En als ik in de stemming ben, dan wil ik Nashville skyline in de best mogelijke geluidskwaliteit kunnen horen.
Nashville skyline verscheen in april 1969 in Amerika op elpee. Die eerste Amerikaanse persing klinkt tot op de dag van vandaag prima (en bij het beluisteren van juist deze elpee speelt natuurlijk een stukje historisch besef mee). Dit is - naar mijn smaak - de eerste essentiële versie van dit album.
De tweede - ook op elpee - verscheen in 1974: de quardaphonic persing. Bijna net zo essentieel, vooral vanwege de afwijkende mix, maar hier minder van belang.
De derde is uiteraard de in 2003 uitgebrachte geremasterde cd-versie. Deze mix is sinds 2003 de standaard-mix van dit album. Bovendien is het tot op heden de best klinkende mix. (In de voorbereidingen voor de stuk heb ik onder andere ook de door Simply Vinyl uitgebrachte versie van Nashville skyline beluisterd. Goed, maar niet goed genoeg...)
Onlangs bracht Music on Vinyl Nashville skyline opnieuw op elpee uit. Mijn ervaringen met eerdere elpees van Music on Vinyl is - zoals de lezers van deze blog inmiddels weten - zeer goed. Veel van de Music on Vinyl uitgebrachte elpees klinken niet een beetje maar veel beter dan de meest recente cd-uitgave. De vraag is of dat Music on Vinyl met Nashville skyline wederom is gelukt.
De standaard waarmee die nieuwe persing van dit album vergeleken moet worden, ligt hoog. De geremasterde cd-versie van Nashville skyline is een prima persing waarop het geluid helder is, de scheiding tussen de instrumenten duidelijk hoorbaar is en de muziek de cd-speler uit swingt.
Bij het beluisteren van die door Music on Vinyl uitgebrachte persing is het eerste dat me opvalt het heldere geluid en de scheiding tussen de instrumenten, kortom precies datgene wat ook op de geremasterde cd-persing tot een sterke persing maakt.
Qua geluid liggen die geremasterde cd en de Music on Vinyl-elpee dan ook enorm dicht bij elkaar. Vooral in de nummers 'Nashville skyline rag' en 'To be alone with you' komt het brede geluid, de scheiding tussen de verschillende instrumenten duidelijk naar voren. Veel meer dan op bijvoorbeeld die eerste Amerikaanse persing uit 1969.
Om even bij 'To be alone with you' te blijven - en om wat preciezer te zijn, de eerste minuut - daarin is duidelijk die heerlijke piano in het rechter kanaal te horen terwijl de akoestische gitaar voornamelijk links zit. Dylans stem in het midden. De electrische gitaar iets links van het midden, enzovoort.
Wanneer ik naar deze mix luister, is het net alsof ik in de ruimte zit waar dit nummer werd opgenomen: 13 februari 1969, Columbia Studio A, Nashville, Tennessee. Met mijn ogen dicht, geheel op het gehoor afgaand, kan ik precies aanwijzen wie waar in die ruimte zit. Piano rechts, akoestische gitaar links, enzovoort.
Dit kunnen plaatsen van de verschillende instrumenten is zowel mogelijk bij het beluisteren van de geremasterde cd als bij de Music on Vinyl-persing. Ik schreef het al eerder, die twee persingen liggen dicht bij elkaar. En toch, ondanks dat ze dicht bij elkaar liggen, zijn er verschillen.
Het geluid van de Music on Vinyl-persing is net iets breder en daardoor net dat tikje helderder. Dat tikje helderder zorgt er voor dat mijn voorkeur toch uitgaat naar de persing van Music on Vinyl wanneer ik deze vergelijk met de geremasterde cd-versie.
Een ander mooi voorbeeld waarom de Music on Vinyl-persing te prefereren is boven de geremasterde cd-versie: 'Girl from the North country'. Op de cd-versie lijken de stemmen van Johnny Cash en Bob Dylan op de momenten dat ze samen zingen bijna samen te klonteren terwijl op de Music on Vinyl-elpee die twee stemmen veel duidelijker uit elkaar vallen als twee stemmen. Bij het beluisteren van de Music on Vinyl-persing zou ik zeggen dat Johnny Cash net achter Dylan stond tijdens het zingen, terwijl ik datzelfde onderscheid tijdens het beluisteren van de cd nooit zou durven maken.
Wie Nashville skyline alleen wil draaien op een gammele autoradio onderweg naar een verplicht familiebezoek, of Nashville skyline alleen opzet om het stofzuigen van de door de jongste telgen van de immer uitbreidende familie gemorste kruimels na de boordmaaltijd te verlichten, die zal prima toekunnen met de in de 2003 uitgebrachte cd. Maar wie er regelmatig voor kiest om bij voorkeur door een koptelefoon te luisteren naar muziek om zich te laten wegvoeren op de klanken van 'country Bob', die kan ik aanraden om de reeds eerder aangeschafte cd-versie uit 2003 van Nashville skyline alleen nog te gebruiken voor die lange autoritten en subiet de Music on Vinyl-persing van Nashville skyline aan te schaffen voor de momenten dat het er echt toe doet.
Met Nashville skyline en Oh mercy (voor de recensie, zie hieronder) heeft Music on Vinyl weer twee prachtpersingen aan de toch al indrukwekkende lijst met heruitgaven van albums van Dylan toegevoegd. Van mij mag Music on Vinyl door blijven gaan met het uitbrengen van Dylans back catalog op vinyl, te beginnen met - als ik mijn voorkeur mag uitspreken - Time out of mind, World gone wrong en Shot of love, het liefst binnen afzienbare tijd. Waarom? Het antwoord is simpel: er is nog geen door Music on Vinyl uitgebracht album van Dylan uitgebracht dat me niet deed opveren van plezier, verbazing en verwondering over de hoge kwaliteit van de persing.
Hoe ze het voor elkaar krijgen daar in Haarlem, weet ik niet, maar bewonderenswaardig is het wel.
Doe jezelf een plezier en koop Dylans albums op persingen van Music on Vinyl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten