Het is vanaf weer mogelijk om reacties op de blog achter te laten.
Vergeet niet de eerder vandaag geplaatste afleveringen van "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is" en "The Comic Book And Me" te bekijken.
Billy Bragg doet "The Times They Are A-Changin'", met enkele aanpassingen. Een live-versie, zie hier. [met dank aan Ton]
Bob Dylan Yoga, zie hier. [Ik zet er mijn vraagtekens bij...]
Bathmen, 1 april: 60sDylan, zie hier.
The Comic Book And Me #41
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Gisteren las ik de eerste trade paperback (TPB) van de comic-serie The Wicked + The Divine. In dit boek kwam ik een geheel zwarte bladzijde met wat logo-achtige tekeningen en de tekst "Chthonic Homesick Blues" tegen. Bij die woorden moest ik gelijk denken aan Bob Dylans "Subterranean Homesick Blues".
Ik twijfelde wel, was dit genoeg voor een aflevering van "The Comic Book And Me"?
Vandaag las ik de eerste TPB van de comic-serie Hinterkind en verdomd als het niet waar is, in dit boek kwam ik tegen:
Bob Dylans "Subterranean Homesick Blues" in twee verschillende comics in twee dagen tijd tegenkomen. Dat is genoeg voor een aflevering van "The Comic Book And Me", vind ik.
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Gisteren las ik de eerste trade paperback (TPB) van de comic-serie The Wicked + The Divine. In dit boek kwam ik een geheel zwarte bladzijde met wat logo-achtige tekeningen en de tekst "Chthonic Homesick Blues" tegen. Bij die woorden moest ik gelijk denken aan Bob Dylans "Subterranean Homesick Blues".
Ik twijfelde wel, was dit genoeg voor een aflevering van "The Comic Book And Me"?
Vandaag las ik de eerste TPB van de comic-serie Hinterkind en verdomd als het niet waar is, in dit boek kwam ik tegen:
Bob Dylans "Subterranean Homesick Blues" in twee verschillende comics in twee dagen tijd tegenkomen. Dat is genoeg voor een aflevering van "The Comic Book And Me", vind ik.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #44
Het journaal van 19 februari:
Het schilderij van Bob Dylan:
Het schilderij van Bob Dylan:
Met dank aan Dirk!
Nobody's even shown it to me - A zwart, E wit, I rood: Series Of Dreams - meer aanvullingen
Zes dagen geleden plaatste ik hier het stuk "A zwart, E wit, I rood: Series Of Dreams" en een dag later in "Dylan kort #1206" vier aanvullingen. Voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar met de videoclip voor "Series Of Dreams" en gezien het aantal reacties dat ik via e-mail krijg ben ik niet de enige bij wie "Series Of Dreams" door het hoofd blijft spoken. Hierbij dus nog vier aanvullingen:
5: In het uitstekende boek The Bob Dylan Copyright Files 1962 -2007 van Tim Dunn lees ik dat de videoclip werd geregisseerd door Melart Avis en dat de opnamen gemaakt werden op 23 januari 1991 in New York. [met dank aan Hilda voor de tip]
6: Ian Woodward schrijft in The Wicked Messenger 2081 onder andere: "This video [van 'Series Of Dreams'] is well worth seeking out, even though the contemporary footage is limited to a few seconds on the streets of New York in January this year [1991]." Verder schrijft Woodward dat de clip beelden bevat uit Dont Look Back Eat The Document, Hard Rain, Renaldo And Clara, "not to mention some previous videos". Een van die "previous videos" is de videoclip voor "Most Of The Time". Daarnaast bevat de clip voor "Series Of Dreams" beelden uit de concertfilm Hard To Handle.
Ik moet bekennen dat ik de videoclip van "Series Of Dreams" opnieuw moest kijken om me voor de geest te kunnen halen welke beelden uit januari 1991 er in te zien zijn. Het gaat om twee stukjes van 2, 3 seconden. In het eerste stukje wijst Bob Dylan naar een bord aan de muur, in het twee stukje loopt hij over straat.
7. Tijdens een interview voor Spy Magazine [1991] vraagt interviewer Joe Queenan naar de aanwezigheid van Jack Kerouac in de videoclip voor "Series Of Dreams". Bob Dylan reageert fel: "What?! Why'd they put something like that in there?"
Na even nagedacht te hebben, zegt hij: "Maybe it had something to do with the song. But it's not me that made that video. Nobody's even shown it to me. This was something that was done with very little participation on my part."
Bob Dylan wist dus niks, zo kunnen we concluderen, van de aan de videoclip toegevoegde beelden van Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Dylan Thomas of Arthur Rimbaud.
8. De videoclip voor "Series Of Dreams" ging op 28 maart 1991 bij MTV in première.
5: In het uitstekende boek The Bob Dylan Copyright Files 1962 -2007 van Tim Dunn lees ik dat de videoclip werd geregisseerd door Melart Avis en dat de opnamen gemaakt werden op 23 januari 1991 in New York. [met dank aan Hilda voor de tip]
6: Ian Woodward schrijft in The Wicked Messenger 2081 onder andere: "This video [van 'Series Of Dreams'] is well worth seeking out, even though the contemporary footage is limited to a few seconds on the streets of New York in January this year [1991]." Verder schrijft Woodward dat de clip beelden bevat uit Dont Look Back Eat The Document, Hard Rain, Renaldo And Clara, "not to mention some previous videos". Een van die "previous videos" is de videoclip voor "Most Of The Time". Daarnaast bevat de clip voor "Series Of Dreams" beelden uit de concertfilm Hard To Handle.
Ik moet bekennen dat ik de videoclip van "Series Of Dreams" opnieuw moest kijken om me voor de geest te kunnen halen welke beelden uit januari 1991 er in te zien zijn. Het gaat om twee stukjes van 2, 3 seconden. In het eerste stukje wijst Bob Dylan naar een bord aan de muur, in het twee stukje loopt hij over straat.
7. Tijdens een interview voor Spy Magazine [1991] vraagt interviewer Joe Queenan naar de aanwezigheid van Jack Kerouac in de videoclip voor "Series Of Dreams". Bob Dylan reageert fel: "What?! Why'd they put something like that in there?"
Na even nagedacht te hebben, zegt hij: "Maybe it had something to do with the song. But it's not me that made that video. Nobody's even shown it to me. This was something that was done with very little participation on my part."
Bob Dylan wist dus niks, zo kunnen we concluderen, van de aan de videoclip toegevoegde beelden van Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Dylan Thomas of Arthur Rimbaud.
8. De videoclip voor "Series Of Dreams" ging op 28 maart 1991 bij MTV in première.
Dylan kort #1207
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (15)" en "Het wordt nog niet donker, lang niet".
De verkoopcijfers: Een overzicht van de verkoopcijfers van Dylans albums, zie hier. [met dank aan Harry]
Vanavond: Dirk van Damme en friends spelen Dylan, zie hier.
Irwan Droog over Patti Smith (en dan gelijk ook een beetje Dylan), zie hier.
Extra show: Op 21 april geeft Bob Dylan een tweede concert in Parijs, zie hier.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #18
Goed, cd 30 en 31 van The 1966 Live Recordings. Voor Bob Dylan één woord zingt is al duidelijk dat dit een bijzonder concert is. Het is te horen in Dylans gitaarspel helemaal aan het begin van opener “She Belongs To Me”.
Ieder woord krijgt een beetje liefde mee voor het de mond van de zanger mag verlaten. Dat is “Fourth Time Around” en het publiek lacht. Is het mooi? Dat is het zeker.
Voor Bob Dylan aan de derde song van de avond begint stemt hij zijn gitaar en praat hij tegen het publiek. Hij zegt veel. Hij zegt: “I’m not gonna play any more concerts here in England.” En: “It’s NOT a drugsong, it’s just vulgar to think so.” En ondanks dat uit veel van wat op de cd te horen is duidelijk valt op te maken dat Bob Dylan stijf van de drugs staat, heeft hij gelijk. “Visions Of Johanna” is geen drugsong. Het is een ontsnappingsplan.
En wat voor ontsnappingsplan. Nooit eerder klonk “Visions Of Johanna” zo mooi als vanavond. Als Bob Dylan de rest van deze avond in de Albert Hall alleen nog maar “Boer er ligt een kip in het water” op zijn neusfluit zou spelen, dan zou dat oké zijn. Deze avond kan niet meer stuk, met dank aan “Visions Of Johanna”.
Toegegeven, ik overdrijf. Dat mag, vandaag voel ik het zo.
Een nummer later, tijdens “It All Over Now, Baby Blue”, lijkt Bob Dylan er niet meer te zijn. Het klinkt alsof hij worstelt met de song en aan de verliezende hand is. Het is een “It’s All Over Now, Baby Blue” die we deze hele tournee nog niet gehoord hebben. Een naakte song. De franje is er af geschraapt. Teruggebracht tot de essentie van de song. Het is zowel mooi als pijnlijk tegelijkertijd. Absoluut een opname die ik nog vaker wil horen, vele malen, voor ik er vat op zal kunnen krijgen.
“Desolation Row” doet wat ’t moet doen: de luisteraar meevoeren langs warrige sprookjeslanden.
Tijdens tournee 1966 was Bob Dylan tijdens menig (alle?) concerten hoorbaar onder invloed. Dit leidde in de solo-set tot dromerige, zwevende muziek. Dat is op iedere opname van de verschillende concerten te horen, maar nooit was het zo erg als tijdens de allerlaatste avond, het allerlaatste concert van deze tour: de avond van 27 mei 1966. Ieder woord komt vertraagd Dylans mond uit, zo klinkt het. Iedere klank krijgt een nasleep. Dat levert schitterende, bijna zwevende muziek op. Tegelijkertijd is het soms pijnlijk om te horen. Is Bob Dylan nog wel aanwezig tijdens dit concert?
Het is balanceren op het flinterdunne randje tussen waanzin en waanzinnig. Het is wachten of Dylan zijn balans verliest en als hij zijn balans verliest, welke kant hij dan opvalt.
Tijdens “Just Like A Woman” valt hij naar de kant waanzinnig. En voor het eerst breek ik. Mooier dan dit wordt het niet, nooit meer.
Ik denk aan de rups uit Alice In Wonderland en nog meer aan het antwoord dat Alice geeft op de vraag “Who are you?” van de rups: “I – I hardly know, Sir, just at present – at least I know who I was when I got up this morning, but I think I must have changed several times since then.” [1]
Wie weet nog wie hij is? Het is haast niet meer toen wanneer men luistert naar Bob Dylans concert van 27 mei 1966 en nog belangrijker: het doet er eigenlijk ook niet eens meer toe.
En natuurlijk komt “Mr. Tambourine Man” er nog achteraan en natuurlijk is het mooi en goed en nog veel meer dan dat, maar het is bijna te veel schoonheid in een te korte tijd.
Het is goed dat er een pauze is.
“Tell Me, Momma” komt wat hortend en stotend op gang. Eenmaal op stoom stormen Dylan en de mannen van The Hawks door het nummer. “I just wanna make everybody jump and roar,” zingt Bob Dylan en zo klinkt het ook.
