De Dylan aantekeningen #3725

Eergisteren greep ik weer eens naar Theme time radio hour, het is al lang geleden dat ik geluisterd heb, en ben ik maar begonnen bij het begin. De allereerste aflevering, van 3 mei 2006, thema Weather. Er zijn inmiddels bijna vier jaar voorbij gegaan sinds die eerste alflevering, vier jaar! Het alleereerste dat Dylan draaide? Blow wind blow van Muddy Waters. Ik werd gelijk weer gegrepen door het Theme time radio hour-virus, twee uur na het beluisteren van deze eerste uitzending, vond ik mezelf onderweg met aflevering vijf, thema Coffee op de autoradio. De gedachten racen, associaties. Martin Bril is tafelheer in De Wereld draait door en laat Dylan's reclamespotje voor Cadillac zien. Wanneer was dit? Ergens moet ik dat filmpje nog hebben. Het thema van aflevering zesenvijftig? Cadillac, eerste uitzending: 24 oktober 2007. Allemaal feiten ergens opgeschreven, makkelijk terug te vinden. Je dacht toch niet dat ik dat allemaal uit mijn hoofd weet?
Dat niet, nee. Maar een heleboel andere feiten wel. Zo was het thema van aflevering vier Baseball, dat weet ik dan wel weer uit mijn hoofd, en zong Dylan in deze aflevering. Zo weet ik - met dank aan Theme time radio hour - dat de dag waarop de meeste mensen jarig zijn, 5 oktober is. Vraag me niet in welke aflevering dit 'feitje' zit verborgen, dat weet ik dan weer niet uit mijn hoofd.
De officiële, maar betwiste releasedatum van Blonde on blonde? 16 mei 1966, ik weet het uit mijn hoofd. Niet dat ik er iets aan heb, maar het lukt me gewoon niet om het te vergeten. Waarom ik het weet? Waarschijnlijk omdat het een dag vóór het concert in de Manchester Free Trade Hall is, je weet wel, het concert waar Dylan voor Judas werd uitgescholden, het concert dat in 1998 officieel uitkwam als vierde deel van The Bootleg series. En al weet ik dat het klopt, toch heb ik de neiging om het te controleren, de juiste boeken erop na te slaan.
Hoeveel boeken kan een mens lezen over één onderwerp zonder compleet krankzinnig te worden? Ik zou het niet weten. Ik weet wel dat ik ergens rond de 100 boeken over Dylan heb gelezen en nog steeds redelijk bij zinnen ben. Ik heb de kritische grens blijkbaar nog niet bereikt. Over boeken gesproken: las net ergens op het net dat het boek over Theme time radio hour er niet meer gaat komen en nog steeds vind ik het verrassend dat er wel boeken die geheel gaan over Highway 61 revisited, over het concert van 17 mei 1966, over Like a rolling stone, The Basement tapes en Blood on the tracks, maar dat er nog nooit een boek is verschenen dat uitsluitend over Blonde on blonde gaat. Als er nou één album is waar veel over te melden valt, dan is het wel Blonde on blonde.
Alleen al over de titel Blonde on blonde is zo een A4-tje vol geschreven, maar blijkbaar heeft nog nooit iemand de rust gevonden om te gaan zitten en het boek te schrijven.
Ik ben er wel eens aan begonnen, aan dat boek, maar ergens halverwege - nee, ik moet eerlijk zijn, ruim voor de helft - kreeg ik de kriebels en heb ik een ander boek geschreven. Dat boek gaat niet helemaal voorbij aan Blonde on blonde - hoe zou ik ook kunnen? - het bevat o.a. stukken over Visions of Johanna en Fourth time around.
Eén van de meest absurde herinneringen aan een Dylan-concert heeft te maken met Fourth time around, als ik me niet vergis heb ik daarover hier al eerder geschreven. Direct nadat Dylan Fourth time around inzette - ik heb het over het concert van 27 september 2000 in Rotterdam - sprong de man naast mij op van zijn stoel, schreeuwde Motherfucker! richting podium en beende weg.
Ik begon met Theme time radio hour en inmiddels ben ik in Rotterdam, de gedachten nemen een loopje met me. Laat die gedachten maar gaan. Wilde gedachten.
Voor ik Dylan voor het eerst live zag, járen daarvoor zelfs, kocht ik Planet waves, op lp. Op mijn puberkamer had ik een platenspeler die mijn ouder twintig jaar eerder hadden gekocht en inmiddels hadden afgedankt. Daar draaide ik Planet waves op, voor de eerste keer, althans dat was de bedoeling. Nog voor ik de naald voor het eerst op het vinyl kon laten zakken, begaf de platenspeler het. Aangezien ik geen geld had voor een nieuwe platenspeler, heb ik jaren alleen naar de hoes van Planet waves kunnen staren zonder de muziek op dit album te kennen. Sterker nog, na jaren kocht ik Planet waves op cd en dat was de eerste keer dat ik dit album hoorde. Inmiddels heb ik wel weer een platenspeler en draai ik Planet waves bij voorkeur op vinyl, al is het alleen maar om de plaat tussen de twee versies van Forever young om te kunnen draaien. Is het je ooit opgevallen dat de naam van Richard Manuel op de hoes van Planet waves fout is geschreven? En ook de opnamedata achter op de hoes zijn incompleet.
Het leven zit vol zoete schoonheid, zoals Planet waves. Dáár zou iemand eens een boek over moeten schrijven.

2 opmerkingen:

Peerke zei

Gek genoeg is zou nog een andere mijlpaalplaat op exact dezelfde dag verschenen zijn als Blonde On Blonde: Pet Sounds van The Beach Boys. Zou, want ook bij die plaat bestaan er veel twijfel over de juistheid. Maar dat is een heel ander verhaal.

Brickbat zei

De releasedatum 16-5-1966 van Blonde on Blonde zou eens goed uitgezocht moeten worden. Die datum werd pas voor 't eerst bekend na de release van de 3-lp verzamelaar Masterpieces in Japan begin 1978, in het boekje dat bij de plaat zat stonden opeens alle releasedatums van Dylan's albums vermeld, en vervolgens nam iedereen die voor zoete koek aan.