En donker is het nog lang niet

Eind mei, een terras in Alkmaar. De man naast mij vraagt of het klopt dat Dylans stem op Nashville Skyline zo anders dan op eerdere Dylan-albums klinkt omdat Dylan vlak voor het opnemen van dit album stopte met roken. Een uur voor hij de vraag stelde zat hij nog achter de piano en zong hij zijn vertaling van "Not Dark Yet". Van zijn vertaling is mij niks anders bijgebleven dan dat ik het goed vond klinken, zijn vraag over Nashville Skyline achtervolgt mij sinds een week of twee.
Zal mijn stem veranderen nu ik gestopt ben met roken?

"Een waarschuwing," noemt men het. Ik hoor het nog steeds iedere dag: "een waarschuwing heb je gekregen." Er is iedere dag wel weer iemand die het zegt. Misschien hebben ze gelijk, al kan ik er niks mee.
Een waarschuwing, dat impliceert dat er kans op herhaling is wanneer er geen maatregelen worden genomen. Ik kan het woord "waarschuwing" niet meer horen.
De maatregelen om herhaling te voorkomen: braaf pillen slikken en stoppen met roken.

Na ontslag uit het ziekenhuis dacht ik de draad weer op te pakken. Het was immers alleen maar een "waarschuwing", een "foei, niet meer doen hoor", maar al snel bleek dat ik daar veel te licht over dacht.
Lezen? Vergeet het maar, lukte niet meer. Muziek luisteren? Ik dacht het niet. Schrijven dan? Er kwam geen woord meer uit mijn pen. De weinige uren dat het me lukte om mijn ogen open te houden staarde ik naar de buis.

In de bijna twee weken dat ik nu weer thuis ben begin ik langzaam maar zeker weer stukjes van mezelf terug te vinden. Af en toe lukt het om te lezen en terwijl ik deze woorden schrijf - al een overwinning op zich - draai ik voor het eerst in lange tijd weer eens muziek: Nashville Skyline.
De stem is veranderd, maar er is nog een stem.

En donker is het nog lang niet.

Dylanterie #22: Harmonie, 2008 - door Ubel

Harmonie, 2008

Harmony Central is sinds het begin van internet een veelbezocht Amerikaans muzikantenplatform. In het forum gooit iemand een balletje op, de aloude vraag “Wordt Bob Dylan overschat?” De reacties laten zich lezen als Dylans songtekst Ballad of a Thin Man. “Hij is de kerstman niet, zijn teksten raken kant noch wal. Hij zeikte de folkies af, en nee, hij is niet Kurt Cobain. Ik ben een diehard Amerikaan, word woest als iemand de vlag verbrandt. Als ik zijn gitaar hoor, krijg ik de neiging mijn hoofd kaal te scheren, een baard te laten groeien zoals Lenin had en wil ik de Berlijnse Muur herbouwen. Wordt Jezus overschat? Ik heb een vagina.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

After The Empire

“Weet jij wat Bob Dylan deed tussen het uitbrengen van Empire Burlesque en het opnemen van Knocked Out Loaded?”
“Nou?”
“Hij was in de studio om zelfgeschreven nummers als ‘Nothing Here Worth Dying For’ en ’26 Storeys High’ op te nemen.”
“Daar heb ik nog nooit van gehoord, niet van die opnamen, niet van de nummers die je noemt.”
“Precies.”

Zo’n dertig jaar nadat de opnamen werden gemaakt brengt Rattle Snake met de cd After The Empire de nummers die Bob Dylan tussen Empire Burlesque en Knocked Out Loaded schreef en vastlegde uit. After The Empire bevat vijftien tracks, op één na allemaal door Bob Dylan geschreven. Twee nummers staan in meerdere versies op After The Empire.
Wacht even, even terug. Opnamen van Bob Dylan uit halverwege de jaren tachtig, opnamen van door Dylan geschreven nummers. Opnamen die niet alleen niemand ooit eerder hoorde, maar waarvan niemand zelfs maar het bestaan wist.
Wat ik ook schrijf het blijft een understatement om het belang van After The Empire duidelijk te maken.
Goed, groots nieuws dus, After The Empire en ik luister er nu naar. Vijftien tracks, elf nooit eerder gehoorde Dylan-composities en een cover van het door Alan Brandt en Bob Haymes geschreven nummer “That’s All”.

De tracklist:
01. Baby Coming Back From The Dead
02. Nothing Here Worth Dying For
03. Won’t Go Back Till They Call Me Back Again
04. Let Me Come Baby
05. Bring It Home To Me
06. I’m Ready For Love
07. 26 Storeys High
08. You Can Have Her
09. My Sweet Baby (Round & Around)
10. Nothing Here Worth Dying For
11. You Can Have Her
12. Find Me
13. Nothing Here Worth Dying For
14. Right Hand Road Blues
15. That’s All

afgelopen week

Ik wil meer met de blog, maar zit behoorlijk aan (over?) mijn grens als het om tijd gaat. Dat schreef ik eerder vandaag in een e-mail aan Ed.
Het kan gebeuren dat er enkele dagen geen nieuwe berichten op de blog verschijnen waarna ik ineens, wanneer er wel tijd is, meerdere berichten op één dag plaats, zoals vandaag. Mijn tijd is beperkt en ik moet keuzes maken, zeker wanneer ik ook nog af en toe iets van Dylans muziek wil horen. Neem nou afgelopen week.
Afgelopen week was een schitterende week. Zo kocht ik het nieuwste boek van P.F. Thomése alleen omdat er een aan Bob Dylan gerichte brief in opgenomen is. Tijd om dat boek te lezen heb ik nog niet gevonden, eerst moet ik van mezelf verder lezen in een ander boek, een boek dat ik gelezen moet hebben om er over te kunnen schrijven in Dylan & de Beats.
Dan zijn er nog de tekeningen van Robert Crumb waar ik op stuitte. Het is niet Bob Dylan die op deze tekeningen staat, maar de tekeningen doen wel sterk aan Bob Dylan denken. Ook daar moet ik nog wat mee.
Of wat te denken van het tijdschrift The Paul McCartney World Tour dat gisteren in een kringloopwinkel mijn aandacht trok. Bladerend in dat blad zag ik de schitterende foto die Linda McCartney van Bob Dylan maakte. En nog een foto, tournee 1966, van Dylan, niet gemaakt door Linda McCartney, maar door wie dan wel? In ditzelfde tijdschrift zegt Paul McCartney het een en ander over Bob Dylan, waaronder: "But Dylan, when I got in and talked to him I played him some of the Sergeant Pepper album, bit late. He said, Oh, I get it, you don't want to be cute anymore. That summed it up, that was sort of what it was."
Bob Dylan hoort enkele nummers van Sgt. Pepper en slaat de spijker op z'n kop.
En dan is er natuurlijk nog de instrumentale versie van "Free Bird" dat afgelopen donderdag aan het eind van Dylans concert gespeeld werd. De theorieën vliegen al weer over internet: het is een sneer naar de mannen en vrouwen die klagen over het hoge gehalte songs van Shadows In The Night en Fallen Angels. Het is een saluut aan de donderdag naar zijn laatste rustplaats gebrachte bokser Mohammed Ali. Het is... Er zijn meer theorieën.
Bob Dylan en Mohammed Ali.
Zoals waarschijnlijk iedere Dylan-liefhebber moest ik gelijk denken aan "I Shall Be Free No. 10" toen ik hoorde dat Ali was overleden.

 I was shadow-boxing earlier in the day
 I figured I was ready for Cassius Clay
 I said “Fee, fie, fo, fum, Cassius Clay, here I come
 26, 27, 28, 29, I’m gonna make your face look just like mine
 Five, four, three, two, one, Cassius Clay you’d better run
 99, 100, 101, 102, your ma won’t even recognize you
 14, 15, 16, 17, 18, 19, gonna knock him clean right out of his spleen”

