De foto rechts is gemaakt in platenzaak Velvet in Leiden door Horst. [met dank aan Horst]
Mania 368 bevat een recensie van Rough And Rowdy Ways, zie hier. [met dank aan Hans]
Soundz bevat - afgaande op de cover die ik online heb gezien - iets over Dylan, waarschijnlijk een recensie van Rough And Rowdy Ways, zie hier.
Rough And Rowdy Ways zakt in de Album Top 100 naar nummer 6, zie hier. Aanstaande vrijdag verschijnt Rough and Rowdy Ways op elpee. Zal dat nog een positieve invloed hebben op de notering in de albumlijst?"De 10 minuten van: Menno Timmerman", Timmerman is de bedenker van de voorstelling Bob Dylan – De Songs, De Mythe, zie hier.
Gillian Welch en David Rawlings hebben het album All The Good Times uitgebracht. Op dit album staan hun versies van Dylans "Señor" en "Abandoned Love". Het album is alleen online te koop. Zie hier. Ik heb het album inmiddels gekocht en zal in een volgende aflevering van "Luister, ik doe je na" op deze twee covers terugkomen.
Once Were Brothers, 14 augustus in Haarlem, zie hier.
Podcast: in Parelduikers wordt met gast Yorick van Norden gesproken over de nieuwe albums van Bob Dylan en Neil Young, zie hier.
Vanaf vandaag (11 juli) bevat de Volkskrant / Zomermagazine zes weken lang de zomerquiz. Het antwoord op de allereerste vraag moet voor geen lezer van deze blog een probleem zijn. [met dank aan Hans]
Toeval 1: Hennie wees mij op de overeenkomst tussen de hoezen van Rough And Rowdy Ways en Oh Mercy. Toeval? [met dank aan Hennie]
Toeval 2: op 21 april 2020 verscheen het boek If It Bleeds van Stephen King. De Nederlandse vertaling van dit boek - Als het bloedt - verscheen in juni. Een van de vier verhalen in dit boek draagt de titel "Ik bevat menigten", een verwijzing naar de regel "I contain multitudes" uit het gedicht "Song for Myself" van Walt Whitman. Stephen King is een liefhebber van Dylans muziek. En in enkele boeken van King is Dylan te vinden. Is de titel van dit verhaal in Als het bloedt toeval? Voorkennis? [met dank aan André]
Klaas Knooihuizen schrijft in Trouw over de BOBCast "Witte mannen van boven de vijftig praten over Bob Dylan", zie hier. [met dank aan Hans en Rob]
Het absurde is dat Knooihuizen schrijft dat de BOBCast soms voor de leek niet meer te volgen is, simpelweg omdat er te diep op het onderwerp wordt ingegaan. De Dylan-liefhebbers die ik heb gesproken over de BOBCast vertellen juist het tegenovergestelde, ze snakken naar meer diepgang. Juist door een gebrek aan diepgang zijn enkele Dylan-liefhebbers - zo heb ik begrepen - al afgehaakt. Met name over de vierde aflevering heb ik negatieve reacties ontvangen.
In "Dylan kort #3644" vroeg ik lezers van de blog mij hun gedachten over de BOBCast te sturen. Ik heb drie reactie gekregen:
reactie 1:
Aflevering 4 was geen sterke - de gasten waren geen makkelijke praters en vader's zang was matig. Ik vond de versie van Masters of War een geslaagde hoewel ik niet van covers houd, dat weet je, maar de uitvoering van I Shall Be Released niets.
Ik miste ook de scherpte in de vragen en vond het niet associatief genoeg. Geen intense ervaring al met al.
Liefs,
reactie 2:
Beste Tom,
Je vraagt op je blog naar de oordelen van lezers over de BOBcast.
Vooraf vroeg ik me af hoe je dat nou zou aanpakken, een jaar lang om de 2 weken een Podcast over Bob Dylan.
De andere podcasts waarnaar ik luister zijn al snel onvergelijkbaar omdat ze door de actualiteit worden voortgedreven. Wanneer dat niet het geval is moeten thema’s worden vastgesteld, of het is een combinatie van beide. Ik luister bijvoorbeeld naar De ongelooflijke Podcast’ (o.a. over religie en popmuziek), maar ook naar Radio Doc en Argos.
Een andere vorm van samenhang betreft de loop van de geschiedenis. Voorbeelden zijn De plantage van onze voorouders en De schowbizzmoord, die door de chronologie en thema’s daarbinnen worden bepaald (de moord, de muziekbusiness in de jaren 80, het zoeken naar daders, e.d.).
De Podcast Een Dik uur Ischa op de radio lijkt ergens veel op de Podcast: de podcast gaat over één persoon. Een beroemd persoon, kleurrijk, invloedrijk, daarover vallen verhalen te vertellen, dat is de kern van de podcast, het verhaal.
Hoe zou je de BOBcast opzetten? Dan is het zoeken naar thema’s, onderwerpen waarover ongeveer een uur lang een interessant gesprek te voeren is met een of meer deskundigen, kenners, liefhebbers of mensen die ‘het hebben meegemaakt’.
Kijken we naar de BOBcast tot nu toe, dan zien we nog weinig ideeën of een lijn, het is meer wat eigenlijk iedereen wel kan bedenken, wat amateuristisch, zeg maar iets als toneel tussen de schuifdeuren. Niet dat ik iets tegen de gezellige aflevering met Matthijs van Nieuwkerk had, vooruit, zo kan je beginnen, een bekende fan. Huub van der Lubbe, vooruit, iemand die zelf teksten schrijft en zingt, logisch dat je dat eens doet. Een nieuwe cd is natuurlijk een geschenk uit de hemel dus daar kun je met iedereen omver praten.
En dan weer naar iemand die zingt en eigenlijk niets interessants te melden heeft, Cato van Dijk, tja, dan kan je werkelijk iedereen wel een uur laten giechelen en wie heeft niet wel eens een cd of plaat van Dylan gehoord? Die podcast heb ik dan ook na 15 minuten gelaten voor wat hij is: gemakzuchtig gemaakt en oninteressant.
Het zal Bob Dylan waarschijnlijk allemaal niet bereiken, maar dit doe je iemand van zijn belang, zijn werk, met zoveel interessante kanten, mogelijke invalshoeken, kortom zoveel mogelijkheden om interessante verhalen te vertellen toch niet aan? Juist over Bob Dylan kun je met zoveel deskundigen, zoveel verzamelaars, zoveel bronnen van informatie een interessant uur creëren, dan kom je toch niet aan met met zo weinig?
Ik zal wel blijven kijken wat de volgende BOBcast wordt, ik zal zeker even luisteren, maar ik hoop wel dat er nagedacht wordt over wat er waarom aan de orde kan komen. De podcast over Ischa Meijer laat een mooi voorbeeld zien, maar er zijn vast ook over Dylan veel interessante verhalen vertellen, zoals we o.a. zien op de weblog Bob Dylan in (het) Nederland (s). Ik hoop in elk geval dat we van dit toch amateuristische niveau af komen.
Groeten
Wim
reactie 3
Hans stuurde mij de link naar het artikel in Trouw. Ik plaats hier mijn e-mail aan Hans n.a.v. van die tip en Hans' reactie op mijn mail
Dank Hans,
ik zet 't op de blog.
Het grappige is dat deze journalist [in het artikel in Trouw] "klaagt" over te veel diepgang waardoor het voor de leek niet meer te volgen is terwijl is al van een aantal mensen gehoord heb dat ze juist de diepgang missen...
groet
Tom
Hallo Tom,
Het viel me ook al op, maar ik verbaas me nergens meer over. In de vorige aflevering gaven ze een dik uur de ruimte aan een zangeresje die 1 plaat van Dylan bleek te bezitten, hem nog nooit live gezien had, maar wier vader (die ook aanwezig was, maar vrij weinig inbreng had) een groot Dylan fan was. Zo groot dat ook hij hem al twee (!!) maal live gezien had. Ik hoorde van meerdere vrienden die na een minuut of 10 waren afgehaakt. Nog 22 afleveringen te gaan. Waar moet dit heen?
groet,
Hans
Bijdragen aan de blog, over de BOBCast of andere Dylan-gerelateerde zaken zijn welkom en kunnen naar: twillems87[at]gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten