No Direction Home is op 20 november (deel 1) en 27 november (deel 2) te zien in Het Eemhuis in Amersfoort, zie hier.
Trouble No More en Tarantula as cadeau bij een abonnement op Oor, zie hier. [met dank aan Wil]
Nederlands Dagblad had afgelopen vrijdag een artikel over Bob Dylans Trouble No More geschreven door Herman Veenhof. Dit artikel draagt de titel "Bob Dylan is jood én christen". Hieronder enkele opmerkelijke fragmenten uit dit artikel [met dank aan Gertjan]:
"De cd/dvd-box Trouble No More laat zien hoe Bob Dylan zich als artiest ontwikkelde in de periode waarin hij zijn geloof in Jezus Christus zeer publiek uitdroeg, alles buiten die enige weg afzwoer, felle tegenstand kreeg en zijn religieuze opvattingen tenslotte incorporeerde in een breder muzikaal spectrum. Dylan maakte in drie jaar drie albums die expliciet aandrongen op bekering: Slow Train Coming (1979), Saved (1980) en Shot Of Love (1981)."
"De liberale media buitelden over elkaar heen in cynische afkeuring; het echode de kreet ‘Judas!’, die Dylan medio jaren zestig ten deel viel, toen hij akoestische folkmuziek inruilde voor elektrische rock, schrijft Clinton Heylin, de beste Dylanbiograaf. Na Dylans bekering begon in evangelische kringen een even bevooroordeeld triomfalisme, dat Dylan annexeerde in een sfeer van ‘we hebben hem gevangen’. Veel christenen waren opeens altijd al vriendje van Bob geweest."
"Het grote verschil tussen nu en toen is de ontvangst van zijn werk. Juist de ongelovige critici benadrukken nu dat bij Dylan geen sprake is van een ‘religieuze periode’ of ‘christelijke trilogie’, maar dat hij altijd al zowel jood als christen was, en ook zeer serieus."
Het valt mij op dat er anno 2017 nogal verkrampt gereageerd wordt op Trouble No More, op de religie op Bob Dylans muziek. Het lijkt wel alsof je eerst moet 'bekennen' al dan niet gelovig te zijn voor je je mening over Trouble No More mag mededelen.
Ook in het artikel van Herman Veenhof proef ik weer die verkrampte houding, vooral in het laatste van de drie hierboven geplaatste citaten.
Ik kan het niet laten om op dat laatste citaat te reageren.
Ik ben een ongelovige criticus, al zie ik de relevante van mijn geloof - of het gebrek daaraan - bij het beoordelen van Bob Dylans muziek niet. Ik ontken niet dat er een religieuze periode in Bob Dylans carrière valt aan te wijzen, ik bestrijd wel het idee van een religieuze trilogie. Er zijn twee, niet drie albums in Bob Dylans carrière die vol staan met uitgesproken religieuze muziek: Slow Train Coming en Saved.
Bob Dylan is een muzikant. Wat hij wanneer gelooft / geloofde is voor mij als luisteraar alleen relevant wanneer dat geloof mijn luisterervaring raakt.
Setlist 10 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 11 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 12 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Geen opmerkingen:
Een reactie posten