En natuurlijk de schitterende foto van Dylan en Ali, gemaakt door Ken Regan, te vinden in Rolling Thunder Logbook van Sam Shepard.
Als het over Ali gaat, is er altijd wel iemand die vertelt in de nacht te zijn opgestaan om die ene wedstrijd te bekijken, maar dat is weer een heel ander verhaal. Een verhaal dat hier niet thuis hoort.
De nieuwe Mojo hoort natuurlijk wel hier thuis. De Mojo met Bob Dylan op de cover. Ik heb dat tijdschrift nu een week in huis, maar ik heb er nog geen letter in gelezen. Wel heb ik begrepen dat er een foutje is gemaakt, dat het artikel over Dylan abrupt eindigt. Er lijkt een deel van het artikel verloren te zijn gegaan.
Bij die Mojo zit een cd. Op die cd spelen veertien verschillende artiesten / bands nummers van Blonde On Blonde. Ik ben niet verder gekomen dan track 4: "One Of Us Must Know" door Chip Taylor (zeker aardig), terwijl 'mevrouw Tom' en dochterlief bij de eerste track - "Rainy Day Women #12 & 35" door Malcolm Middleton - de kamer al gillend verlaten hadden.
Die cd heeft geen prioriteit.
Wat wel prioriteit heeft is de nieuwe oude Dylan.
Stel je voor dat je enkele uren aan nooit eerder gehoorde oude opnamen van Bob Dylan in de schoot geworpen krijgt. Dat zet toch wel even de dagelijkse gang op de kop.
Daar maak je in de agenda ruimte voor vrij.
Dat ga ik nu doen.
Ik ben er even niet.

Fallen Angels door Ed van Tellingen; Dagblad van het Noorden, 4 juni 2016

Joost & zo: Fallen Angels door Ed van Tellingen

Zoon Joost (26) heeft klassiek autisme en is verstandelijk gehandicapt. Hij woont in Nieuw Woelwijck in Sappemeer, maar brengt regelmatig bij ons een weekendje door in Meppel. Ik schrijf over hem, elke eerste zaterdag van de maand.

Bob Dylan werd op 24 mei 75 jaar en rond die datum verscheen ook zijn nieuwe album Fallen Angels. Hij stond al lang op mijn lijstje voor een verhaal rond Joost en dus is er geen beter moment om dat nu te doen. En juist vandaag begint Dylan aan de zoveelste concertreeks in zijn Never Ending Tour. Het wordt vanavond – dat verzin ik niet – zijn 4726ste concert. Ik misbruik hem graag in mijn Ever Ending Tour rond Joost.
Dylan en Joost, ze liggen min of meer voor mij in elkaars verlengde, ik kan het ook niet helpen.
Als Joost in 2004 niet zou zijn verhuisd naar dorpsgemeenschap Nieuw Woelwijck, zou ik dan zo verslingerd zijn geraakt aan de muziek van Bob Dylan?
Ik denk het niet.
En als Joost ons huis niet had verlaten – had moeten verlaten ook, omdat wijzelf eronderdoor gingen – zou ik dan zijn gaan graven in al die lagen die in de songs van Dylan liggen? Ik denk het niet.
Zoals Dylan zelf eens registreerde in een interview (even in het Engels, sorry): ,,What makes the songs different is that there’s a foundation to them … They’re standing on a strong foundation, and subliminally that’s what people are hearing.’’ Songs die staan als een aardbevingsbestendig huis op een oersterk fundament, zoiets zegt hij. Een fundament dat diep wortelt in traditionals, blues, folkmuziek, gospel, country en rock. Dylan zuigt ze op als de enig echte SpongeBob.
Het begon twaalf jaar geleden bijna vanzelf, het draaien van Dylanmuziek in de auto, nadat ik Joost – na een weekendje Meppel – had teruggebracht naar Sappemeer. Bijna onbewust schoof ik een Dylan-cd in de speler. Het werd snel een autistisch ritueel op de terugweg, in de beste Joosttraditie. Dat is het nog steeds.
Het eerste stukje van de terugrit neemt een zwaar gevoel bezit van me. Dan wil ik nog geen muziek horen. Zelfs Dylan niet. Dan praat ik even na met Joost. ‘Ach Joost’, zoiets hoor ik mezelf vaak hardop zeggen.
Gek genoeg went het nooit, daarover blijf ik me verbazen. Ik kijk achterom, naar zijn vaste plek in de auto, maar die is leeg. Ik zie zijn lintje liggen, dat hij razendsnel laat fladderen tussen zijn vingers. Het dempt zijn onrustgevoelens. Dat lintje ligt er altijd. Puur sentiment, maar dat is dan maar zo.
Ter hoogte van Kiel-Windeweer gaat mijn hand naar een Dylan-cd. Er ligt altijd wel een handjevol in de auto. Thuis liggen de stapels metershoog en daartussen zitten honderden bootlegs. Illegale opnames dus, van concerten waarvan Dylan in de loop van zijn carrière duizenden heeft gegeven. Van oneindig veel concerten is er zo’n bootleg. Het valt dus nog wel een beetje mee met mijn verslaving, houd ik mezelf voor de gek.
Ik houd van de jonge Dylan, de middle-aged Dylan, de oude Dylan – en zeker ook van de gospel-Dylan uit de beginjaren tachtig. Verfoeid door velen, maar niet door mij. Juist die songs troosten en helen, ik krijg er geen genoeg van. In geen andere periode in zijn leven zong hij zo meeslepend en hartverscheurend als in die jaren. I Believe In You is een verschrikkelijk intiem nummer. Die You kan God zijn, maar evengoed een geliefde of een kind. In mijn geval is dat Joost, een fallen angel om in het spoor te blijven van het nieuwe Dylanalbum.
Joost heeft iets engelachtigs, zo sereen en azuurblauw als hij kan stralen. Maar ‘vallen’ doet hij, heel diep. Onbeheersbare buien jakkeren door zijn lijf. The ghost of electricity howls in the bones of his face, die zin jat ik uit Visions Of Johanna, een van Dylans klassiekers uit de sixties. Er zijn geen frases die scherper het klassieke autisme van Joost verwoorden dan dit soort oneliners waarmee Dylans oeuvre vol staat.
Excuus nogmaals voor het Engels, maar elke poging tot een zinnige vertaling haalt de ziel uit het origineel. No Direction Home zingt Dylan in Like A Rolling Stone, uitgeroepen tot de beste popsong aller tijden. No Direction Home, zo moet Joost zich vaak van binnen voelen. Altijd in een voorwaartse drive naar niemandsland. Godzijdank heeft hij een thuis, in Nieuw Woelwijck. En soms wipt hij even langs in Meppel, dat zijn thuis was.

Aanvullingen van Ed van Tellingen via e-mail ontvangen: 
"Er staat een storende fout in over het aantal concerten van Dylan. Geen lezer van het dagblad die het opvalt, maar lezers van je blog zullen me er ongetwijfeld op aanspreken. En anders jij wel ;-) Het aantal van ruim 4700 concerten is wel zo'n 1300 keer te hoog. Hoe ik dat getal erin heb gezet, is voor mij een raadsel. Ik had het natuurlijk gewoon geplukt van 'expectingrain', maar in mijn hoofd is erna iets misgegaan. Nou ja, het blijven heel erg veel concerten.

En het bekende citaat uit Visions of Johanna heb ik -met opzet- licht veranderd: her heb ik omgezet in his, zonder dat toe te lichten. Het zou te veel armslag vragen in de column. En het ging mij uiteraard om de essentie."

Scarlet Town (2012) - door Jochen

Scarlet Town (2012)

Met de dagboeken van Samuel Pepys (1633-1703) hebben de Engelsen een benijdenswaardige cultuurhistorische schat geërfd. Tien jaar lang, van 1660 tot 1669, houdt de hooggeplaatste ambtenaar (hij was secretaris van de admiraliteit en reorganiseert de Royal Navy) een dagboek bij, waarin hij geestig, nauwgezet en vooral zeer vrijmoedig optekent wat hem in zijn privéleven zoal bezighoudt, maar ook gedetailleerd verslag doet van het leven buiten zijn vier muren. Van de Londense Pestepidemie, de Grote Brand van 1666, de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog, om maar een paar grote historische gebeurtenissen te noemen, hebben we zodoende unieke ooggetuigenverslagen. De Nederlanders komen er goed in weg, trouwens. Michiel de Ruyter en de zijnen geven de Engelsen goed klop (de Tocht naar Chatham wordt ook beschreven), maar daarmee gaat de verslagen Pepys gentlemanlike om: “In all things, in wisdom, courage, force and succes, the Dutch have the best of us.”
Zijn vele seksuele escapes beschrijft hij eveneens kleurrijk en gedetailleerd, maar wel in een zelfverzonnen code in een stenografieachtig handschrift. Dat wordt uiteindelijk pas in de negentiende eeuw ontcijferd, en het duurt nog tot diep in de twintigste eeuw voordat we een complete, ongekuiste versie aan het publiek durven toe te vertrouwen.
En voor muziekhistorici is het dagboek eveneens een bron: dankzij Pepys weten we dat de onverslijtbare evergreen “Barbara Allen” al in zijn tijd een populair lied was: op 2 januari 1666 vertelt hij over een Nieuwjaarspartijtje waarbij een van zijn minnaressen, de actrice Elizabeth Knepp, hem verblijdt met een uitvoering van her little Scotch song of Barbara Allen.

Het lied blijft, in vele varianten, eeuwenlang populair. De setting is soms London, ook wel Dublin en dan weer Reading – de verplaatsing naar het niet-bestaande Scarlet Town is vermoedelijk een woordspelige variant op Reading (dat je uitspreekt als Redding). Dat is niet de variant die Dylan zo breekbaar zingt in The Gaslight, oktober ’62; daar opent hij met In Charlotte Town, not far from here, maar in de veel dramatischere versie in 1988 is het dan In Scarlet Town, where I was born. De kwijnende jongeman heet overigens wel William in beide versies, maar is pas in de latere versie weer sweet William geworden; aanvankelijk was het poor William.

De tekstfragmenten Sweet William on his deathbed lay en de openingsregel met de plaatsnaam verhuizen beide mee naar een van de hoogtepunten van Dylans prachtige album Tempest (2012): “Scarlet Town”. Op die plaat, die terecht nogal juichend wordt ontvangen, culmineert de Dylantouch die we grofweg vanaf “Highlands” tot ontwikkeling hebben zien komen: dat sprankelende amalgaam van poëtische, epische en lyrische invloeden, citaten en parafrasen uit eeuwen wereldliteratuur, van het oude Griekenland tot het moderne Japan, van de Bijbel tot film noir, van zeventiende-eeuwse Schotse folksongs en liedjes uit de Amerikaanse Burgeroorlog tot verstofte swingplaatjes uit het begin van de twintigste eeuw en rock ‘n’ roll-klassiekers uit de jaren ’50, ’60 en ‘70.
“Scarlet Town” is daarvan, van dat sprankelende amalgaam, een hoogtepunt dat het tijdoverstijgende van Dylans latere werk misschien wel het beste weet te vatten. Behalve “Barbara Allen” waaien er meer liedverwijzingen langs: “Little Boy Blue” is een kinderliedje dat al in Tommy Thumb’s Little Song Book (1744) te vinden is, “Set ‘Em Up, Joe” is een countrysong van Vern Gosdin uit 1988, dat op zijn beurt weer het eveneens geciteerde “Walking The Floor” van Ernest Tubb uit 1941 eert.

Dylan kort #1179 [poëzie en een straatmuzikant]

Setlists: 7 juni, 9 juni (met een extra track), 10 juni en 11 juni.
"Litanie van Bob Dylan" door P.H.H. Hawinkels, zie hier.
"Ik keek naar de lucht / en zag Bob Dylan in de wolken" door Huub Mous, zie hier.
Straatmuzikant Mr. Tambourine Man, zie hier. [met dank aan Frits]

Dylan kort #1178

Setlists: 4 juni, 5 juni. (Waar komt "I Could Have Told You" vandaan?)
Bol.com heeft tegenwoordig een ware Bob Dylan-winkel, zie hier.
MoMa: In de collectie heeft wel het een en ander aan Bob Dylan in bezit, waaronder een originele litho van de cover van Self Portrait, zie hier voor de Dylan-collectie van MoMa. [met dank aan Wim]
De documentaire De vier winters van Theo van den Boogaard is zeer de moeite van het bekijken waard (en bevat wat Dylan, waaronder een vroege door Van den Boogaard gemaakte tekening), zie hier. [met dank aan Wim]
Bob Dylan Compleet is een Nederlandse vertaling van het boek All The Songs van Margotin en Guesdon. De vertaling verschijnt op 1 augustus. [met dank aan Johan]
Elle: over "Most Of The Time", zie afbeelding (Elle van juni). [met dank aan Alja]
Mojo: De nieuwe Mojo met Dylan op de cover en een Dylan-cd ligt in de winkels, zie hier. [met dank aan Pieter en Jasper]
Paul McCartney is te verlegen, zie hier. [met dank aan Frits]
Jacques Mees gaat naar Amerika, zie hier.
DaMusic over Fallen Angels, zie hier.
Humo over Blonde On Blonde, deel van het artikel, zie hier.

Dylanterie #21: Bloedspuwer, 2012 - door Ubel

Bloedspuwer, 2012

Gaat het over de relatie slaaf-meester? Staat de tekst bol van religieuze symboliek? Over Pay in Blood van Dylans album Tempest doen verhalen de ronde. Als over veel Dylansongs. Mij raakt vooral zijn zang als een mokerslag; die klinkt anders dan op elk ander Dylanlied. Dylan gruist het eruit als een losgeslagen mijnwerker met stoflongen. De zinnen stoot hij van zich af met dierlijke kracht in elke ademtocht. Het is bijna grunten wat hij doet; laat ik het “gorzelen” noemen. Je bent bang dat elk moment alle opgespaarde nicotine in zijn longen in een onbedaarlijke rochelsessie kan los schieten. Angstig houd ik mijn speakers in de gaten; spuugt Dylan dadelijk bloed?

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

World Gone Wrong - de MoV-persing

World Gone Wrong was het eerste Dylan-album dat ik op de dag van release kocht. Dat was in oktober 1993. Ik kocht het album op cd. In die dagen was cd de geluidsdrager, het vinyl was op sterven na dood. Die allereerste cd-persing bevat een foutje in de tracklist die op de cd staat afgedrukt. In het boekwerkje bij de cd wordt dat foutje toegegeven (zie hier). De elpee-persing van World Gone Wrong (uitgekomen in december 1993) zag je in die dagen eigenlijk niet in de winkels. Met de wederopstanding van het vinyl nam de vraag naar elpee-persingen van World Gone Wrong enorm toe, het probleem was echter dat de originele persing in een dusdanig kleine oplage was geperst, dat slechts een zeer klein deel van de elpee-zoekende World Gone Wrong-liefhebbers voorzien kon worden van een tweedehands exemplaar en dan vaak ook nog tegen woekerprijzen. De vraag oversteeg vele malen het aanbod. Een paar jaar geleden dacht een handelaar daar handig op in te springen door het uitbrengen van een counterfeit-persing van World Gone Wrong, zowel op zwart als op gekleurd vinyl. Maar een counterfeit is voor de verzamelaar natuurlijk niet de heilige graal die een originele persing van World Gone Wrong wel is.
De ironie wil dat de originele persing van World Gone Wrong met te weinig aandacht lijkt te zijn gemaakt. Die originele elpee-persing van World Gone Wrong is geluidstechnisch gezien simpelweg onder de maat. Een aantal jaren geleden moest ik dan ook concluderen dat die vermaledijde counterfeit-persing een stuk beter klinkt dan de originele persing van World Gone Wrong.
De aankondiging van het in Haarlem gevestigde Music On Vinyl om World Gone Wrong opnieuw op vinyl uit te brengen stuurde dan ook een golf van hooggespannen gelukzaligheid door de Dylan-wereld. De verwachting was dat er eindelijk, eindelijk een officieel-uitgebrachte vinyl-persing van World Gone Wrong op de markt zou komen die goed zou klinken. De ervaringen met eerdere door Music On Vinyl uitgebrachte Dylan-persingen leren immers dat de medewerkers van het Haarlemse bedrijf hun vak verstaan.

Wie de Dylan-boeken er op na slaat zal regelmatig lezen dat World Gone Wrong 'slechts' de opvolger is van Good As I Been To You (1992) of dat World Gone Wrong het album is dat Bob Dylan moest maken om tot Time Out Of Mind (1997) te komen. Beide zienswijzen doen World Gone Wrong te kort.
Wie World Gone Wrong opzet krijgt niet meer dan een man en zijn gitaar te horen (en een beetje mondharmonica op "Stack A Lee"). Die man brengt tien oude songs op dit album. Dat doet hij met overtuiging, met vakmanschap, maar bovenal met passie. World Gone Wrong is vrij van studiotechniek, van foefjes om de muziek op te leuken. Op World Gone Wrong is er een directe lijn van muzikant naar luisteraar.
Wanneer ik naar World Gone Wrong luister denk ik vaak aan Alan Lomax, de man die met een bandrecorder door Amerika trok om bekende en onbekende muzikanten in hun eigen omgeving op te nemen. De geluidskwaliteit op die Lomax-opnamen is nooit perfect door de omstandigheden, maar wel altijd puur, rechtstreeks. Als luisteraar krijg je het gevoel bij de opname aanwezig te zijn. Dat geldt ook voor World Gone Wrong: de opname is niet perfect. Je hoort Bob Dylan zijn gitaar van en naar de microfoon bewegen. Je hoort een lichte vervorming van het geluid wanneer Bob Dylan de snaren van zijn gitaar net iets te hard aanslaat. Maar tegelijkertijd is er geen studio-album van Bob Dylan waarbij ik tijdens het luisteren zo sterk het gevoel heb naast Bob Dylan te zitten.
Op World Gone Wrong krijgt de luisteraar schitterende versies van bekende en minder bekende oude songs als "Love Henry", "Delia",  "Two Soldiers" en "Lone Pelgrim" te horen. World Gone Wrong is het Dylan-album waarop de muziek de luisteraar naar binnenzuigt, de songs in. World Gone Wrong is het album van een troubadour, een straatmuzikant die zijn hele ziel en zaligheid in de muziek, in de gezongen teksten legt. World Gone Wrong is kippenvel.

Het is juni 2016, bijna 23 jaar na het verschijnen van World Gone Wrong. De Music On Vinyl-persing van dit album is net verschenen. Deze nieuwe persing van het in Haarlem gevestigde bedrijf laat alle voorgaande persingen van World Gone Wrong mijlenver achter zich. Met het draaien van deze nieuwe persing heb ik eindelijk, eindelijk het gevoel World Gone Wrong echt te horen.
De cd-persing klinkt iel en heeft te weinig bas. De originele vinyl-persing is gewoon ver onder de maat en de counterfeit is aardig, maar niets kan tippen aan de warmte, aan de balans van deze nieuwe persing.
Dylans gitaar klinkt spathelder op de Music On Vinyl-editie (luister naar het begin van "Love Henry"), Dylans stem zingt rechtstreeks de woorden je donder in op deze persing. Tijdens "Lone Pelgrim" liepen de tranen over mijn wangen. Nog nooit had deze opname zo mooi geklonken als op de Music On Vinyl-plaat.
Ik was al verslingerd aan World Gone Wrong. De recent verschenen Music On Vinyl-persing heeft de liefde voor dit album alleen maar sterker gemaakt.
Luister naar World Gone Wrong - het is een schitterend album - en luister dan naar de Music On Vinyl-persing. Dit is zoals het album behoort te klinken.
Ren vandaag nog naar de winkel om de Music On Vinyl-persing van World Gone Wrong aan te schaffen. Laat na thuiskomst de naald in de groef zakken, leun achterover en drijf weg. Deze persing neemt je mee naar plaatsen waar je niet eerder bent geweest.

Bob Dylan - World Gone Wrong (Music On Vinyl MOVLP 1616, 180 grams vinyl)