De mannen speelden achtereenvolgens "Maggie's Farm", "Like A Rolling Stone" en "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" en vertrokken. Het publiek bleef achter, geschokt, geamuseerd en verbijsterd.
Na een korte pauze kwam Bob Dylan voor een tweede maal het podium op, dit maal zonder band. Hij speelde "It's All Over Now, Baby Blue" en "Mr. Tambourine Man", maar het zijn niet deze twee songs die dit optreden legendarisch maken.
25 juli 1965, vandaag precies vijfenvijftig jaar geleden, gaf Bob Dylan voor het eerst een concert met een band, zo staat het in de geschiedenisboekjes. Dat verdient een nuancering. Voor hij bekend werd, speelde Bob Dylan in verschillende bandjes. Met deze bandjes heeft hij meermalen opgetreden.
Goed, het is vandaag vijfenvijftig jaar geleden dat Bob Dylan op een folkfestival, of liever het folkfestival het verwachtingspatroon van een groot deel van het publiek een flinke schop gaf door op te treden met een band.
Wanneer aan liefhebbers gevraagd wordt wat ze in Bob Dylan bewonderen, is zijn grilligheid, zijn keuze om zijn eigen weg te gaan, vaak een van de zaken die genoemd wordt, maar op de avond van 25 juli 1965 waren er maar weinig liefhebbers in het publiek die Bob Dylan konden bewonderen om het optreden dat voortkwam uit zijn grilligheid. Achteraf zeggen we dan vaak, om ons onbegrip op die cruciale momenten te maskeren, dat de bewonderde artiest zijn tijd ver vooruit was. Bob Dylan was zijn tijd ver vooruit, hij deed dingen waar het publiek maar moeilijk begrip voor op kon brengen op het moment zelf, maar waarvan men achteraf de grootsheid bewondert. Het optreden om het Newport Folk Festival van 1965 is daar een mooi voorbeeld van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten