Den Haag 1989: Trail of Buffalo
Al is het beeld niet perfect, dit is zeker de moeite van het kijken (luisteren!) waard.
Dylan kort #237
Op de website van radio 2 kan Bob Dylan revisited gewonnen worden door het beantwoorden van één vraag.
Vandaag in de muziek over Dylan's optreden tijdens het Isle of Wight-festival.
________________________
Aanvullingen:
Ik had eerder geschreven niet meer te linken naar berichten over Christmas in the heart, tenzij het de moeite waard is. In deze link geen nieuwe informatie, maar kan het toch niet laten: manna-vandaag.
Wat al niet in een naam verborgen zit, aldus Frits. Persoonlijk heb ik niks met de betekenis van namen. Ik geloof ook niet dat een naam iets kan zeggen over het karakter van een mens, tenzij - bijvoorbeeld een pseudoniem - een naam bewust gekozen is om een karakter te beschrijven. Wie wel geïnteresseerd is in de betekenis van namen, moet zeker even op de weblog van Frits kijken.
Wannabe fotografe (haar eigen woorden) Marieke zet 2 keer Dylan op de foto (zoekplaatje).
Isle of Wight 40 jaar later
Maar de herinnering is niet aardig geweest voor dit optreden. Ik lees of hoor maar zelden iets positiefs over dit optreden, waarom? Was het optreden slecht?
Wat ik van dit optreden gezien - op dvd - en gehoord heb, is niet slecht, hooguit 'anders' & ik denk dat in dit 'anders' het antwoord ligt op de vraag waarom de herinnering niet aardig is geweest voor dit optreden van Dylan.
Correcties van mensen die wel op het Isle of Wight-festival aanwezig waren en / of een scherper beeld hebben van Dylan's optreden op 31 augustus 1969 zijn meer dan welkom.
Zonder correcties van derden houd ik het op dat 'anders'.
Dit 'anders' is aan de ene kant het verwachtingspatroon van het publiek. Dit verwachtingspatroon was, zo stel ik me voor, opgebouwd uit:
1. het beeld en geluid van Dylan's laatste optredens in Europa, tournee 1966;
2. de steeds 'psychedelischer' - bij gebrek aan een betere term - wordende muziek / songteksten aan het eind van de jaren zestig waarvan Dylan aan de wieg had gestaan met Highway 61 revisited (1965) en Blonde on blonde (1966);
3. de verwachting dat de hoofdact - Dylan - tot het ochtendgloren de zinderende lucht boven het festivalterrein zou vullen met muziek vol liefde en vrede.
Dit 'anders' bestaat aan de andere kant uit de 'werkelijkheid': Dylan was naar de kapper geweest en droeg een keurig wit pak (ander beeld) en de muziek schurkte meer aan tegen het geluid van John Wesley Harding (1968) dan van tournee 1966 (ander geluid). Bovendien hield Dylan zich keurig aan het contract en speelde hij een set van ongeveer een uur.
Of Dylan's optreden tijdens het Isle of Wight-festival wel of niet goed was, moet een ieder maar voor zichzelf beoordelen. Vier nummers van dit optreden zijn officieel uitgebracht, op het album Selfportrait (1970), te weten She belongs to me, Like a rolling stone, Quinn the Eskimo (the Mighty Quinn) en Minstrel boy.
setlist Isle of Wight-festival, 31 augustus 1969:
02. I threw it all away
03. Maggie's farm
04. Wild mountain thyme
05. It ain't me, babe
06. To Ramona
07. Mr. Tambourine man
08. I dreamed I saw St. Augustine
09. Lay lady lay
10. Highway 61 revisited
11. One too many mornings
12. I pity the poor immigrant
13. Like a rolling stone
14. I'll be your baby tonight
15. Quinn the eskimo (The mighty Quinn)
16. Minstrel boy
17. Rainy day women # 12 & 35
Something is happening here
I
"Who is Mr. Jones, in Ballad of a thin man?"
"He's a real person, you know him, but not by that name."
(Interview met Nora Ephron en Susan Edmiston, zomer 1965)
"Who's Mr. Jones?"
"Mr. Jones, I'm not going to tell you his first name. I'd get sued."
"What does he do for a living?"
"He's a pin boy. He also wears suspenders."
(persconferentie in San Francisco, 3 december 1965)De ware identiteit van Mister Jones is waarschijnlijk het meest gezochte antwoord binnen de zogenaamde Dylanologie van de afgelopen veertig-plus jaren. Maar de vraag is overbodig, irrelevant. Afgezien van het feit dat er nooit een definitief antwoord op de vraag naar de ware identiteit van Mister Jones zal komen, zal de wetenschap van de identiteit van Mister Jones niet bijdragen tot een beter begrip van Ballad of a thin man. Sterker nog, het zal de kracht van Ballad of a thin man alleen maar afzwakken.
Zoals het nu is, zolang de ware identiteit van Mister Jones verborgen blijft, kan een ieder zijn eigen Mister Jones componeren.Mijn Mister Jones is kalende en woont in een rijtjeshuis, hoewel dat beide niet relevant is. Wat wel relevant is, is dat hij denkt gelukkig te zijn. Dat hij de krant leest en het journaal kijkt niet zozeer uit interesse, maar om mee te kunnen praten aan de koffietafel. Mijn Mister Jones leest boeken niet omdat hij die boeken wil lezen, maar omdat die boeken goede recensies hebben gekregen. Mijn Mister Jones gaat naar Frankrijk op vakantie, tien dagen, en alleen in die tien dagen draagt hij een korte broek.
Mijn Mister Jones leeft niet, maar laat zich leven door wat hij denkt dat van hem verwacht wordt.Ik maak mij geen illusies, dit beeld van Mister Jones zegt meer over mij dan over Mister Jones.
En pas dan, met dat beeld voor ogen, loopt mijn Mister Jones de kamer binnen, een potlood in de hand.II
Ballad of a thin man werd tijdens de vijfde en voorlaatste sessie voor het album Highway 61 revisited, op 2 augustus 1965 opgenomen in Columbia recording studio A in New York. Tijdens deze sessie nam Dylan vier takes op van Ballad of a thin man, waarvan de eerste incompleet en de derde uiteindelijk op het album Highway 61 revisited terecht kwam.
Die versie, van Highway 61 revisited, knalt nu uit de boxen, beginnend met de piano, de vingers met lood in de toppen knallen neer op de toetsen tot het ivoor er afknapt. Niks subtiel, de frontale aanval, take no prisoners-muziek.
En als de toon is gezet vallen bas, drum, orgel en uiteindelijk gitaar in. Dylan zingt niet, hij oreert, bijt, veegt verbaal de vloer aan met zijn gehoor.Hier wordt de vloer aangeveegd met Mister Jones, meer nog in de stem dan in de woorden.
You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked
And you say, "Who is that man?"You try so hard
But you don't understand
Just what you'll say
When you get home
Because something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones?
Zo staat het in Lyrics 1962 - 2001, maar zo zingt Dylan het niet. Luister maar.
You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked and you
You say, "Who is that man?"
You try so hard but you
don't understand
Just what you will say when you get home
Because something is happening here but you don't know what it is
Do you, Mister Jones?
Au.
Terugspoelen, nog een keer. Luister naar hoe Dylan try in You try so hard zingt. Schiet hij in de lach? Verslikt hij zich? Wie het weet mag het zeggen.
Luister naar hoe Dylan Mister Jones zingt, vol verachtig, minachting, alsof de woorden blaren op zijn tong achterlaten.
Naarmate Ballad of a thin man vordert, vult het orgel steeds meer de ruimte tussen de woorden. Naarmate de song vordert krijgt Mister Jones steeds harder op zijn noten.
Laten we wel wezen, het onderwerp van Ballad of a thin man is eenvoudig te duiden: Mister Jones komt in aanraking met de leefwereld van de zanger - voor het gemak 'de Dylan-wereld' - en deze 'Dylan-wereld' contrasteert met zijn eigen wereld - 'de Jones-wereld'. Mister Jones snapt niks van de 'Dylan-wereld', maar stapt er wel in - You walk into the room - en stelt onzinnige vragen, zoals
Who is that man?
Is this where it is?
en
What does this mean?
Lees de interviews met en de persconferenties van Dylan uit de jaren 1965 en 1966 er nog maar eens op na, bekijk Dont look back nog eens en het is niet moeilijk te duiden waar Dylan het idee voor Ballad of a thin man vandaan heeft gehaald.
Journalisten die met een verkeerd beeld van Dylan aan een interview beginnen, de verkeerde vragen stellen en niet luisteren naar de antwoorden.
Het is niet zo vreemd dat Dylan het gevoel had niet begrepen te worden.
Luisterend naar Ballad of a thin man, voor de twaalfde keer vanochtend, denk ik aan de natte stoelen en groene klokken.
I know in my own mind what I'm doing. If anyone has imagination, he'll know what I'm doing. If they can't understand my songs they're missing something. If they can't understand green clocks, wet chairs, purple lamps or hostile statues, they're missing something, too.
(Bob Dylan tijdens een interview met Robert Shelton, New York Times, 27 aug. 1965)
Het is glashelder, het is niet moeilijk te begrijpen, als de luisteraar maar het lef heeft om de oren open te zetten. De zoektocht naar de ware identiteit van Mister Jones verstopt eerder de oren, dan dat het bij zal dragen tot begrip.
III
My friend and dylanologist Dave Thomas once wrote an article on the sex in Bob's lyrics, intended as a bit of fun it ended up in a top Dylan magazine and on the internet. It was his idea that almost every unexplained innuendo was in fact sexual.
(Ken Brooks - The man in him Agenda, 1999; blz. 80 - 81)
De interpretatie van Ballad of a thin man heeft nogal te lijden gehad onder deze grap. Met de regelmaat van de klok lees ik op internet en in boeken dat Ballad of a thin man vol mannenliefde en fellatio zit. Meestal wordt dan gewezen op zinsneden als With your pencil in your hand, he hands you a bone, the sword swallower en give me some milk, om de meest voor de handliggende te noemen.
Ja, al deze zinsneden komen voor in Ballad of a thin man, en nee, Ballad of a thin man gaat niet over homofilie of fellatio. Bovenstaande doet me nog het meest denken aan een collega die al in de lach schiet wanneer er sprake is van een kartonnen doos.
Het is niet moeilijk om in Ballad of a thin man verwijzingen naar homofilie en / of fellatio aan te wijzen, het is alleen onterecht.
IV
Dan is er nog die titel, Ballad of a thin man. Deze thin man komt nergens in de tekst terug, wel Mister Jones. Dat Mister Jones de thin man uit de titel is moge duidelijk zijn. Veel songs van Dylan uit de jaren 1965 - 1966 hebben een titel die niet in de tekst terugkomt, Ballad of a thin man dus ook.
Maar waar komt die titel dan vandaan?
Oliver Trager wijst in zijn Keys to the rain naar the sleek 1930s series of comedy mystery flicks starring William Powell and Myrna Loy voor een mogelijke bron voor de titel Ballad of a thin man.
Even bladeren in de TV movies and video guide van Leonard Maltin: THE THIN MAN, a highly successful series launched quite unexpectedly in 1934 with a delightfully unpretentious blend of screwball comedy and murder mystery, from a story by Dashiell Hammett. William Powell and Myrna Loy starred as Nick and Nora Charles, a perfectly happy, sophisticated couple whose marriage never stood in the way of their having fun and going off on detective capers. This blithe, carefree portrayal of a modern American couple was beautifully handled by Loy and Powell, and audiences loved it.
Het is verleidelijk om aan te nemen dat Nick Charles, gespeeld door William Powell, model heeft gestaan voor Mister Jones, voor the thin man, maar Leonard Maltin schrijft By the way, "The Thin Man" really wasn't Powell - he was a character in the first film, played by Edward Ellis.
In totaal werden er zes films in de Thin man-serie gemaakt: The thin man (1934), After the thin man (1936), Another thin man (1939), Shadow of the thin man (1941), The thin man goes home (1944) en, gezien de titel van de Dylan-song Ballad of a thin man, misschien nog wel de meest interessante titel uit de serie, Song of the thin man (1947).
V
In The Hallow horn van Dennis Anderson - een van de betere boeken over Dylan die ik in de afgelopen jaren heb gelezen - kwam ik het volgende tegen: Huey Newton, author of the statement that was the ideological basis for the Black Panther Party, said he could not have written it were it not for Dylan's "Ballad of a Thin Man."
Nergens in The Black Panther Party platform and program vind ik een directe verwijzing naar of een citaat uit Ballad of a thin man. Ik denk dat de inspiratie van Ballad of a thin man voor The Black Panther Party platform and program dan ook veel meer gezocht moet worden in de tegenstelling tussen zij en wij, welke in beide te vinden is.
In 1970 werd Huey Newton op de foto gezet door Stephen Shames, in zijn appartement in Berkeley, met ontbloot bovenlijf en de hoes van Highway 61 revisited in zijn handen .
VI
Bladerend door oude aantekeningen stuit ik op een korte notitie uit juli 2007: Door omstandigheden geconfronteerd met The wizard of Oz & the tin man, ik denk gelijk Ballad of a thin man - waarvan de titel van een film komt & niet uit Oz. Maar toch, the tin man heeft geen hart, althans denkt er geen te hebben & is hierdoor niet in staat tot gevoelens - wat erg doet denken aan de Mister Jones uit Ballad of a thin man.
VII
Starend naar de tekst van Ballad of a thin man dwalen de gedachten bij de regels And says, "How does it feel to be such a freak?" af naar Like a rolling stone met het refrein
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone
Natuurlijk is het onzin om een verband te zien tussen het How does it feel to be such a freak uit Ballad of a thin man en het How does it feel uit Like a rolling stone, maar het is nou eenmaal de natuur van de geest om rare sprongen te maken.
En rare sprongen maakt mijn geest tijdens het luisteren naar Ballad of a thin man in het algemeen en de regels
Anyway they already expect you
To just give a check
To tax-deductible charity organizations
in het bijzonder. Bij deze regels springen de gedachten naar de vrouw, op een verjaardagsfeestje jaren geleden, die zat de pochen over het feit dat ze zo veel aan goede doelen geeft, maar dit vooral deed omdat ze ten eerste, aldus haar geloof, hierdoor een grotere kans maakte op een plekje in de hemel, en ten tweede de giften van de belasting kon aftrekken zodat de daadwerkelijke investering meevalt. Voor een dubbeltje op de eerste rang, of liever, in de hemel.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen moeite mee dat mensen giften van de belasting aftrekken en / of doneren om een plekje in de hemel te kunnen reserveren. Waar ik wel moeite mee heb, is wanneer deze mensen vervolgens lopen te pochen over het 'goede werk' dat ze doen.
En pochen kan de dame. Voor mij is zij Misses Jones.
VIII
The eagle picks my eye
The worm he licks my bone
I feel so suicidal
Just like Dylan's Mr. Jones
(The Beatles - Yer blues)
IX
De ware identiteit van Mister Jones zal wel altijd een mysterie blijven. Dat is maar goed ook.
naschrift
Binnen seconden na het publiceren van bovenstaande vind ik het boek Ballad of a thin man: in search of Ryan Larkin. Er is geen begin of einde aan dit stuk, waar ik ook begin of eindig, steeds weer duiken er ontbrekende gedachten, vondsten, enz. op.
Natuurlijk had ik ook nog moeten schrijven over het nummer Mr. Jones van The Counting crowes met de tekst:
I want to be Bob Dylan
Mr. Jones wishes he was someone just a little more funky
En natuurlijk de 'verbeelding' van Ballad of a thin man in de film I'm not there, die wel aardig is, maar het ook weer net niet is, althans voor mij niet.
En de connectie met Nowhere man van the Beatles, de connectie die Simon Vinkenoog legt in zijn Bob Dylan: 'I change, you know!', een van de beste stukken ooit over Dylan in het Nederlands geschreven.
Ballad of a thin man blijft spelen.
Dylan radio
Natuurlijk kende ik Dylanradio al, maar was de zender uit het oog (oor) verloren. Door toeval liep ik er vandaag weer tegenaan. Op Dylanradio is 24 uur per dag, zeven dagen per week Dylan's muziek te horen, zowel Dylan zelf als coverversies van nummers van Dylan.
Daarnaast komen regelmatig nooit officieel uitgebrachte live-opnames voorbij, zeker de moeite van het luisteren waard.
Dylan kort #236
Zoeken via google naar Bob Dylan levert deze dagen bijna uitsluitend pagina's over Dylan's intentie om zijn stem te lenen voor een tom tom en steeds hetzelfde bericht over de kerstplaat Christmas in the heart. Al die links sla ik hier even over, eigenlijk ben ik ziek, moet ik helemaal niet achter een computer zitten, en bovendien bevatten ze allemaal hetzelfde verhaal.
Maar zowel over de kerstplaat, als over Dylan's intentie om zijn stem uit te lenen, heb ik nog wel wat te melden.
Op de nieuwe Dylan-weblog Oh no, not another site of Bob Dylan (zie hieronder) wordt melding gemaakt van de luxe versie van Christmas in the heart, niet met de kerstafleveringen van Theme time radio hour, zoals ik had gehoopt / voorspeld, maar met - zeer toepasselijk - kerstkaarten.
Dankzij een 'vriendelijke knipster' ligt een berichtje met de titel Bob Dylan wil autonavigatie inspreken uit de Volkskrant naast mij. Let wel, dit alles is ontstaan door een opmerking van Dylan, zoals yapyap aangeeft in zijn reactie bij Dylan kort #236, bij het nummer Lonely avenue van Ray Charles dat Dylan draaide in de aflevering van Theme time radio hour met het thema Street map, uitzending was op 3 december 2008. Die opmerking is nu, zo lijkt het, een eigen leven gaan leiden. De Volkskrant van 26 augustus: Bob Dylan is 'in gesprek met een stuk of wat autobedrijven' om zijn legendarische stem te lenen voor navigatiesystemen. Dat onthulde de popzanger en liedschrijver in een vraaggesprek met de muziekzender van de BBC.
Met zijn vermaarde raspende en nasale stemgeluid gaf de 68-jarige Amerikaanse zanger de luisteraars alvast een voorproefje.
'Links bij de komende straat. Nee, rechts. Weet u wat? Ga maar gewoon rechtdoor.'
De zanger, die teruggetrokken leeft en zelden interviews geeft, zei dat hij misschien beter van het plan kon afzien: 'Want welke kant ik ook opga, ik kom altijd uit op een en dezelfde plek - op Lonely Avenue.'
Dat klinkt allemaal wel héél erg bekend, wat zei Dylan nou precies tijdens de bewuste uitzending van Theme time radio hour? Dit:
You know I don't usually like to tell people what I'm doing but I am talking to a couple of car companies about possibly being the voice of their GPS system. I think it would be good if your looking for directions and you heard my voice, saying something like: take a left at the next street, no right. You know what? Just go straight. I probably shouldn't do it, 'cause whichever way I go, I always end up on one place, on Lonely avenue. Luckely I'm not totaly lonely, Ray Charles beat me there.
Conclusie: Alle berichtgevingen met de strekking dat Dylan in onderhandeling is met een aantal autobedrijven over het inspreken van een navigatiesysteem moeten met een flinke korrel zout genomen worden.
Franz schrijft over twee door David Bowie gezongen versies van Dylan-nummers, er valt ook nog wat te beluisteren.
1 september: van Peerke ontving ik deze aanvulling: Een linkje naar de geschiedenis achter die Tomtom historie: http://mickhartley.typepad.com/blog/2009/08/no-sense-of-humour-1.html
Maar zowel over de kerstplaat, als over Dylan's intentie om zijn stem uit te lenen, heb ik nog wel wat te melden.
Op de nieuwe Dylan-weblog Oh no, not another site of Bob Dylan (zie hieronder) wordt melding gemaakt van de luxe versie van Christmas in the heart, niet met de kerstafleveringen van Theme time radio hour, zoals ik had gehoopt / voorspeld, maar met - zeer toepasselijk - kerstkaarten.
Dankzij een 'vriendelijke knipster' ligt een berichtje met de titel Bob Dylan wil autonavigatie inspreken uit de Volkskrant naast mij. Let wel, dit alles is ontstaan door een opmerking van Dylan, zoals yapyap aangeeft in zijn reactie bij Dylan kort #236, bij het nummer Lonely avenue van Ray Charles dat Dylan draaide in de aflevering van Theme time radio hour met het thema Street map, uitzending was op 3 december 2008. Die opmerking is nu, zo lijkt het, een eigen leven gaan leiden. De Volkskrant van 26 augustus: Bob Dylan is 'in gesprek met een stuk of wat autobedrijven' om zijn legendarische stem te lenen voor navigatiesystemen. Dat onthulde de popzanger en liedschrijver in een vraaggesprek met de muziekzender van de BBC.
Met zijn vermaarde raspende en nasale stemgeluid gaf de 68-jarige Amerikaanse zanger de luisteraars alvast een voorproefje.
'Links bij de komende straat. Nee, rechts. Weet u wat? Ga maar gewoon rechtdoor.'
De zanger, die teruggetrokken leeft en zelden interviews geeft, zei dat hij misschien beter van het plan kon afzien: 'Want welke kant ik ook opga, ik kom altijd uit op een en dezelfde plek - op Lonely Avenue.'
Dat klinkt allemaal wel héél erg bekend, wat zei Dylan nou precies tijdens de bewuste uitzending van Theme time radio hour? Dit:
You know I don't usually like to tell people what I'm doing but I am talking to a couple of car companies about possibly being the voice of their GPS system. I think it would be good if your looking for directions and you heard my voice, saying something like: take a left at the next street, no right. You know what? Just go straight. I probably shouldn't do it, 'cause whichever way I go, I always end up on one place, on Lonely avenue. Luckely I'm not totaly lonely, Ray Charles beat me there.
Conclusie: Alle berichtgevingen met de strekking dat Dylan in onderhandeling is met een aantal autobedrijven over het inspreken van een navigatiesysteem moeten met een flinke korrel zout genomen worden.
Franz schrijft over twee door David Bowie gezongen versies van Dylan-nummers, er valt ook nog wat te beluisteren.
1 september: van Peerke ontving ik deze aanvulling: Een linkje naar de geschiedenis achter die Tomtom historie: http://mickhartley.typepad.com/blog/2009/08/no-sense-of-humour-1.html
Nieuwe weblog over Dylan
Oh no, not another site of Bob Dylan is een nieuwe weblog over Dylan die, de maakster kennende, zeker de moeite van het volgen waard is / zal worden.
Tussen de berichten op Oh no, not another site of Bob Dylan staan zogenaamde google adds en iedere klik op een google add levert geld op, geld dat zal worden geschonken aan de voedselbank. Een paar keer klikken op een advertentie levert jou misschien een wat pijnlijke 'klikvinger' op, en de voedselbank geld.
Voor de weblog Oh no, not another site of Bob Dylan klik hier.
Voor meer over de voedselbank klik hier.
Tussen de berichten op Oh no, not another site of Bob Dylan staan zogenaamde google adds en iedere klik op een google add levert geld op, geld dat zal worden geschonken aan de voedselbank. Een paar keer klikken op een advertentie levert jou misschien een wat pijnlijke 'klikvinger' op, en de voedselbank geld.
Voor de weblog Oh no, not another site of Bob Dylan klik hier.
Voor meer over de voedselbank klik hier.
Dylan kort #235 - Het kerstalbum "Christmas in the heart" en meer
In mijn mailbox vond ik een mailtje van platenmaatschappij Columbia met de officiële aankondiging van Dylan's kerstalbum Christmas in the heart. Dat is even schrikken, ik heb niks met kerst of kerstmuziek. En de hoes van Christmas in the heart voldoet zo ongeveer aan mijn ergste nachtmerries, om nog maar van de titel te zwijgen. Maar goed, eerst maar luisteren voor het oordelen.
Het album komt in Amerika op dinsdag 13 oktober uit (in Nederland waarschijnlijk een dag eerder).
Christmas in the heart bevat o.a. Here comes Santa Claus, Winter wonderland, Little drummer boy en Musta be Santa.
Al Dylan's Amerikaanse royalties van Christmas in the heart gaan naar Feeding America.
Alja Spaan over Theme time radio hour - sorry Alja, ik weet zo niet welke website je tegengekomen bent - en het inspreken van navigatiesoftware.
Theme time radio hour, wat zou het toch heerlijk zijn wanneer er ook nog een seizoen 4 komt. De 100 afleveringen die samen seizoen 1 t/m 3 vormen, heb ik allemaal met plezier beluisterd, vaak in de auto.
Het zou me niet verbazen wanneer de kerst-aflevering van Theme time radio hour als 'extra'-cd bij een luxe uitvoering van Christmas in the heart zit, maar dan, dat zou wel erg voor de hand liggen en zelden zijn de cd-uitgaven van Dylan's muziek voor de hand liggend.
Dylan en de tom tom, hier, hier, hier, om er drie uit een enorme lijst met websites die melding maken van Dylan's nieuwste plannen te kiezen.
Jim Dickinson, te horen op Time out of mind, is overleden.
Christmas in the heart, hier.
Dylan kort #234
Het kerstalbum van Dylan komt, aldus de website van Isis, in Nederland op 12 oktober uit. Tot nog toe zijn vijf songtitels bekend:
01. Oh little town of Bethlehem
02. Silver bells
03. Must be Santa
04. Here comes Santa
05. I'll be home for christmas
Daarnaast zijn er de geruchten over de volgende twee nummers:
06. Frosty the snowman
07. Have yourself a merry little Christmas
Verder zijn er geruchten dat Dylan een video zal opnemen voor een single van het kerstalbum en dat de opbrengsten van het album naar een goed doel gaan.
Frits over het kerstalbum, hier. En Life's a coconut hier.
Op dezelfde website, van Isis, staan het gerucht dat Charlie Sexton weer deel zal gaan uitmaken van Dylan's tourband. Sexton zou Denny Freeman vervangen. Sexton speelde eerder in Dylan's tourband van 5 juni 1999 t/m 22 november 2002. Hij is te horen op "Love and theft" en te zien in Masked and anonymous.
Prof. Dr. Jean-Pierre Wils gaf afgelopen donderdag een korte lezing over zijn passie voor Bob Dylan. Een kort verslag is hier te lezen. Een handvol foto's zijn hier te vinden. Een kort verslag van Frits is hier te vinden.
Bob Dylan eerde Elvis op Elvis matters.
De roman Fietsen met Bob Dylan van Bill Mensema zal op 18 oktober gepresenteerd worden.
In de Times literary supplement van 21 augustus bespreek Wesley Stace Revolution in the air, Hollywood foto-rhetoric en Real moments.
01. Oh little town of Bethlehem
02. Silver bells
03. Must be Santa
04. Here comes Santa
05. I'll be home for christmas
Daarnaast zijn er de geruchten over de volgende twee nummers:
06. Frosty the snowman
07. Have yourself a merry little Christmas
Verder zijn er geruchten dat Dylan een video zal opnemen voor een single van het kerstalbum en dat de opbrengsten van het album naar een goed doel gaan.
Frits over het kerstalbum, hier. En Life's a coconut hier.
Op dezelfde website, van Isis, staan het gerucht dat Charlie Sexton weer deel zal gaan uitmaken van Dylan's tourband. Sexton zou Denny Freeman vervangen. Sexton speelde eerder in Dylan's tourband van 5 juni 1999 t/m 22 november 2002. Hij is te horen op "Love and theft" en te zien in Masked and anonymous.
Prof. Dr. Jean-Pierre Wils gaf afgelopen donderdag een korte lezing over zijn passie voor Bob Dylan. Een kort verslag is hier te lezen. Een handvol foto's zijn hier te vinden. Een kort verslag van Frits is hier te vinden.
Bob Dylan eerde Elvis op Elvis matters.
De roman Fietsen met Bob Dylan van Bill Mensema zal op 18 oktober gepresenteerd worden.
In de Times literary supplement van 21 augustus bespreek Wesley Stace Revolution in the air, Hollywood foto-rhetoric en Real moments.
De laatste setlist van de huidige tour
Setlist 16 augustus 2009:
01. Ballad of a thin man
02. Lay, lady, lay
03. Beyond here lies nothin'
04. I don't believe you (she acts like we never have met)
05. The levee's gonna break
06. Visions of Johanna
07. Tweedle dee & Tweedle dum
08. When the deal goes down
09. Highway 61 revisited
10. Not dark yet
11. Summer days
(encore)
12. Like a rolling stone
13. Heartbreak hotel
14. All along the watchtower
Elvis Presley (8 januari 1935 - 16 augustus 1977)
01. Ballad of a thin man
02. Lay, lady, lay
03. Beyond here lies nothin'
04. I don't believe you (she acts like we never have met)
05. The levee's gonna break
06. Visions of Johanna
07. Tweedle dee & Tweedle dum
08. When the deal goes down
09. Highway 61 revisited
10. Not dark yet
11. Summer days
(encore)
12. Like a rolling stone
13. Heartbreak hotel
14. All along the watchtower
Elvis Presley (8 januari 1935 - 16 augustus 1977)
Dylan kort #233
Meer van hetzelfde, Dylan wordt niet herkent: hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, enz. enz. enz.
Veel interessanter is m.i. de tracklist van het concert van gisteravond:
01. Ballad of a thin man
02. Forever young
03. Beyond here lies nothin'
04. To Ramona
05. Rollin' and tumblin'
06. Beyond the horizon
07. Honest with me
08. Ballad of Hollis Brown
09. Highway 61 revisited
10. Workingman's blues #2
11. Thunder on the mountain
(encore)
12. Like a rolling stone
13. Jolene
14. All along the watchtower
Of dat de 2cd-versie van Blood on the tracks nog steeds niet is uitgekomen, maar nog wel als gepland staat op de website van Legacy Recordings.
Op deze website staan overigens wel meer aardige ideeën voor toekomstige Dylan-releases.
Veel interessanter is m.i. de tracklist van het concert van gisteravond:
01. Ballad of a thin man
02. Forever young
03. Beyond here lies nothin'
04. To Ramona
05. Rollin' and tumblin'
06. Beyond the horizon
07. Honest with me
08. Ballad of Hollis Brown
09. Highway 61 revisited
10. Workingman's blues #2
11. Thunder on the mountain
(encore)
12. Like a rolling stone
13. Jolene
14. All along the watchtower
Of dat de 2cd-versie van Blood on the tracks nog steeds niet is uitgekomen, maar nog wel als gepland staat op de website van Legacy Recordings.
Op deze website staan overigens wel meer aardige ideeën voor toekomstige Dylan-releases.
Dylan kort #232
The way we make a broken heart door Alja Spaan.
Wie is Bob Dylan? Nooit van gehoord, hier, hier en hier.
O ja, en hier, hier en hier.
Bijdragen voor de website blijven meer dan welkom. Stuur mij herinneringen aan één of meerdere concerten van Dylan in Nederland en ik zet het op de website. Bijdragen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Wie is Bob Dylan? Nooit van gehoord, hier, hier en hier.
O ja, en hier, hier en hier.
Bijdragen voor de website blijven meer dan welkom. Stuur mij herinneringen aan één of meerdere concerten van Dylan in Nederland en ik zet het op de website. Bijdragen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Dylan kort #231
Televisietip: zaterdag 15 augustus zendt RTL 8 de film Catchfire uit (22.45 - 0.35). In deze door Dennis Hopper geregisseerde film 'flitst' Dylan voorbij als 'motorzaag-kunstenaar'. Het is een kleine rol, maar wel leuk om te zien.
Het kerstalbum, hier.
Het stripalbum Bob Dylan revisited hier.
Over de Dylan watch.
De naam Dylan.
Het kerstalbum, hier.
Het stripalbum Bob Dylan revisited hier.
Over de Dylan watch.
De naam Dylan.
Dylan kort #230
Harry Prenger over de (gevreesde) kerstplaat van Dylan.
Harmen Binnema over Blowin' in the wind.
Frans en Karl over hun inzending voor Dylan 1960 - 1980 in 300 woorden. (Zie hieronder)
Harmen Binnema over Blowin' in the wind.
Frans en Karl over hun inzending voor Dylan 1960 - 1980 in 300 woorden. (Zie hieronder)
Dylan 1960 - 1980 in 300 woorden
Een handvol dagen geleden vroeg ik lezers te schrijven voor de eeuwige roem. (zie hier). Om de eeuwige roem te verkrijgen moest een stuk geschreven worden, van maximaal 300 woorden, over Dylan's werk in de periode 1960 - 1980. Een handvol reacties in mijn inbox met de strekking goed idee, maar geen tijd om te schrijven en als ik naar mijn werkzaamheden van de afgelopen dagen kijk, was het mij zeker ook niet gelukt.
Alleen daarom al niets dan lof voor de twee inzenders.
Beide inzendingen zijn, naar mijn smaak, beter dan het origineel dat verbeterd moest worden. Beide inzendingen kunnen gebruikt worden om, zoals het origineel bedoeld was, 'onze jeugd te onderwijzen over Dylan'. Maar ik moet kiezen, het is tenslotte een competitie...
De eerste inzending die binnen kwam is van Frans, op de kop af 300 woorden:
Eén van de belangrijkste Amerikaanse artiesten van de jaren zestig en zeventig was Bob Dylan. Geïnspireerd door zijn grote muziekhelden uit de folktraditie begon hij al op jonge leeftijd liedjes te schrijven om deze voor publiek te zingen, waarbij hij zichzelf op een gitaar en met een mondharmonica begeleidde. Zijn populariteit nam snel toe, vooral doordat hij als liedjeszanger in 1963 meedeed aan Martin Luther King’s beroemde March on Washington.
Zijn liedjes werden in korte tijd zó populair dat het publiek Dylan steeds meer ging beschouwen als degene die alle ontevredenheid van de jaren zestig voor hen vertaalde in herkenbare liedjes. Hij kreeg hiermee de bijnaam Voice of a Generation. Dat was allemaal zeer tegen de zin van Dylan zelf, die eigenlijk niets liever wilde dan gewoon een liedjeszanger te zijn. Maar het lukte hem niet om van dat protestzanger-imago af te komen, hoezeer hij daar ook tegen protesteerde.
Hij bleef liedjes schrijven. Maar gingen die eerst vooral over sociale thema’s (oorlog, burgerrechten), al snel waren er ook steeds meer heel persoonlijke onderwerpen waarover hij zong. Zijn vriendinnen, zijn relaties, hoop, liefde, maar ook over de domheid, de kleinburgerlijkheid die hij overal om zich heen aantrof. Dat waren in die tijd allemaal erg ongewone onderwerpen voor liedjes. Ja, dichters schreven daar wel over, maar popliedjes gingen in die tijd over meisjes in badpakken en over auto’s!
Veel van zijn vroegere fans namen hem dat kwalijk, maar daar trok Dylan zich weinig van aan: hij bleef doen wat hij graag deed: liedjes maken en zingen. Dat leverde hem veel nieuwe fans op. Hij maakte met heel veel succes regelmatig grote tournees, niet alleen door Amerika, maar over de hele wereld.
Hij was een superster, maar slaagde erin zijn privéleven af te schermen voor het publiek. Hij gaf slechts heel sporadisch interviews.
De tweede inzending is van Karl:
In de geschiedenis der popmuziek pleegt men slechts zelden een raadselachtiger muzikant aan te treffen dan Bob Dylan, wiens invloed op de popmuziek moeilijk te overschatten valt. Deze mysterieuze man verwierf in de jaren ’60 als jong broekie met een akoestische gitaar algauw bekendheid met protestliedjes als The times they are a-changin’, zwaar beïnvloed door folkzangers als Woody Guthrie. Zijn folkperiode duurde echter niet lang: halverwege hetzelfde decennium gooide Bob Dylan het roer volledig om, om met een band rock ‘n’ roll met poëtische, absurde en liefdevolle teksten te spelen. Hoewel deze omslag op zwaar verzet stuitte bij veel van zijn oude fans – hij werd bij een bepaald concert zelfs voor Judas uitgemaakt, waar hij op antwoordde door keihard Like a rolling stone, een van zijn bekendste ‘elektrische’ liedjes, ten gehore te brengen –, maakte dit hem bij het grote publiek in één klap tot een wereldster. De albums uit deze ‘elektrische periode’ worden tot op de dag van vandaag gezien als hoogtepunten uit de popmuziek. Zijn nieuw verworven roem eiste echter een tol, en na een raadselachtig motorongeluk in 1967 besloot Dylan het rustiger aan te doen. Een nieuw hoogtepunt in zijn carrière zou op zich laten wachten tot halverwege de jaren ’70: het door de echtscheiding met zijn vrouw geïnspireerde Blood on the tracks is een van zijn meest geprezen albums en het daaropvolgende album Desire bracht een memorabele tour met zich mee, The Rolling Thunder Revue. Deze opleving van zijn succes was echter maar van korte duur: nadat Dylan zich eind jaren ’70 tot het christendom liet bekeren, kwam zijn muziek, voornamelijk in de jaren ’80, steeds meer in het slop. Nieuw artistiek en commercieel succes zou op zich laten wachten tot Time out of mind uit 1997, dat hem een nominatie voor de Nobelprijs opleverde.
Karl heeft naar mijn smaak ten eerste een goede verdeling over de jaren gevonden en binnen de 300 woorden toch voldoende ruimte gevonden om een aantal songtitels en albumtitels te noemen.
Ik mis een beetje de song- en albumtitels in het stuk van Frans, aan de andere kant vind ik het zeer sterk dat Frans ruimte binnen de 300 woorden heeft gevonden om aandacht te besteden aan the March on Washington en Dylan's moeite met het label Voice of a generation.
Kortom: eeuwige roem voor beide heren met een lichte, persoonlijke voorkeur voor het stuk van Karl.
Ben je het niet met mijn keuze / voorkeur eens? Laat een reactie achter.
Alleen daarom al niets dan lof voor de twee inzenders.
Beide inzendingen zijn, naar mijn smaak, beter dan het origineel dat verbeterd moest worden. Beide inzendingen kunnen gebruikt worden om, zoals het origineel bedoeld was, 'onze jeugd te onderwijzen over Dylan'. Maar ik moet kiezen, het is tenslotte een competitie...
De eerste inzending die binnen kwam is van Frans, op de kop af 300 woorden:
Eén van de belangrijkste Amerikaanse artiesten van de jaren zestig en zeventig was Bob Dylan. Geïnspireerd door zijn grote muziekhelden uit de folktraditie begon hij al op jonge leeftijd liedjes te schrijven om deze voor publiek te zingen, waarbij hij zichzelf op een gitaar en met een mondharmonica begeleidde. Zijn populariteit nam snel toe, vooral doordat hij als liedjeszanger in 1963 meedeed aan Martin Luther King’s beroemde March on Washington.
Zijn liedjes werden in korte tijd zó populair dat het publiek Dylan steeds meer ging beschouwen als degene die alle ontevredenheid van de jaren zestig voor hen vertaalde in herkenbare liedjes. Hij kreeg hiermee de bijnaam Voice of a Generation. Dat was allemaal zeer tegen de zin van Dylan zelf, die eigenlijk niets liever wilde dan gewoon een liedjeszanger te zijn. Maar het lukte hem niet om van dat protestzanger-imago af te komen, hoezeer hij daar ook tegen protesteerde.
Hij bleef liedjes schrijven. Maar gingen die eerst vooral over sociale thema’s (oorlog, burgerrechten), al snel waren er ook steeds meer heel persoonlijke onderwerpen waarover hij zong. Zijn vriendinnen, zijn relaties, hoop, liefde, maar ook over de domheid, de kleinburgerlijkheid die hij overal om zich heen aantrof. Dat waren in die tijd allemaal erg ongewone onderwerpen voor liedjes. Ja, dichters schreven daar wel over, maar popliedjes gingen in die tijd over meisjes in badpakken en over auto’s!
Veel van zijn vroegere fans namen hem dat kwalijk, maar daar trok Dylan zich weinig van aan: hij bleef doen wat hij graag deed: liedjes maken en zingen. Dat leverde hem veel nieuwe fans op. Hij maakte met heel veel succes regelmatig grote tournees, niet alleen door Amerika, maar over de hele wereld.
Hij was een superster, maar slaagde erin zijn privéleven af te schermen voor het publiek. Hij gaf slechts heel sporadisch interviews.
