Ja, Rough and Rowdy Ways klinkt op vinyl fantastisch, maar dat neemt niet weg dat ik vandaag terug ben gegaan naar die platenboer om mijn exemplaar van Rough And Rowdy Ways om te ruilen. De persing is prima, maar na het persen is de plaat onvoldoende gereinigd is mijn inschatting waardoor de plaat onnodige en storende bijgeluiden tijdens het afspelen laat horen, op een punt zo erg, dat tijdens "Mother Of Muses" de muziek even geheel wordt vervangen door gekraak.
Ik heb het over de versie op zwart vinyl. De groene editie heb ik ook gedraaid, deze is beter - maar zeker niet perfect - gewassen na het persen.
Goed, tot zover het gezeur.
Bij het draaien van de elpee, gistermiddag, had ik de hoes rechtop tegen de kast gezet. Pas toen viel mij op dat Dylans naam niet op de voorzijde van de hoes staat. Rough And Rowdy Ways is overigens verre van de enige plaat waarop Dylans naam op de voorzijde van de hoes ontbreekt. Oké, de plaat heeft een kleine sticker waarop staat dat het gaat om Dylans nieuwste, maar zodra de plaat uit het plastic gehaald wordt, is de sticker weg.
Ook op de achterzijde van de hoes staat Dylans naam niet en wie - na het verwijderen van het plastic - de hoes openklapt ziet alleen Dylans naam staan in het rijtje muzikanten en daaronder bij de schrijver-credits. Dat het hier om een elpee van Bob Dylan gaat en niet om een band waarvan ene Bob Dylan toevallig deel uitmaakt, is op te maken uit de tekst op de rug van de hoes.
De elpee wijkt op een aantal punten sterk af van de cd.
Bij het openslaan van de hoes valt op dat de foto van Jimmie Rodgers en The Carter Family links staat, niet rechts zoals op de hoes van de cd. Verder ontbreekt aan de binnenzijde van de hoes - in tegenstelling tot de hoes van de cd - de titel van het album.
De elpees zitten in bedrukte binnenhoezen. De hoes van de eerste elpee heeft aan een zijde de afbeelding van The Shadow die getoond wordt in de video van "False Prophet". Rond de release van "False Prophet" doken er twee versies van deze afbeelding op. Voor de binnenhoes is nou net de verkeerde afbeelding gekozen, zodat nu tot in lengte van dagen de luisteraar bij het uit de hoes halen van de eerste plaat geconfronteerd wordt met de niet meer ter zake doende tekst "From the forthcoming album by Bob Dylan Rough And Rowdy Ways."
De binnenhoes van de tweede elpee bevat de concertfoto van Bob Dylan die eerder werd gebruikt voor "I Contain Multitudes".
Eerder schreef ik hier:
Ik heb al geschreven dat ik denk dat "Murder Most Foul" geen deel uitmaakt van het album Rough And Rowdy Ways, maar los staat.
En toch is er een brug van Rough And Rowdy Ways naar "Murder Most Foul".
"Key West" begint met William McKinley, de 25ste president van Amerika. In 1901 werd hij vermoord. Hij werd opgevolgd door Theodore Roosevelt.
Een andere belangrijke overeenkomst tussen deze twee songs is de radio. In "Murder Most Foul" geeft Dylan - of liever de zanger - radio disc jockey Wolfman Jack een hele lijst verzoeknummers.
In "Key West" zingt Dylan:
I’m searchin’ for love and inspiration
On that pirate radio station
It’s comin’ out of Luxembourg and Budapest
Radio signal clear as can be
daarnaast zijn de regels
I was born on the wrong side of the railroad track
Like Ginsberg, Corso and Kerouac
Like Louie and Jimmy and Buddy and all of the rest
uit "Key West" een zelfde soort opsomming die ook veelvuldig in "Murder Most Foul" te vinden is. Er is een brug tussen "Key West" en "Murder Most Foul".
In het stuk "Rough and Rowdy Ways, een meesterwerk?" schreef ik onder andere: "De schoonheid van dit album geeft zich niet zomaar bloot. Ik moet er meer tijd in steken." Tijd is belangrijk. Niet alleen gaat het om luisteruren, maar ook die kleine dingen die op mijn pad geworpen worden.
De tien seizoenen van de serie Friends moet ik al vele malen gezien hebben, maar met dank aan Rough And Rowdy Ways gaat dan ineens één zinnetje waar ik nooit eerder waarde aan hechte er uit springen:
Ben ik inmiddels dichter bij Rough And Rowdy Ways gekomen? Zeker, meer en meer valt me op hoezeer de songs onderling met elkaar verbonden lijken te zijn.
En "Black Rider"... Het leek wel of ik dat nummer vanochtend voor het eerst echt hoorde. Ineens valt dan op dat op de momenten dat Dylan zingt er niet tot nauwelijks muziek is.
Is op een Dylan-album ooit eerder de muziek zo dienend voor de stem geweest als op Rough And Rowdy Ways? Ik vraag het me af.
