Hallo Tom,
Hieronder een kort verslag van gistermiddag/avond.
De vertoning van de Trouble No More film vond plaats in Het Ketelhuis, een van de oude gebouwen in het Westerpark, op het terrein van het voormalige Westergasfabriek in Amsterdam.
Hier vinden ook festivals en concerten plaats. In 2008 zag ik hier R.E.M.
Het Ketelhuis is een filmhuis met 2 middelgrote zalen en een gezellig aandoend café.
In het café had Concerto een tafeltje waarop de 3 edities van Trouble No More te koop lagen, tegen naar boven afgeronde adviesprijzen. Ze zagen er alle drie natuurlijk erg mooi uit, als je voor het eerst de fysieke release onder ogen krijgt. De box uiteraard in het onderhand bekende formaat (hij past zo naast de eerdere 4 luxe boxen), maar de 2-cd zag er in dit rood-goude coverontwerp ook mooi uit. Topper kwa uiterlijk is natuurlijk de vinyl box, vanwege het grote formaat.
Het bleek geen besloten voorstelling en er werd niet gecontroleerd. Dus je bevestigingsmail van Sony hoefde je niet te laten zien.
Bij binnenkomst viel meteen de gemiddelde leeftijd het reeds wachtende publiek op het waren allemaal zestigers. Geen enkele jongere, behalve Erik, de medewerker van Sony.
Ik schat dat er totaal 50 à 60 mensen op de fan vertoning afgekomen zijn. De zaal was voor éénderde gevuld.
De film werd 1 keer vertoond. De projectie was uitstekend (scherp) en het geluid was stereo, dus alleen van voren. Beeldformaat uiteraard geen breedbeeld maar 4:3.
Inhoudelijk zal ik niet teveel over de film zelf zeggen, behalve dat de afwisseling Dylan live en de scenes met de acterende prediker zich ongemakkelijk verhouden, en de prediker te vaak terugkomt, daardoor de 'flow' van de livebeelden onderbreekt.
De grootste verrassingen in de film komen helemaal aan het begin, en aan het einde. De filmt begint met beelden van een gedeelte van een rehearsal uit 1979, van het nummer 'Jesus met the woman at the well', ooit jaren eerder door Dylan uitgevoerd, in februari 1961, te beluisteren op de zgn. East Orange tape. Iedereen staat dicht op elkaar.
De film eindigt met een prachtig gezongen duet door Dylan achter de piano samen met Clydie King, 'Abraham, Martin & John', bekend van de live uitvoeringen tijdens de 'Musical Retrospective' tour, dus mogelijk in de zomer van 1980, tijdens de uitvoerige rehearsals opgenomen, maar dit zou ook in 1979 opgenomen kunnen zijn.
Het duet zou zelfs in 1982 gefilmd kunnen zijn, toen Dylan met Clydie King dat gezamenlijke album opnam, een van zijn laatste projecten in Rundown voordat de lease van het gebouw verliep, en een van de 'missing albums' in zijn carrière.
De live concert beelden (tussen elk nummer dus steeds afgewisseld met een geacteerde preek, gefilmd in een kerk) zijn zeer spectaculair, vanwege regelmatig sterk ingezoomde close-ups. Het merendeel van de beelden lijken mij afkomstig van het Buffalo concert van mei 1980 want ze leken allemaal nieuw, mogelijk zijn er wat shots van Toronto tussengevoegd bij de montage (twee Toronto concerten in april 1980 zijn toen gefilmd).
Hier en daar is die montage niet vloeiend maar abrupt, en lijkt het alsof bepaalde nummers uit meerdere beeldbronnen aan elkaar geplakt zijn. Verder valt de overdubbing van het geluid op, enkele keren loopt het niet helemaal precies synchroon.
Het beeld is natuurlijk niet HD maar gefilmd met video dus niet haarscherp, maar mooi genoeg.
Opvallend is de kleinschaligheid van de optredens, het lijkt alsof ze in een club spelen in plaats van in concertzalen.
Zoals je dat ook in de reviews leest, beschikte Dylan over een perfecte band. Dit was een powerhouse, misschien nog wel beter dan in 1966. Door de close ups zie je o.a. hoe goed bijv. Fred Tackett de solo's speelde. Dit is mede ook voor hem een rehabilitatie want het gemiddelde beeld bij hem is van een timide, ingehouden speler die slechts ingehuurd was omdat hij de ingewikkelde gitaarlicks van Mark Knopfler op Slow Train Coming kon reproduceren. De film laat het tegendeel zien.
Als je die preken ziet in de film, dan hoop je dat Dylan er de teksten van geschreven heeft (of daar tenminste zijn goedkeuring aan heeft gegeven), maar dat blijkt een zekere Luc Sante geweest te zijn, die ik niet ken.
De gezichtsuitdrukking van de acteur doet denken aan Dylans Never Ending Tour gitarist G.E. Smith, hij zou zeker voor diens oudere broer hebben kunnen doorgaan.
Er waren gisteravond uiteraard geen promotie weggevertjes van Sony om mee te nemen. Alleen op het tafeltje van Concerto lag een stapel leuke bierviltjes. Daar heb ik er wat van meegekregen.
Zoals je weet vinden er nu ook in meer plaatsen eenmalige vertoningen van de film/dvd plaats op het witte doek. Niet duidelijk is of dit promotie acties van Sony zijn, of dat zo'n filmzaal dat zelf organiseert. Vertoning van films in de bioscoop d.m.v. een dvd of computerbestand is tegenwoordig standaard.
Groet Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten