Dylan kort #83

I'm not there draait vanavond op het Leids filmfestival.

Dylan komt (voorlopig) niet naar Pinkpop.

Tell tale signs zakt verder weg in de album top 100, naar nummer 40.

Alja Spaan en I and I.

Vandaag 44 jaar geleden trad Dylan op in de Philharmonic hall in New York. Het concert werd opgenomen en in 2004 onder de titel Live 1964; the bootleg series vol. 6 officieel uitgebracht.

Rock band 2 - inclusief Dylantrack - komt 20 november in de Xbox 360-versie op de markt.

Letter der wet op Modern times.

Bob Dylan en de kerk op Preekbespreking.

setlist 30 oktober:

1. Watching The River Flow
2. The Times They Are A-Changin'

3. Lonesome Day Blues

4. Girl Of The North Country

5. High Water (For Charley Patton)

6. Chimes Of Freedom

7. Rollin' And Tumblin'

8. A Hard Rain's A-Gonna Fall

9. 'Til I Fell In Love With You

10. Beyond The Horizon

11. Summer Days

12. Love Sick

13. Highway 61 Revisited
14. Ain't Talkin'

15. Thunder On The Mountain
(encore)
16. Like A Rolling Stone

17. All Along The Watchtower

Met dank aan Azoeq voor de reactie en de link naar een fantastische uitvoering van Miss the Mississippi door The Uke Box.

Dylan kort #82

Ricardo Walinski's top tien, twee maal Dylan.

Sjaakie klets maar wat onder de titel nee jonges dit is niet van bob dylan mijn droomman...

Like a rolling stone op ARS blog, met de labels "actualiteiten", "beurscrisis", "dreiging", "economie", "eindtijd", enz. Dat is ook een manier om naar Like a rolling stone te luisteren.

Beek en Es over het ontdekken van de protestsong door 3FM en de Volkskrant.

Wat ligt er op tafel 3, het schijnt dat ook Dylan er tussen ligt. Veel plezier met zoeken!

setlist 29 oktober:

1. Rainy Day Women #12 & 35
2. It's All Over Now, Baby Blue
3. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
4. Spirit On The Water
5. High Water (For Charley Patton)
6. The Levee's Gonna Break
7. Tangled Up In Blue
8. Honest With Me
9. Just Like A Woman
10. Things Have Changed
11. When The Deal Goes Down
12. Desolation Row
13. Highway 61 Revisited
14. Ain't Talkin'
15. Thunder On The Mountain
(encore)
16. Like A Rolling Stone
17. All Along The Watchtower

Vrede, liefde en de verhanging van elfjes

Ik begin met een experiment.
Vraag willekeurig wie dan ook op straat waaraan hij of zij moet denken bij de naam Bob Dylan. Het gros van de ondervraagden zal iets antwoorden in de trant van protestzanger en stem van een generatie.
Die generatie is natuurlijk de generatie die eind jaren zestig zou uitgroeien tot de zogenaamde Woodstockgeneratie. Hippies met ‘vrede’ en ‘liefde’ op het puntje van de tong. Met de vrije liefde hoog in het vaandel en het protest tegen de oorlog in Vietnam als dagelijkse bezigheid.
Die bleke pacifistenkliek uit Boudewijn de Groots Meneer de president, die generatie, dáár zou Dylan de stem van zijn.
Dylan, de grote protestzanger, de stem van een generatie, de spreekbuis van die bleke pacifistenkliek zong in 2007:

All the merry little elves
Can go hang themselves
[Huck's tune]

Dat rijmt niet, de verhanging van elfjes en de stem van die generatie, zal wel een vergissing zijn, eenmalig.
Dus niet, neem het album Modern times uit 2006:

Gonna raise me an army, some tough sons of bitches
I'll recruit my army from the orphanages
[Thunder on the mountain]

Some young lazy slut has charmed away my brains
[Rollin’ and tumblin’]

If I catch my opponents ever sleepin'
I'll just slaughter them where they lie
[Ain’t talkin’]

Slechts drie van de vele voorbeelden op Modern times.
Ik hoor het al: Dylan is veranderd. Er zijn vele Dylans. Toch?
Ogenschijnlijk wel, maar stel jezelf deze vraag: ben ik iemand anders dan tien, twintig, dertig jaar geleden? Mijn antwoord is nee. Natuurlijk heb ik mij in de jaren ontwikkeld, maar in essentie ben ik dezelfde persoon.
Dezelfde Dylan als die in 1964 The times they are a-changin’ zong, zong in 2000 Things have changed.
Dylan is niet veranderd.

Luister naar Masters of war (1963):

And I hope that you die
And your death'll come soon
I will follow your casket
In the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand o'er your grave
'Til I'm sure that you're dead

Dylan is vandaag dezelfde Dylan als de Dylan die hij in 1963 was. Hij heeft zich alleen ontwikkeld.
Het enige dat zich niet ontwikkeld heeft, is het toch al foutieve beeld van Dylan dat ergens in de jaren zestig is ontstaan. Het beeld van de protestzanger, de stem van een generatie.
Het is een schande dat tot op de dag van vandaag er bijna geen artikel in de krant of een tijdschrift kan verschijnen zonder dat dit foutieve beeld weer wordt opgeroepen.
Het is die man of vrouw op straat uit het experiment waarmee ik begon niet aan te rekenen dat ze een foutief beeld van Dylan hebben. Het is de media des te meer aan te rekenen.

Met dank aan Peerke voor de reactie.

Het singles boek #5

Engelse persing van de single Can you please crawl out your window? / Highway 61 revisited (CBS 201900) uit januari 1966 in labelsleeve.
Can you please crawl out your window? verscheen nooit op een regulier Dylanalbum. Uiteindelijk werd de song in 2001 op The Essential Bob Dylan gezet en dan alleen op de Europese 36-tracks editie, niet op de Amerikaanse 30-tracks editie.

Met dank aan Brickbat (zie "reacties") voor de aanvullingen. Geheel terecht toont Brickbat aan dat ik, als het om de officiële release van Can you please crawl out your window? gaat wat steken heb laten vallen. In tegenstelling tot Brickbat prefereer ik de monoversie van Can you please crawl out your window?

Dylan kort #81

Recensie Tell tale signs op File under.

The house of the risin' sun. Dave van Ronk, Bob Dylan en the Animals, hier.

Alja Spaan en As I went out one morning.

Vandaag 33 jaar geleden ging the Rolling thunder revue van start in Plymouth.

Bij Oh sister Amsterdam - Nijmegen.

De vandaag uitgezonden Theme time radio hour is een herhaling van de aflevering Presidents day van 13 februari 2008.

Dylan kort #80

In Dylan kort #78 heb ik de recensie van Jan Vollaard uit NRC Handelsblad overgenomen. Inmiddels staat de recensie online. De versie online is iets uitgebreider dan de papieren versie.

De film Forever young of Bob Dylan's vrolijke verjaardag in de Himalaya op de IDFA.

Plemp uw favoriete protestsongs online, hier.

Doug Sahm en een beetje Dylan, hier. Tip: de plaat Doug Sahm and band, waarop Dylan meespeelt, is zéér de moeite waard.

Lewis Hamilton gaat zingen, o.a. Dylan.

setlist 27 oktober:

1. Watching The River Flow
2. It's All Over Now, Baby Blue

3. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again

4. Million Miles

5. Spirit On The Water

6. The Levee's Gonna Break

7. My Back Pages

8. Summer Days

9. Tryin' To Get To Heaven

10. Tweedle Dee & Tweedle Dum

11. Just Like A Woman

12. Highway 61 Revisited

13. Nettie Moore

14. Thunder On The Mountain
(encore)
15. Like A Rolling Stone

16. All Along The Watchtower

Dylan kort #79

Bob Dylan voor een privéoptreden in Bolivia?? hier.
De Dijk speelt Blind Willie McTell, informatie over waar de opname te vinden is hier.
Aanvullingen 21:30 uur:
Vandaag 45 jaar geleden gaf Dylan een concert in Carnegie Hall, New York. Onlangs doken de opnames van dit concert op. Zie ook hier, hier en hier.
As I went out one morning hier.

Tracklist 25 oktober 2008, Kamloops, British Columbia:
1. Watching The River Flow
2. It's All Over Now, Baby Blue
3. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
4. Ballad Of Hollis Brown
5. Tweedle Dee & Tweedle Dum
6. Just Like A Woman
7. Rollin' And Tumblin'
8. Workingman's Blues #2
9. Summer Days
10. Simple Twist Of Fate
11. Honest With Me
12. When The Deal Goes Down
13. Highway 61 Revisited
14. Ain't Talkin'
15. Thunder On The Mountain
encore:
16. Like A Rolling Stone
17. All Along The Watchtower

It's alright, ma (I'm only bleeding) van 24 oktober 2008:

Het singles boek #4

Dit is absoluut een van mijn favoriete Dylansingles. Geweldige hoes, geweldige muziek. De Amerikaanse persing van I want you (Columbia 4-43683, release juni 1966) met op de b-kant de liveversie van Just like Tom Thumb's blues, opgenomen in Liverpool op 14 mei 1966. I want you is voor deze single ingekort tot 2 minuten 57 seconden volgens het label, dit moet zijn, aldus de info op Searching for a gem, 2 minuten en 54 seconden. Voor de volledigheid, de albumversie duurt 3 minuten en 7 seconden. De liveversie van Just like Tom Thumb's blues verscheen nooit op een reguliere Dylanrelease. Wel op een handvol Japanse promo's en de Australische compilatie Masterpieces. In 2005 verscheen het op The Band boxset A Musical history. Ook op deze boxset een uitvoering van Tell me, momma van ditzelfde concert.

Een foto van dezelfde fotosessie is gebruikt voor de omslag van het boek Bob Dylan an illustrated history van Michael Gross. Volgens de informatie in dit boek zijn de foto's gemaakt in 1965 door Jerrold Schatzberg.

Dylan kort #78

Op Blandino's in Brussel het stuk Dylanologie. De moeite van het lezen meer dan waard.

Tell tale signs is in de album top 100 gezakt naar nummer 35.
Vandaag is het precies 20 jaar geleden dat het album The Traveling wilburys volume 1 uitkwam.

In de NRC van 24 oktober een korte recensie, onder de titel Een superieur verhalenverteller van Tell tale signs van Jan Vollaard: Anders dan de diep in het verleden spittende eerdere edities, beperkt deel 8 van de door Bob Dylan persoonlijk goedgekeurde Bootleg Series zich tot werk uit de periode 1989/2006. In het boekje haalt vertrouweling Larry 'Ratso' Sloman herinneringen op aan de impact die illegale elpees als Little White Wonder in de jaren zestig hadden.
De 67-jarige Dylan van nu is niet meer zo productief, maar maakt nog regelmatig boeiende opnamen van songs die niet per se in hun definitieve versie op de plaat verschenen.
De samenwerking met producer Daniel Lanois heeft veel spannend materiaal opgeleverd.
Twee cd's laten horen dat ook de oudere Dylan met zijn schraapstem een superieur verhalenverteller is, die teksten naar behoeven kan aanpassen aan zijn gemoedstoestand op het moment dat zijn nummers voor de eeuwigheid worden vastgelegd. Met hoorbare eerbied vertolkt Dylan zijn persoonlijke favorieten.
Zoals de folksong The girl on the Greenbriar shore, dat verwijst naar de protestzanger die hij ooit was.

Ik geloof niet dat het mogelijk is een minderzeggende recensie te schrijven. Stel je voor, je weet (nog) niks van Tell tale signs en n.a.v. de recensie van Jan Vollaard moet je de keuze maken of je de cd al dan niet wilt aanschaffen. Wat heeft Vollaard ons aan informatie te bieden:
- de cd bevat werk uit de periode 1989/2006;
- Larry 'Ratso' Sloman schreef een stuk voor het boekje;
- Dylan heeft samengewerkt met producer Daniel Lanois;
- Het is een dubbelcd;
- Het nummer The Girl on the Greenbriarshore staat erop.

Jan Vollaard weet in zijn stuk slechts één songtitel te noemen, hierdoor weet ik niks van wat voor muziek ik kan verwachten. Alleen melding van de periode waaruit de muziek komt, geen melding van (de sessies voor) Oh Mercy, Time out of mind of de livetracks. Hij maakt geen melding van de verschillende versies van Tell tale signs (1cd, 2cd en 3cd versie). Enz. enz. Jan Vollaard levert minder dan half werk.

Theme time radio hour 3.03 op BergmeisteR.

Aanvullingen 20:00 uur:

Dylan, Dylan, niets dan Dylan... Luister naar Down from the mountain aflevering van 24 oktober 2008, hier. Leuke uitzending met helaas véél fouten in het commentaar. Mississippi van Tell tale signs afkomstig van de sessies voor "Love and theft"? Red river shore een traditional? Oh mercy uit 1990?

Ook in de Belgische album top 100 zakt Tell tale signs.

tracklist 24 oktober 2008, Vancouver:

1. Leopard-skin pill-box hat
2. The Times they are a-changin'
3. Things have changed
4. Spirit on the water
5. The levee's gonna break
6. Tangled up in blue
7. Summer days
8. Make you feel my love
9. It's alright, ma (I'm only bleeding)
10. Visions of Johanna
11. 'Till I fell in love with you
12. Desolation row
13. Highway 61 revisited
14. Nettie Moore
15. Thunder on the mountain
16. Like a rolling stone
17. All along the watchtower

Dylan kort #77

Bob Dylan is Justin Case. Meer hier en hier.
De grootste artiesten volgens de artiesten.
Oorbellen zijn vernoemd naar Dylansong... En ze zijn nog te koop ook!
Tijdens het Leids Film Festival bespreekt Leo Blokhuis I'm not there.
In het hokje, gemist en teruggevonden: Prof. dr. Martin van Hees. Meer hier en hier.

Gisteravond het eerste concert van de huidige tournee:

1. Rainy day women # 12 & 35
2. Man in the long black coat
3. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
4. Girl of the North country
5. High water (for Charlie Patton)
6. Chimes of freedom
7. 'Till I fell in love with you
8. A hard rain's a-gonna fall
9. Honest with me
10. Just like a woman
11. It's alright, ma (I'm only bleeding)
12. Beyond the horizon
13. Highway 61 revisited
14. Ain't talkin'
15. Thunder on the mountain
encore:
16. Like a rolling stone
17. All along the watchtower

Dylan speelt gitaar tijdens het eerste en het tiende nummer. Weinig verrassende setlist. Man in the long black coat is terug, verschuiving van It's alright, ma naar de elfde plek (voorheen vaak bij de eerste vier songs).

Mr. Tambourine man

Ik moet de uitvoering van the Byrds eerder gehoord hebben dan het origineel van Dylan, met dank aan mijn ouders.
Mijn ouders hadden vroeger een cassettebandje in de auto liggen met daarop countryhits. Tussen het gekwezel van Dolly Parton, John Denver en Kenny Rogers stonden the Byrds met hun uitvoering van Mr. Tambourine man, de meest aangename paar minuten op de cassette.
Pas na het horen van het origineel van Dylan realiseerde ik me wat een farce the Byrds van Mr. Tambourine man hadden gemaakt. Geneuzel met Rickenbacker.
Wie de Dylanliteratuur erop naslaat, komt altijd dezelfde paar ‘feiten’ over Mr. Tambourine man tegen, Ken Brooks heeft in zijn boek Bob Dylan, the man in him[1] deze ‘feiten’ in een paar zinnen bij elkaar staan: Bob creates ambivalence with the double meanings of ‘trip’ and ‘smoke rings’, remember Bob was a cigarette smoker. It was also mooted that Bruce Langhorne was in fact the tambourine man because he brought a massive tambourine into the studio to record a track for the previous album. Bob wrote the song in the early hours of the morning at Al Aronowitz’ house. The song may concern looking for inspiration, the tambourine man might be Bob’s muse.
De ‘feiten’ op een rijtje:

1. Mr. Tambourine man is een drugssong, als bewijs wordt hiervoor naar het volgende regels gewezen: Take me on a trip upon your magic swirlin' ship en Take me disappearin’ through the smoke rings of my mind;
2. Bruce Langhorne was de inspiratiebron voor Mr. Tambourine man;
3. Mr. Tambourine man is Dylans muze.

Feit 1, Mr. Tambourine man als drugssong. Ik heb vaak naar Mr. Tambourine man geluisterd met in mijn achterhoofd het idee dat dit een drugssong is en hoe hard ik ook heb geprobeerd om dit te horen, het is me niet gelukt. In mijn oren wil het drugssong label niet beklijven.
Feit 2, Bruce Langhorne is Mr. Tambourine man. Het zou kunnen, maar deze wetenschap voegt niks toe, althans voor mij niet, aan het beluisteren van Mr. Tambourine man. Stel dat onomstotelijk komt vast te staan dat Bruce Langhorne Mr. Tambourine man is. Dan zou ik dat feit accepteren, maar deze wetenschap zou niks aan de kwaliteit van de song voor mij kunnen veranderen. Dan zou kennis onnodige belast worden.
Feit 3, Mr. Tambourine man is Dylans muze. Net als bij ‘feit’ 2, het zou kunnen, maar het voegt niks toe.

Wat dan wel?
Tsja.
Ik kan alleen maar zeggen wat ik hoor, geen waarheid, geen ‘feit’, alleen het stof dat in mijn oren achterblijft na het horen van Mr. Tambourine man.
Mijn oren zeggen mij dat de crux in het staartje zit, in de laatste regel van het laatste vers voor Dylan voor een laatste keer dat heerlijke refrein zingt:

Let me forget about today until tomorrow

Daar draait het volgens mijn oren om, een moment van vergetelheid, een moment rust, weg uit de mallemolen van de dagelijkse gang. Laat mij vandaag vergeten tot morgen.

Ik haal er even een filosoof bij.
Was het niet Schopenhauer die zei dat een mens alleen een moment van geluk kan beleven door een tijdelijke ontsnapping aan de Wil? En was het volgens diezelfde Schopenhauer niet alleen mogelijk om te ontsnappen aan de Wil door voor een moment het ‘ik’ te verliezen, door opgezogen te worden door een kunstwerk, bij voorkeur muziek?

Hey! Mr. Tambourine Man, play a song for me

Onzin? Misschien. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ken menig Dylansong, waaronder Mr. Tambourine man, die, wanneer ik het hoor, mij de tijd, het nu, het ‘ik’ doen vergeten. I’m not there, I’m gone, om een andere Dylansong aan te halen, ik ben er niet. Weg.
Ik raaskal, maar het staat er.

Mr. Tambourine man is een verzoek om te ontsnappen aan het moment, de dag, de ik. Even niet hier, nu, Bob Dylan zijn.
Weg.

Then take me disappearin' through the smoke rings of my mind,
Down the foggy ruins of time, far past the frozen leaves,
The haunted, frightened trees, out to the windy beach,
Far from the twisted reach of crazy sorrow.

Het zit erin, ik hoef niet ver te zoeken:

I'm ready to go anywhere, I'm ready for to fade

Maar mijn oren kunnen natuurlijk de plank misslaan. Dus stop met lezen, zet Mr. Tambourine man op, bij voorkeur het origineel van Bringing it all back home[2] en luister.

Gehoord?

Okee, dan ga ik verder, er is meer. Altijd meer.
Ooit hier aan gedacht: de zanger vraagt zingend om toegezongen te worden.

Hey! Mr. Tambourine Man, play a song for me

Dat is net zo iets als iemand een brief schrijven met daarin het verzoek om terug te schrijven. Daar ligt ook de kracht van het nummer, had Dylan in de song het moment beschreven waarop de tambourine man voor hem het liedje speelt, zou het een stuk minder sterk zijn. De kracht van de song is dat Dylan beschrijft wat hij verwacht dat er zal gebeuren wanneer de tambourine man het liedje voor hem speelt.
Uiteindelijk ontstaat de absurde driehoek waarin Dylan voor mij, wanneer ik naar Mr. Tambourine man luister, de functie van de tambourine man – het stopzetten van de tijd voor de luisteraar – overneemt.
Ieder zijn eigen stopper van de tijd, zijn tambourine man, voor mij is dat Dylan.

Bovenstaande zin zou een mooie zin zijn om een punt achter dit stuk te zetten, ware het niet dat Jules Deelder in mijn achterhoofd op en neer springt, schreeuwend om aandacht.
Jules Deelder?
Ja, Jules Deelder. In 1994 kocht ik zijn boek Renaissance[3], met daarin op bladzijde zestig het gedicht St. Ives dat als volgt begint:

de cliff waarop we zaten honderd meter
boven de branding de koning te rijk
toen ik me niet meer durfde bewegen
uit angst voor het schuim en de scherpe
stenen beneden en casper zich plotseling
oprichtte en danste
roekeloos
z’n rode haar knetterend in het late
licht van de middagzon

een eeuwigheid – hoe lang was het?
2, 3 sekonden? – stond hij met
één been boven de afgrond
de zon onzichtbaar achter hem
slechts de stralen als een aureool
rond z’n hoofd

Ik kan dit niet lezen zonder te denken aan

Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free,
Silhouetted by the sea, circled by the circus sands,
With all memory and fate driven deep beneath the waves,
Let me forget about today until tomorrow.

Toeval zou ik zeggen, wat heeft Jules Deelder, liefhebber van jazz, nou met Bob Dylan? Niks toch zeker, ware het niet dat ik in hetzelfde boek, op bladzijde zesentwintig, niet alleen Dr. Filth uit Desolation row en Mr. Jones uit Ballad of a thin man tegenkom, maar ook nog de Dylanregel it’s allright ma i’m only sighing.
Het zal wel toeval zijn, die ogenschijnlijke gelijkenis tussen St. Ives en Mr. Tambourine man. Toeval is een groot goed.
Nu ik toch al zover ben, kan ik ook wel doorslaan. Herman de Coninck, groot dichter, schreef het gedicht Mr. Tambourine man. Het staat in het eerste deel van De gedichten[4], op bladzijde vierhonderdtweeënvijftig en het begint als volgt:

Zing me een liedje, zanger
zing over wat voorbijgaat
en zet er een muziekje onder,
dan duurt het langer.

Officiële releases van Mr. Tambourine man:

9 juni 1964: vroege studioversie, duet met Ramblin’ Jack Elliott op No direction home: the soundtrack: the bootleg series vol. 7
24 juli 1964: liveversie, in de film The other side of the mirror.
31 oktober 1964: liveversie, verscheen op The Bootleg series vol. 6.
15 januari 1965: studioversie, verscheen op het album Bringing it all back home.
25 juli 1965: liveversie in de film The other side of the mirror.
17 mei 1966: liveversie, verscheen op The Bootleg series vol. 4.
1 augustus 1971: liveversie, verscheen op The Concert for Bangla desh.
21 november 1975: liveversie, verscheen op The Bootleg series vol. 5.
1 maart 1978: liveversie, verscheen op Bob Dylan at Budokan.
24 februari 1990: liveversie met The Byrds op de boxset The Byrds.

[1] Ken Brooks – Bob Dylan, the man in him (Agenda Ltd, 1999)
[2] Dit album werd in Nederland uitgebracht onder de titel Subterranean Homesick blues.
[3] Jules Deelder – Renaissance; gedichten 1944 – 1994 (De Bezige Bij, 1994)
[4] Herman de Coninck – De gedichten (De Arbeiderspers, 1998)

Het singles boek #3

Zuid Afrikaanse persing van de single The Times they are a-changin' / Honey, just allow me one more chance (CBS SSC.567) uit 1965. Fantastisch labeldesign uit een verschrikkelijk land. De titel staat op het label gegeven zonder streepje tussen a en changin'.
De single werd verkocht in een labelsleeve. Op het label, onder de producercredits staat een nummer - ABC.25138 - op de kop. Aanvankelijk dacht ik dat dit het catalogusnummer was van de lp waar het nummer vanaf komt, maar dit is niet zo. Voor de volledigheid, het nummer op kant B is ABC.25139.
Het album The Times they are a-changin' werd in de jaren zestig in Zuid Afrika uitgebracht zonder With God on our side, wat om politieke redenen niet zo goed lag in Zuid Afrika. Pas in de jaren tachtig werd het album inclusief With God on our side uitgebracht.

Dylan kort #76

Een recensie van Tell tale signs, van de hand van Dirk-Jan Arensman op de website van het Parool.

Dylan en anderen in de kerk, een goede zaak volgens bisschop Nick Baines.

Bob? Eh, Jacob Dylan live hier.

Nogmaals Jacob Dylan hier.

Singer songwriter Marike Jager heeft geen boodschap, Dylan wel.

Aanvullingen 21:00 uur:

Studenten van ROC Rijn IJssel hebben een film gemaakt over de premiere van I'm not there in LUX te Nijmegen.

Berlijnse notities - Ari & Nico op Balanda Blog, (een heel klein beetje Dylan.)

