De recensies

Hi Tom.

Ik neem aan dat je hebt meegekregen dat in zowel De Volkskrant (vandaag) als het NRC (gisteren) een recensie is verschenen van het nieuwe album van Dylan. Ik neem daarnaast aan dat jij je net als ik hebt geërgerd aan zoveel flauwekul in die stukken. Het zijn good old Jan Vollaard en Gijsbert Kamer die weer eens hun vooroordelen en bewezen onzin over de man mogen debiteren; in tegenstelling tot Dylan vraag ik me bij hen wel af wanneer zij eens met pensioen gaan. Hartstikke fijn dat beide heren de maximale score uitdelen, maar dat vergoedt nauwelijks iets. Jan Vollaard begint met de stelling dat het 'moeizame jaren' waren, waarin 'Dylan de wereld probeerde wijs te maken dat hij liever liedjes van Frank Sinatra zong.' Maar gelukkig werd hij die liedjes moe, vervolgt hij, en werden songs van Tempest weer op de setlist gezet. Alsof Dylan die niet altijd is blijven zingen, óók toen de Sinatra nummers op de lijst stonden. Ik weet niet welk concert dat was waarbij Dylan alléén nog maar Sinatra nummers zong (als een soort tweede born again periode), maar ik hoor graag met terugwerkende kracht de datum en locatie.

En passant vraagt hij zich nog even af waar de Dylan van 'Hurricane' is gebleven, waarmee ik niet weet of hij doelt op het studiowerk of de optredens; in het laatste geval zou hij toch moeten weten dat 'Hurricane' al sinds de 70s niet meer live wordt gedaan. Als het gaat om het studiowerk is het al minstens zo'n raar verwijt: 'Hurricane' is eerder de uitzondering in het oeuvre dan de regel; dergelijke 'topical songs' maakt Dylan al decennia niet meer; vreemd om daar nu nog over te gaan klagen. 

Dan is er nog Gijsbert Kamer, die beweert dat velen Dylan hadden afgeschreven de laatste jaren. Ik weet niet op wie hij doelt, vermoedelijk zichzelf om te beginnen. Iemand die in het afgelopen decennium alleen al de Legion d'honneur ontving, door Obama de Medal of Freedom kreeg omgehangen en niet te vergeten de Nobelprijs kreeg lijkt mij toch niet helemaal afgeschreven. Ook rondom de releases van de uitgaven in de Bootleg Series of de Netflix docu over de Rolling Thunder Revue heb ik niemand horen beweren dat het met die Dylan wel zo'n beetje gedaan was en we niks meer van hem hoefden te verwachten. Written off as a has been, het zat letterlijk in de aankondigingstekst van Bobs concerten, maar dat ging toch echt over eind jaren 80, begin jaren 90. 

Enfin, waar maak ik me ook druk over. Vergeet het, geef je over aan de muziek. Alleen schuilt daar een klein probleempje: ik heb nog geen toegang tot die nieuwste plaat. Ik moet nog een dag wachten. Eigenlijk ben ik gewoon jaloers op Jan en Gijsbert. En een beetje boos, want het is ze toch weer gelukt iets van die voorpret te bederven. Beide heren krijgen van mij één ster, voor de moeite.

Groet,

Martijn

~ * ~ * ~

Ha Martijn,

Een paar jaar geleden - was het met de release van The Cutting Edge of misschien zelfs nog iets eerder - verklaarde Gijsbert Kamer zichzelf tot fan van de muziek van Bob Dylan (jawel). Sindsdien is het hosanna voor en hosanna na. Of liever alleen hosanna na. Na het jaar nul. Het jaar nul begint dan uiteraard - de Dylan-wereld draait tenslotte rond Gijsbert Kamer - bij de bekering van Kamer. Voor Kamer zichzelf een pin op de borst drukte met het woord "fan" was Dylan afgeschreven, door iedereen (in een wereld van één is al snel iedereen hetzelfde oordeel toegedaan). Post-openbaring is iedereen (lees wederom: één) helemaal voor Dylan.

Wat Jan Vollaard schrijft is al jaren niet meer relevant. (Was het ooit wel relevant? Ik twijfel.) De man heeft zichzelf een grote broek aangetrokken, de zakken vol platitudes gepropt en is aan de slag gegaan met pen en papier. Iets met klepel & horen. Arme Jan verdient zijn brood met kletskoeken bakken.

Dat gezegd hebbende: ik heb de plaat mogen horen, (maar heb 'm nog niet in huis). Je gaat morgen een paar keer verrast worden, denk ik. Laat ik het anders zeggen: ik was enkele malen (aangenaam) verrast. Behalve de 3 bluessongs is alles vrij rustig, midtempo. Bijzonder sterk gezongen.

groet,

Tom