Ik stap zo in de auto om Rough And Rowdy Ways vijfentwintig kilometer verderop aan te schaffen. Daar zit wel een winkel waar het album verkocht wordt.
Ik heb die nieuwe Dylan al weken geleden bij die winkel besteld. Dat gaat allemaal via internet, alleen het ophalen moet nog in persoon gedaan worden. Gisteren heb ik de winkeleigenaar nog aan de telefoon gehad. Had 'ie Rough And Rowdy Ways niet al? Ik zag immers op Facebook al foto's van liefhebbers met het album in handen voorbij komen. Toegegeven, niemand van de selfieplaatsers woont in Nederland, maar toch, als het in Duitsland en Engeland kan, waarom in Nederland nog niet?
De platenbaas liet me weten Rough And Rowdy Ways nog niet binnen te hebben. Vrijdag, niet eerder. Hoe laat? Dat was afhankelijk van de DHL. Rond een uur of elf, meestal, was 'ie er wel, die bezorger.
Het is nu kwart voor negen op de dag van release, de autorit duurt ongeveer een half uur. Dus nog even wachten.
Wat ondertussen te doen? Het lezen van de recensie op Dansende Beren ben ik halverwege maar mee gestopt. Het is vlees noch vis. De recensent klacht & jubelt zonder echt met de billen bloot te gaan.
Ik kan natuurlijk ondertussen de songs van Rough And Rowdy Ways nogmaals beluisteren. Naast "Murder Most Foul", "I Contain Multitudes" en "False Prophet", staan nu ook de andere zeven songs van het album op YouTube. Ik heb uit verschillende berichten begrepen dat het album inmiddels ook via Spotify te beluisteren is. Daar zal door de mannen en vrouwen met verstand van zaken over nagedacht zijn, maar ik snap het niet. In de aanloop naar vandaag was er de grote geheimhouding over de tracklist, over de songs en op de dag dat de plaat daadwerkelijk in de verkoop gaat, wordt de muziek gratis en voor niks weggegeven.
Stel je voor, je hebt geen cd-speler, uit principe of uit gemak. Stel je voor je hebt (terecht) het niet op streaming, simpelweg omdat de geluidskwaliteit die die diensten bieden zich het best laat vergelijken modder. Stel, je formaat van voorkeur is de elpee.
Op 17 juli - over vier weken van vandaag - komt Rough And Rowdy Ways uit op vinyl. Niet eerder.
Hoe kunnen ze dat nou doen?
Ik heb het vandaag te doen met de mannen en vrouwen die nog weken moeten wachten.
Ik stel me voor dat ik straks in een lange rij wachtenden aansluit. Mannen en vrouwen voor de ingang van de platenzaak, wachten tot ze naar binnen mogen, tot ze hun naam bij de toonbank mogen noemen om vervolgens hun bestelling in ontvangst te nemen. Mannen en vrouwen die in de rij een praatje maken, verwachtingen uitspreken, opscheppen over wat ze al weten, "Goodbye Jimmy Reed" of "Key West" op YouTube op hun telefoon zoeken om fragmenten te laten horen, onder het mompelen van "luister..."
Het is tien over negen. Nog geen tijd om te gaan.
Het is het begin van een mooie dag.
Het is Rough And Rowdy Ways-dag.
6 opmerkingen:
Mijn platenspeler leeg, schande inderdaad, dan toch maar youtube op, en ondanks het slechte geluid g ik knock out, het overtreft mijn stoutste verwachtingen, een Dylan album dat zoveel lyrische sfeer bezit dat het hem zelfs op dat gebied lukt Cohen naar de kroon te steken! En ik kan maar niet ophouden met huilen op een zonnige ochtend als deze... En de opbouw is perfect, de bluesy nummers niet als afwisseling maar als dynamische golven opwellend uit de opgebouwde spanning. Overal speelt Dylan met oeroude thema's, ook uit zijn eigen werk, maar benadert ze als een Coltrane of Parker, geeft ze niet alleen een andere naam, nee, brengt ze een stap verder into the great beyond. De eerste twee songs zijn een ijzersterk tandem, bevatten al alles wat volgt, een geniale introductie. My Own Version Of You, het loopje kennen we maar het is toch anders en het verhaal is ongekend, een profeet die je aait, met een mes in de hand. Dan een van zijn mooiste ballades, ja zijn zang, wie durft dit na te doen< het zal je niet lukken, en ik ben zelf zanger... Dan nog meer tranen, Seven Curses revisited. Jimmy Reed valt me 100% mee, lekker en gaat toch even diep als de rest, echte gospelrock. En dan nog een gospel, koude rillingen, de drums subtiel hemels en hels. Rubicon neemt een dreigend
en vervreemdend loopje met John Lee Hooker, hij zingt de blues zoals hij het wilde gaan doen in 62. key West is een ware afsluiter, Ain't Talking en Sugar Baby en Highlands #2, wat een schoonheid, wat een verbeelding. En dan, nee ik kan het niet aan: Murder Most Foul, wat moet ik nog zeggen? Nee, dit is geen poplaat voor amusement, dit is een meesterwerk, een kroon op zijn werk, kan dit nog overtroffen? oef...
groet hans altena
Een audiofiele terzijde: dat je voorkeur naar een fysiek exemplaar uitgaat boven iets ongrijpbaars als een stream begrijp ik wel; zelf heb ik een exemplaar van de CD-uitgave besteld, hoewel ik tegenwoordig vrijwel alles stream. Daarover gesproken: Spotify mag dan inderdaad niet de allerhoogste kwaliteit aanbieden, streamingsdiensten als Qobuz en Tidal doen dat wel, en bieden daarmee muziek aan in een hogere resolutie dan CD. Moet je alsnog wel de apparatuur hebben om dat überhaupt waar te kunnen nemen natuurlijk, maar toch: modderige sound is er echt niet meer bij. Bijkomend voordeel in dit geval: Rough and Rowdy Ways klinkt uitstekend, en dat is bij albums van Dylan weleens anders. Tot zover deze terzijde, ik ga het album nog eens opzetten. Via een streamingsdienst, want de CD laat op zich wachten...
Ik wacht ook op de LP en het zou natuurlijk het mooiste zijn als je de naald op de groef kunt laten zakken om alles voor het eerst over je heen te laten komen, maar ik kon het natuurlijk ook niet laten om alvast online te luisteren. Ik vroeg me af of de verwachtingen niet zo hoog waren dat de plaat er toch nooit aan zou kunnen voldoen, maar dat doet hij dus wel! Voorlopige favorieten zijn Mother of Muses en Goodbye Jimmy Reed. Die recensie van Dansende Beren waar Tom niet zo van onder de indruk was, sloeg in één opzicht wel de spijker op de kop: er staan inderdaad wel erg veel langzame nummers op en dan kan de aandacht wat verslappen en dus ben ik blij dat mijn hoop op wat lekkere blues is uitgekomen. Maar pas als ik de plaat heb, kan ik een echt oordeel vormen. Het moet maar. Geduld is een schone zaak.
Ha Martijn,
Ik kan alleen oordelen over de streaming diensten waar ik naar heb geluisterd (zelden vrijwillig...). Dat waren geen goede ervaringen, op z'n zachtst gezegd. Qobuz en Tidal ken ik niet, kan ik dan ook niet over oordelen.
Tom
Ha Frans,
De conclusie van Dansende Beren dat er veel langzame nummers op staan, klopt, maar dit aanmerken als zwak vind ik zeer discutabel in dit geval. Er zit voldoende variatie in de muziek om de mogelijkheid van verveling uit te sluiten, naar mijn idee.
Tom
De melodie van I’ve made up my mind to give myself to you doet me denken aan Offenbach’s barcarolle uit Contes d’Hoffmann. Floater.
Een reactie posten