Ik heb net de laatste bladzijden van It ain't me, babe gelezen. Ik heb voor mijn doen absurd lang gedaan over de nog geen tweehonderd bladzijden van It ain't me, babe. De inhoud van dit boek wist me niet zo te grijpen als die foto op de cover. Het leven van een lezer zit soms vreemd in elkaar.
Wat It ain't me, babe voor een boek is? Lees even mee, de achterkant van het boek: 'Cossu's enjoyable descriptions of key Dylan performances show us how Dylan created his authenticity through performance, and how the many attempts to make "Bob Dylan" have often involved the interaction between the artist, his public image, and his many audiences.'
Het boek is opgedeeld in vijf delen (+ inleiding en conclusie) en in ieder deel zoomt Cossu in op een van 'key Dylan performances'. Het gaat om:
1. De eerste jaren (akoestisch)
2. 1965 & 1966 (Newport, tournee 1966)
3. Rolling Thunder Revue 1975 & 1976
4. Gospel tour (1979 & 1980)
5. Never Ending Tour
Allereerst zijn dit natuurlijk niet vijf 'key performances', maar vijf periodes in Dylans carrière waarin hij (soms) kwam te staan tegenover een niet altijd begrijpend publiek, waarbij aangetekend dient te worden dat de periode van de Never Ending Tour natuurlijk véél te groot is om 'eventjes' te vangen in enkele tientallen bladzijden.
Grofweg is ieder hoofdstuk opgebouwd uit enkele beschrijvingen van optredens uit bewuste periode waarna Cossu dieper ingaat op... Tja, op wat eigenlijk? Volgens de blurb op de achterzijde van het boek, gaat het over de 'performance of authenticity', over de 'attempts to make "Bob Dylan"' en over de 'interaction between the artist, his public image, and his many audiences'. Ik schrijf het maar keurig over van de kaft, ik haal het niet of onvoldoende uit de tekst in het boek. Daarmee zal gelijk duidelijk zijn dat - volgens ondergetekende - dit boek de door de schrijver zelf neergelegde plank misslaat.
Dan blijven de beschrijvingen van Dylans optredens uit de eerder genoemde periodes over. Die beschrijvingen zijn soms wel aardig (1965 & 1966, Gospel tour), maar nergens lees ik nieuwe inzichten, bijna nergens weet Cossu mij met zijn woorden over deze tournees te verrassen.
It ain't me, babe; Bob Dylan and the performance of authenticity is een aardig boek, maar daarmee is het eigenlijk ook wel gezegd. Het enige hoofdstuk waarin Cossu boven zichzelf weet uit te stijgen, is in het laatste hoofdstuk over de Never Ending Tour. Vooral de stukken waarin Cossu schrijft vanuit een eigen ervaring, schrijft over concerten waar hij bij geweest is, weet hij mij even te raken. Had Cossu diezelfde betrokkenheid ook in de andere hoofdstukken van dit boek weten te leggen, dan was It ain't me, babe zeker een boek om aan te raden geweest.
Zoals het er nu ligt, is het aardig om eens te lezen, meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten