Heynen heeft in ieder geval gelijk waar hij schrijft dat een nieuw Dylan-album de laatste jaren van de verzamelde pers bijna standaard niets dan lofzangen krijgt in dag-, week- en maandbladen. Dat is ook wel eens anders geweest en daarvoor hoeven we niet eens zo ver terug in de geschiedenis, maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Blijft de vraag staan: is Rough And Rowdy Ways een meesterwerk? Goede vraag. Ik ben geneigd om gelijk "ja" te zeggen, maar dat zal meer uit gewoonte zijn. Betekent dat dat ik Rough And Rowdy Ways geen meesterwerk vind? Zeker niet. Het betekent dat ik er nog niet uit ben. Het is te vroeg voor zo'n zwaar oordeel. Vergis je niet, ik vind Rough And Rowdy Ways een groots kunstwerk, een werk dat mij als luisteraar uitdaagt. Rough And Rowdy Ways verlangt van mij dat ik er tijd in steek. De schoonheid van dit album geeft zich niet zomaar bloot. Ik moet er meer tijd in steken.
Mijmeren over de vraag wat een meesterwerk is.
Het is verleidelijk om te denken dat een meesterwerk foutloos is. Dat is niet zo. Iets dat geen fouten kent, is al snel karakterloos en niets is zo saai als een kunstwerk zonder karakter. Een kunstwerk moet een vingerafdruk hebben, de mens achter het werk moet er in te vinden zijn. In muziek is (voor mij) de stem belangrijk. De stem is de persoon achter de muziek. Zaken als intonatie, volume, klankkleur van de stem werken op de emotie van de luisteraar. Door het herkennen van de persoon achter het kunstwerk is identificatie mogelijk met het werk. Zoiets.
Goed, een kunstwerk moet karakter hebben en mag niet foutloos zijn.
Emotie is belangrijk. Geraakt worden. Een meesterwerk raakt mij in mijn donder. Dat is een voorwaarde, doet 't dat niet, is het geen meesterwerk.
Rough And Rowdy Ways raakt mij. Een song als "Key West" ontroert mij, "Goodbye Jimmy Reed" drijft mij naar het puntje van mijn stoel. Tijdens het draaien van Rough And Rowdy Ways heb ik de neiging om tegen wie in de kamer is te fluisteren "moet je horen", steeds weer.
Ik wil anderen er op wijzen hoe goed Rough And Rowdy Ways is.
Ja, ik vind het een erg goed album. Een meesterwerk? Mogelijk, maar ik wil eerst meer met het album leven voor ik bepaal of ik het een meesterwerk vind. Een meesterwerk heeft tijd nodig voor het zich onthult.
Even terug naar de recensie van Joris Heynen in Soundz. Heynen vindt Rough And Rowdy Ways geen meesterwerk "om de doodeenvoudige reden dat er drie zwakke bluesbroeders op staan, die tezamen een vierde van de speelduur opslokken."
Soms is het heerlijk om onder het uitstoten van een flinke vloek een krant, tijdschrift of boek door de kamer te smijten zodat lief op de bank kan vragen: "wat is er schat, schrijven ze weer domme dingen?"
Soundz is door de kamer gevlogen, de reden: bovenstaande zin.
"False Prophet", "Goodbye Jimmy Reed" en "Crossing The Rubicon" zijn - naar mijn smaak - essentieel voor het luistergenot dat Rough And Rowdy Ways is. Zonder deze drie songs ontstaat er een muzikaal zwakker, meer eentonig album dat constant op min of meer dezelfde emotieknop bij de luisteraar drukt. De drie "bluesbroeders" zijn nodig om van Rough And Rowdy Ways een album en geen verzameling losse songs te maken.
Waarom kan ik niet gewoon schouderophalend over zo'n zin lezen? Geen idee.
8 opmerkingen:
Lachen, anderen of zeg maar gewoon velen in mijn omgeving vinden dat er meer van die blues nummers op hadden gemoeten, waarmee in mijn optiek de magistrale, gedragen en overkoepelende sfeer van het album aan gruzelementen zou zijn geschoten... En tja, schroom is soms nodig voor je iets een meesterwerk noemt, zeker bij iets dat zoveel vergt van de luisteraar als het gedetailleerde, complexe en tegelijk heel minimalistische Rough and Rowdy Ways, maar ik weet dat bij de heilige trilogie en Blood on the Tracks voor mij die conclusie direct kwam bij beluisteren, het had iets onvermijdelijks, en kom Tom, diep van binnen weet jij het bij deze plaat ook al, denk ik. In ieder geval staat het voor mij als paal boven water, zelfs na die paar keer dat ik het op dat vermaledijde you tube heb beluisterd, ik merk dat ik honger naar de elpee en dat die de eerste tijd niet van mijn draaitafel zal verdwijnen en in de toekomst nog veel gedraaid zal worden. Bij mijn broer staat hij op repeat, al vanaf de 19e en zijn vrouw, geen echte fan, vindt hem ontroerend en de mooiste (die plaat, niet mijn broer)...
hartelijke groet hans altena (een nerveus wrak)
Ik denk niet dat iemand die niets van Dylan moet hebben dit een goed album zal vinden. Ik ken wel mensen die niets van Dylan moeten hebben, maar toch Blood on the Tracks of Desire een goed album vinden. Bij Rough en Rowdy Ways heb ik hetzelfde gevoel als destijds bij Time out of Mind. Dat was bij een eerste beluistering ook een taaie brok die zich slechts mondjesmaat liet smaken, telkens een nummer herbeluisteren tot het me weer was eigen gemaakt en nu jaren later is het één van mijn lieveling albums van Dylan. En zo zal het ook misschien met dit album gaan.
Ik vraag me af wat het ertoe doet wat Joris Heynen van Rough And Rowdy Ways vindt. En wat maakt het uit of dit album een meesterwerk is of niet. En wat is precies een meesterwerk? Is het, in algemene zin, het werk van een meester? Zo ja, dan is ieder werk van Bob Dylan een meesterwerk. Maar meesterwerk kan ook "voortreffelijk werk" betekenen. Is Rough And Rowdy Ways een voortreffelijk werk? Moeilijk te zeggen. Wat zijn de criteria voor een voortreffelijk werk? Qua muzikaliteit en vakmanschap zou ik een album als Triplicate zonder meer als voortreffelijk willen kenschetsen. Alleen de nummers op dat album zijn niet door Dylan geschreven. Wordt een album beter als de nummers door Dylan zijn geschreven? Meestal wel denk ik. Toch vind ik een album als World Gone Wrong niet minder dan Time Out Of Mind. Het is ook een kwestie van smaak. Vooralsnog beschouw ik Rough And Rowdy Ways als een goede plaat, maar absoluut minder dan Modern Times en zeker veel minder dan "Love And Theft". Ik vind een aantal songs bijzonder goed, maar er staan zeker ook mindere nummers op dit album. In die zin is het in mijn opinie vergelijkbaar met Time Out Of Mind. Ik stoor me overigens ook aan het feit dat tegenwoordig alles wat Dylan doet zo unaniem de hemel in wordt geprezen, zoals ik me ook mateloos stoorde aan die journalisten die heel lang (jaren 80 en 90) alles wat hij deed genadeloos hebben neergesabeld.
Groet, Floater.
Ha Floater,
Het gaat mij precies om de vraag wat een meesterwerk is, de verbazing over het feit dat tegenwoordig alles van Dylan als meesterwerk wordt bestempeld.
Natuurlijk gaat het uiteindelijk om smaak.
Is een album dat een individu veel luistergenot verschaft een meesterwerk? Wel voor dat individu, uiteraard. Maar in z'n algemeenheid?
Blonde On Blonde wordt vaak aangemerkt als meesterwerk, net als Blood On The Tracks, maar als geen van deze albums op de eerste plaats staan van mijn persoonlijke albumlijst, maakt mij dat tot een slechte Dylanliefhebber? Het antwoord is natuurlijk "nee", maar het is wel aardig om over dit soort zaken na te denken (vind ik).
Wat mij boeit is misschien niet zozeer wat Joris Heyen van Rough And Rowdy Ways vindt, maar het feit dat hij een ander album hoort dan ik.