Morgenochtend sta ik vroeg op, ergens tussen zes en zeven. Dan zet ik voor mezelf een kop koffie en haal ik het folie van het vervangende exemplaar van de elpee Rough And Rowdy Ways. Als de koffie is doorgelopen en is ingeschonken, laat ik de de naald zakken op de inloopgroef van kant 1, de stilte voor "I Contain Multitudes" zal de kamer vullen.
Vier plaatkanten lang zal ik naar Rough And Rowdy Ways luisteren met steeds een korte pauze na iedere kant. Een korte pauze om nog een bakkie in te schenken, om even naar het toilet te gaan, maar vooral om even het hoofd leeg te maken voor er aan een volgende plaatkant begonnen kan worden.
In een verder stil huis zal ik doorgaan tot de laatste klanken van "Murder Most Foul" wegglijden. Niet lang daarna zal 'mevrouw Tom' beneden komen. Misschien zal ze me vragen "wat is er?". Er zal wel iets om mijn gezicht te lezen zijn dat de vraag oproept. "Niks, ik ben gewoon gelukkig" zal ik antwoorden. Want zo is het, luisteren naar Rough And Rowdy Ways maakt mij gelukkig.
5 opmerkingen:
helaas, het vervangende exemplaar van Roughn And Rowdy Ways (zwart vinyl) heeft hetzelfde probleem als het eerste exemplaar dat ik draaide...
Ja, weer klinkt het vinyl fantastisch, en mijn gele editie (de enige die mijn platenboer Joep uit Ede had) was brandschoon en zonder ruis of tik. Wat nu nog meer opvalt is hoe spannend de minimale begeleiding is. Zelden is zoveel aandacht besteed aan de ambiance, Lanois deed het, maar niet met zoveel succes. De dynamiek van het snarenspel, de diepte van de bas en vooral ook de fantastische percussie, waarbij de bekkens vaak uitklinken alsof het golven van de zee zijn in de branding en iedere slag zijn eigen timbre heeft, hol of droog of als aangetikt hout, terwijl zelfs een gamelan voorbij lijkt te komen. En de band heeft ruimte en geeft ruimte aan de stem, waaraan dan weer licht echo wordt verleend, dan weer de illusie gecreëerd dat Dylan in je oor fluistert. Iedere nuance wordt optimaal uitgelicht, waardoor het aspect van trance opwekkende herhaling nooit eentonig wordt, wat helaas bij Tempest bijwijlen optrad, de invloed van de zogenaamde 'additionele' muzikanten is groot, ze zijn niet additioneel, vooral Blake Mills is essentieel. En daarmee beland ik bij een punt van kritiek, de hoes. was die bij de cd, zoals ik heb kunnen constateren bij mijn broer, belabberd, hier is in ieder geval een gewone aardig stevige klaphoes gekozen, maar de info is belabberd, de foto's mooi gekozen, maar die binnenhoezen, die de platen beschadigen, zijn goedkoop afgewerkt, de slordigheid van False Prophet met de belachelijke tekst erop duidt op het gebrek aan zorg wat er aan de vormgeving is besteed bij de afdeling die Dylan hier 'zou moeten' begeleiden, de man is berucht vanwege het leveren van goede ideeën zonder ze met finesse af te werken. En een tekstboek had hier gewoon bij gemoeten, de plaat is een novelle en laat zich zo zowel lezen als beluisteren, iedere song is inderdaad onderling met de ander verbonden en de opbouw is niet die van een verhalen bundel maar een moderne roman. De collage techniek van Dylan is op een hoogtepunt beland, waarbij de man de cut up van Burroughs op een heel eigen manier heeft toegepast, die voor mij vooral aan diens late werk, zoals Place of the Dead Roads en Western Lands doet denken, de sfeer ervan komt heel erg overheen zelfs.
hartelijke groet
hans altena (toch helemaal in de wolken met zijn vinyl editie, ondanks deze 'rot' tijd)
Eigenlijk is het schandalig Tom dat zo drie exemplaren van jou slecht zijn, en bij het zwarte vinyl lijkt het op een mastering probleem als ik dit zo hoor, wat rot. Ben benieuwd hoe dat bij anderen is vergaan en of dat de gele gevrijwaard is van deze toestand, zoals dat bij mij wel is.
sterkte!
hans altena
En ik heb bij mij in de platenwinkel nog staan praten met de verkoopster over wat het beste klonk: gekleurd of zwart vinyl en de conclusie was dat zwart toch de veiligste keus was. Ik heb inmiddels ook de goudgele variant.(Ik verkeer in de luxe positie dat ik twee platenwinkels op loopafstand heb en ook bij mij was dit de enige die krijgen was.) En die klinkt als een klok!
En het valt me op dat Jack Frost niet langer als producer vermeld staat.
Ik heb een zwarte en die is ok. Trouwens wat is deze plaat een feest om te draaien. En nog een keer. En nog een keer. En je keer op keer verbazen over wat deze teksttovenaar weer voor ons gemaakt heeft!
Een reactie posten