Voor “I Dont Believe You” praat Dylan minutenlang tegen het publiek. Hij zegt onder andere dat hij al zijn oude songs nog steeds leuk vindt. En nog steeds is Dylan hoorbaar onder invloed.
Ook is tijdens dit stukje duidelijk hoorbaar hoezeer de opname te lijden heeft onder de zogenaamde “geluid-verbeterende ingrepen” die achteraf op de opname losgelaten zijn. “I Don’t Believe You” komt er na die lange toespraak wat rommelig uit.
“Baby, Let Me Follow You Down” rammelt. Kan Dylan niet helemaal de juiste toon vinden? Robbie Robertson gaat, net als in het vorige nummer, flink tekeer op zijn gitaar.
“There’s a long story behind this song”, zo begint Dylans lange verhaal voor hij aan “Just Like Tom Thumb’s Blues” begint. “It just means nothing….” zegt hij nog over de betekenis van de songtekst. Dylan is het zat, zo klinkt het. Het gezeur van de muziekbladen, het boe-geroep van het Engelse publiek. Hij wil alleen doen waarvoor hij gekomen is: spelen.
“Just Like Tom Thumb’s Blues” is het eerste nummer tijdens de Hawks-set waarbij ik het gevoel heb dat Bob Dylan op scherp staat. Dat hij zijn ziel en zaligheid er tegenaan gooit in het streven naar de mooiste, de beste “Just Like Tom Thumb’s Blues” ooit.
“Leopard-Skin Pill-Box Hat” en “One Too Many Mornings” zijn gewoon goed zoals ze eigenlijk altijd wel goed zijn. Het zijn geen uitschieters vanavond.
“You’re not gonna see me anymore and I’m not gonna see you anymore,” zo is het. Na nog wat gemor heen en weer zegt Bob Dylan één minuut uit te trekken waarin het publiek mag klagen wat het wil. Het wordt uiteindelijk minder dan een minuut. Bob Dylan heeft voldoende brandstof om “Ballad Of A Thin Man” te laten bijten.
En dan gebeurt er iets gek: het publiek klapt als “Ballad Of A Thin Man” net is ingezet. Dit past niet in het plaatje, dit is niet volgens verwachting. Dylan en The Hawks laten zich niet van de wijs brengen en spelen rustig door. Dit moet bijten, dit moet overkomen, dit moet…
Het werkt.
“Hoe klinkt een opgestoken middelvinger?”
“Als ‘Ballad Of A Thin Man’, Royal Albert Hall, 27 mei 1966.”
“Juist.”
“Of is dat te Zen voor je?”
En voor het eerst tijdens tour 1966 stelt Bob Dylan de leden van The Hawks aan het publiek voor. Hij noemt de muzikanten dichters en draagt “Like A Rolling Stone” op aan de Taj Mahal. Het publiek lacht.
Zo grappig is het niet.
Het is bijna pijnlijk, zeker wanneer Bob Dylan zegt “And believe me, we have enjoyed every minute of being here.”
“Like A Rolling Stone” komt wat hortend op gang, maar barst al snel los tot een muzikale aardverschuiving. Het publiek klapt omdat het herkent, het is een hit (al heeft die hit nooit eerder zo geklonken). Nog één keer gaan Bob Dylan en de mannen van The Hawks te keer alsof er geen morgen is.
En dan is het klaar. Dan mogen Bob Dylan en The Hawks het podium verlaten en op het vliegtuig naar huis stappen. Het is volbracht.
[1] Lewis Carroll – Alice’s Adventure In Wonderland; Random House, New York, 1946; blz. 49, 50
Dylan kort #1206
1. In zijn stuk over "Series Of Dreams" schreef Jochen uitvoering over de invloed van Arthur Rimbaud op "Series Of Dreams", zie hier. In de Engelse vertaling van Une Saison En Enfer van Louis Varèse die Bob Dylan heeft gelezen staan de door Jochen aangehaalde regels zo: "I invented the color of vowels! - A black, E white, I red, O blue, U green. - I regulated the form and the movement of every consonant, and with instinctive rhythms I prided myself on inventing a poetic language accessible some day to all the senses. I reserved all rights of translation.
At first it was an experiment. I wrote silences, I wrote the night. I recorded the inexpressible. I fixed frenzies in their flight."
2. C.P. Lee in zijn boek Like A Bullet Of Light over de videoclip voor "Series Of Dreams": "To my mind, the most successful of Dylan's video promos is 'A Series of Dreams' [sic] (1991), produced at Windmill Lane Studios in Dublin."
3. "Series Of Dreams" werd opgenomen tijdens de sessies voor het album Oh Mercy, maar kwam niet op dit album terecht. In 1991 kreeg "Series Of Dreams" een plekje op The Bootleg Series vol. 1 - 3. Clinton Heylin voert in zijn boek Still On The Road sterke argumenten aan voor zijn bewering dat de verkeerde versie van "Series Of Dreams" op The Bootleg Series vol. 1 - 3 terecht is gekomen en dat de juiste versie van "Series Of Dreams" alleen te vinden is op de promo-cd 5 Tracks From 'The Bootleg Series Vols. 1-3'.
4. Mijn geheugen zegt mij dat er twee versies van de videoclip voor "Series Of Dreams", maar op YouTube kan ik maar een versie vinden.
Clinton Heylin en The Bootleg Series vol. 13: Op 14 november verschijnt het boek Trouble In Mind: Bob Dylan's Gospel Years - What Really Happened van Clinton Heylin. Volgens de beschrijving op Amazon zal de verschijningsdatum van dit boek (min of meer) samenvallen met datum waarop het dertiende deel van The Bootleg Series zal verschijnen.
Old Crown Medicine Show speelt op 30 juni alle nummers van Blonde On Blonde in Paradiso, zie hier. Op 28 april verschijnt het album 50 Years Of Blonde On Blonde van Old Crow Medicine Show, zie hier.
Blank On Blank animatie: Zie hier. [ met dank aan Bert]
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (14)", zie hier.
3 maart: Luistercafé in Veghel: Bob Dylan, met Bert van der Kamp, Mockin' Minstrels en Jacques Mees, zie hier.
26 februari: Bob Dylan in de kerk in de Veldhoek, zie hier.
A zwart, E wit, I rood: Series Of Dreams
Bob Dylan zegt al sinds jaar dag tegen wie het maar wil horen dat zijn gekozen achternaam geen verwijzing naar of eerbetoon aan de dichter Dylan Thomas is (en toch blijft die aanname Bob Dylan achtervolgen).
Wat doet Dylan Thomas in de videoclip van "Series Of Dreams"? Is het een poging de mythe in stand te houden? Ik weet het niet.
De aanwezigheid van de Beat-schrijvers Jack Kerouac en Allen Ginsberg in de videoclip voor "Series Of Dreams" is niet vreemd. Het is geen geheim dat de werken van beide mannen indruk maakten op een jonge Bob Dylan (en nog steeds doen). De laatste anderhalf, twee jaar ben ik me meer dan ooit bewust van de impact van boeken als On The Road en Howl op het denken en schrijven van Bob Dylan om de eenvoudige reden dat ik me sinds anderhalf à twee jaar intensief bezighoud met de invloed van de werken van de Beats op Bob Dylan. Over een tijdje zal al dat 'bezig houden met' resulteren in boek over dit onderwerp.
Gek genoeg realiseerde ik me vanavond bij het zien van de videoclip pas dat ook in "Series Of Dreams" - zoals bij meer songs in Bob Dylans oeuvre het geval is - mogelijk een echo te vinden is van een titel van Jack Kerouac: Book Of Dreams.
Nou denk ik dat er bij de echo Book Of Dreams - "Series Of Dreams" - in tegenstelling tot enkele andere echo's - veel eerder sprake is van een gelukkig toeval dan van een bewuste verwijzing van Bob Dylan naar Jack Kerouac, maar dit terzijde, want ook hier wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Arthur Rimbaud, dáár wilde ik het over hebben. En niet zomaar Arthur Rimbaud, maar het gedicht "Voyelles" uit 1871 van Rimbaud.
Wat ik compleet vergeten was is dat er in de videoclip van "Series Of Dreams" een verwijzing zit naar de eerste regel van het gedicht "Voyelles" van Rimbaud. Toen ik die clip net voor het eerst in lange tijd weer zag wist ik niet alleen gelijk weer dat die verwijzing naar dat gedicht van Rimbaud in die clip is gestopt, maar vond ik het vooral ook ongelooflijk stom van mezelf dat ik helemaal vergeten was dat die verwijzing daar te vinden is.
Heel stom.
Een aantal maanden geleden vroeg een jongeman mijn hulp. Hij moest voor een schoolopdracht een stuk schrijven over de invloed van Arthur Rimbaud op Bob Dylan. Natuurlijk wilde ik hem helpen en stuurde ik hem een lijst met de verwijzingen naar Rimbauds schrijven in Bob Dylans werk op, maar ik vergat "Voyelles" en "Series Of Dreams".
En nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik dat nou vergeten?
Ik hoop dat de docent van die jongen niks weet van die verwijzing naar "Voyelles" in de videoclip van "Series Of Dreams" zodat mijn falen geen negatieve invloed heeft op het cijfer dat de jongeman krijgt.
Arthur Rimbaud schreef "Voyelles" in 1871. De eerste regel van dit gedicht luidt: "A noir, E blanc, I rouge, U vert, O blue: voyelles". Bob Dylan zal dit gedicht eind jaren 50, begin jaren 60 voor het eerst hebben gelezen in de Engelse vertaling van Louise Varèse in de bloemlezing An Anthology Of French Poetry From Nerval To Valery In English Translation. In de vertaling van Varèse draagt dit gedicht de titel "Vowels" en luidt de eerste regel: "A black, E white, I red, U green, O blue". Het is deze regel, dit kleuren geven aan klanken, wat in de videoclip van "Series Of Dreams", helemaal tegen het eind, rond 4:10 getoond wordt.
En ik was het vergeten.
Dylan kort #1205
- Adrienne Rich -
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (13)", zie hier.
"Van Dylan tot The Eagles": 18 maart in Boxtel, 29 april in Schijndel, zie hier.
Luistercafé Bob Dylan: 3 maart in Veghel, zie hier.
PVV-er kaapt Dylan: 'Concentratie! De Rolling Thunder Revue komt er weer aan!', zie hier. Ik walg van het idee dat zo'n vent voor zijn verachtelijke gedachtegoed Dylan kaapt.
Muziekweb: De mooiste teksten van Dylan, zie hier.
Debutantenbal: 18 maar, "Literatuur is... Bob Dylan", zie hier.
Dylan kort #1204
Rolling Stone bestaat 50 jaar en dat wordt gevierd met een uitvoerig stuk over de vele Dylan-interviews in dit blad, zie hier. [met dank aan Theo]
"With God On Our Side": Drie dagen geleden schreef ik over een door Hugo Raes gemaakte vertaling van "With God On Our Side". Toen ik dat schreef had ik in mijn hoof zitten dat dit de derde bij mij bekende Nederlandse vertaling van dit nummer is. Naast deze vertaling ken ik de vertaling van S. Kapteijn die in februari 1966 in Katholieke Illustratie werd gepubliceerd en de vertaling van Bindervoet en Henkes.
Gisteren, bij het ordenen en opruimen van de vele documenten op mijn computer, vond ik een scan van een blaadje dat ik enkele jaren geleden vond in een grote map met artikelen uit de jaren 1965 en 1966. Op dat blaadje staat een vierde vertaling van "With God On Our Side" (zie onderaan dit bericht).
Dylan tibute op 24 maart in de Mariakerk in Boer, zie hier.
cover: Helge speelt "Only A Hobo", zie hier.
Koop eens een Dylan voor aan de wand, nog 3 dagen kan er geboden worden, zie hier.
HP / De Tijd: "De iconische singer-songwriter Bob Dylan moet het doen met 1.389.374 mijl, het equivalent van bijna 56 keer rond de aardkloot." Het hele verhaal staat hier.
Trouw: "Het antwoord is Bob Dylan (BD). Het gaat namelijk om de uitreiking van de Nobelprijzen, en de initialen zijn van de overige winnaars." Het hele verhaal staat hier.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #17 [The Real Royal Albert Hall 1966 Concert!]
Van dit concert krijgen we geen Richard Alderson-opname, maar een door Mike Claydon gemaakte opname, in stereo. Deze opname is voor deze box gemixt door Chris Shaw. Dat lijkt positief, maar dat hoeft niet te kloppen. De opname heeft een prima geluidskwaliteit, maar op een wat vreemde, soms storende manier is de ruimte, de hal waar de opname is gemaakt hoorbaar. Verderop meer over de geluidskwaliteit van deze opname.
Ik luister nu naar Dylans eerste avond in de Albert Hall – er volgde een tweede concert op de 27ste – en ik schrik. Opener “She Belongs To Me” verraadt dat Bob Dylan die avond in Londen haast had, grote haast. Hij gaat sneller dan ooit door zijn solo-set, zo lijkt het. Ik wil “rustig nou” tegen de stereo-installatie fluisteren, maar wat heeft het voor zin? En ook “Fourth Time Around” gaat gewoon te vlot voorbij naar mijn smaak. Waar is nou die beloofde schoonheid van dit concert? Begon ik met te hoge verwachtingen aan het luisteren en krijg ik daarom nu niet de schoonheid waarop ik hoopte te horen?
Voor het derde nummer, “Visions Of Johanna”, gaat het tempo niet zozeer omlaag, maar lijkt Bob Dylan wel meer aandacht voor de muziek te hebben dan tijdens de eerste twee nummers. Hij zingt zorgvuldig, dat is altijd goed. Het is een mooie, gedreven “Visions”, niet de mooiste van tournee 1966, maar zeker wel goed.
Het is opvallend hoe vlot, hoe strak de solo-set verloopt. Zeker wanneer je bedenkt dat de solo-set tijdens het vorige concert – het concert in Parijs – mede door het steeds moeten stemmen van de gitaar, de meest chaotische set van de hele tour opleverde. Luisterend naar dit concert ontkom ik niet aan de indruk dat dit een reactie op Parijs is. Alsof Dylan na Parijs dacht “dit nooit meer” en in Londen de daad op de gedachte afstemde.
Dylan stoomt maar door. Na “It’s All Over Now, Baby Blue” volgt “Desolation Row”. Er wordt geen woord tegen het publiek gesproken. Vlak voor Dylan de eerste regel van “Desolation Row” begint te zingen is een wat vreemd riedeltje van zijn gitaar te horen. Ondanks het hoge tempo speelt Bob Dylan goed gitaar vanavond. Beter dan tijdens een aantal voorgaande concerten. Komt dit mogelijk mede door de grote focus ontstaan door de behoefte geen herhaling van Parijs te krijgen? Het is allemaal speculatie van mijn kant, maar dit is wel wat ik hoor in deze opnamen.
Nog een uitwas van de haast: het harmonicaspel blijft beperkt tot een minimum.
Na “Desolation Row” moet Dylan zijn gitaar toch stemmen. Dat geeft hem gelijk de kans voor het eerst iets tegen het publiek te zeggen: “My electric guitar never goes out of tune”. De grap komt niet over, het publiek in de Albert Hall blijft stil.
En dan lijkt Bob Dylan met “Just Like A Woman” voor het eerst de behoefte om haast te maken even kwijt te zijn. Het klinkt nog net niet bedachtzaam zoals tijdens de mooiste versies van “Just Like A Woman” tijdens tournee 1966, maar het schurkt er zeker tegenaan. Luister naar hoe hij “I was hungry and it was your world” zingt, betekenis geeft door de intonatie van de woorden.
Bij “Mr. Tambourine Man” kruipt de haast weer door Dylans aderen, zo lijkt het. Hij neemt nog wel de tijd om wat uitvoeriger op zijn harmonica te spelen. Heerlijk spel.
Het is een goede solo-set, maar niet groots.
De opname van de Hawks-set begint met het stemmen van de instrumenten, hebben we dat al eerder gehoord in The 1966 Live Recordings? Volgens mij niet.
De start is gelijk goed: de stoom slaat van opener “Tell Me, Momma”. Maakte Dylan tijdens zijn solo-set haast om het Hawks-deel te kunnen beginnen? Mogelijk. Hoeveel verschillende setjes songtekst voor “Tell Me, Momma” had Bob Dylan tijdens tournee 1966 bij zich? Het lijkt wel of dit nummer tijdens ieder concert deels een andere tekst heeft gekregen.
Robbie Robertson staat op scherp in de Albert Hall.
Voor “I Don’t Believe You” zegt Dylan: “This is an old song. I like all my old songs… It used to be like that, but now it goes like this. ‘The Times They Are A-Changin’’ influenced this song.” Met die verwijzing naar “The Times They Are A-Changin’” lijkt Bob Dylan de zaak op scherp te willen zetten. Alsof hij de ‘klagende folkies’ precies aanwijst waarover ze vanavond kunnen klagen.
En dan knalt “I Don’t Believe You” als punk avant la lettre door de Albert Hall. Wie nu nog denkt dat de folk-Dylan terug komt en de band zal weg sturen moet wel een enorme plaat voor zijn kop hebben.
Is het publiek geschrokken? Overdonderd? Ze klappen beleefd.
Als een stoomwals op drift denderen Dylan en de Hawks door met “Baby, Let Me Follow You Down”. Ooit was dat een folksong, nu is het ‘t nummer dat je tegen de rugleuning van je stoel blaast.
En toch geniet ik niet volop. Het luistergenot wordt enigszins verstoord door het wat blikkerige geluid, de ‘digitale’ ruis die in de opname terecht is gekomen, waarschijnlijk door het vele gesleutel met allerlei ‘geluid-verbeterende programma’s’. Waarom heeft Sony er niet voor gekozen om de Richard Alderson-opname van dit concert (ook) in The 1966 Live Recordings te stoppen? Afgaande op de andere opnamen in deze box ga ik er van uit dat die Alderson-opname een stuk aangenamer luistert dan de Mike Claydon-opnam / Chris Shaw-mix die we nu hebben gekregen.
Na “Baby Let Me Follow you Down” volgt het eerste gemopper uit het publiek. Bob Dylan reageert met: “These are all protestsongs, now come on. This is not British music, it’s American music.”
Een stevige “Just Like Tom Thumb’s Blues” volgt. Ook tijdens het tweede deel van het concert lijkt Dylan haast te hebben. De muziek tijdens het tweede deel van dit concert is vooral overdonderend (en daarmee nog niet per se goed).
Voor Bob Dylan en The Hawks aan “Leopard-Skin Pill-Box Hat” kunnen beginnen moppert het publiek weer wat. “Are you talking to me?” vraagt Dylan. Of er nog een antwoord komt, maakt de opname niet duidelijk. Ook tijdens “Leopard-Skin Pill-Box Hat” ligt het tempo vrij hoog waardoor die heerlijke swing die dit nummer soms kan hebben verloren gaat. Mooi pianospel van Richard Manuel.
Het eerste moment waarop Bob Dylan en The Hawks tijdens dit concert echt goed spelen komt tijdens het eerste deel van “One Too Many Mornings”. Het is een rauwe, harde versie van dit nummer met een aantal wat rustiger gespeelde momenten.
Tijdens de inleiding van “Ballad Of A Thin Man” legt Robertson een aantal heerlijke tonen over Dylans pianospel (in dit stukje is helaas ook goed de ‘digitale’ ruis waarover ik eerder schreef te horen). Dit keer geen haast. Dylan en The Hawks nemen de tijd om “Ballad Of A Thin Man” te spelen. Waar nodig past Dylan de tekst van “Ballad Of A Thin Man” aan om zo het mopperende publiek toe te spreken.
Bob Dylan draagt afsluiter “Like A Rolling Stone” op aan de Taj Mahal. Tijdens dit nummer is voor het eerst het orgelspel van Garth Hudson goed hoorbaar.
Hoewel ik het Hawks-deel van dit concert beter vind dat Dylans solo-set, vind ik het hele eerste concert in de Royal Albert Hall te Londen verre van groots. Er is geen moment geweest dat ik tijdens het luisteren naar het puntje van mijn stoel werd gedreven, iets wat tijdens het beluisteren van enkele andere concerten van tournee 1966 wel gebeurde. Het lijkt wel of Bob Dylan niet de focus had die hij tijdens eerdere concerten wel had. Daarbij is de opname van Mike Claydon van dit concert deels kapot gemaakt door een “schuifjes-schuiver” in een poging de geluidskwaliteit van de opname te verfraaien.
De hoezen van de cd-versie en de elpee-persing van The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! wijken nogal van elkaar af, zoals uit bovenstaande afbeelding blijkt.
Dylan kort #1203
The Lyrics since 1962: Dit boek kan momenteel bij bol voor een gereduceerde prijs gekocht worden, zie hier. [met dank aan Frans]
Huub Mous: "Winterlude" is de titel van het bericht dat Mous gisteren op zijn blog plaatste, zie hier. Eén zin: "Vorige week zat ik in een plaatselijk café en hoorde ik iemand, die ik goed ken, beweren dat Bob Dylan niet alleen een groot dichter, maar ook een groot zanger is." Een waarheid als een koe.
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (12)", over Nashville Skyline, zie hier.
Laat maar zingen
Vaste lezers weten dat ik een frequent bezoeker van de verschillende kringloopwinkels in mijn regio ben. Het is nog net niet zo dat ik bij binnenkomst met een "goedemiddag meneer Willems, alles goed meneer Willems" wordt binnengehaald, maar een blik van herkenning wordt mij meestal bij het binnentreden van achter de balie wel toegeworpen.
In kringloopwinkels kun je alles vinden, maar meestal vind je er niks.
