Hoi Tom
Even geleden dat ik reageerde (huwelijk en zo ;-), maar hartelijk bedankt voor recensie Oh Mercy. Een plaat die me destijds prettig verraste maar toch te gladjes klonk. Bovendien waren we het zo langzamerhand zat dat onze goede Bard de gewoonte had gekregen in die verschrikkelijke 80er jaren (crisistijd voor onze generatie die als de goden het wilden afstudeerde rond '79) om een beperkt aantal nummers op zijn platen te zetten (alsof Blonde on Blonde nooit had bestaan), en bovendien daarbij uit vrees voor falen of iets dergelijks bepaalde heel ambitieuze nummers niet in het geheel op te nemen, zoals in dit geval 'Series of dreams' en 'Dignity'. Om nog maar te zwijgen over hoe ik had gehoopt dat, wat perfect had gekund, zoals 'Brownsville girl' eerder op Knocked out loaded, 'Blind Willie McTell' met Lanois heropgenomen was. Maar achteraf schaam ik me een beetje om die houding, waarmee ik me schaarde in het koor van critici die blijkbaar beter dan de componist wisten hoe alles moest klinken. Ja, ik blijf erbij dat het gros van de opnamen uit die donkere discotijd verminkt wordt door de studiogekte van die dagen om de drums als machines te laten klinken en alles een kunstmatige gloss te geven, met als tragisch dieptepunt voor Dylan het in potentie lyrisch aardige Empire Burlesque (Knocked out loaded met zijn magere songs minus het briljante 'Brownsville girl' klonk ten minste rauw). Ook blijft het irritant te weten wat allemaal niet officieel werd uitgegeven. Maar conceptmatig begrijp ik achteraf beter waarom the song and dance man bepaalde nummers op de studiovloer liet liggen. Hij had in meeste gevallen een verhaal voor ogen, en 'Blind Willie McTell' paste bijvoorbeeld niet op Infidels, Shot of Love was minder die soulrock plaat geworden die hij voor ogen had met 'Angelina' en 'Carribean wind' er op, die beiden meer hadden gepast in het thema van Street Legal. Ik had zelf die twee albums beter gevonden met, maar ik snap de keuze. Dit omdat de wel geslaagde concepten te beginnen met Time out of Mind tot het werkelijk sublieme Tempest, wel schitteren vanuit het concept gezien. Oftewel, die platen maken duidelijk wat Dylans bedoeling altijd al is geweest, een nieuw verhaal neer zetten. Terugkomend op Oh Mercy, nu ik het hoor in een verbazingwekkend dynamische remaster, zou ik dit kleinood niet meer anders willen, en gelukkig hebben we de indrukwekkende Tell Tale Signs voor de outtakes. De music on vinyl uitgave heeft meer tanden gegeven aan de sound. Om een voorbeeld te geven: 'Disease of Conceit' werd door velen gezien als zwakke plek van kant twee, waardoor de balans teveel neigde van sfeervol naar slaapverwekkend. Hoewel ik de tekstuele kracht ervan al van aanvang erkende, in zijn dodelijk scherpe eenvoud waarmee onze pompeuze ijdelheid wordt gefileerd, dringt nu de spanning in de muziek beter tot me door, de gitaarsolo aan het eind snijdt door zielen heen lijkt het wel. Beter dan ooit wordt duidelijk hoe kant twee een symfonie vormt waarvoor Pink Floyd zich niet hoeft te schamen. En waar eerst een nevel over de verschillende instrumenten leek te hangen, klinken die nu helder en ademt het de rock n roll geest die zo eigen is aan Dylan wanneer hij schittert. Kortom, het is of ik een nieuwe plaat hoor en eindelijk doordring tot de kern van wat Dylan eind tachtiger jaren bezielde en met vallen en op staan probeerde uit te drukken. Het hoofdstuk in Chronicles dat hij wijdt aan Oh Mercy heb ik direct herlezen. En wat betreft de evaluatie van Tempest, maanden na release, daar valt veel over te zeggen, maar vooralsnog alleen dit: had Dylan het titelnummer er af gelaten hadden nu de vele critici die spotten dat dit weer een zeperd van hem is, nu hun afgrijzen betoond dat Bob zo'n geniaal nummer weg had gegooid... Tempest is een plaat die in twee delen uiteenvalt, dat waar de muziek nog een dans aangaat met de teksten en dat waar de muziek naar de achtergrond verdwijnt om een epische lyriek en voordracht de ruimte te geven, waarbij het ontroerende 'Roll on John' de beginsfeer weer oppakt. Conceptueel eveneens een wonder van inventiviteit, maar wel een die veel vergt van de luisteraar: je moet er voor gaan zitten, liefst in de nacht en zonder koptelefoon op en zonder onderbreking of afleiding, met een wijn of andere drank die je niet zomaar wegklokt, maar waar de jaren een verhaal van geur en smaak tot een tapijt hebben geweven zoals in de middeleeuwen, waarop legendes werden afgebeeld.
mijn dank Tom inderdaad en ga zo door, je teksten zijn prikkelend
Geen opmerkingen:
Een reactie posten