De oprichting van de Zesde internationale met o.a. Dylan...

Aanvullingen 23 oktober:

Forum over Tell tale signs hier.

Theme time radio hour seizoen 3, aflevering 3 - "Night":

1. All Night Long - Joe Houston

2. Such A Night - Dr. John

3. Another Night With The Boys - The Drifters

4. When The Sun Goes Down - LeRoy Carr

5. The Way You Look Tonight - Fred Astaire

6. Nite Life - Willie Nelson

7. In The Night - Chick Carbo

8. Midnight Shift - Buddy Holly

9. Why Don't You Eat Where You Slept Last Night - Zuzu Bollin

10. Night Time - The Strangeloves

11. In The Night - Professor Longhair

12. Forever Night Shade Mary - Latin Playboys

13. Black Night - Charles Brown

14. Help Me Make It Through The Night - Kris Kristofferson

Martin Kaaij in de VPRO Gids #43: Bij de meeste zichzelf begeleidende zangers trekken handen en stem gelijk op, maar een enkeling slaagt erin ze onafhankelijk van elkaar te besturen. Bob Dylan bijvoorbeeld kan vrij over een strakke begeleiding heen zingen, alsof het ritme van zijn vingers niet voor zijn stem bestaat. Het schijnt dat hij daar stevig op heeft moeten oefenen.

19 maart 1962.

De Dijk en Henk Hofstede spelen Blind Willie McTell.

Dylan kort #75

No direction home op Volkskrantblog.
Pat Garrett & Billy the Kid op MusicMeter.
Dylan begon zevenenveertig jaar geleden aan de opnamen voor zijn debuut. Nogmaals hier.
Teruggevonden: Dylan in Amsterdam, april 2007.
Recensie van het concert van Jacob Dylan op folkforum.nl.
Het album Second Wind van Leoni Jansen verschijnt op 14 november met daarop cover(s) van o.a. Dylan.
Aanvullingen 20:30 uur: Dylan coverband Thirteen weeks treedt 16 november op in Borne.
G. Buelens schrijft o.a. over Dylan.
Van Nieuwkerks top 10, Dylan op #4.
Sonnet voor bumperstickers van JR Kramer, zeer de moeite waard.

Het singles boek #2

In het boek The collected single sleeves behorende bij de luxe editie van Tell tale signs zijn vier picturesleeves afgedrukt waarvoor dezelfde foto van Dylan - achter de piano, mondharmonicahouder om zijn nek - is gebruikt (blz. 20, 21, 23 en 30). Bovenstaande fotohoes had in dit rijtje gekund, ook hiervoor is dezelfde foto gebruikt, al zijn de piano en mondharmonicahouder verdwenen.
Dit is de Duitse persing van de single Rainy day women # 12 & 35 / Pledging my time. (CBS 2307, releasedatum mei 1966). Beide songs zijn ingekort, waarbij opgemerkt dat vooral Pledging my time bruut wordt afgekapt.
Verder valt op dat op de fotohoes de titel is gegeven als Rainy day women, op het label van de single staat wel de volledige titel.
De achterzijde van de hoes bevat reclame voor vijf Dylanalbums en drie Dylansingles.

Dylan kort #74

Bovenstaande recensie van het optreden van Jacob Dylan in de Melkweg op 16 oktober, gaat meer over pa Bob Dylan dan over zoon Jacob Dylan. In het stuk worden vier songs van pa Dylan genoemd, en slechts twee van zoon Dylan. Alles wat zoon Jacob doet wordt vergeleken met pa Bob. De conclusie van Jan Vollaard: Een groot gitarist is hij niet, maar met zijn versie van de Wallflowers-hit One headlight bewees hij dat hij zelf een bescheiden popklassieker op zijn naam heeft staan, uit de tijd (1996) dat hij meer platen verkocht dan zijn vader. Bij elkaar bleef het optreden wat vlak en braaf, precies al die dingen die Bob Dylan niet is. Jacob Dylan heeft in de popmuziek een vakkundig métier uitgestippeld, maar hij mist de vonk om tot de echte groten te gaan horen. (Jan Vollaard in NRC Handelsblad 17 oktober 2008)

Jacob Dylan in de Melkweg, hier.

Theme time radio hour seizoen drie, aflevering twee: Money, part 2. Op Bergmeister.

Peter Storm speelt o.a. Dylan.

John Lee Hooker (en een beetje Dylan) op de weblog van Alex.

My back pages op Country rock & Altcountry.

Three cats and a dog spelen o.a. Dylan.

Tell tale signs op de website van Oor. (Om het gehele artikel te kunnen lezen, dient men abonnee te zijn. Maar wie abonnee is, hoeft het stuk niet meer online te lezen...) Tell tale signs komt binnen op nummer 9 in de Moordlijst.

Peerke schrijft verder over the Beatles, deel 5 gaat over George Harrison, uiteraard komt ook de samenwerking ussen Harrison en Dylan aan bod.

Het singles boek #1

In het boekje van de vorig jaar verschenen verzamelaar Dylan zaten een groot aantal afbeeldingen van singles, zowel fotohoesjes als labels vanuit de hele wereld. Als liefhebber / verzamelaar van Dylansingles was dit heerlijk om te zien.

Nu bij de luxe editie van Tell tale signs zit het bladerboek The collected single sleeves met daarin afbeeldingen van picturesleeves uit de collectie van David Eckstrom. Een fantastisch boek, helemaal in mijn straatje.

Het doorbladeren van The collected single sleeves bracht me op het idee om af en toe eens een singletje uit mijn eigen collectie op de weblog te zetten, gewoon voor het (eigen) plezier...

Soms zal het een scan zijn van een fotohoes, andere keren van een single in een labelsleeve. Want laten we niet vergeten dat we in Nederland verwend zijn, in Nederland zijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Engeland en Amerika, alle Dylansingles in een fotohoes verschenen.

Dat neemt niet weg dat, althans naar mijn mening, een groot aantal singles in labelsleeve net zo oogstrelend zijn als de fotohoesjes.

Tot slot, voor een overzicht van (bijna) alle Dylansingles (en meer) inclusief scans kan de liefhebber surfen naar de fantastische website searching for a gem.

Maggie's farm

Nederlandse persing van de single Maggie's farm / On the road again (CBS 1781) uit februari 1967. De single kwam, volgens het boek Hitdossier niet in de Nederlandse hitlijsten terecht.

Het is de eerste Nederlandse fotohoes voor een Dylansingle in kleurendruk. Gek genoeg is voor het ontwerp de foto van de hoes van het album Highway 61 revisited (1965) gebruikt, terwijl beide nummers op deze single afkomstig zijn van het album Bringing it all back home (1965) - welke in Nederland werd uitgebracht onder de titel Subterranean homesick blues.

De achterzijde van de fotohoes bevat reclame voor negen andere CBS-releases.

Dylan kort #73: Gijsbert Kamer over Tell tale signs

Gijsbert Kamer zeurt wederom over de prijs van de luxe editie van Tell tale signs.
Ufo brengt Bob Dylan terug op populisme.nl
Jacob Dylan in de Melkweg, afgelopen donderdag. Meer hier. Hier.
Stef Kamil Carlens zing Dylan op 18 november de try out.
aanvullingen 16:30:
De Amerikaanse presidentsverkiezingen op de melodie van The times they are a-changin'
The times they are the changes (geen tikfout) hier.

Oh sister

Gisteravond zat ik te lezen in een oude aflevering van het fanzine Judas!, een stuk over Desire (1976) en terwijl ik las dreven de gedachten af naar ergens in de tweede helft van de tachtig.
Ik moet een jaar of vijftien, zestien geweest zijn. Nog nooit van Dylan gehoord, althans niet bewust. Maar binnen enkele dagen tijd viel alles op zijn plaats.
Eerst was er de gitaar die ik net had gekocht van het geld dat ik voor mijn verjaardag had gekregen en het meegekomen ‘vriendje’ van een vage kennis – type toekomstig straaljagerpiloot – die gitaar kon spelen. Hij speelde Blowin’ in the wind & zong het refrein zoals Stevie Wonder dat deed – blo, blo, blowin’ in the wind - & al klonk het nummer als vergeten schoonheid in mijn oren, toch wist ik instinctief dat dit niet klopte, dat het refrein anders moest.
Geen compliment van mijn kant, waar het type toekomstig straaljagerpiloot niet zo goed tegen kon. Ik heb hem nooit meer gezien.
Vervolgens waren er de boeken, uit de serie Dit songboek zocht ik, die ik bij de gitaar kocht. Bladerend door de boeken kwam ik niet alleen Blowin’ in the wind, maar ook Mr. Tambourine man, Like a rolling stone en Don’t think twice, it’s all right tegen. Stuk voor stuk nummers die ik, voor zover ik me kon herinneren, nog nooit gehoord had, maar die, bij het lezen van de teksten, in mijn hoofd begonnen te zingen.
Als derde was er Jimi Hendrix, als beginnend gitarist behoorde ik naar Hendrix te luisteren, zijn niveau was het streven. Een stapel platen van vrienden geleend. De muziek van Hendrix heeft mij nooit echt gegrepen, maar dat ene nummer – All along the watchtower – bleek ook al door die Dylan geschreven.
Binnen een week was ik die naam Dylan al veel tegengekomen, zonder ooit een noot van hem te hebben gehoord.
Mijn moeder luisterende in die tijd altijd naar het programma Arbeidsvitaminen op de radio en alsof de duvel er mee speelde, in de week dat die naam Dylan maar door mijn kop bleef zweven, kwam Dylan langs bij de Arbeidsvitaminen. Wat ze precies draaiden, weet ik niet meer, iets vroegs, ik denk van The Freewheelin’, wat ik wel weet is dat het mij compleet overdonderde, ik was verkocht.
Diezelfde ochtend ben ik nog op de fiets gestapt, naar de lokale platenzaak. De eigenaar bleek niet alleen in de winkel, maar ook privé net de overstap te maken van elpee naar cd. Midden in de winkel stonden drie bakken met platen uit zijn privécollectie. Daartussen vond ik twee Dylanplaten, Desire voor vijf gulden en Hard rain voor zevenhalve gulden. Na lang wikken en wegen kocht ik Desire, alleen vanwege het feit dat de hoes er aantrekkelijker uitzag.
Thuisgekomen bleek, toen ik de plaat uit de hoes haalde, dat de eerste twee nummers van kant B – Joey en Romance in Durango - door een kras ondraaibaar waren.
Dagenlang sloot ik me op in mijn kamer om keer op keer de naald op te tillen en aan het begin van het nummer te beginnen, de ene dag was het Isis, de andere dag Sara of One more cup of coffee, maar de meeste dagen was het Oh sister.
Oh sister is niet zozeer een duet, als wel een duel. Als het nummer net begint strijden Dylans harmonica en Scarlet Rivera’s viool om de boventoon, een duel dat tijdens de instrumentale stukken terug komt.
Dan is er de vocale strijd tussen Dylan en Emmylou Harris, Dylan die de song zingt zoals hij zingt, alleen en Emmylou Harris die alles op alles zet om er toch nog een duet van te maken. Emmylou Harris die af en toe hoorbaar later inzet, blijkbaar wachtend op Dylan.
Dan is er nog het duel wat er aan vooraf ging, Dylan schreef Oh sister samen met Jacques Levy. Wie wat schreef, is niet meer te achterhalen. Daar brand ik mijn vingers niet aan.
Vier minuten, zestien regels.

Oh, sister, when I come to lie in your arms
You should not treat me like a stranger

Dit maakte een absurde indruk op mij. Ik kon me niet voorstellen dat ik in de armen van mijn zuster ging liggen. Mijn zus en ik, pubers als we waren, hadden altijd strijd. Wij waren de vreemdelingen voor elkaar, in die jaren.

Our Father would not like the way that you act
And you must realize the danger

Pas later realiseerde ik me dat Father met een hoofdletter werd geschreven en op de ‘hemelse vader’ en niet op de ‘aardse vader’ sloeg.

Oh, sister, am I not a brother to you
And one deserving of affection?
And is our purpose not the same on this earth
To love and follow His direction?

Deze regels, And is our purpose not the same on this earth / to love and follow His direction, grepen me als een waarheid als een koe. Zijn we niet allen op aarde met hetzelfde doel?
Puberideaal, nu weet ik wel beter. We denken allen dat we op aarde zijn met hetzelfde doel, echter, we dienen allen ons eigen doel en projecteren dit op de anderen.

We grew up together
From the cradle to the grave
We died and were reborn
And then mysteriously saved

Ik associeerde Dylan niet met religie, wist ik veel dat hij een paar jaar naar Desire de albums Slow train coming en Saved zou opnemen. Maar ook nu, zoveel jaar later, wel op de hoogte van Dylans zogenaamde born again periode, is het opmerkelijk Dylan We died and were reborn / And then mysteriously saved te horen zingen. En toch, luisterend naar Oh sister, klopt het allemaal, valt het allemaal op zijn plaats.
Als je me nu vraagt waar Oh sister over gaat, kan ik maar één antwoord bedenken: in ieder geval niet over zijn zuster.
De clou zit ‘m in de laatste vier regels.

Oh, sister, when I come to knock on your door
Don’t turn away, you’ll create sorrow
Time is an ocean but it ends at the shore
You may not see me tomorrow

Dit is afscheid, een vaarwel. Een klaagzang, spijt. Vroeger waren we zo close, kijk naar ons nu, uit elkaar gedreven door de tijd.
De tijd is een oceaan, maar het eindigt bij het strand.
Terug naar het begin.
Nu weet ik dat zijn zuster niet zijn zuster is en dat hij nooit in haar armen heeft gelegen –
“het staat er toch!”
“dat wel, maar hij zegt het niet…”
– het is een duel tussen heden en verleden, tussen de verlopende tijd en de eeuwige waarheid.
Een duel dat onvermijdelijk eindigt met een afscheid.
You may not see me tomorrow.

Dylan kort #72

Recensie Tell tale signs op soundslike.

Recensie Tell tale signs op Franz' world.

Jacob Dylan vanavond in de Melkweg.

Want er komen andere tijden... op de weblog Volg het blauwe lijntje. Alleen de titel van het stuk is van Dylan.

Onder het kopje 'geïnspireerd door...': Be right back.

Vandaag in de muziek: op 16 oktober 1981 begint Dylan aan een Amerikaanse tournee.

Platenkast muziekgeschiedenis: op 16 oktober 2001 wordt Dylan door veiligheidsmensen tegengehouden bij eigen concert.

William Claxton op De Dodenwake.

Aanvullingen 18:30 uur:

Stef Kamil Carlens zingt Dylan: 18 november, Oostende.

Onder de titel Waarom Bob Dylan en Isaac Newton mijn kloten mogen kussen een recensie van Tell tale signs op Panzerfaust.

Een stuk over Nico - en een beetje Dylan - in Dagblad De Limburger.

Theme time radio hour seizoen drie, aflevering 1 hier.

Knockin' on heaven's door op Radio & zeezendernieuws.

De film Factory girl hier.

De single Jokerman / Isis op de weblog Zeeuwsebabbelaar.

Bericht van een wereldreiziger met een beetje Dylan op Road to Bhutan.

Dylan kort #71

Recensie van Tell tale signs van Vincent Byloo.

Het Comité Kampen Speelt stopt ermee, maar speelt nog één keer o.a. Dylan.

Adele zingt Dylans Make you feel my love.

Jason Mraz, hij heeft getoerd met o.a. Dylan... echt waar!

Lucinda Williams zingt o.a. Masters of war van Dylan.

Onder het kopje onder de invloed van Dylan: The Tellers.

Theme time radio hour seizoen 3 aflevering 2: Money, part 2:

1. Gimme My Dime Back, Gimme My Money - Moon Mullican & His Blue Ridge Playboys

2. I've Got Money - James Brown

3. Penny Reel - Eric "Monty" Morris

4. Money Honey - Clyde McPhatter & The Drifters

5. Lookin' For Money - Johnny Dove & His Magnolia Playboys

6. I Need Money (Keep Your Alibis) - Slim Harpo

7. Man With Money - Everly Brothers

8. Clean Money - Elvis Costello & The Attractions

9. Last Two Dollars - Johnnie Taylor

10. Down To My Last Dime - Donny Young (Johnny Paycheck)

11. Romance Without Finance - Tiny Grimes (w/ Charlie Parker)

12. For The Love Of Money - The O'Jays

13. You Can't Take It With You - Johnny "Guitar" Watson

Aanvulling 22:15 uur

Op de weblog 3 vandaag een stuk over The Bootleg series vol 1 - 3.

Onder de titel dubbel agenda een mooi stuk op de weblog van Harry Prenger, inclusief Dylancitaat.