De tweede inzending is van Karl:
In de geschiedenis der popmuziek pleegt men slechts zelden een raadselachtiger muzikant aan te treffen dan Bob Dylan, wiens invloed op de popmuziek moeilijk te overschatten valt. Deze mysterieuze man verwierf in de jaren ’60 als jong broekie met een akoestische gitaar algauw bekendheid met protestliedjes als The times they are a-changin’, zwaar beïnvloed door folkzangers als Woody Guthrie. Zijn folkperiode duurde echter niet lang: halverwege hetzelfde decennium gooide Bob Dylan het roer volledig om, om met een band rock ‘n’ roll met poëtische, absurde en liefdevolle teksten te spelen. Hoewel deze omslag op zwaar verzet stuitte bij veel van zijn oude fans – hij werd bij een bepaald concert zelfs voor Judas uitgemaakt, waar hij op antwoordde door keihard Like a rolling stone, een van zijn bekendste ‘elektrische’ liedjes, ten gehore te brengen –, maakte dit hem bij het grote publiek in één klap tot een wereldster. De albums uit deze ‘elektrische periode’ worden tot op de dag van vandaag gezien als hoogtepunten uit de popmuziek. Zijn nieuw verworven roem eiste echter een tol, en na een raadselachtig motorongeluk in 1967 besloot Dylan het rustiger aan te doen. Een nieuw hoogtepunt in zijn carrière zou op zich laten wachten tot halverwege de jaren ’70: het door de echtscheiding met zijn vrouw geïnspireerde Blood on the tracks is een van zijn meest geprezen albums en het daaropvolgende album Desire bracht een memorabele tour met zich mee, The Rolling Thunder Revue. Deze opleving van zijn succes was echter maar van korte duur: nadat Dylan zich eind jaren ’70 tot het christendom liet bekeren, kwam zijn muziek, voornamelijk in de jaren ’80, steeds meer in het slop. Nieuw artistiek en commercieel succes zou op zich laten wachten tot Time out of mind uit 1997, dat hem een nominatie voor de Nobelprijs opleverde.
Karl heeft naar mijn smaak ten eerste een goede verdeling over de jaren gevonden en binnen de 300 woorden toch voldoende ruimte gevonden om een aantal songtitels en albumtitels te noemen.
Ik mis een beetje de song- en albumtitels in het stuk van Frans, aan de andere kant vind ik het zeer sterk dat Frans ruimte binnen de 300 woorden heeft gevonden om aandacht te besteden aan the March on Washington en Dylan's moeite met het label Voice of a generation.
Kortom: eeuwige roem voor beide heren met een lichte, persoonlijke voorkeur voor het stuk van Karl.
Ben je het niet met mijn keuze / voorkeur eens? Laat een reactie achter.
Dylan kort #229
een spoorloos vernomen woord door Alja Spaan.
Mike Seeger is overleden, zie hier.
In 1994 verscheen de cd Third annual farewell reunion (Rounder CD 0313) waarop Mike Seeger 23 nummers met 23 verschillende muzikanten speelt. Eén van deze nummers is Ballad of Hollis Brown, opgenomen op 19 mei 1993. Dylan zingt en speelt gitaar, Seeger speelt banjo. Van alle duetten, gastoptredens, enz. die Dylan in de loop der decennia heeft opgenomen, behoort deze Ballad of Hollis Brown, naar mijn smaak, tot de betere opnames. Op youtube is (in slechte geluidskwaliteit) het nummer te horen, voor diegene die het nog niet kennen. (Daarna wel gelijk naar de winkel rennen om Third annual farewell reunion te bestellen).
update website
Op de website een nieuwe bijdrage van Ton over het concert van 20 juni 1996.
Zie hier.
Zie hier.
Dylan kort #228 + competitie
Franz over The rough guide to Bob Dylan, hier.
Twitter: hier.
Romance in Durango op Zomertijd.
Op de boekenmarkt waar ik ook de map met krantenknipsels vond (zie hieronder), kocht ik o.a. ook de autobiografie van Marianne Faithfull. Het hoofdstuk What's a sweetheart like you doing in a dump like this? gaat over een ontmoeting tussen Faithfull en Dylan in 1965. Het hoofdstuk Dylan redux gaat over een tweede ontmoeting in 1979. Beide hoofdstukken - de reden waarom ik het boek heb gekocht voor 2 euro, & de enige twee hoofdstukken die ik heb gelezen - zijn de moeite van het lezen waard. Mocht je Faithfull, zoals het boek heet, tegenkomen voor een leuke prijs, kan ik je aanraden het aan te schaffen.
Op dezelfde markt kocht ik (2,50 euro) het boekje Beknopte geschiedenis van de populaire muziek van Henk van Westen, een door Wolters-Noordhoff in 1980 uitgegeven schoolboekje. Op blz. 75 een foto, uit 1966, van Dylan die ik volgens mij nog nooit eerder heb gezien. Op blz. 74 schrijft Van Westen: De belangrijkste folkartiest van de tweede urban folk-golf was ontegenzeggelijk Bob Dylan. Ongetwijfeld was zijn grillige karakter mede debet aan de belangstelling die hij in folkkringen genoot. Na een korte rock 'n' roll-flirtage met Little Richard besloot hij zich te identificeren met Woody Guthrie. Misschien vond hij dat Amerika een tweede Guthrie nodig had, nu Guthrie zelf zwaar ziek was. Dit ging zo ver dat hij een Guthrie-achtige mythe rond zich zelf bouwde. Deze mythe hield o.m. in dat hij, evenals Guthrie, door heel Amerika gezworven had, terwijl hij rechtstreeks vanuit Hibbing, zijn geboorteplaats tegen de Canadese grens, naar New York gekomen was. Ook zijn stem liet hij op die van Guthrie lijken. Het wezen van Guthrie mocht hij helaas niet vatten en dat was Guthrie's politieke houding en songs. Dylan heeft, ondanks zijn protestimage, nooit enig politiek benul gehad. Dat hij toch een aantal protestsongs op zijn naam heeft staan (een minderheid in zijn oeuvre), komt omdat protest in de mode was bij de studenten, waar hij graag bij wilde horen en omdat zijn idool Guthrie was. Dit mag echter niet verhinderen dat Dylan een groot folkzanger is die prachtige songs heeft geschreven. Door Dylan's niet mooie maar wel expressieve stemgeluid komt de schoonheid van melodieën als "The Times They Are A-Changing" nauwelijks tot zijn recht. Dylan's songs hebben echter wel andere artiesten en groepen geïnspireerd ze te zingen, zoals in Amerika The Byrds en in Engeland Manfred Mann. In die tijd had Dylan zich al van protestzanger tot een singer-songwriter ontwikkeld, die surrealistische en introspectieve songs produceerde.
Bovenstaande is dus in 1980 uitgegeven en moet de schooljeugd onderwijzen over Dylan. Bovenstaande stuk is (uiteraard) schrikbarend incompleet. De schrijver schrijf (bijna) niet over Dylan's muziek van na 1964. Maar het is makkelijk om te klagen, maar een uitdaging zien is leuker dan klagen. Bovenstaande stuk bevat zo'n 260 woorden, wie o wie schrijft een nieuw stuk, maximaal 300 woorden, waarin wat de schooljeugd moet weten, over Dylan's werk tussen grofweg 1960 en 1980, staat.
Je kunt je stuk sturen naar tom_dylan@hotmail.com, prijzen, behalve eeuwige roem en publicatie op de weblog, zijn er niet.
Maar wie wil er nou geen eeuwige roem? Dus klim in die pen en stuur op!
Insturen kan tot zondag 9 augustus 2009, 12 uur.
Succes!
Twitter: hier.
Romance in Durango op Zomertijd.
Op de boekenmarkt waar ik ook de map met krantenknipsels vond (zie hieronder), kocht ik o.a. ook de autobiografie van Marianne Faithfull. Het hoofdstuk What's a sweetheart like you doing in a dump like this? gaat over een ontmoeting tussen Faithfull en Dylan in 1965. Het hoofdstuk Dylan redux gaat over een tweede ontmoeting in 1979. Beide hoofdstukken - de reden waarom ik het boek heb gekocht voor 2 euro, & de enige twee hoofdstukken die ik heb gelezen - zijn de moeite van het lezen waard. Mocht je Faithfull, zoals het boek heet, tegenkomen voor een leuke prijs, kan ik je aanraden het aan te schaffen.
Op dezelfde markt kocht ik (2,50 euro) het boekje Beknopte geschiedenis van de populaire muziek van Henk van Westen, een door Wolters-Noordhoff in 1980 uitgegeven schoolboekje. Op blz. 75 een foto, uit 1966, van Dylan die ik volgens mij nog nooit eerder heb gezien. Op blz. 74 schrijft Van Westen: De belangrijkste folkartiest van de tweede urban folk-golf was ontegenzeggelijk Bob Dylan. Ongetwijfeld was zijn grillige karakter mede debet aan de belangstelling die hij in folkkringen genoot. Na een korte rock 'n' roll-flirtage met Little Richard besloot hij zich te identificeren met Woody Guthrie. Misschien vond hij dat Amerika een tweede Guthrie nodig had, nu Guthrie zelf zwaar ziek was. Dit ging zo ver dat hij een Guthrie-achtige mythe rond zich zelf bouwde. Deze mythe hield o.m. in dat hij, evenals Guthrie, door heel Amerika gezworven had, terwijl hij rechtstreeks vanuit Hibbing, zijn geboorteplaats tegen de Canadese grens, naar New York gekomen was. Ook zijn stem liet hij op die van Guthrie lijken. Het wezen van Guthrie mocht hij helaas niet vatten en dat was Guthrie's politieke houding en songs. Dylan heeft, ondanks zijn protestimage, nooit enig politiek benul gehad. Dat hij toch een aantal protestsongs op zijn naam heeft staan (een minderheid in zijn oeuvre), komt omdat protest in de mode was bij de studenten, waar hij graag bij wilde horen en omdat zijn idool Guthrie was. Dit mag echter niet verhinderen dat Dylan een groot folkzanger is die prachtige songs heeft geschreven. Door Dylan's niet mooie maar wel expressieve stemgeluid komt de schoonheid van melodieën als "The Times They Are A-Changing" nauwelijks tot zijn recht. Dylan's songs hebben echter wel andere artiesten en groepen geïnspireerd ze te zingen, zoals in Amerika The Byrds en in Engeland Manfred Mann. In die tijd had Dylan zich al van protestzanger tot een singer-songwriter ontwikkeld, die surrealistische en introspectieve songs produceerde.
Bovenstaande is dus in 1980 uitgegeven en moet de schooljeugd onderwijzen over Dylan. Bovenstaande stuk is (uiteraard) schrikbarend incompleet. De schrijver schrijf (bijna) niet over Dylan's muziek van na 1964. Maar het is makkelijk om te klagen, maar een uitdaging zien is leuker dan klagen. Bovenstaande stuk bevat zo'n 260 woorden, wie o wie schrijft een nieuw stuk, maximaal 300 woorden, waarin wat de schooljeugd moet weten, over Dylan's werk tussen grofweg 1960 en 1980, staat.
Je kunt je stuk sturen naar tom_dylan@hotmail.com, prijzen, behalve eeuwige roem en publicatie op de weblog, zijn er niet.
Maar wie wil er nou geen eeuwige roem? Dus klim in die pen en stuur op!
Insturen kan tot zondag 9 augustus 2009, 12 uur.
Succes!
Bob Dylan, Jan Cremer en het mysterie rond Taco Pronto
In juli 2008 schreef ik uitvoerig over de onzin over Dylan in Jan Cremer's boek Ik Jan Cremer 3. Ik opperde dat de Taco Pronto uit Ik Jan Cremer 3 Bobby Neuwirth zou kunnen zijn. Zie hier.
Gijsbert Kamer schreef dat Cremer best wel eens de waarheid zou kunnen schrijven, zie hier.
Op Kramer's stuk heb ik hier gereageerd.
Tot zover de voorgeschiedenis.
Op een boekenmarkt kocht ik onlangs een map met (oude) artikelen over Dylan. In deze map o.a. een bericht uit Turbantia van 23 september 2000. In dit bericht wordt Jan Cremer geciteerd: Bobby Neuwirth liep er ook altijd omheen. We noemden hem Taco Pronto omdat hij altijd de taco's haalde.
Gijsbert Kamer schreef dat Cremer best wel eens de waarheid zou kunnen schrijven, zie hier.
Op Kramer's stuk heb ik hier gereageerd.
Tot zover de voorgeschiedenis.
Op een boekenmarkt kocht ik onlangs een map met (oude) artikelen over Dylan. In deze map o.a. een bericht uit Turbantia van 23 september 2000. In dit bericht wordt Jan Cremer geciteerd: Bobby Neuwirth liep er ook altijd omheen. We noemden hem Taco Pronto omdat hij altijd de taco's haalde.
De nieuwste geruchten
Met dank aan Isis twee nieuwe 'geruchten':
1. er wordt gewerkt aan een opvolger voor No direction home (de film) over The Rolling Thunder Revue.
2. mogelijk komt er, als de tijd daar is, een nieuw Dylanalbum uit, een kerstalbum dat Dylan, aldus het 'gerucht', afgelopen mei heeft opgenomen.
I'm dreaming of a white christmas...
1. er wordt gewerkt aan een opvolger voor No direction home (de film) over The Rolling Thunder Revue.
2. mogelijk komt er, als de tijd daar is, een nieuw Dylanalbum uit, een kerstalbum dat Dylan, aldus het 'gerucht', afgelopen mei heeft opgenomen.
I'm dreaming of a white christmas...
Dylan kort #227
Guy van Sande en Wim van Deuren brengen Dylan tijdens Kaandelconcert op 5 augustus.Herman Veenhof schrijft een boek over Dylan.
Twitter: Bob Dylanmiddag.
Youtube: koren & band brengen Desolation row in Oostende, afgelopen vrijdag.
De leden van de herenclub luisteren naar Dylan.
Vandaag 47 jaar geleden verandert Robert Zimmerman zijn naam officieel in Bob Dylan.
Abonneren op:
Posts (Atom)