Begin jaren zeventig verspreidde deBengel stickers met reclame voor de boekwinkel. Op een van deze stickers staat een portret van Bob Dylan. Het gaat om een foto van Daniel Kramer.
Die sticker staat in het boek afgedrukt, maar wat ik mij nu afvraag is dit: heeft iemand nog zo'n sticker?
~ * ~ * ~
Ik denk dat er meer boeken van Theodor Holman zijn waarin Bob Dylan wel voorbij komt dan dat er boeken van Holman zijn waarin Dylan niet te vinden is.
"Als ik het ziekenhuis binnenloop, neurie ik het lied al. En wanneer ik de zaal op loop waar Willem ligt, zing ik zacht 'Blowin' In The Wind' van Dylan: 'How many roads must a man walk down, before you call him a man.'"
(Uit Voorbijgewaaid geluk (2017))
~ * ~ * ~
Ik heb net voor de vierde keer het album Workingman's Dead van Grateful Dead gekocht. Eerst kocht ik dat album op cd en raakte onder de indruk. Vervolgens greep ik de kans toen een mooie, oude persing (vinyl) op mijn pad kwam. In 2003 werd het album opnieuw uitgebracht op cd, in een mooi digipak en inclusief zeven bonustracks. Ook die kocht ik. Nu het album 50 jaar oud is, is het nogmaals uitgebracht. Dit keer in een kartonnen hoesje met maar liefst 3 cd's. Op de eerste het album, op de tweede en derde schijf een opname van een concert van 21 februari 1971. Dit is de versie waarvan ik sinds vandaag de eigenaar ben.
Grateful Dead is geen uitzondering. Het barst van de albums van verschillende artiesten die zoveel jaar na de eerste release opnieuw worden uitgegeven met bonustracks of zelfs extra schijven. En bijna altijd is de verpakking top.
Al die schijven met al die bonussen (en vooral de drang om het steeds weer te kopen, ondanks dat die extra's vaak tegenvallen) zetten me aan het denken.
De uitzondering op de regel is Bob Dylan. Hoewel veel van zijn albums in de loop der jaren opnieuw zijn uitgebracht, soms geremasterd, is er eigenlijk nooit een album verschenen met bonustracks. Oké, aan Shot Of Love werd "Groom" toegevoegd, maar dit is geen bonustrack. Het toevoegen van "Groom" is eerder een herbeoordeling van een kunstwerk.
Daar zit het 'm denk ik in, in dat ene woord: kunstwerk.
Aan een Picasso voeg je zoveel jaar naar dato niet nog een extra likje rode verf toe, waarom dan wel bonustracks toevoegen aan Blonde On Blonde?
Ik vind het een uitstekende en terechte keuze dat er nooit bonustracks aan een Dylan-album zijn toegevoegd. Een serie als The Bootleg Series laat zich uitstekend lenen voor het aan de man brengen van dit soort opnamen.
Met het plaatsen van bonustracks op dezelfde schijf als waar het album op staat, rommel je met het kunstwerk. Bonustracks op een extra schijf, heb ik minder moeite mee, al blijf ik de voorkeur geven aan de Dylan-manier: het kunstwerk als kunstwerk behandelen, alle extra's op losstaande releases.
Dit laatste - het toevoegen van een extra schijf met bonustracks - is natuurlijk wel een aantal malen met een Dylan-album gedaan, bijvoorbeeld bij de eerste versie van een nieuw album ("Love And Theft" of Together Through Life bijvoorbeeld) of bij een verzamelalbum (in 2003 werd voor de Nederlandse markt tijdelijk een derde schijf aan The Essential Bob Dylan toegevoegd).
~ * ~ * ~
"Weet jij wat wij voor muziek moesten doen?"
"Nou?"
"Is 't bijna vakantie, moeten we van die gek nog effe een of ander ouwelullennummer á-ná-ly-sé-ren. Iets van 'Blowin' In The Wind' of zo vannu, hoe heet die knakker nou, Bob Dielon of zo iets."
"Oooh, daar luistert mijn broer ook naar!! Dat is zeikmuziek!"
"... Welke broer?"
"Freek."
"Oh... En hij vindt 't mooi?"
"Hij is er helemaal gek van, begrijp je toch geen reet van?"
"Nou ja, het heeft ook wel wat... En als Freek 't leuk vindt..."
"Jezus, trut! Jij luistert met je hormonen!"
"Helemaal niet! Ik vin gewoon dat Freek wel smaak heb."
"Sodemieter op, je bent gewoon op 'm."
"Echt niet!"
~ * ~ * ~
1 opmerking:
Tja, je hebt gelijk wat betreft kunstwerk. Bonusnummers zie ik inderdaad liever apart uitgegeven, maar alternatieve versies van albums, als More Blood More Tracks, werken ook op een bepaalde manier goed, net als er meerdere schilderijen zijn van kunstenaars met het zelfde onderwerp, die zo ieder een invalshoek leveren. Ik voor mij bid op mijn knietjes dat het meesterwerkje in spé Infidels nog eens wordt uitgegeven zoals die gepland was voordat Dylan zo geïrriteerd werd door Knopflers vertrek dat hij diens voorkeuren er uit donderde, de beste songs van het album naast Jokerman en I & I, en bovendien helaas nummers ook nog eens opnieuw in zong waardoor de chemie tussen zang en begeleiding minder werd. Ik heb hem op een bootleg, maar de mix daarvan is nog slechter dan die van Infidels zelf haha, want niet 'bestaand'.
groet hans altena
(weer een weekend zonder Rough and Rowdy Ways, pfioe... en de plaat zakt al weer op de lijstjes, een heleboel mensen kunnen het minimalistische karakter, de trance ervan, maar moeilijk verstouwen, ze willen rocken merk ik...)
Een reactie posten