De invloed van Dylan (wederom): Big low.

Dylancovers: Chris C & swingin' danglers

In Dylan kort #67 heb ik een link opgenomen naar informatie over de nieuwe cd van Chris C & Swingin' Danglers.

Vandaag ontving ik onderstaand mailtje van Chris:

bedankt voor de vermelding van de plaat van Swingin Danglers

enkele nummers kunnen worden beluisterd op www.myspace.com/chriscswingindanglers plaat enkel te verkrijgen op bestelling via calant@versatel.be

15,00 € VINYL ( + gratis cd kopie )

Chris

Ik heb net geluisterd via de website naar Senor en ik moet zeggen ik ben onder de indruk!

Een aanrader voor liefhebbers van Dylancovers.

Om een indruk te krijgen van een optreden van Chris C & Swingin' danglers, hieronder een filmpje. Helaas laat de geluidskwaliteit wat te wensen over, maar het is wel aardig om even te bekijken.

Dylan kort #70

Een stuk over Mississippi en Tell tale signs op de weblog Modern times.

Een stuk over Tell tale signs op Roen's ranch.

Een stuk over Tell tale signs op de website van De Morgen.

Op de soundtrack van de nieuwe film van Oliver Stone - W. - staat "With God on our side" van Dylan. Of het hier om de versie van The times they are a-changin'" of een andere (nieuwe?) versie gaat, is mij nog niet duidelijk.

Fotograaf William Claxton overleden, foto en bericht op de website van het NRC en op de weblog van Harry Prenger.

Soms zijn Dylanberichten op weblogs voor mij een puzzel, zoals hier, maar waarschijnlijk zegt dat meer over mij dan over de blogger...

Heartland van Dylan en Willie Nelson op altcountry.

Teruggevonden: recensie van de boxset Dylan.

Het formulier voor de nieuwe tour - start 23 oktober - kan weer ingevuld worden op de website van the never ending pool. Succes! Ik hoop voor je dat je meer succes hebt dan ik - ik bak er meestal niks van...

Gisteravond las ik in een Melody maker uit 1978 een stuk over Dylans boek Tarantula en hoe de contracten voor dit boek tot stand zijn gekomen, ergens halverwege de jaren zestig: Markel [Mcmillan Company] remembered the contracts originally being drawn up for a book of photographs of Hollywood life and culture by Barry Feinstein (then married to Mary Travers of Peter, Paul and Mary), with a text by Dylan.

Het contract dat Mcmillan halverwege jaren zestig sloot met Dylan, was dus eigenlijk voor het boek dat 4 november a.s op de markt komt onder de titel Hollywood foto-rhetoric; the lost manuscript. Zie ook Dylan kort #62.

Tell tale signs - 39 tracks, eerste indrukken en wilde gedachten

Aanvullingen van latere datum in geel. Het zal voornamelijk gaan 'kleine ontdekkingen' in de komende dagen.
Laatste aanvullingen zijn van 20 oktober.

21 oktober: de 3cd versie van Tell tale signs is geperst in een oplage van 25.000 exemplaren, de 3cd versie zal, wanneer de voorraad op is, niet meer opnieuw geperst worden.Wie de 3cd versie nog wil kopen, doet er verstandig aan niet te lang te wachten.

Mississippi (#1)
Outtake van het album Time out of mind, opgenomen in januari 1997. Versie met 2 gitaren (Dylan en Lanois) en zang. Dit nummer werd, als opwarmertje voor de release van Tell tale signs vanaf 22 november aangeboden voor download. Na het downloaden en beluisteren, met tranen in mijn ogen, van Mississippi heb ik twee nachten nauwelijks geslapen. Dit blijft in mijn achterhoofd plakken. Briljant.
13 oktober: Mississippi werd dus opgenomen voor Time out of mind, maar kwam niet op het album terecht. Vervolgens gaf Dylan het nummer aan Sheryl Crow die het in 1999 op haar album The globe sessions zette. Dylan nam het nummer opnieuw op voor het album "Love and theft" (2001) en nu verschijnen er dus drie versies van Mississippi op Tell tale signs. Opnieuw luisterend naar de versie van Sheryl Crow, gisteravond met de drie versies op Tell tale signs in mijn achterhoofd, kan ik maar tot één conclusie komen: Nobody sings Dylan like Dylan...

Most of the time (#1)
En alsof één track om wakker van te liggen niet genoeg is, wordt Mississippi direct gevolgd door een tweede hoogtepunt van Tell tale signs. Wederom acoustisch, alleen Dylan, gitaar, mondharmonica en zang. Dit keer van de sessies voor Oh mercy uit 1989. Dylan zoekt hoorbaar nog de melodie van Most of the time zoals die later op Oh mercy zou verschijnen, een versie gezongen op emotie.
Na aanschaf van Tell tale signs, in de auto op weg naar huis, alleen deze eerste twee nummers gedraaid, keer op keer. Genoeg om de weg naar huis bij kwijt te raken.

Dignity (#1)
Deze pianodemo is mooi, maar valt enigszins in het niet bij de eerste twee tracks. Ik denk dat het, in ieder geval voor mijn luistergenot, beter was geweest wanneer voor deze plek op de cd het contrast was gezocht met de eerste twee tracks. Bijvoorbeeld de liveversie van High water die nu de eerste cd afsluit.
Het is jammer dat deze versie van Dignity enigszins wegvalt vanwege de ‘schaduw’ van Mississippi en Most of the time. Het is een mooie versie die nu niet tot zijn recht komt.
Deze pianodemo verscheen eerder op de promo-cd Chronicles volume one; 6 song sampler, in Amerika weggegeven bij aanschaf van het boek Chronicles volume one, in Nederland bij de aanschaf van de cd No direction home: the soundtrack.





Someday baby
Opgenomen in februari 2006 tijdens de sessies voor Modern times. Muzikaal een compleet andere, meer ingetogen versie dan de versie die uiteindelijk op Modern times zou verschijnen.

Red river shore (#1)
Al jaren circuleerde het verhaal dat tijdens de sessies voor Time out of mind ook een nummer met de titel Girl from the red river shore werd opgenomen en aangezien ik ten eerste alles van Dylan wil horen en ten tweede vlak na de release nogal gecharmeerd was van Time out of mind, verlangde ik vurig naar het horen van deze Girl from the red river shore. Elf jaar wachten en de song duikt op – onder de titel Red river shore – op Tell tale signs en zoals zo vaak wanneer het verlangen sterk is, viel de song in eerste instantie wat tegen. De verwachtingen waren te hoog gespannen.
Nu, een aantal draaibeurten verder, weet ik wel beter. Red river shore is een sterke song die zo op Time out of mind had gemogen.
Tell tale signs bevat sowieso veel sterke outtakes van de sessies van Time out of mind. Wat het onbegrijpelijk maakt dat Time out of mind in 1997 niet als dubbel-cd is verschenen.

Tell ol’ Bill
In juni 2005 nam Dylan de song Tell ol’ Bill op voor de soundtrack van de film North country. Sinds tijden circuleert er een cd met een dozijn alternatieve versies van Tell ol’ Bill en één van die alternatieve versies is hier te vinden. Aangenaam, maar minder sterk dan de versie die uiteindelijk op de soundtrack verscheen.
13 oktober: Zie ook de column van Martin Bril van 8 oktober j.l.



Born in time (#1)
Outtake van de sessies voor Oh mercy. Born in time zou uiteindelijk niet op Oh mercy verschijnen. In het voorjaar van 1990 nam Dylan deze song opnieuw op, met backing vocals van David Crosby, voor het album Under the red sky. Hoe verknocht ik ook ben aan de versie van Under the red sky, deze outtake van Oh mercy is beter. Nu eindelijk dus officieel uitgebracht.

Can’t wait (#1)
Outtake van de sessies voor Time out of mind. De versie op Time out of mind rockt, deze beangstigend mooie versie van Can’t wait is vanuit de tenen gezongen. Rustig pulserend. Dit is een track waarbij bij eerste beluistering je onderkaak tien centimeter zakt van pure verbazing.
14 oktober: track begint met Dylan die zegt: "how about B flat", alsof hiervoor in iedergeval één eerdere poging is gedaan om Can't wait op de band te krijgen, in een andere toonsoort. Tekst wijkt hier en daar af. Een regel die maar niet uit mijn kop wil, is "I been drinkin', drinkin' forbidden juices / I been livin', livin' on lame excuses."

Everything is broken
Outtake van Oh mercy. Goede versie, minder ‘glad’ dan de uiteindelijk op Oh mercy uitgebrachte versie.
14 oktober: meer venijn in de zang. Geen mondharmonica.

Dreamin’ of you
Outtake van de sessies voor Time out of mind. De eerste song die ter promotie van Tell tale signs te downloaden was van Dylans website. De eerste single van Tell tale signs, aldus de aankondigingen op Dylans website, maar tot op heden is er nog geen singleversie in de verkoop gegaan.
Veel stukken tekst van Dreamin’ of you werden door Dylan ‘hergebruikt’ voor andere nummers van Time out of mind.
14 oktober: enkele flarden tekst opgepikt tijdens het luisteren die later in andere songs weren gebruikt. Er is ongetwijfeld meer:
"Maybe they give me, maybe they won't" [Standing in the doorway]
"Somethings just last longer then they ever would" [Cold irons bound]
"Well I eat when I'm hungry, drink when I'm dry..." [Standing in the doorway]
"Even when the flesh falls off my face." [Standing in the doorway]
Opvallende tekst: "Maybe you touched somebody and got burned."

Huck’s tune
Opgenomen in mei 2006, eerder uitgebracht op de soundtrack behorende bij de film Lucky you. Aardig, maar zeker niet een van Dylans sterkste nummers.






Marchin’ to the city (#1)
Wederom een voorheen onbekende outtake van de sessies van Time out of mind. Dit is Dylan doet gospel. Heerlijke song, had zo op Time out of mind gemogen.

High water (for Charley Patton)
De eerste livetrack van Tell tale signs en afsluiter van de eerste cd is een rockende versie van High water, opgenomen op 23 augustus 2003. Deze versie is ‘steviger’ dan de studioversie van “Love and theft”. Nou is er, naar mijn smaak, geen versie die kan tippen aan de studioversie van “Love and theft”, al moet ik toegeven dat deze liveversie er mag wezen.
Het is een goede zaak dat Tell tale signs, naast de vele studio-opnames, een aantal livetracks bevat. In de jaren tussen 1989 en 2006 – de tijdspanne van Tell tale signs – gaf Dylan honderden concerten. Het zou een zonde zijn om hier, bij een tijdsoverzicht als Tell tale signs, aan voorbij te gaan.

Mississippi (#2)
Kan Mississippi ooit tegenvallen? Retorische vraag, ‘tuurlijk niet. Dit keer met band, ingetogen shuffle. Net niet zwoel met in de tussenstukken iets meer vuur. Heerlijk!

32-20 blues
Outtake van World gone wrong. Net zo goed als de songs die wel op World gone wrong terecht kwamen.

Series of dreams
Een andere versie van Series of dreams verscheen in 1991 op The bootleg series vol. 1 – 3 en ik heb nooit echt mijn vinger achter de track kunnen krijgen.
Deze alternatieve take is, voor mijn oren, beter. De stem komt meer tot zijn recht, wordt niet overspoelt door de muziek. Het gevoel dat ik Series of dreams voor het eerst echt hoor.
13 oktober: het aantal officieel uitgebrachte, maar verschillende versies van Series of dreams is beangstigend. De versie van The bootleg series vol. 1 - 3 is er in 5 versies:
1. albumversie (5:52) met cross-fade start;
2. edit (5:37) op de Engelse cdpersing van The bootleg series vol 1 - 3 met cross-fade start;
3. albumversie (5:54) zonder cross-fade start, o.a. Greatest hits volume 3;
4. single-edit (4:49);
5. edit (4:22) voor de promovideo.
Per vergissing is er op de promocd 5 tracks from the bootleg series volume 1 - 3 (sampcd 1476) een andere versie van Series of dreams verschenen met, in vergelijking tot de versie van The bootleg series vol. 1 - 3, een aantal verschillen in de tekst.
Tot slot is er dus nu een nog weer andere versie op Tell tale signs verschenen.



God knows
Voor God knows geldt eigenlijk hetzelfde als voor Born in time. De hier gepresenteerde versie werd afgekeurd voor Oh mercy. Dylan nam de song opnieuw op voor Under the red sky, de hier gepresenteerde outtake is echter beter dan de eerder officieel uitgebrachte versie.

Can’t escape from you
Opgenomen in November 2005, voor een film die nooit werd gemaakt. Voor mij een van de grote verrassingen – in positieve zin – van Tell tale signs. Can’t escape from you had zo op Modern times gemogen, heerlijk.

Dignity (#2)
Dit is de enige track op Tell tale signs waar ik niet veel mee kan. Ik vind Dignity een geweldige song, maar deze versie ligt mij niet. Sterk afwijkende teksten.
12 oktober: Dignity kwam niet op Oh mercy terecht, maar sindsdien zijn er vele versies van Dignity verschenen. Allereerst de Brendan O'Brien versie op Greatest hits volume 3 (1994) en op single een edit. Vervolgens op MTV Unplugged (1995), ook deze versie verscheen - als edit - op single. In 1998 verscheen de originele versie op de soundtrack van Touched by an angel. Dan zijn er nog de twee versies die hier, op Tell tale signs, verschenen, waarvan de eerste reeds op een promocd was verschenen (zie hierboven).

Ring them bells (#1)
Opgenomen in de Supperclub op 17 november 1993. Dit schreeuwt om de officiële release van alle vier de Supperclubconcerten van november 1993. Briljant!

Cocaine blues
Nog een livetrack, vier jaar verder, 24 augustus 1997. Sluit perfect aan op voorganger Ring them bells. Klinkt als ingehouden emotie.
Eerder verscheen een liveversie van 16 december 1997 op de Love sick cd-single.



Ain’t talkin’
Mooie alternatieve take van de afsluiter van Modern times. Deze versie is minder dreigend dan de versie die uiteindelijk op Modern times terecht kwam. Hoe sterk deze versie ook is, de juiste versie sluit Modern times af.

The girl from the greenbriar shore
Liveversie van 30 juni 1992. Deze opname heeft slechts één minpuntje, het duurt veel te kort! Geweldige song. Er zou veel meer officieel uitgebracht moeten worden van the never ending tour.

Lonesome day blues
Liveversie van 1 februari 2002. Luister na hoe Dylan zingt, een compleet andere versie dan de studioversie. Ik val in herhaling: meer N.E.T. officieel uitbrengen!

Miss the Mississippi
Wederom tranen in mijn ogen. Overspoelend en ingetogen tegelijkertijd. Het is een schande dat er niet meer van de Bromberg-sessies, waar deze opname van komt, officieel wordt uitgebracht.

The lonesome river
Duet met Ralph Stanley. Bluegrass. Eerder uitgebracht op de cd Clinch mountain country. Dit behoord tot mijn favoriete duetten.



‘Cross the green mountain
Opgenomen voor en eerder uitgebracht op de soundtrack voor de film Gods and generals.

Duncan & Brady
Verrassende fullband-versie van de Bromberg-sessies. Even wennen, maar zeker de moeite waard.

Cold irons bound
Liveversie van 11 juni 2004, uptempo. Wijkt niet erg af van de studioversie van Time out of mind.
Een liveversie van Down along the cove van 11 juni 2004 verscheen op de cd-single van Most likely you go your way and I'll go mine (Mark Ronson-remix).

Mississippi (#3)
Ik schreef al bij versie #2: Kan Mississippi ooit tegenvallen? Retorische vraag, ‘tuurlijk niet. Die vlieger gaat ook hier weer op. Wederom een totaal andere versie, reggae-invloeden en een afwijkende tekst.
Tell tale signs bevat drie versies van Mississippi en ik had er niet één willen missen.

Most of the time (#2)
Als mijn oren mij niet bedriegen, is dit dezelfde vocaltrack als op de versie van Oh mercy. De tekst wijkt echter hier en daar iets af, waarschijnlijk bevat de vocaltrack van de versie op Oh mercy overdubs.
De muziek wijkt af van de versie van Oh mercy, de acoustische gitaren zijn duidelijker aanwezig.

Ring them bells (#2)
Na de eerdere liveversie van Ring them bells is hier een studioversie met niet meer dan piano en zang. Als je mij nog ergens voor wakker wilt maken vannacht, doe dan maar deze versie van Ring them bells. Schitterend.

Things have changed
Toen ik een tijdgeleden de tracklist van Tell tale signs onder ogen kreeg en zag dat er een liveversie van Things have changed op stond, was mijn eerste gedachte ‘gemiste kans’. Things have changed heeft het, naar mijn smaak, vaak net niet wanneer het live gespeeld wordt, er wordt door Dylan en band te veel gezocht naar een kopie van de studioversie. Wat zit ik er naast! Dit is een fantastische versie! Meer relaxt dan de studioversie.
Een liveversie van 25 september 2000 verscheen o.a. op de Japanse cd Bob Dylan live: thirty-nine years of great concert performances en op een handvol promocds.



Red river shore (#2)
Zie de opmerkingen bij de eerste versie en luister naar de accordeon.

Born in time (#2)
Net zo sterk, maar niet sterk afwijkend van de eerste versie. Versie #1 en #2 nog eens aan een vergelijking onderwerpen.

Tryin’ to get to heaven
Liveopname van 5 oktober 2000. Tryin’ to get to heaven is live beter dan de toch al sterke studioversie van Time out of mind. Nog een derde keer dan: meer opnames van de N.E.T. officieel uitbrengen, s.v.p.!
In 2004 verscheen al een liveversie, opgenomen op 25 september 2000, van Tryin' to get to heaven op een promocd.
12 oktober: Aan het eind van de versie van Tryin' to get to heaven van Tell tale signs is duidelijk hoorbaar dat een man in het publiek zegt "Fucking lovely". Dit klonk me nogal bekend in de oren. De promocd uit de kast gehaald, bingo! ook daar aan het eind van de track de "Fucking lovely". De twee versies zijn identiek. Dan blijf ik zitten met het probleem van de verschillende opnamedata. De informatie in het boekje bij Tell tale signs geeft 5 oktober 2000, maar het zal niet de eerste keer zijn dat Dylans platenmaatschappij verkeerde data in de linernotes geeft. Op de promocd staat alleen "Bob Dylan, field recording, UK, 2000". Na vergelijkingen met bootlegs is door fans de datum 25 september 2000 vastgesteld, zie hiervoor searchingforagem. Ik heb de neiging om de door de fans vastgestelde datum als de meest geloofwaardige te beschouwen. Of ik hier gelijk in heb, zal nog moeten blijken.
18 oktober: volgens de website searchingforagem is de datering van 5 oktober in de linernotes van Tell tale signs correct.




Marchin’ to the city (#2)
Wie dacht Marchin’ to the city na het horen van de eerste versie wel te kennen, moet zeker eens naar deze, compleet andere versie luisteren. Minstens net zo mooi. Meer ‘poppy’.
12 oktober: Bevat o.a. de tekst Just don't know what I was gonna do / I was all right 'till I fell in love with you, wat later is gebruikt voor 'Till I fell in love with you.
21 oktober: 'hergebruikte tekst': I ain't looking for nothing in anyone's eyes.

Can’t wait (#2)
Kan het mooier dan die eerste ingetogen versie op de eerste cd van Tell tale signs? Ja, het kan! Dit is nachtmuziek, lampen uit, in een hoekje kruipen om te verdrinken in de muziek.

Mary and the soldier
Net als die andere outtake van World gone wrong, had ook dit zo op World gone wrong gemogen.
Deze afsluiter van Tell tale signs is weer alleen zang en gitaar en sluit perfect aan bij het begin, de eerste versie van Mississippi. Gewoon weer opnieuw beginnen bij de eerste cd.

Dylan kort #69

Naar aanleiding van het stuk van Gijsbert Kamer toch maar even de platenboer gebeld, en ja hoor, de 3cd versie van Tell tale signs is gisteren aangekomen. Net opgehaald, ziet er goed uit, nog niet gehoord. De releasedatum is dus vervroegd van 20 (of 17) naar 10 oktober.

De prijs van de 3cd versie is ook nog iets gezakt, van 145 euro naar 130 euro.

Een recensie van Tell tale signs op de website van Humo.
Nog een Dylanliefhebber: Leventje met muziek (met dank aan Anton voor de link).

Aanvullingen 12 oktober:

Recensie Tell tale signs op Digg. Hier, en kort op Martijn's weblog. Martijn ontdekt Theme time radio hour. Hij doet er verstandig aan bijvoorbeeld eens hier te kijken, al is zijn vergelijking tussen Dylan en Jacques Kloters wel erg op het randje. Foei!

Een favoriete oom, Dylan en het roken over de longen, hier.

Gouveneur van Antwerpen Cathy Berx kan het beste ondertekenen met Dylan.

Dylan en de Nobelprijs op Modern times.

Alja Spaan en Ring them bells.

Tell tale signs - wat opvalt

Ik heb Tell tale signs nu een week in huis[1]. In die week zijn me een aantal zaken opgevallen die ik nog nergens heb gelezen. Misschien ben ik een mierenneuker, een pietlut, een zeikerd, het zij dan maar zo. Kan ik mee leven.
De volledige titel van Tell tale signs is Tell tale signs: the bootleg series vol. 8 rare and unreleased 1989 – 2006. In stukken over Tell tale signs wordt dan ook logischerwijze vermeldt dat dit het achtste deel is van The Bootleg series. Helaas, foutief. Tel maar mee:
The bootleg series vol. 1 –3( rare and unreleased) 1961 – 1991 (1991)
The bootleg series vol. 4: live 1966, the “Royal Albert hall” concert (1998)
The bootleg series vol. 5: live 1975, the rolling thunder revue (2002)
The bootleg series vol. 6: live 1964, concert at Philharmonic hall (2004)
No direction home: the soundtrack, the bootleg series vol. 7 (2005)
Tell tale signs: the bootleg series vol. 8 rare and unreleased 1989 – 2006 (2008)
Deel zes dus, en niet, zoals de titel doet vermoeden, deel acht.
Het tweede dat opvalt is dat de songs op Tell tale signs niet in chronologische volgorde staan. Dit in tegenstelling tot de twee eerdere delen van The bootleg series met (voornamelijk) studio-opnamen uit meerdere jaren, te weten The bootleg series vol. 1 – 3 en No direction home: the soundtrack. De enige verklaring die ik kan bedenken voor dit verschil is dat het uitgangspunt bij het samenstellen van de tracklist van Tell tale signs was het maken van een album, bij het samenstellen van The bootleg series vol. 1 – 3 was het uitgangspunt een historisch document en bij No direction home een soundtrack van een film, waarbij aangetekend dat bewuste film een historisch document is.
Het derde dat opvalt, is dat naast de standaardeditie van Tell tale signs, er een luxe 3cd versie zal verschijnen, en een enkele cd versie is verschenen. Dit is nooit eerder bij een deel van The bootleg series gedaan, wel – althans een soortgelijk iets, bij de vorig jaar verschenen verzamelaar Dylan. Dylan verscheen als een standaard 3cd versie, een luxe 3cd versie, een enkele cd versie en een enkele cd versie met bonusdisc. Blijkbaar is dit tegenwoordig de manier voor Sony / BMG om geld in het laatje te brengen.
Sony / BMG heeft er voor gezorgd dat Tell tale signs nog voor de release genoeg aandacht in de media kreeg door achtereenvolgens Dreamin’ of you voor download aan te bieden, een videoclip behorende bij Dreamin’ of you op het net te plaatsten, Mississippi voor download aan te bieden en vanaf een week voor de release van Tell tale signs de 2cd versie via National Public Radio ter beluistering aan te bieden.
Om het legaal downloaden van Tell tale signs te stimuleren biedt iTunes een bonustrack, een liveversie van Love sick.
De tracklist van de standaard 2cd versie: beide cds beginnen met het fantastische Mississippi. Mississippi is niet alleen een Amerikaanse staat, maar ook een rivier. Wie de titels langsloopt, komt veel water tegen: Mississippi (#1), Red river shore, High water (for Charley Patton), Mississippi (#2), The girl from the greenbriar shore, Miss the Mississippi en The lonesome river. Dat zijn zeven van de zevenentwintig titels. Ik weet het, mierenneuken, pietluttig, zeikerig gedrag, maar het valt mij op.
Later meer.

[1] De 1cd en de 2cd versie, de 3cd versie laat nog even op zich wachten.
Aanvulling: vlak na het publiceren van bovenstaande kom ik het stuk van Gijsbert Kamer tegen over Tell tale signs, hij kan wel tellen en vermeldt keurig dat Tell tale signs het zesde deel is van The bootleg series. Kamer klaagt nogal over de prijs van de 3cd versie. Het antwoord is simpel, als je het te duur vindt, koop het niet...