"I've Made Up My Mind To Give Myself To You": Bert wees mij op de overeenkomst in melodie tussen dit nummer van Rough And Rowdy Ways en "Barcarolle" van Jacques Offenbach, luister hier. [met dank aan Bert]
Rolling Stone (20 juli 2020) heeft een lovende recensie over Rough And Rowdy Ways geschreven door Rob Sheffield: "it's an absolute classic". [met dank aan Theo]
JFK Facts besteedt aandacht aan "Murder Most Foul", zie hier. [met dank aan Wim]
Morgan Howell - ik had nog nooit van de man gehoord voor ik afgelopen week een bericht op hem op Facebook tegenkwam - maakt realistische schilderijen van bekende singles. Howell heeft een aantal Dylan-singles geschilderd: "Blowin' In The Wind" (zie hier) en "Like A Rolling Stone" (zie hier en hier). Voor meer Morgan Howell, zie hier.BOBCast: ik vroeg om reacties op de BOBCast. In "Dylan kort #3646" plaatste ik de eerste drie reacties. Hieronder de reacties die ik sinds het plaatsen van "Dylan kort #3646" heb ontvangen.
reactie 4:
Hoi Tom,
Ja, die Bobcast, het is naast Alja, Wim en Hans ook mij niet meegevallen, zeg maar gewoon het zijn volstrekt oninteressante, moeizame gesprekken met tot nu toe mensen die, is mijn indruk, ook maar matig in Bob’s muzikale uitingen zijn geïnteresseerd. Ze luister(d)en er alleen af en toe graag naar. Maar kunnen niet onder woorden brengen waarom. Is ook moeilijk. Maar dan verwacht je van een interviewer toch wel dat hij daar een klein beetje naar graaft door goede vragen te stellen. En dat een beetje spannend te monteren. Niets van dat al. Ik heb de 4 casts aan gehad, doorgespoeld op zoek naar iets interessants maar geen één voor meer dan 10% beluisterd. Niks gevonden. Mijn hoop is gevestigd op Lucky Fonz, hem heb ik al eens rake dingen over Bob horen zeggen. Zou mij niet verbazen als dat de enige beklijvende uitzending zal blijken, moet die interviewer wel juist die keer zijn mond houden trouwens. Groet, Fishtruck
P.S.: Toegegeven, Van Der Lubbe was nog het best beluisterbaar, niet vanwege Dylan maar het gedeelte over De Dijk en het musiceren in een band e.d.
reactie 5:
Hoi Tom,
Inmiddels hebben we vier afleveringen gehad van de BOBcast. Doe het de interviewers maar na: elke twee weken een 'radio-uitzending' van ongeveer een uur, over één onderwerp. De vier uitzendingen heb ik gehoord, en het is met wisselend succes.
De uitzendingen met Matthijs van Nieuwkerk en Huub van der Lubbe vond ik interessant. Van Nieuwkerk omdat het een fan is die wel verstand van zaken heeft, Van der Lubbe omdat hij als collega-artiest ook nog iets zinnigs zegt over de bard. De afleveringen met Gijsbert Kramer en Cato van Dijk vond ik maar zozo. Omdat het in deze afleveringen vooral ging over de dingen die we inmiddels wel kennen en te vaak hebben gehoord: de stem, de 'emotie', de bewegende benen, de ontoegankelijkheid van de man, et cetera.
Maar het zijn de eerste vier van zesentwintig afleveringen.
Nog tweeëntwintig te gaan.
Groet,
Frits
reactie 6:
Hallo Tom,
Tja de BOBcast… Valt mij niet mee tot nu toe. Ik vind het nogal een luie /gemakkelijke aanpak. Ze gaan twee keer per maand bij een bekende ‘kennis’ van het interviewduo langs en we wouwelen een uur over.. ja over wat eigenlijk…. Het vliegt ale kanten op en zelden is het inspirerend of verrassend. Een vooringenomen vraag is elke keer: 'Dylan weleens live gezien? En vond je het wat?…’ Dan meldt vader Paul van Dijck dat er wel sprake was van communicatie met het publiek bij een concert in de HMH en zegt de interviewer: 'zo heeft hij één zin gezegd?! Dat half badinerende toontje van: we vinden Dylan wel uniek, maar ja we blijven natuurlijk ook een beetje grachtengordelig lollig doen. En elke uitzending weer zeggen dat hij in Nederland ook een heel concert met zijn rug naar het publiek heeft staan spelen. Triest dat ze dat steevast roepen en uitzenden. Zoek het dan uit voor je het roept!! Welk concert? Wanneer? (Ik heb ze allemaal gezien in Nederland en nooit zijn rug langer dan 3 minuten).
En journalistiek is het slordig. En dan niet alleen wat Dylan betreft. Neem de introductie van Cato van Dijck. Haar’ band The Souldiers is nooit huisband van DWDD geweest. Ik heb Cato hoog zitten en vond The Souldiers en vind My Baby geweldig, Maar haar vragen voor de BOBCast is een zwaktebod. Huub vd Lubbe is een artiest met een Dylan-gevoel, voor Cato is het een van de vele inspiratiebronnen en dat wordt pijnlijk duidelijk uit haar vage antwoorden. Gijsbert Kamer wist Goddank vooraf wat hij vooral wilde vertellen over ‘Rough And Rowdy Ways’ en dat lukte ondanks de stoorzenders Chris Kijne en Lars Hulshof. Kamer heeft tenminste een visie over Dylans werk en daarom was dat wel interessant.
Er zit geen fundament en zeker geen research onder de BOBcast. Jammer. Een uurtje redelijk oppervlakkig kletsen over mijn idool met een paar mensen om me heen die Dylan nauwelijks volgen, kan ik zelf ook wel. Maar ik blijf wel lid van de VPRO 😉
Met vriendelijke groet
Hans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten