Met dit in het achterhoofd trok ik afgelopen donderdag dan ook de doos met Oh mercy en Nashville skyline die de pakketbezorger mij overhandigde open. Zouden deze twee nieuwe titels net zo absurd goed klinken als die vier eerder genoemde titels of 'gewoon' bovengemiddeld goed zoals de eveneens door Music on Vinyl uitgebrachte Basement tapes, Before the flood en Dylans eerste zeven albums?
Over Nashville skyline kan ik nog niet oordelen, aangezien ik die plaat nog niet goed heb kunnen beluisteren en vergelijken met andere uitgaven van dit album. Dat heb ik inmiddels bij Oh mercy wel kunnen doen. Vandaag concentreer ik me dan ook op dit album uit 1989.
De eerste vraag is altijd: 'En, hoe klinkt het?' Zo simpel als die eerste vraag is, zo simpel is het antwoord ook: 'Uitstekend.'
Daarna volgen als vanzelf de 'echte' vragen: Uitstekend in vergelijking tot wat? Is het beter dan...?
Voor ik ga vergelijken, even kort iets over de verschillende releases van Oh mercy:
Oh mercy verscheen in september 1989 op elpee en cd. Zeg maar de originele versie(s) van Oh mercy.
Jaren na deze originele release, niet lang na 2000, bracht het label Simply Vinyl een persing van Oh mercy uit op 180 grams vinyl. Deze Simply vinyl-uitgave is simpel gezegd een (iets) beter klinkende versie van de originele versie.
In 2003 verscheen er een geremasterde versie van Oh mercy op cd. Deze geremasterde versie - zo lijkt het - is de basis geweest voor de twee recente heruitgaven van dit album op 180 grams vinyl.
In augustus 2011 bracht het label 4 Men With Beards Oh mercy uit en afgelopen week deed Music on Vinyl hetzelfde.
De Music on Vinyl-uitgave vergelijken met de originele elpee en cd of de Simply Vinyl-uitgave is naar mijn idee minder zinvol. Bij een vergelijking zullen de originele elpee, cd en de Simply Vinyl-uitgave het zonder enige twijfel afleggen tegen de Music on Vinyl-uitgave.
Een vergelijking van de Music on Vinyl-uitgave met de geremasterde cd en de 4 Men With Beards-uitgave lijkt mij zinvoller aangezien deze drie uitgaven dezelfde 'bron' hebben: de remaster uit 2003.
Toen in 2003 vijftien albums, waaronder Oh mercy, als geremasterde cd's op de markt kwamen, was ik er als de kippen bij. In vergelijking met de eerdere cd-uitgaven, waren deze geremasterde versies een openbaring.
Ik ben altijd tevreden geweest met mijn geremasterde cd-versie van Oh mercy, maar in vergelijking met de recente Music on Vinyl-uitgave moet de geremasterde cd het afleggen, met een straatlengte verschil. De reden daarvoor is simpel: wanneer je deze twee uitgaven met elkaar vergelijkt, dan klinkt de geremasterde cd schel. De muziek is op deze cd veel te hard ingestuurd. De scheiding tussen de verschillende instrumenten is soms moeilijk te horen. De Music on Vinyl-uitgave klinkt daarentegen veel warmer met een duidelijke scheiding tussen de instrumenten.
Nou kunnen mijn oren dat wel beweren, maar het mooie is dat een grafische weergave van 'Political world' precies laat zien wat mijn oren denken te horen. De bovenste twee balken zijn het linker- en rechterkanaal van de geremasterde cd, de onderste twee balken laten het linker- en rechterkanaal van de Music on Vinyl-uitgave zien.
Duidelijk toch?
Voor wie het visuele bewijs nog niet genoeg is, nog dit: vlak voordat ik aan deze recensie begon luisterde ik door een koptelefoon naar 'Political world' van de Music on Vinyl-uitgave. Tijdens het luisteren kon ik moeilijk stil blijven zitten, mijn handen begonnen als vanzelf op mijn knieën in het ritme mee te tikken.
Vervolgens zette ik hetzelfde nummer op van de geremasterde cd (zonder aan de volumeknop te draaien). Kort na het intro, trok ik de koptelefoon van mijn hoofd, het deed letterlijk zeer aan mijn oren. Die geremasterde cd kan goed klinken, zolang je het volume maar niet te hard zet. Dat zit 'm met name in dat wat schelle geluid. De Music on Vinyl-uitgave kun je rustig, zonder enig probleem op vol volume draaien.
Nog duidelijker wordt het misschien wel bij een wat rustiger nummer, bijvoorbeeld 'What was it you wanted'. Bovenste twee balken zijn weer de geremasterde cd, onderste twee de Music on Vinyl-uitgave:
Goed, tot zover de vergelijking van de Music on Vinyl-uitgave met de geremasterde cd. Veel interessanter (en lastiger) is een vergelijking tussen de vorig jaar uitgekomen uitgave van Oh mercy door 4 Men With Beards en de recente uitgave door Music on Vinyl.
Ik heb me voor het vergelijken van deze twee uitgaven geconcentreerd op 'Political world', het eerste nummer van Oh mercy. Deze twee recente uitgaven van Oh mercy liggen zéér dicht bij elkaar. De verschillen zijn zo subtiel dat ik aan mezelf begin te twijfelen bij het proberen beantwoorden van de vraag of er wel verschillen zijn. Als ik dan een onderscheid zou moeten maken, dan zou ik zeggen dat het geluid van de 4 Men With Beards-uitgave net iets warmer is terwijl de scheiding van de verschillende instrumenten op de Music on Vinyl-uitgave net iets scherper is. (Het zou zomaar kunnen zijn dat, wanneer ik deze twee uitgaven morgen nogmaals met elkaar vergelijk, ik dan precies het tegenovergestelde zal beweren, zó subtiel zijn die verschillen dus)
Muzikaal heb ik geen voorkeur voor de 4 Men With Beards- of de Music on Vinyl-uitgave. Als het je puur om de muziek te doen is, zit je met deze twee releases altijd goed.
Aangezien er muzikaal geen voorkeur is, moet ik verder kijken. De hoes bij de 4 Men With Beards is gewoon goed, scherp gedrukt en stevig. Deze uitgave heeft ook een bedrukte binnenhoes vergelijkbaar met de originele uitgave van Oh mercy.
Ook de hoes van de Music on Vinyl-uitgave is scherp gedrukt en stevig. De afbeeldingen op de hoes van 4 Men With Beards zijn echter net even scherper. Aan de andere kant wijkt de 4 Men With Beards-versie op meer punten af van de hoes van het originele album dan de hoes van de Music on Vinyl-uitgave.
De Music on Vinyl-uitgave heeft dan weer geen bedrukte binnenhoes, maar het artwork dat op de binnenhoes van de originele uitgave stond als een los blad.
Voor de 4 Men With Beards-versie is gebruik gemaakt van 'eigen', witte labels terwijl de Music on Vinyl-versie labels heeft gekregen - zoals we inmiddels gewend zijn van Music on Vinyl - die gebaseerd zijn op de labels van de originele uitgave van Oh mercy.
Conclusie: Muzikaal gezien - en daar draait het uiteindelijk om - doet iedere Dylan-liefhebber er verstandig aan om één van de twee (of beide) recente heruitgaven van Oh mercy op vinyl aan te schaffen. De reden daarvoor is simpel: nooit eerder klonk dit album zo goed.
Mocht je slechts één van deze twee uitgaven willen aanschaffen, dan zal de keuze afhankelijk zijn van je persoonlijke voorkeur m.b.t. de hoes en de labels: het eigenzinnige van 4 Men With Beards of de replica van Music on Vinyl.
Tot zover Oh mercy door Music on Vinyl. En nu maar duimen dat Nashville skyline net zo'n goede heruitgave is. Daarover op een later moment meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten