Vlak na Dylan's optreden in het Witte huis (9 febr.), plaatste ik hier een yuotube filmpje, opgenomen door een camera voor de tv te houden. Aan het eind van dat filmpje is te zien hoe Dylan, na het beëindigen van The Times they are a-changin' helemaal klaar lijkt om een tweede nummer in te zetten. Na wat ongemakkelijke momenten, krijgt Dylan blijkbaar een seintje en volgt de 'ongemakkelijke' overgang van het willen inzetten van een tweede nummer, naar het van het podium afgaan. Vlak nadat dit eerste filmpje opdook, verschenen er betere filmpjes waaruit, gekgenoeg, dit ongemakkelijke moment verwijderd bleek.
Maar ergens is opnieuw dit stukje film met dat ongemakkelijke moment opgedoken en worden er stukken geschreven, vragen gesteld, enz. De strekking van deze stukken / vragen is vaak "was Dylan in de veronderstelling dat hij een tweede nummer mocht spelen?" en "zo ja, waarom werd dit afgekapt?"
Een medewerker van PBS - zo las ik ergens - heeft al gezegd dat het nooit en te nimmer de bedoeling was dat Dylan meer dan één nummer zou spelen. Maar waarom dan dit ongemakkelijke moment?
En waarom dit stukje film uit de latere uitzending op PBS knippen?
Kijkend naar dit filmpje moest ik terugdenken aan 1991, aan de Grammy's. Om zelf een oordeel te kunnen vormen, heb ik beide filmpjes hieronder gezet.
5 opmerkingen:
Ik snap het vergelijk niet helemaal tussen de white house en de grammy's.
Bob had volgens mij bij de Grammy's een zeer stevige slok op (We weten toch dat hij in die periode heel veel dronk fans? Net als Jack N overigens.) en daardoor werd het een maf optreden en idem dankwoord. Zoals het Dylan betaamt...
@Hans:
Dank voor je reactie. Voor mij zit de overeenkomst, of liever de reden dat ik na het zien van het filmpje van het Witte huis moest denken aan de Grammy's 91, in het feit dat Dylan's wat sociaal onhandig ogende optreden op mijn lachspieren werkt.
Het laat volgens mij vooral zien, en dat zie ik in beide filmpjes, dat Dylan een gewoon mens is met menselijke reacties, geen - zoals veel 'bekende mannen en vrouwen' - een voorgeprogrammeerde robot die, zodra de camera's draaien, altijd keurig netjes binnen de lijnen blijft.
De oorzaak (mogelijk drank in 1991 en een misverstand in 2010, maar beide zijn aannamens) doet er dan niet meer toe, alleen het beeld dat ik als kijker op mijn netvlies krijg.
Mijn koppeling van het ene filmpje met het andere moet je dan ook niet in de oorzaak van het gedrag zoeken, maar het beeld dat ik zie.
Waar mijn koppeling wel mank gaat, is in het feit dat Dylan's dankwoord in 91 - na een boel stotteren, zoeken naar woorden (al dan niet bedoeld) en lachsalvo's uit het publiek, een bijzonder scherpe one-liner het publiek in smijt en iedereen met het gestuntel daarvoor op het verkeerde been heeft gezet.
Zo'n scherpe one-liner ontbrak uiteraard in 2010.
Waar je schrijft "zoals het Dylan betaamt" kan ik alleen maar zeggen: "precies, zoals het Dylan betaamt."
Tom
And what would it matter anyway. Het gaat om de muziek mensen.
Reactie via de e-mail ontvangen, namens Rob plaats ik deze:
ik kan niet op je blog reageren, op de één of andere manier werkt de toegang tot dit google blog niet goed bij mij.
Waarom waarderen jullie dit soort reacties van Dylan? Ofwel omdat het een typische reactie is zoals het Dylan ‘betaamt’ of dat hij een gewoon mens lijkt – niet te volgen.
Het is volgens mij onaangepast gedrag dat nergens toe dient. Hij laat er geen artistieke onafhankelijkheid mee zien; er is geen inhoudelijke betekenis en bij de Grammy Award simpelweg typisch een gevolg van drugs (speed of cocaïne) en alcohol – en dat is ook niets nieuws.
De interpretatie en verontwaardiging rondom de gebeurtenissen die in de Dylan community ontstaat is een raar soort plaatsvervangende verontwaardiging. Mensen schijnen zich toch wel meer met Dylan de mens en artiest te identificeren dan met zijn werk.
Om te begrijpen wat er in het Witte Huis (wist je trouwens dat de opnames niet in het Witte Huis zelf gebeurde? Geen geintje hoor, het was in één van de bijgebouwen) moet je maar een paar keer de opnames van een tv-programma bij wonen. In het Witte Huis deed Dylan niet ingewikkeld en ook niet ongemakkelijk. En er zijn wel meer stukken uitgeknipt. Tijd is de baas, niet de artiest.
Dat Dylan niet lijkt te weten wat er gebeurt is toch niet zo vreemd? Heb je ooit een Dylan gezien die soepeltjes meedraait? Kijk ook maar naar het afsluitende I Shall Be Released op de Last Waltz of naar zijn jubileum concert begin negentiger jaren, waar hij ook niet lijkt te willen zinnen en dan weer wel doet. Niemand zo slordig in live optredens als Dylan, of pak ‘m beet in Nederland, de wijlen junkie Brood.
Zijn de gedragingen die Dylan laat zien acceptabele menselijke reacties? Zijn die vele 'bekende mannen en vrouwen' die zich richten op de functie van het (tv-)programma onmenselijk en voorgeprogrammeerde robotten, die altijd netjes keurig binnen de lijnen blijven?
Wat is er zo leuk aan het zo vaak voorkomende dedain waarmee Dylan zijn publiek behandelt? De concerten die te onregelmatig van kwaliteit zijn, of bijvoorbeeld de laatste tentoonstelling van zijn beeldende kunst in London.
Ik pas.
Rob
Beste Rob,
het gaat hier over Dylan, maar ik wil toch even kwijt dat de opmerking over 'junkie Brood' far out is. Je snapt er blijkbaar de ballen niet van. Ik heb het genoegen gehad Brood tig malen te boeken en als er iemand was die constant kwaliteit leverde in zijn concerten, dan was hij het wel. En in tegenstelling tot de mythe: altijd op tijd, altijd vriendelijk en altijd plezier. Hoeveel speed ook achter de kiezen, een pure rock en roll junkie
Een reactie posten