BOBCast door Ed van Tellingen

 

Je zou zeggen dat de 26-delige Bobcast met enig gejuich zou worden ontvangen bij de volgers van de onvolprezen site van Tom Willems. Maar dát valt tegen. Zure en nogal laatdunkende opmerkingen voeren tot nu toe de boventoon in de reacties: geen diepgang, geen research, geen onderliggende thema’s, een luie aanpak en een amateuristisch niveau.

Toe maar.

Ieder zijn mening, maar verbaasd ben ik wel. Je zou zeggen dat alleen al het feit dat een Bobcast van 26 afleveringen het licht ziet op een welwillend onthaal mag rekenen onder de Dylan-fans. Maar het tegendeel lijkt eerder waar. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier zich een fenomeen openbaart dat onder Bobcats wel vaker optreedt. Een behoefte om zich af te zetten tegen in hun ogen wat al te oppervlakkig geneuzel over Dylan en zijn songs. Een houding waarmee zij zichzelf impliciet op een voetstuk plaatsen als de ware Dylan-kenners; want zij houden van diepgang, serieuze thema’s en research. Blijf serieus, niet te veel lichtvoetigheid aub - we hebben het wel over Dylan en zijn goddelijk oeuvre. Je ziet zo’n houding zelfs onder de gerenommeerde schrijvers van Dylanboeken: ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet.

Enfin, ieder doet maar. Ik kan alleen maar zeggen dat ik tot nu toe met veel plezier naar de vier afleveringen heb geluisterd. Matthijs van Nieuwkerk, Huub van der Lubbe en Gijsbert Kamer kunnen er lekker over ouwehoeren. Nummer vier met Cato van Dijck van My Baby was wat minder, simpelweg omdat Cato niet zo soepele prater is. Maar so far is het een relaxt meedeinen op de kabbelende golfjes van de Bobcast. Veelal een feest van herkenning. En gelukkig af en toe met een knipoog, want laten we wel wezen, we praten hier niet over een zaak van leven en dood. De Bobcast zit een beetje op dezelfde golflijn als het boek van Harm Peter Smilde die in zijn ‘How Does It Feel’ praat met 26 (!) Nederlandse en Vlaamse schrijvers, musici, kunstenaars, journalisten en geestelijken over wat Dylan in hun leven betekent. Een boek dat ik ook met speels genoegen tot mij heb genomen.

Ach, wat is dat toch met die vooringenomenheid – al geef ik direct toe dat ik me er ook weleens schuldig aan maak, want ja, het is wel Dylan hè. Als Dylan-liefhebber hoor ik tot nu toe geen opzienbarende onthullingen in de Bobcast. Maar dat had ik ook niet verwacht; dat kan ook haast niet anders. Zoals menig volger van deze site heb ook ik een serie Dylan-klassiekers in de boekenkast. Meters bootlegs staan in mijn cd-collectie, en dan heb ik het nog niet eens over de vijftien superieure delen van The Official Bootleg Series.

Wie ‘echte diepgang’ wil (en dat is vaak ook maar een kreet), dames en heren, de never-ending-bibliotheek van Dylan-boeken staat tot uw beschikking. En anders wel alle boeken van Jochen Markhorst van wie regelmatig bijdragen  op deze site verschijnen. Wat? Heb je die boeken nog niet eens aangeschaft? Bestel ze direct: ze behoren tot het beste van wat ik in al die jaren over de songs van Dylan heb gelezen. Ze getuigen niet alleen van grote eruditie (waar haalt-ie het allemaal vandaan), maar vallen ook op door hun soepele, kwikzilverachtige schrijfstijl waarin de humor nooit ontbreekt.

Zo, dat moest ik nog even kwijt. Ik kijk uit naar de volgende afleveringen van Chris Kijne en Lars Hulshof. Hulde voor beide heren die het aandurven deze Bobcast-serie in gang te zetten. Hoe ambitieus: 26 afleveringen! En neem van mij aan, die serie getuigt allerminst van ‘een luie aanpak’. Daar komt heel veel voor kijken. Veel research, veel denkwerk, veel expertise - en dat zeg ik dan nog maar even als oud-journalist.

Nee, ik denk niet dat de Bobcast-makers veel buitenstaanders tot het Dylan-evangelie zullen bekeren. Wie echt plezier wil beleven aan deze serie wordt wel verondersteld enige voorkennis te hebben. In zoverre snijdt de kritiek van Klaas Knooihuizen in dagblad Trouw wel hout. Het zij zo.

Overigens ben ik van mening dat Tom Willems en Jochen Markhorst absoluut moeten opduiken in een van de 22 afleveringen die nog volgen. Ik zal ze in elk geval allemaal beluisteren. En dat weet ik bij voorbaat: zij zullen regelmatig een brede glimlach op mijn gezicht toveren.

Ed van Tellingen