In 1992 verscheen in de serie
Passatempo mini-biografieën van uitgeverij Jan Mets / Passatempo het boekje
Bob Dylan van Sjoerd de Jong. Het woord
mini-biografie - met de
nadruk op mini - dekt aardig de lading. Het boekje past zonder enige moeite in de kontzak van een spijkerbroek en bevat nog geen honderd bladzijdes.
Het is, gezien de geringe omvang van het boekje, haast onmogelijk om Dylans gehele leven en carriere te behandelen. Sjoerd de Jong gaat dan ook in een razend tempo door Dylans leven en werk tot 1992 heen.
Helaas bevat het boekje geen enkel nieuw inzicht in het werk van Dylan, sterker nog, De Jong besteed minstens net zo veel aandacht aan de roddels over Dylans privéleven, als aan Dylans werk.
Maar wat kwalijker is, is dat Sjoerd de Jong zijn feiten niet op een rijtje heeft, blz. 33: De helft van het daar in twee dagen opgenomen album Bringin' it All Back Home is elektrisch. 'Subterranean Homesick Blues' en 'It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry' ratelen en rammelen
It takes a lot to laugh, it takes a train to cry staat natuurlijk helemaal niet op dit album, maar op Highway 61 revisited. En dan heb ik het nog niet over het feit dat de titel van het album Bringing [met g] it all back home is.
In 2000 verscheen - wederom onder de titel Bob Dylan - een boek van Sjoerd de Jong bij uitgeverij Mets & Schilt. Volgens het woord vooraf blijkt het hier te gaan om een herziene versie van de Passatempo minibiografie Bob Dylan die in 1992 verscheen.
Dit keer een groter formaat, beter hanteerbaar, en iets over de honderd bladzijdes. Het boek is dan ook wat uitgebreid en loopt nu tot 2000.
Maar de inhoud is nog steeds te algemeen, zonder enig inzicht in het werk van Dylan en met een te grote nadruk op Dylans privéleven.
En zowaar, de fouten zijn eruit gehaald, blz. 52: De helft van het daar in drie dagen opgenomen album Bringing It All Back Home is elektrisch. 'Subterranean Homesick Blues' en 'Maggie's Farm' ratelen en rammelen de plaat af
Maar van verder lezen word ik niet vrolijk, blz. 54 en 55:
Een paar dagen later vertrekken Dylan en Bloomfield naar New York om een lp op te nemen, Highway 61 revisited
. Het wordt de meest vitale rocker uit Dylans loopbaan. Op de plaat komen versies van het overdonderende 'Like A Rolling Stone', de sneer naar onhippe medeburgers 'Ballad Of A Thin Man' en het surrealistische 'Desolation Row'. Tot nog toe niks aan de hand, maar nu komt het:
Op de akoestische B-kant toont Dylan zich met uitgesponnen nummers als 'Mr. 
Tambourine Man' en ' It's All Over Now, Baby Blue' schatplichtig aan de visionaire dichtkunst van de beat-auteurs Jack Kerouac en Allen Ginsberg.Sinds wanneer heeft het album Highway 61 revisited een akoestische B-kant met Mr. Tambourine man en It's all over now, baby blue?
Wederom haalt De Jong de albums Bringing it all back home en Highway 61 revisited door elkaar.
Ergernis.
Stond diezelfde fout - de akoestische B-kant van Highway 61 revisted - ook al in het boekje uit 1992? Nee hoor, daarin alleen Een paar dagen later vertrekken Dylan en Bloomfield naar New York om een LP op te nemen, Highway 61 revisited, de sterkste rocker in Dylans loopbaan, met het overdonderende 'Like A Rolling Stone', de bijtende aanklacht tegen burgelijkheid 'Ballad Of A Thin Man' en het mystieke 'Desolation Row'.
Sjoerd de Jong is de enige Nederlandse auteur die recentelijk een boek over Dylan heeft gepubliceerd. Dat spreekt voor hem. Het is echter jammer dat het boek - in beide versies - ronduit slecht is. Slecht omdat het zonder inzicht in het werk van Dylan is geschreven, slecht omdat het fouten bevat en slecht omdat het niet verder komt dan algemeenheden.
Het lezen van het boekje Bob Dylan van Sjoerd de Jong is op z'n zachtst gezegd zelfkastijding.
Deze backstagepas voor het concert van 16 december 1978 komt uit mijn eigen collectie. Niet dat ik bij het concert aanwezig was, laat staan in het bezit van een backstagepas, ten tijde van dit concert was ik vijf en had ik nog nooit van Bob Dylan gehoord. Dat zou nog minstens tien jaar duren.
Niks bijzonders. De naam van de film veranderde van The Bob Dylan anthology project in No direction home. 
Tot slot, uit mijn eigen collectie, achtereenvolgens scans van een uitgave van White press te Amsterdam uit 1971, een tweetalige uitgave (Engels / Zweeds) uit Zweden uit 1999, inclusief cd met daarop het interview met Klas Burling van 28 april 1966 en een Italiaanse uitgave uit 1996.