Vorige week: kringloopwinkel niet ver hier vandaan. Op het moment dat ik binnenkom loopt een jongen van 17, 18 jaar stralend van de houten bak vol afgedankte elpees naar de kassa. Onder zijn arm Blood On The Tracks, Desire en Hard Rain. Eerst onderdruk ik een vloek. Daarna knoop ik een praatje met hem aan. Aardige jongen, koopt zijn eerste Dylans. Ik hoop dat het beluisteren van deze albums hem voldoende plezier brengt om dieper in Dylans oeuvre te duiken.
Vandaag geen afgedankte elpees van Bob Dylan in de kringloopwinkel, wel de cd-single "Rise" van Gabrielle. Wie niet weet wat die single met Bob Dylan te maken heeft moet de achterkant van de hoes lezen. Daar staat: "written by bob dylan / gabrielle / f. unger-hamilton / ollie dagois".
Dylans bijdrage aan de compositie "Rise" blijft beperkt tot een door Gabrielle gebruikte sample uit "Knockin' On Heaven's Door".
Naast de cd-single van Garielle kocht ik vanmiddag het door Hugo Raes en Paul de Wispelaere samengestelde boek Wereld in teksten 4; Bloemlezing voor het tweede oriënteringsjaar v.s.o. of het vierde jaar middelbaar onderwijs (1975). In dit boek staat niet alleen een stuk van Simon Vinkenoog over Bob Dylan (afkomstig uit het boek VogelVRIJ), maar ook een door Hugo Raes gemaakte vertaling van "With God On Our Side". Die vertaling begint zo:
O mijn naam doet er niet toe, mijn leeftijd nog minder,
het land waar ik vandaan kom heet de Mid-West.
Daar hebben ze me opgevoed en geleerd de wetten te gehoorzamen,
en dat het land waarin ik leef God aan zijn kant heeft.
Bij het vinden van dit boek dacht ik: waarom werd dit boek niet gebruikt op de school waar ik op zat? Maar gelijk daarna realiseerde ik me dat ik het zeker ook niet slecht getroffen had met de school waar ik op zat.
Ik herinner mij een bezoek aan de schoolbibliotheek met de docent Engels. De reden van dit bezoek: voorbereiding op de lijst voor het examen te lezen boeken. Tijdens dit bezoek plukte ik Bob Dylans Tarantula uit de kast. Op mijn vraag of ik dat boek voor mijn examen mocht lezen heb ik tot op de dag van vandaag nog geen antwoord gekregen.
Na mijn examen heb ik het exemplaar van Tarantula uit de schoolbibliotheek gekregen. Ik was de eerste in vele jaren geweest die enige belangstelling voor het boek had getoond.
Onderweg van de kringloopwinkel naar huis begon het in mijn hoofd te zingen, zomaar out of the blue: "The Times They Are A-Changin'", de versie uit het Witte Huis. Zo mooi, dit wil ik iedere dag wel in mijn hoofd hebben zingen.
In kringloopwinkels kun je alles vinden, maar meestal vind je er niks.
Vorige week: kringloopwinkel niet ver hier vandaan. Op het moment dat ik binnenkom loopt een jongen van 17, 18 jaar stralend van de houten bak vol afgedankte elpees naar de kassa. Onder zijn arm Blood On The Tracks, Desire en Hard Rain. Eerst onderdruk ik een vloek. Daarna knoop ik een praatje met hem aan. Aardige jongen, koopt zijn eerste Dylans. Ik hoop dat het beluisteren van deze albums hem voldoende plezier brengt om dieper in Dylans oeuvre te duiken.
Vandaag geen afgedankte elpees van Bob Dylan in de kringloopwinkel, wel de cd-single "Rise" van Gabrielle. Wie niet weet wat die single met Bob Dylan te maken heeft moet de achterkant van de hoes lezen. Daar staat: "written by bob dylan / gabrielle / f. unger-hamilton / ollie dagois".
Dylans bijdrage aan de compositie "Rise" blijft beperkt tot een door Gabrielle gebruikte sample uit "Knockin' On Heaven's Door".
Naast de cd-single van Garielle kocht ik vanmiddag het door Hugo Raes en Paul de Wispelaere samengestelde boek Wereld in teksten 4; Bloemlezing voor het tweede oriënteringsjaar v.s.o. of het vierde jaar middelbaar onderwijs (1975). In dit boek staat niet alleen een stuk van Simon Vinkenoog over Bob Dylan (afkomstig uit het boek VogelVRIJ), maar ook een door Hugo Raes gemaakte vertaling van "With God On Our Side". Die vertaling begint zo:
O mijn naam doet er niet toe, mijn leeftijd nog minder,
het land waar ik vandaan kom heet de Mid-West.
Daar hebben ze me opgevoed en geleerd de wetten te gehoorzamen,
en dat het land waarin ik leef God aan zijn kant heeft.
Bij het vinden van dit boek dacht ik: waarom werd dit boek niet gebruikt op de school waar ik op zat? Maar gelijk daarna realiseerde ik me dat ik het zeker ook niet slecht getroffen had met de school waar ik op zat.
Ik herinner mij een bezoek aan de schoolbibliotheek met de docent Engels. De reden van dit bezoek: voorbereiding op de lijst voor het examen te lezen boeken. Tijdens dit bezoek plukte ik Bob Dylans Tarantula uit de kast. Op mijn vraag of ik dat boek voor mijn examen mocht lezen heb ik tot op de dag van vandaag nog geen antwoord gekregen.
Na mijn examen heb ik het exemplaar van Tarantula uit de schoolbibliotheek gekregen. Ik was de eerste in vele jaren geweest die enige belangstelling voor het boek had getoond.
Onderweg van de kringloopwinkel naar huis begon het in mijn hoofd te zingen, zomaar out of the blue: "The Times They Are A-Changin'", de versie uit het Witte Huis. Zo mooi, dit wil ik iedere dag wel in mijn hoofd hebben zingen.
Dylan kort #1202
De muze in 2 voor 12, zie hier (27:20), zie hier. [met dank aan Hilda]
Praten over Bob Dylan in Annie Hall, zie hier. [met dank aan Hilda]
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (11)", zie hier.
Irwan Droog over Conor Oberst en Tarantula, zie hier.
Irwan Droog over Suze Rotolo, Bob Dylan en Steve Earl, zie hier.
"Do you, Mr. Jones", een cover, zie hier.
Lost Songs: The Basement Tapes Continued is op 16 februari te zien op Film 1, zie hier.
Jukebox Kalender: The Times They Are A-Changin', zie hier.
Praten over Bob Dylan in Annie Hall, zie hier. [met dank aan Hilda]
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (11)", zie hier.
Irwan Droog over Conor Oberst en Tarantula, zie hier.
Irwan Droog over Suze Rotolo, Bob Dylan en Steve Earl, zie hier.
"Do you, Mr. Jones", een cover, zie hier.
Lost Songs: The Basement Tapes Continued is op 16 februari te zien op Film 1, zie hier.
Jukebox Kalender: The Times They Are A-Changin', zie hier.
Dylan kort #1201
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan" 10, zie hier.
Pat Garrett & Billy The Kid op het grote scherm zien: 21 april in Antwerpen, zie hier.
DWDD: Memorabele Grammy-momenten: "Love Sick" van Bob Dylan (1998), zie hier. (Het filmpje van "Love Sick" staat ook op de bonus-dvd bij Modern Times, maar dan is 'Soy Bomb' eruit geknipt...)
Dylan kort #1200
Dylan en zijn Nobelprijs, een duel op zondag 26 februari in Antwerpen, zie hier. [met dank aan Johan Bijttebier]
Michael Chaiken, curator van het Dylan-archief heeft een aardig stuk over zijn werkzaamheden geschreven, zie hier. Vanochtend, toen ik dit artikel las, stond tussen de tekst een video van Bob Dylan die naar John Mayall op de televisie kijkt, een outtake van Dont Look Back. De beschrijving van die scène staat nog in het artikel, maar de video zelf is van internet verdwenen, zo lijkt het.
Piet Kok en Roelof Reineman spelen Dylan, 18 februari in Stiens, zie hier.
Michael Chaiken, curator van het Dylan-archief heeft een aardig stuk over zijn werkzaamheden geschreven, zie hier. Vanochtend, toen ik dit artikel las, stond tussen de tekst een video van Bob Dylan die naar John Mayall op de televisie kijkt, een outtake van Dont Look Back. De beschrijving van die scène staat nog in het artikel, maar de video zelf is van internet verdwenen, zo lijkt het.
Piet Kok en Roelof Reineman spelen Dylan, 18 februari in Stiens, zie hier.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #16
Waarom Parijs, waarom heeft dit concert zo’n mythische status?
Die mythische status is vooral ontstaan door aan de ene kant de verhalen over dit concert en aan de andere kant de afwezigheid van de luistermogelijkheid. Er zijn de verhalen – uniek voor het concert in Parijs – over een publiek dat al tijdens het eerste deel van het concert mopperde, vooral over de tijd die Bob Dylan nam om zijn gitaar te stemmen, en de enorme Amerikaanse vlag die tijdens dit concert tegen de achterwand van het podium hing. Die vlag schoot – aldus de mythe – veel concertbezoekers in het verkeerde keelgat. Die vlag werd gezien als een steunbetuiging aan de oorlog in Vietnam.
Dan is er nog het verhaal dat de hoop op het horen van dit concert steeds weer aanwakkerde: de Franse radiozender Europe 1 zou het concert hebben opgenomen, maar weigerde de opnamen uit te zenden. Waar zijn de banden met deze opnamen gebleven?
Voeg daar de absurdistische persconferentie die Bob Dylan een dag voor het concert gaf bij, plus de wetenschap dat het concert in Parijs op Dylans vijfentwintigste verjaardag plaats vond, plus het feit dat Parijs in de lijst met concerten van tour ’66 in de lange lijst met concerten in het Verenigd Koninkrijk uit de toon springt, plus de zorgen die Bob Dylan had over de begrijpelijkheid van zijn songs voor een niet Engelstalig publiek. Dit alles bij elkaar geeft het concert in Parijs die mythische status binnen de Dylangemeenschap.
See the pyramids along the Nile
in ’t landschap dat gaat
van Winston S. en F.D.R.
tot ‘Pyramids along the Nile’, -
van Winston S. en F.D.R.
tot ‘Pyramids along the Nile’, -
Bovenstaande regels net gelezen in Retro van John Leefmans en dus luister ik naar:
Dylan kort #1198
Uiteraard aandacht voor Triplicate op verschillende websites: Blues Magazine, Lust For Life, Maxazine, Hitzound, Focus Knack, daMusic, Oor.
Eerbetoon aan Bob Dylan, vanavond in Oss, zie hier.
Liedteksten 2002 - 2012 verschijnt op 14 maart, zie hier.
Cover: "Als een rollende steen" door De Jaeltes, zie hier.
De band Zimmerman, waar zou die naam vandaan komen? Zie hier.
Eerbetoon aan Bob Dylan, vanavond in Oss, zie hier.
Liedteksten 2002 - 2012 verschijnt op 14 maart, zie hier.
Cover: "Als een rollende steen" door De Jaeltes, zie hier.
De band Zimmerman, waar zou die naam vandaan komen? Zie hier.
Abonneren op:
Posts (Atom)