Blu-spec 2: In Japan zijn een aantal jaren geleden een aantal albums van Dylan als Blu-spec (een cd met betere geluidskwaliteit) uitgebracht. Blu-spec is - buiten Japan - nooit een succes geworden. Gek genoeg komt Sony - aldus de website Searching for a gem - met Blu-spec 2, naar ik aanneem de opvolger van Blu-spec. Volgens diezelfde website zullen een aantal albums van Dylan op Blu-spec 2 worden uitgebracht, waaronder Bringing it all back home, Highway 61 revisited en Blood on the tracks.
Platenblad: Gisteren viel het nieuwe Platenblad door de brievenbus met daarin twee schrijvers (kort) over Tempest. Evert Wilbrink: '(...) van Tempest verwachtte ik al maanden voor de verschijning dat het dit keer wel een dijk van een album zou zijn. Eindelijk weer een echte. Dacht ik. Hoopte ik. Maar toen-ie eenmaal in de bus lag verdampte de magie.' En: '(...) na het derde nummer van Tempest wordt Deborah wakker (...) ik leg haar uit dat het echt het nieuwe Dylan album is. En dat ik het best mooi wil vinden, maar niet weet of ik mezelf dan voorlieg. (...) De meeste nummers kabbelen als een beekje: zonder waterval of stroomversnelling.' En tot slot: 'Met Tempest heeft Dylan een album gemaakt dat wat mij betreft weliswaar een stuk boven alles sinds 1997 uitsteekt, maar ik zal 'm weinig uit z'n jasje trekken.'
Aanvankelijk snap ik er helemaal niks van. Hoe is het mogelijk dat een zelfverklaard Dylan-liefhebber Tempest niet kan waarderen? Als ik verder lees, valt het kwartje: '(...) terwijl vanuit de huiskamer loeihard het album Bob Dylan - The 30th anniversary concert celebration speelt, en ik bedenk dat dit misschien wel een van de beste platen uit m'n hele muziekverzameling is!'
Ziedaar het kwartje: The 30th anniversary concert celebration heet in dit huis 'het gedrocht', een dieptepunt in de platenkast. De enige reden voor mij om dit album überhaupt te willen bezitten, zijn de twee solonummers van Dylan: 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' en 'Girl from the north country'. De rest van deze dubbel-cd kan mij gestolen worden. Ik vind de muziek op The 30th anniversary concert celebration zelfs grotendeels beschamend. Evert Wilbrink en ik houden allebei van de muziek van Dylan, onze voorkeuren liggen alleen wat anders.
De tweede schrijver in Platenblad die iets te melden heeft over Tempest is Jimmy Tigges. Tigges is geen liefhebber van Dylans muziek: 'Ik had mij voorgenomen om niet voor de zoveelste keer openlijk mijn bedenkingen te uiten over de genotsbelemmerende zangkwaliteiten van Bob Dylan.'
In een broodjeszaak hoort Tigges iets (wat?) van Tempest voorbij komen: 'Bij het serveren van de koffie meende ik bekende klanken uit de speakers te horen komen. Ik kende dit, maar wat is het ook alweer...? Zo'n deuntje dat in de verte deed denken aan 'Het is weer voorbij die mooie zomer' van Gerard Cox (of natuurlijk aan het origineel daarvan dat ik pas later leerde kennen). Verrek, dat was Bob Dylan, met dat vervelende hoempadeuntje van zijn nieuwe cd!' En iets verder: 'Ik deed mijn best om door Dylans stem heen de schoonheid en poëtische kracht van 's mans muziek en teksten te ontdekken, maar steeds vaker lag ik te denken: (hier volgt de gekuiste versie van mijn gedachten) wat een ongelofelijke vervelende muziek. En ja, leefde John Lennon nog maar.'
Tigges is dus geen liefhebber. Ach ja, ieder zijn (haar) ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten