Franz over The rough guide to Bob Dylan, hier.
Twitter: hier.
Romance in Durango op Zomertijd.
Op de boekenmarkt waar ik ook de map met krantenknipsels vond (zie hieronder), kocht ik o.a. ook de autobiografie van Marianne Faithfull. Het hoofdstuk What's a sweetheart like you doing in a dump like this? gaat over een ontmoeting tussen Faithfull en Dylan in 1965. Het hoofdstuk Dylan redux gaat over een tweede ontmoeting in 1979. Beide hoofdstukken - de reden waarom ik het boek heb gekocht voor 2 euro, & de enige twee hoofdstukken die ik heb gelezen - zijn de moeite van het lezen waard. Mocht je Faithfull, zoals het boek heet, tegenkomen voor een leuke prijs, kan ik je aanraden het aan te schaffen.
Op dezelfde markt kocht ik (2,50 euro) het boekje Beknopte geschiedenis van de populaire muziek van Henk van Westen, een door Wolters-Noordhoff in 1980 uitgegeven schoolboekje. Op blz. 75 een foto, uit 1966, van Dylan die ik volgens mij nog nooit eerder heb gezien. Op blz. 74 schrijft Van Westen: De belangrijkste folkartiest van de tweede urban folk-golf was ontegenzeggelijk Bob Dylan. Ongetwijfeld was zijn grillige karakter mede debet aan de belangstelling die hij in folkkringen genoot. Na een korte rock 'n' roll-flirtage met Little Richard besloot hij zich te identificeren met Woody Guthrie. Misschien vond hij dat Amerika een tweede Guthrie nodig had, nu Guthrie zelf zwaar ziek was. Dit ging zo ver dat hij een Guthrie-achtige mythe rond zich zelf bouwde. Deze mythe hield o.m. in dat hij, evenals Guthrie, door heel Amerika gezworven had, terwijl hij rechtstreeks vanuit Hibbing, zijn geboorteplaats tegen de Canadese grens, naar New York gekomen was. Ook zijn stem liet hij op die van Guthrie lijken. Het wezen van Guthrie mocht hij helaas niet vatten en dat was Guthrie's politieke houding en songs. Dylan heeft, ondanks zijn protestimage, nooit enig politiek benul gehad. Dat hij toch een aantal protestsongs op zijn naam heeft staan (een minderheid in zijn oeuvre), komt omdat protest in de mode was bij de studenten, waar hij graag bij wilde horen en omdat zijn idool Guthrie was. Dit mag echter niet verhinderen dat Dylan een groot folkzanger is die prachtige songs heeft geschreven. Door Dylan's niet mooie maar wel expressieve stemgeluid komt de schoonheid van melodieën als "The Times They Are A-Changing" nauwelijks tot zijn recht. Dylan's songs hebben echter wel andere artiesten en groepen geïnspireerd ze te zingen, zoals in Amerika The Byrds en in Engeland Manfred Mann. In die tijd had Dylan zich al van protestzanger tot een singer-songwriter ontwikkeld, die surrealistische en introspectieve songs produceerde.
Bovenstaande is dus in 1980 uitgegeven en moet de schooljeugd onderwijzen over Dylan. Bovenstaande stuk is (uiteraard) schrikbarend incompleet. De schrijver schrijf (bijna) niet over Dylan's muziek van na 1964. Maar het is makkelijk om te klagen, maar een uitdaging zien is leuker dan klagen. Bovenstaande stuk bevat zo'n 260 woorden, wie o wie schrijft een nieuw stuk, maximaal 300 woorden, waarin wat de schooljeugd moet weten, over Dylan's werk tussen grofweg 1960 en 1980, staat.
Je kunt je stuk sturen naar tom_dylan@hotmail.com, prijzen, behalve eeuwige roem en publicatie op de weblog, zijn er niet.
Maar wie wil er nou geen eeuwige roem? Dus klim in die pen en stuur op!
Insturen kan tot zondag 9 augustus 2009, 12 uur.
Succes!
1 opmerking:
Erg vermakelijk initiatief, die competitie, en verdomd moeilijk ook, zodra je er een beetje over na gaat denken. Vooral die limiet van 300 woorden maakt de uitdaging behoorlijk... uitdagend. Maar goed, ik zal eens een poging wagen, en wellicht kun je binnenkort dus een stukje van mij in je mailbox verwachten - of niet, natuurlijk.
Is vier dagen trouwens niet iets te kort voor een dergelijke competitie? 't Is namelijk behoorlijk kort dag, zeker voor de niet-dagelijkse bezoeker. Aan de andere kant: des te meer kans op eeuwige roem voor mij :P
Een reactie posten