die titel je duidelijk worden.
De ondertitel?
Seventy poets celebrate Bob Dylan at seventy.
The Captain's tower is een door Phil Bowen, Damian Furniss en David Woolley samengestelde bloemlezing met werk van zeventig dichters. Een groot deel van de gedichten lijkt speciaal voor dit boek geschreven te zijn, een groot deel van de dichters waren tot het lezen van The Captain's tower grote onbekenden voor mij.
Naast die grote hoeveelheid nieuwe namen - wat mij betreft een pré voor dit boek - zijn er ook een aantal oude bekenden. Ik vind het werkelijk een fantastische zet van de samenstellers dat ze drie gedichten van beatdichters hebben opgenomen: Blue gossip van Allen Ginsberg, Ode van Michael McClure en Jack of Hearts van Lawrence Ferlinghetti.
Andere (voor mij) bekende namen zijn o.a. Terry Kelly en John Gibbens, maar wat The Captain's tower vooral brengt, is het kennis maken met onbekende dichters.
Het is goed om de beleving van Dylans leven en werk in de (dichterlijke) woorden van anderen te lezen. Dit is logischerwijze niet een Dylan-boek waarvan ik zoveel wijzer ben geworden, in de zin van feitenkennis. Sterker nog, hier en daar is een klein foutje te vinden in de feiten welke in de gedichten zijn geslopen.
Maar dat moet ik loslaten, daar gaat het niet om in The Captain's tower. Soms is dat loslaten wel lastig, dit moet je anders lezen dan bijvoorbeeld het hierboven besproken boek van Graf.
Ik ben niet gewend om een Dylan-boek met deze ogen te lezen, het enige probleem dat ik met The Captain's tower heb, schuilt dan ook in mijn eigen tekortkomingen.
Nogmaals: The Captain's tower is een bloemlezing met werk van zeventig dichters. En, zoals altijd met bloemlezingen, staat er genoeg werk in dat me niet raakt, maar ook genoeg dat me wel raakt. En al bevat een bloemlezing maar één gedicht dat daadwerkelijk aankomt, dan is de bloemlezing geslaagd.
The Captain's tower bevat veel meer dan slechts één gedicht dat aankomt. Ik kan eenieder aanraden het boek te kopen, al is het wel even overschakelen naar andere ogen om dit op de juiste wijze te kunnen lezen.
Van biografie, essay en resencie is het een grote stap naar poëzie. Maar als je ogen de stap weten te maken, dan heb je met The Captain's tower een goede bloemlezing in handen.

Day of the locusts & die hemeltergende Byrds

Truthfully, I think the Byrds were Bob's best translators. Bob did not envision this song the way we did it. When he came to the studio where we were rehearsing and heard us do "Mr. Tambourine Man," he was stoked. I think hearing our version was part of what made Dylan shift over to being a rocker.
- David Crosby in Rolling stone issue 1131

Ik heb altijd gedacht dat Roger McGuinn the Byrd was met de minste realiteitszin. Ik had het fout, zo blijkt nu, het is David Crosby.
Het is raar om tot deze ontdekking te komen, mijn kop wordt al enkele dagen gevuld met Day of the locusts. In dit nummer o.a. de regels:

The man standin’ next to me, his head was exploding
Well, I was prayin’ the pieces wouldn’t fall on me

Dat explorende hoofd, is waarschijnlijk eigendom van David Crosby. Day of the locusts gaat over 9 juni 1970, de dag dat Dylan een eredoctoraat van de unversiteit Princeton kreeg. Dylan werd op deze dag bijgestaan door twee mensen: Sara Dylan en David Crosby.
Vandaar.

Ik heb nooit begrepen - en zal waarschijnlijk ook nooit begrijpen - hoe het in godesnaam mogelijk is geweest dat The Byrds' versie van Mr. Tambourine man een hit is geworden. Het is echt het toppunt van geneuzel.
Ik bedoel, die dunne stem van Roger McGuinn, da's toch niks. Als ik die stem hoor, denk ik altijd aan zo'n zenuwenhondje, zo'n kleintje die overal tegenaan piest van de stress.
En dan die ongelooflijk irritante pling-plong gitaar, schijtziek word ik van dat gejengel. Een gitaar is er voor om muziek te maken, niet om het geluid van een hypermoderne deurbel mee na te bootsen.
Enfin, genoeg hierover! Meer aandacht verdient The Byrds' versie van Mr. Tambourine man niet.

Al dagen zwerft Day of the locusts door mijn achterhoofd, zoals ik hierboven al schreef.
In de Rolling stone waarin ook bovenstaand citaat van David Crosby te vinden is, staat een lijst met de zeventig beste nummers van Dylan.
In die lijst is geen plek voor Day of the locusts gevonden. Vandaag kan ik dat maar moeilijk verdragen, morgen denk ik mogelijk weer anders over.
Morgen zal het een ander nummer zijn dat ten onrechte geen plek in die lijst van zeventig heeft gevonden.

Forever young

Beste Tom,

Wellicht overbodig, maar bijgaande clip toont maar weer aan dat Bob nog steeds kan vlammen….!
Prachtige Forever Young in Shanghai. Bob heeft er zichtbaar plezier in.

Gr.

Floater

Moet ik nog meer zeggen dan "volg de link" en "yeah!"
Dank Floater!

neuzel

Hieronder schreef ik over het boek The Ballad of Bob Dylan & verwees in het stuk naar een ontdekking van Peerke. Peerke heeft inmiddels een stuk op zijn blog gezet, zeker de moeite van het lezen waard.
Na het lezen van The Ballad of Bob Dylan & het schrijven daarover, hieronder, ben ik ander nieuwe toevoeging op de Dylan-bibliotheek begonnen, maar kan niet zeggen dat ik van enthousiasme overloop - zeker niet nu ik net enkele bladzijdes over Michael Jackson heb gelezen.
Inderdaad, je leest het goed, in een boek over Dylan staan enkele bladzijdes over Michael Jackson. Dat valt toch wel onder het kopje "vloeken in de kerk", dat doe je gewoon niet. Da's niet netjes.
Enfin, ik mocht het lezen in bewust boek gisteren even onderbreken. De nieuwe Isis viel door de brievenbus & als de nieuwe Isis door de brievenbus valt, stopt voor even al het andere lezen in huize Willems om ruimte te maken voor het lezen van dit fanzine.
Ik heb het al vaker gezegd & ik blijf het zeggen: abonneer je op Isis, indien je dat nog niet hebt gedaan, het is de moeite waard. Echt waar!
Het is donderdagochtend, ik ben begonnen met de afwasmachine uitpakken & weer inpakken, de vuilnisbak legen & dit alles onder het genot het geluid dat wordt geproduceerd door een vroege Amerikaanse stereo-persing van The Freewheelin' Bob Dylan. Kopje koffie erbij.
Het is zo gezellig in m'n eentje met de muziek, dat ik bijna denk in een aflevering van koffietijd beland te zijn. Gelukkig niet.
En terwijl ik bovenstaand geneuzel uit mijn vingers laat glijden, bedenk ik dat Josse ook een blog over Dylan is begonnen. Zeker de moeite waard om af en toe een blik te werpen op deze blog.
De laatste groeven van The Freewheelin' Bob Dylan hebben hun aandacht van de naald gehad & aangezien het nog lang geen tijd is om de kinderen weer van school te halen, leg ik The Times they are a-changin' onder de naald, net als The Freewheelin' Bob Dylan, en vroege Amerikaanse stereo-persing.
"Nou en?" hoor ik je denken. Ik kan het niet helpen, ik houd nou eenmaal van precies, van details. Het grote-halen-snel-thuis-verhaal over Dylans leven en werk is al duizenden malen verteld. Geef mij de details maar.
Details zo klein als luizen in de pels de snelle jongens.

De haat-liefde voor een boek

Nog voor ik een letter van The Ballad of Bob Dylan, een boek van Daniel Mark Epstein, had gelezen, kreeg ik al een verontrustende e-mail van P. over dit boek. P. was op het net een voorpublicatie van dit boek tegengekomen & daarin staat iets wat niet klopt (of het tijdschrift dat een aantal jaar geleden min of meer hetzelfde verhaal publiceerde, bevat een fout).
Waar het om draait, ga ik hier niet uit de doeken doen. De ontdekking is van P., aan hem om het verhaal te vertellen.
Dat is geen lekker begin om aan een boek te beginnen. En toch ben ik erin begonnen.
Het boek begint met een zeer gedetailleerde beschrijving van Dylans concert in Washington D.C. op 14 december 1963, een concert van Daniel Mark Epstein bij was. En, zoals Epstein in zijn boek schrijft, hij maakte aantekeningen. Niet alleen valt er in The Ballad of Bob Dylan lezen hoe Dylan opkomt & hoe hij zich over het podium beweegt, maar ook waar Dylan de capo op zijn gitaar plaatst bij de verschillende nummers. Een stuk om van te smullen!
Wie had ooit gedacht in 2011 een gedetailleerde beschrijving te lezen van een concert dat bij vijftig jaar eerder plaats vond, een concert waar geen opname van circuleert, een concert waar Olof Björner - om er eens een te noemen - geen setlist van heeft op zijn website vol setlists.
Clinton Heylin noemt in zijn boek Bob Dylan: a life in stolen moments wèl het concert van 14 december 1963, het enige dat hij erover schrijft, is Includes "Girl from the North Country." Meer informatie was er voor het boek van Epstein niet over dit concert. [Epsein, in een e-mail aan mij, meldt dat - voor zover hij zich kan herinneren - Dylan helemaal niet Girl from the North country speelde tijdens dit concert.]
Je kunt je voorstellen dat een uitvoerig verslag van een concert uit 1963 waarvan ik eigenlijk nauwelijks iets wist, een heerlijke sensatie is.
Een heerlijke sensatie tot blz. 17.
Op blz. 17 lees ik "This is called 'Boots of Spanish Leather,'" he said, bashfully. Dylan blinked a good deal, as if his eyes were light-sensitive, or as if he struggled to control his emotions. "All it is, is... is a... kind of... when you can't get what you want you have to settle for less kind of song."
En terwijl ik dit lees, vloek ik van binnen. Dit klopt niet, of ben ik gek? Snel sla ik de bladzijden vol noten op, geen vermelding van wat ik zoek.
Controleren op gehoor dan maar. Het controleren bevestigt dat mijn geheugen nog goed werkt: de aangehaalde woorden zei Dylan ter introductie van Boots of Spanish leather tijdens het concert op 26 oktober 1963 in Carnegie hall.
Misschien is het toeval, denk ik nog, optimist die ik ben. Misschien heeft Dylan tijdens beide concerten dezelfde woorden gebruikt (en terwijl ik dat denk weet ik dat dat onzin is, dat is niet des Dylans).
In het stuk over het concert van 14 december 1963 kom ik nog vier stukken tegen waaruit blijkt dat Epstein voor het schrijven van zijn stuk over het concert van 14 december 1963 gebruik heeft gemaakt van de opnamen van het concert van 26 oktober 1963.
Eerst voel ik me bedrogen, maar naarmate de dagen verdwijnen sinds deze ontdekking, worden de gedachten milder. Er is natuurlijk niks mis mee dat Epstein de tape van 26 oktober 1963 heeft gebruikt om zijn verhaal te vertellen, als hij er maar melding van had gemaakt, in de tekst, in een voetnoot. Dat heeft hij helaas niet gedaan.

Na deze ontdekking - zonder nog hoge verwachtingen te hebben - ben ik verder gaan lezen in The Ballad of Bob Dylan & naarmate ik verder las, des te meer kroop de tekst, het boek onder mijn huid.
Epstein kan bijzonder goed schrijven, zonder enige twijfel.
Maar wat is dit voor boek? Waar moet ik het plaatsen? Hoe moet ik het lezen?
Epstein geeft zelf, min of meer, het antwoord op blz. 171: Bob Dylan's use and abuse of drugs is documented in the words of other biographies. Het sleutelwoord is other. Hieruit blijkt dat The Ballad of Bob Dylan, aldus de auteur, een biografie is.
Zo had ik het boek nog niet gelezen voor ik bij blz. 171 kwam.

Deze biografie bestaat uit vier delen. In deze vier delen staan achtereenvolgens concert in 1963, 1974, 1997 en 2009 centraal. Concerten waar Epstein is geweest. Rond de beschrijvingen van deze concerten, vertelt Epstein Dylans biografie.
Een mooie opzet, maar het werkt niet.
De concert beschrijvingen zijn fantastisch en regelmatig om je vingers bij af te likken, maar de 'biografie' tussen de concertbeschrijvingen blijft onder de maat. Het verhaal is met een te grove penseel op papier gezet.
Het boek had zoveel beter kunnen zijn, wanneer het niet een biografie was geweest, maar Epsteins verslag van vier bezochte concerten.
En toch is het heerlijk lezen in The Ballad of Bob Dylan, vooral omdat Epstein een goed schrijver is.
Maar zeker niet alleen omdat Epstein in goed schrijver is.
Naast de concertbeschrijvingen, valt er meer te smullen. Zoals het stuk waarin Epstein beschrijft hoe hij - ter voorbereiding op het concert in 1997 - zijn dan 14-jarige zoon de albums Infidels en Oh mercy laat horen.
Of de stukken waarin drummer David Kemper een boekje open doet.

Na de e-mail van P., na de ontdekking van het gebruik van de tape van 26 oktober 1963, wilde ik The Ballad of Bob Dylan afschrijven.
Maar al lezende, heb ik steeds meer sympathie voor The Ballad of Bob Dylan gekregen & nu, nu ik het uit heb, kan ik alleen maar zeggen: lezen.
Lees het voor de concertbeschrijvingen, lees het voor het verhaal van de zoon die voor het eerst Infidels en Oh mercy hoort, lees het voor het verhaal van David Kemper. Maar lees het vooral omdat Daniel Mark Epstein een schrijver is die een lezer weet te boeien.

Sounes vs. Heylin

In twee reacties bij het stuk 'must-read' hieronder, valt te lezen dat ik de door Howard Sounes geschreven biografie van Dylan ben vergeten. Uiteraard mogen beide reactie-plaatsers vinden dat Sounes' biografie in het lijstje met 'must-read' had moeten staan, maar ik ben het boek niet vergeten, ik heb het bewust uit de lijst weggelaten, simpelweg omdat ik vind dat het boek daarin niet thuis hoort.

Even terug naar 2001, het jaar dat Down the highway, het boek van Howard Sounes uitkwam. En niet alleen in het Engels, maar ook - en dat is wel uitzonderlijk - in een Nederlandse vertaling. Die Nederlandse vertaling kwam in mei uit, een maand later lag de tweede druk al in de winkels. Er moest wel wat met dat boek aan de hand zijn, een tweede druk een maand na het verschijnen van de eerste druk zegt genoeg.
En er is ook iets aan de hand met Down the highway. Howard Sounes onthult namelijk in dit boek dat Dylan niet één, maar twee keer getrouwd is geweest.
Zeggen dat die onthulling de nodige aandacht kreeg in de media is een understatement, het leek wel alsof er een bom was afgegaan in medialand. Televisieuitzendingen werden nog net niet onderbroken voor een ingelaste nieuwsuitzending waarin het nieuws van Dylans tweede huwelijk bekend werd gemaakt, maar kranten stonden er bol van, tijdschriftredacteuren buitelden over elkaar om als eerste met het nieuws naar buiten te komen & er waren dagen op de radio dat de oplettende luisteraar bijna ieder uur kon vernemen dat Dylan twee keer getrouwd was geweest.
En ere wie ere toekomt: het wàs ook wel een scoop van Howard Sounes. (Ik ben geneigd er cynisch aan toe te voegen dat Dylans platen sinds de dag dat Sounes ontdekte dat Dylan twee keer getrouwd is geweest, anders klinken, maar dat zou flauw zijn).
Sounes had iets ontdekt & dat stond in zijn boek, Down the highway. Dat boek ging niet zozeer als warme broodjes, maar als gloeiendhete broodjes over de toonbank. Het is Sounes van harte gegund dat hij hier een leuke, dikbelegde boterham aan over heeft gehouden, hij had tenslotte een scoop.
Maar ja, wie Down the highway gaat lezen, moet al snel tot de conclusie komen dat die scoop ook het enige ècht opmerkelijke is aan Sounes' boek. 'Tuurlijk is het een aardig boek, maar wereldschokkend? Nee, niet echt.
En al lezende in Down the highway bleef toch vooral het gevoel achter dat Dylans leven en werk voor Sounes gewoon een onderwerp was geweest, er schuilt geen passie voor Dylans werk in Sounes woorden.
Er is eigenlijk vooral die ene scoop.
Het moge duidelijk zijn waarom ik Sounes' boek niet in de 'must-read' lijst heb opgenomen. Daarmee lijkt de kous af, maar wacht - lees rustig verder - het leukste stukje komt nog.

Sounes' boek kwam niet toevallig in mei 2001 uit, Dylan werd immers zestig & omdat Dylan zestig werd, was Sounes niet de enige die een biografie over Dylan publiceerde. In 1991 publiceerde Clinton Heylin zijn Dylan-biografie Behind the shades. En in het kader van Dylans zestigste verjaardag bracht Heylin een bijgewerkte versie van zijn biografie, onder de titel Behind the shades take two op de markt.
Heylin is een arrogante !#?$z@k, maar wel een !#?$z@k met een verhaal, met een passie voor Dylans leven en werk. Heylin heeft ècht wat te vertellen. Het enige mankement waar Heylin onder gebukt gaat, is dat hij andere schrijvers over Dylan het licht niet in de ogen gunt. In de ogen van Heylin is er maar één man in staat om over Dylan te schrijven en dat is Heylin.
Het moet voor Heylin wel héél erg pijnlijk zijn geweest dat in 2001 alle aandacht in de media ging naar het boek van Sounes, dankzij één scoop.

Tien jaar verder, april dit jaar. Clinton Heylin brengt een derde versie uit van zijn biografie, onder de titel Behind the shades, the 20th anniversary edition. Vlak nadat deze derde versie uitkwam, heb ik 'm gekocht en gelezen. Ik had het boek uit op 28 april jl. Waarom ik die datum noem, kom ik nog op.
Wederom een fantastische biografie, barstensvol informatie en inzicht, alleen jammer dat Heylin in al zijn arrogantie hier & daar behoorlijk tekeer gaat over andere schrijvers.
En, geloof het of niet, Heylin - mogelijk aangezet door de scoop van Sounes van tien jaar eerder - heeft ook een scoop. Wat die scoop is? Dylan is niet twee keer maar drie keer getrouwd geweest! Ja, je leest het goed, drie huwelijken.
Heylins biografie kwam begin april op de markt & het is een dikke pil, dus het ding van kaft tot kaft lezen duurt even. ik ben geen snelle lezer, maar ik had het voor elkaar op 28 april, ruim een maand geleden. En als ik het op 28 april gelezen kan hebben, dan moeten er vele met mij zijn die het boek rond die tijd gelezen moeten kunnen hebben.
En dus, wederom een bom in medialand, kranten en tijdschriften bestrijden elkaar met zo groot mogelijke foto's van Dylan en Heylin op de cover, radiouitzendingen gaan nergens anders meer over & televisieuitzendingen worden stilgelegd om mede te delen - inclusief beeldmateriaal! - dat de grote Clinton Heylin - de man die ontdekte dat ... - zijn huis heeft verlaten om brood bij de bakker te halen.
Clinton Heylin heeft naast een geweldig verhaal, geschreven met inzicht, een scoop van Sounes-orde.
En je hoort er niks over.
Helemaal niks.
Ik wacht al sinds 28 april tot het mediacircus losbarst, vergeefs.

Hoe kan dat nou? In 2001 was Sounes 'king of the hill' dankzij een scoop & nu, tien jaar later, wordt Heylin in de recensies van zijn boek alleen maar afgerekend op zijn arrogantie, terwijl zijn boek een gelijkwaardige scoop bevat.
Het antwoord op die vraag moet volgens mij in één woord te vangen zijn: marketing.

Sounes' uitgeverij wist hoe ze een scoop moesten uitventen, Heylins uitgeverij weet dat niet.
Dat is triest.

Zowel de biografie van Sounes als van Heylin heb ik niet opgenomen in onderstaande 'must-read' lijst. Beide biografieën zijn goed maar hebben mankementen waardoor ze, voor mij, buiten de lijst vallen. Dat neemt niet weg dat je natuurlijk beide boeken gewoon moet lezen.
En om het af te maken, in mijn 'must-read'-lijstje zal Heylins biografie ergens rond plek nummer vijftien zweven, de biografie van Sounes nog ietsje lager.
Tsja, zo gaan die dingen.

En nu de radio aan, luisteren of het mediacircus rond Heylins scoop inmiddels is losgebarsten.
Drie huwelijken, het is me wat. De snoeper.

singles #2: the Times they are a-changin' [Engeland CBS 201751; maart 1965]

In november 2010 plaatste ik hier een stuk over de single One of us must know (sooner or later), een persing uit Zimbabwe. Ik nam me toen voor een nieuwe serie artikelen op deze blog te beginnen, een serie over singles van Dylan. Pas in maart 2011 schreef ik een tweede stuk - en plaatste het niet, waarom weet ik ook niet meer. Dat tweede stuk, over de Engelse persing van de single The Times they are a-changin' vond ik net op de harde schijf van mijn computer terug. Ik plaats het hieronder, als tweede deel van de nieuwe serie. Wanneer een derde aflevering volgt? Misschien morgen, misschien pas over een half jaar.

Maart 2011, zesenveertig jaar na de release, loop ik op een platenbeurs tegen de eerste in Engeland uitgebrachte single van Bob Dylan aan. The Times they are a-changin’ met op de b-kant Honey just allow me one more chance. Het vinyl ziet er nog goed uit & de labels zijn schoon.
Kijk eens naar dat label. Onder het push out centre de titel & daaronder in kleine, bescheiden letters de naam “Bob Dylan”. In vette cijfers staat links “45” & bovenaan het logo van de platenmaatschappij. Rechts het catalogusnummer & meer. Alles is in balans, zwarte letters op oranje papier.
Kijk nog eens goed, het woordje The waar de titel The Times they are a-changin’ mee behoort te beginnen, ontbreekt. Een nogal vreemde fout, de titel is zo niet af.
Hoeveel kostte een single in Engeland in 1965? Ik heb werkelijk geen flauw idee. In maart 2011 betaal ik vijf euro om deze single mee te kunnen nemen. Een koopje, als je het mij vraagt.
Eenmaal thuis doe ik de single & labelsleeve in een nieuwe plastic hoes, maar niet voor ik de naald over het vinyl heb laten glijden. De zesenveertig levensjaren zijn in de groeven van het vinyl gekropen & even overweeg ik om de single met houtlijm in te smeren – zoals ik van Rob geleerd heb – om het vuil uit de groeven te halen, maar dat idee verwerp ik snel. Dat vuil is de tand des tijd, het past. Dat vuil zorgt hier & daar voor een hoorbare tik, maar die tikken storen mij niet, het zijn de getuigen van zesenveertig jaar luisteren naar The Times they are a-changin’.
Terwijl de naald zich een weg baant door de groeven van The Times they are a-changin’, dwalen mijn gedachten af naar de film Dont look back, naar die ene scène waarin Dylan & entourage per auto van het ene concert naar het andere concert vervoerd worden & de stem uit de autoradio zegt: Bob Dylan in the number sixteen slot with his own composition entitled “The Times they are a-changin’. Dylan lijkt geen interesse meer te hebben in het ‘oude’ The Times they are a-changin’, hij is verder.
In de scène richt Dylan zich tot zijn manager, Albert Grossman, met de vraag What number was the other one? “The other one” is Subterranean homesick blues. Deze single is niet verder gestegen dan de eenendertigste plek op de hitlijst.
Ergens in die tijd moet de single die nu, hier op de draaitafel ligt, zijn gekocht door een Brit. Misschien wel een Brit die naar één van de concerten van Bob Dylan in 1965 is geweest, concerten die steeds begonnen met The Times they are a-changin’.
Misschien is die Brit die deze single kocht, in maart of april 1965 – zo stel ik me voor – wel Steven geweest, de zoon van de High Sheriff’s lady. De Steven die met zijn broer David & vriend Steven – jawel, tweemaal Steven – door zijn moeder werd meegenomen naar een concert van Dylan . De Steven die zijn tijd eigenlijk moest besteden aan examens, maar niet alleen met broer, vriend & moeder naar het concert ging, maar ook nog eens backstage een ontmoeting had met Dylan waar zijn moeder het hoogste woord voerde.
Steven die, net als broer David & vriend Steven, keurig in pak een beetje bedeesd achter zijn babbelende moeder bleef staan tijdens die ontmoeting.
Ik stel me voor hoe Steven op zijn jongenskamer thuis deze single draaide, niet te hard want als zijn moeder het hoorde, zou ze zijn kamer binnen stappen en zeggen hoe marvelous die meneer Bob Dylan wel is. Ik stel me voor hoe Steven iedere keer even opveerde, zijn oren spitste bij het horen van de regels over de vaders & de moeders & dacht aan zijn moeder die meende zó ‘hip’ te zijn, dat hij er kotsmisselijk van werd.
Had hij ook maar een moeder die niks van Dylan moest hebben. Een moeder waartegen hij zich kon afzetten.

quote

"Ik weet alles over hem [Dylan] en zo, maar hij is wat mij betreft een ellendige klootzak. Mensen zijn gek op hem, maar ik heb niets met hem."

-Liam Gallagher-

Wie is Liam Gallagher?

quote-variant

”Ik ken zijn [Dylans] reputatie natuurlijk, maar ik vind het maar een eikel. Ik vind alleen zijn nummer Lay Lady Lay wel aardig. Mensen gaan helemaal uit hun dak voor hem, maar mij doet ie niets."

-Liam Gallagher-

Wie is Liam Gallagher?

bedevaart-boek

In de zomer van 1998 reden 'mevrouw Tom' & ik in mijn eerste auto - een ooit witte Nissan micra - naar Oudenaarde, op zoek naar Jotie T'Hooft. Natuurlijk wisten wij ook wel dat we Jotie T'Hooft niet zouden vinden, hij was immers al jaren dood, maar in Ouderaarde moest nog genoeg herinnering liggen om Jotie T'Hooft bijna te kunnen aanraken.
Met een boek vol adressen en aanwijzingen struinden we door Oudenaarde om te eindigen op Jotie T'Hoofts graf. Er moeten nog foto's zijn van mij naast het houten kruis. Direct naast de muur welke het kerkhof van het leven scheidde, stond de bloemkool ruim een meter hoog. Sommige dingen vergeet je nooit meer.
Zonder dat boek vol adressen en aanwijzingen, had ik Jotie T'Hooft nooit in Oudenaarde gevonden.
Het boek had mij op bedevaart gestuurd.

Ik ben een huismus. Het mag dan ook een wonder heten dat ik in 1998 in Oudenaarde ben geweest.
Mocht er ooit nog eens een wonder geschieden & ik naar New York reis, dan weet ik al welk boek in mijn rugzak moet: het recent verschenen Bob Dylan New York June Skinner Sawyers. ik heb dit boek gisteren gelezen, eigenlijk helemaal verkeerd. Dit boek moet je lezen wanneer je naar New York gaat. Het boekje staat vol adressen en aanwijzingen om Dylans voetstappen in New York na te lopen, van de Café Wha? naar Supper club, van Town hall naar Madison square garden, Dylans eerste appartement in New York - 161 west Fourth Street - via het Chelsea hotel naar MacDougal Street.
Bob Dylan New York is het ideale boek voor een trip naar New York, korte makkelijk te lezen stukjes & vol adressen en aanwijzingen.
Voor de thuisblijver, zoals ondergetekende, had het boek wel wat rijker geïllustreerd mogen worden.
Bob Dylan New York is absoluut geen 'must-read', maar wel aangenaam. Zet 'm maar niet bovenaan je lijstje, maar zet 'm er maar wel op.

must-read

Gisteravond schreef ik over de heruitgave van Robert Sheltons biografie over Dylan: No direction home is een 'must-read', één van de vijf beste boeken over Dylan geschreven. En toen ik dat schreef, had ik al het vermoeden dat de vraag naar die andere vier titels zou komen. En dus ben ik sinds het plaatsen van onderstaand bericht al aan het nadenken over die vijf 'must-read-boeken'. Die vraag - naar de vier andere titels - kwam, eerder van vandaag, van Erik.
De eerste drie, vier titels wist ik gelijk, maar het afronden op vijf valt dan weer niet mee. In het lijstje geen boeken van Dylan zelf, geen naslagwerken, fotoboeken of 'verzamelbanden' zoals het fantastische Bob Dylan a retrospective, samengesteld door graig McGregor of The Essential interviews, bijeengeschraapt door Jonathan Cott.
Goed, de vijf 'must-read' boeken in alfabetische volgorde - omdat ook deze vijf nog rangschikken voor mij onmogelijk is:

Marshall, Lee - Bob Dylan the never ending star
Shelton, Robert - No direction home (revised and updated)
Sloman, Larry "Ratso" - On the road with Bob Dylan
Wilenz, Sean - Bob Dylan in America
Williams, Paul - Performing artist I, II & III

En omdat ik het gevoel heb dat ik met slechts vijf titels een aantal andere boeken tekort doe, nog vijf titels. Vijf maal fantastisch, maar nèt buiten de top vijf. wederom alfabetisch:

Anderson, Dennis - The Hollow horn
Harvey, Todd - The Formative Dylan
Heylin, Clinton - Revolution in the air / Still on the road
Lee, C.P. - Like the night (revisited)
Roefflaer, Patrick - Bob Dylan in de studio

Tot slot, vijf essentiële naslagwerken, je raadt het al, alfabetisch:

Barker, Derek - The songs he didn't write
Dreau, Jean-Louis & Schlockoff, Robert - Hypnotist collectors
Dundas, Glenn - Tangled
Dunn, Tim - The Bob Dylan copyright files 1962 - 2007
Krogsgaard, Michael - Master on the tracks

Genoeg om het heerlijk mee oneens te zijn, laat de modder maar komen :-)

de biografie

Rond Dylans zeventigste verjaardag zijn er vele nieuwe boeken over Dylan verschenen. Maar niet alleen nieuwe boeken vullen de planken van de boekwinkels, ook de heruitgave van 'oude' boeken. Maar liefst drie 'grote' biografieën zijn opnieuw uitgegeven, de biografieën van Clinton Heylin, Robert Shelton en Howard Sounes.
Ik was van plan om deze drie heruitgaven te lezen & pas daarna een stuk over alle drie de boeken te schrijven. Ik heb er pas twee gelezen & kan niet langer mijn mond houden.
ik ben begonnen met Clinton Heylin, net als de twee eerdere uitgaven van zijn biografie - Behind the shades - een goed boek, degelijk, maar zeker niet altijd even prettig leesvoer aangezien Clinton Heylin regelmatig afgeeft op andere schrijvers over Dylan & andere 'zaken' die hem niet zinnen. Heylin is een sterk karakter met een sterk verhaal, probleem is dat de een het ander bijt.
Ik heb net de herziene versie van Robert Sheltons No direction home uitgelezen. Ik was vergeten hoe goed deze biografie is & deze heruitgave is nog beter. Ik kan uren de loftrompet blazen over dit boek, maar ik houd het vanavond liever simpel: No direction home is onovertroffen, deze heruitgave is dè Dylan-biografie.
Recenten geven vaak sterren aan boeken, waarbij het maximale aantal te ontvangen sterren vijf is. No direction home zou - als ik sterren zou moeten geven - van mij voor het eerste deel, over de periode uit Dylans leven tot & met 1966 zes sterren krijgen. Inderdaad, één meer dan het maximale aantal. Het tweede deel van het boek, de periode 1967 - 1978, krijgt van mij vierenhalve ster. (ter vergelijking, de recente heruitgave van Heylin krijgt van mij ergens tussen drieënhalve en vier sterren)
De kracht van Sheltons boek is te vinden in o.a. de thematisch-chronologische opbouw (Shelton behandeld verschillende thema's in min of meer chronologische volgorde), de onberispelijke research (feiten) & bovenal het feit dat No direction home een biografie is geschreven vanuit het werk van Dylan, niet vanuit het privéleven. In dit boek zul je geen roddel & achterklap tegenkomen, geen feiten die niet eerst gecontroleerd & nogmaals gecontroleerd zijn voor ze opgeschreven werden.
De heruitgave van No direction home is een parel in de Dylan-bibliotheek & dan heb ik het alleen nog maar over de inhoud.
De recente heruitgave - gebonden boek met stofomslag - is bijzonder mooi vormgegeven, met foto's aan het begin van de hoofdstukken, en soms een foto aan het eind van een hoofdstuk of bij de tekst. De bladzijdes had iets kleiner gemogen, om het leescomfort te vergroten. ik vond het niet prettig om het boek in mijn luie stoel te lezen, met het boek op schoot, door de grote van het boek. Het gros van No direction home heb ik gelezen aan de eettafel, het boek opengeslagen op tafel, voor mijn neus.
Dit laatste is natuurlijk geneuzel, doet niet ter zake & mag de waarde van het boek niet bepalen.
Welke recent verschenen boeken over Dylan je ook op je verlanglijstje heb staan, zet No direction home maar bovenaan, je zult er geen spijt van krijgen.
Eind oordeel: No direction home is een 'must-read', één van de vijf beste boeken over Dylan geschreven.