Hoeveel mensen kopen het album omdat ze in de Volkskrant lezen dat het een meesterwerk is? Hoeveel mensen twijfelen toch over die aankoop omdat ze in Soundz lezen dat die drie "bluesbroeders" de zaak verpesten?
Het feit dat Rough And Rowdy Ways in zoveel landen het in de eerste week na release zo goed doet in de hitlijsten, zegt dat iets over de kwaliteit van het album of over de overtuigingskracht van de recensenten?
groet,
Tom
Het wordt mij duidelijk Floater dat Rough and Rowdy Ways ook voor jou te bedaagd is en dat is begrijpelijk, het levert weinig vuurwerk. Modern Times dat jij noemt had juist voor mij teveel gewone bluesjes zonder inhoud met daarnaast parels als Ain't Talkin', Nettie Moore, Working Man's Blues #2, terwijl ja Love & Theft een muzikaal hoogstandje is, maar tekstueel meer een spel, voor mij is de combinatie van folk lyriek en literaire oneliners plus ingenieuze minimale arrangementen in RaRW een zee om lang in te zwemmen beyond the horizon, met ieder nummer een hoogtepunt... En vanuit mijn beperkte gezichtsveld, maar ook op grond van wat de plaat al heeft losgemaakt, noem ik het een meesterwerk, al is dat zoals je zegt een discutabele term. Er zijn overigens ook meer kritieken die jouw mening delen, ik vond de pers voor een keer aardig genuanceerd...
groet hans altena
Ik denk dat het voornamelijk komt door het aantal Dylan fans, dat flink gegroeid is in de laatste jaren, vooral door de positieve kritieken. In de jaren 80 & 90 merkte ik Dylan nauwelijks op, nu kun je niet meer om hem heen.
Hoi Tom,
Gijsbert Kamer van de Volkskrant gaf te kennen dat hij aan het nieuwste album van Dylan maar meteen het label meesterwerk had gehangen. Uit gewoonte eigenlijk. Ik hoorde het hem zeggen tijdens zijn overigens povere bijdrage aan de derde aflevering van de Bobcast. Mensen die dit gehoord hebben zullen zijn recensies voortaan met een korrel zout nemen, dunkt me.
Dylan-fans kopen zijn albums blind of de recensies goed zijn of slecht. Positieve recensies kunnen alleen de meer neutrale muziekliefhebbers overhalen om een nieuw album van Dylan aan te schaffen. In die zin hebben die recensies wel degelijk nut.
Wat betreft hitlijsten, die worden volgens mij tegenwoordig bepaald door streamingsdiensten. Je zet zo’n album op je Spotify-lijst en als je het niet bevalt gaat het er gelijk weer af. Een notering op een hitlijst zegt volgens mij dus helemaal niets. Je hoeft geen offer te brengen om een album te streamen. Dus wat kan zo’n notering zeggen over de kwaliteit van een album?
En ik denk dat Joris inderdaad een ander album hoort dan jij en ik hoor waarschijnlijk ook een ander album dan jij. Maar ik vind twee van die drie “bluesbroeders” meer dan uitstekend. Vooral Crossing The Rubicon, dat me heel erg aan Cry A While doet denken. Maar dan beter…
Veel luisterplezier nog, Tom!
Groet,
Floater
Dag Hans. Ik gaf al aan dat ik RaRW vooralsnog een goede plaat vind, maar absoluut minder dan MT en L&T. Het is dus een voorlopig oordeel. RaRW moet zich nog in mijn systeem nestelen. Ik mis inderdaad het nodige vuurwerk. Maar vergelijken is altijd een heikele zaak. Wat mij opvalt aan RaRW is de overdaad aan tekst en het subtiele van de muziek. En ik mis ook echte uitschieters, zoals de door jou aangehaalde Workingman’s Blues #2 en Nettie Moore. Maar laten we ons vooral gelukkig prijzen dat we dit alles al kennen en dat deze RaRW (meesterwerk of niet) daar nu nog eens extra is bijgekomen. Groet, Floater.
Een reactie posten