In de aanloop naar het uitkomen van Time Out Of Mind las ik ergens over de aanstaande release van een cd vol songs van Jimmie Rodgers gespeeld door andere muzikanten. Niet alleen zou er op die cd een bijdrage van Bob Dylan staan, ook zou de cd uitkomen op Dylans eigen platenlabel: Egyptian Records. Voor ik las over The Songs Of Jimmie Rodgers: A Tribute had ik nog nooit van "the singing Brakeman" gehoord.
Ik kan niet zeggen dat ik bij het horen van The Songs Of Jimmie Rodgers gelijk overstag was, maar toen ik een paar jaar later een stapeltje cd's met muziek van Rodgers kon kopen voor een habbekrats, liet ik die kans niet voorbij gaan.
Met de tijd kroop de muziek van Rodgers onder mijn huid. Wat Dylan er in hoorde, hoorde ik niet, maar zo nu en dan een uurtje naar zijn muziek luisteren sloeg ik niet meer af.
In 2003 verscheen Gotta Serve Somebody: The Gospel Songs Of Bob Dylan. Op dit album staat een nieuwe opname van "Gonna Change My Way Of Thinking", een duet van Bob Dylan en Mavis Staples. De dialoog tussen Bob Dylan en Mavis Staples op deze opname is gebaseerd op een dialoog die te horen is op een opname van Jimmie Rodgers en The Carter Family.
Nog weer een paar jaar later las ik iets over een boek over Jimmie Rodgers waar Bob Dylan een bijdrage aan geleverd heeft. Ik heb dat boek toen niet gekocht, al weet ik niet meer waarom ik dat niet heb gedaan. Wat ik nog wel weet is dat ik dacht "komt wel". Meestal volgt op de gedachte "komt wel" het vergeten in plaats van de aanschaf op een later moment. Zo ook met dit boek.
En toen was er een aantal weken geleden ineens de aankondiging van Rough And Rowdy Ways. Al snel werd duidelijk dat die titel wel erg veel weg heeft van de song "My Rough And Rowdy Ways" van Jimmie Rodgers. Nog voor Dylans nieuwste verscheen, wist ik - door geluk - het album My Rough And Rowdy Ways aan te schaffen. Ik zocht niet eens naar dat album, ik vond het in de bakken in de kelder van een platenzaak in Nijmegen. Naast de Rodgers invloed op de titel werd bij het opduiken van de hoes van Rough And Rowdy Ways duidelijk dat deze een foto van Jimmie Rodgers en The Carter Family bevat.
Vanmiddag was ik niet ver van Nijmegen. Ik was in Arnhem. Na de aanschaf van een boek over The Grateful Dead waarin Bob Dylan veelvuldig te vinden is en een paar cd's, liep ik samen met 'mevrouw Tom' tevreden naar waar de auto stond geparkeerd. Klaar om naar huis te gaan. Vlak bij de parkeergarage viel mijn oog op een cafeetje waarvan de wanden bedekt waren met kasten vol boeken. Hoewel ik al vaak in Arnhem ben geweest, was dit antiquariaat / café tot nu toe altijd aan mijn aandacht ontsnapt. Nieuwsgierig als 'mevrouw Tom' en ik zijn - zeker wanneer het gaat om een antiquariaat - liepen we even binnen. Veel boeken, vaak in slechte staat voor hoge prijzen.
En toch, hoe slecht een antiquariaat ook is, altijd ligt er wel dat ene boek te wachten waar ik niet naar op zoek ben, maar waarvan ik blij ben dat ik het vind.
Waiting For A Train; Jimmie Rodgers's America heet het boek. Het is in 2009 uitgegeven door Rounder Books. In het boek zijn (geactualiseerde) essays opgenomen die in 1997 voor het eerst gepresenteerd werden tijdens de American Music Masters conferentie in (en / of georganiseerd door) de Rock 'n Roll Hall of Fame, zo begrijp ik uit het voorwoord. In 1997 was er in de Rock 'n Roll Hall of Fame een tentoonstelling over Jimmie Rodgers.
Bob Dylans bijdrage aan het boek is de tekst die hij schreef voor The Songs Of Jimmie Rodgers: A Tribute. Niks nieuws dus. Iets wat ik me niet eerder gerealiseerd heb, is dat het zeer waarschijnlijk is dat het moment waarop The Songs Of Jimmie Rodgers uit kwam te maken heeft met het moment waarop de tentoonstelling en conferentie rond Jimmie Rodgers plaats vond. In hoeverre was Dylan betrokken bij die conferentie en tentoonstelling? Geen idee.
Naast de Dylans liner notes voor The Songs Of Jimmie Rodgers: A Tribute bevat Waiting For A Train de foto van Jimmie Rodgers en The Carter Family die ook op de hoes van Dylans Rough And Rowdy Ways te vinden is. Verder komt Dylan een aantal keren voorbij in dit boek, waarvan het meest intrigerende fragment dit is:
In some ways Jimmie Rodgers seemed to represent a kind of mystery cult of his own. In his persona, as in his music, he united disparate elements in one being. People have the kind of reverence an affection for him that the devout reserve for saints. Bob Dylan, who has a way with an image, says that Rodgers's sound was like the smell of flowers. His voice, Dylan added (in the notes for the Rodgers tribute disc), "gives hope to the vanquished and humility to the mighty." Even though we're a thousand miles away from home, waiting for a train, that train will come, don't you see, and we'll be forgiven our rough and rowdy ways, shake hands with Mother and Father again.
Die laatste zin, al staat het niet tussen aanhalingstekens, lijkt zo uit Dylans mond opgetekend te zijn. "Even though we're a thousand miles away from home", ik hoor het hem zo zeggen. Net als het deel over het wachten op een trein.
In die laatste zin staat de titel voor Dylans laatste album: Rough And Rowdy Ways. Toeval? Waarschijnlijk wel, maar loslaten kan ik het ook nog niet helemaal.
Met dank aan Dylan ben ik een boek, twee handen vol vragen en de behoefte om weer eens naar Jimmie Rodgers te luisteren rijker. Dat is mooi, dat is vooruitgang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten