tijdschrift

"Deze mag het worden?"
"Alstublieft."
"Dat is dan €17,99."
"Even een vraagje, weet u toevallig hoe lang dit tijdschrift al in de schappen staat?"
"Nou, uhm, nee, al een tijdje denk ik."
"Weet u, het is al weer even geleden dat Bob Dylan 75 is geworden en meestal weet ik wel wanneer dit soort tijdschriften verschijnen, door internet en zo, maar dit is nieuw voor me. Voor ik het hier in de schappen zag had ik het nog nooit gezien of er van gehoord."
"O, maar als u thuis komt en u heeft het al, mag u het wel ruilen hoor."
"Nee, daar gaat het niet om. Ik heb het zeker nog niet thuis dus ik zal 'm ook zeker niet komen ruilen, maar ik wil wel graag weten wanneer het is verschenen, want..."
"Ik zal het even aan mijn collega vragen..... ANNELIES! ... Annelies weet jij misschien wanneer dit tijdschrift is verschenen?"
"Dat staat er meestal wel voorin..."
"Daar heb ik al naar gekeken, weet u, ik neem 'm wel gewoon mee."
"Ik zal even kijken.... Nee, hier staat niks voorin... Wat gek. Maar als u 'm al heeft dan mag u best ruilen hoor, als u de kassabon maar heeft."
"Maar ik wil helemaal niet ruilen... Ach weet u, laat maar. Ik zoek thuis verder wel op internet naar de verschijningsdatum."
"Anders nog iets?"
"Nee, hoor, dank u."
"Dat is dat €17,99."
"Alstublieft."
"Dank u wel en hier is uw kassabon voor als u 'm toch al heeft en wilt ruilen."

Zeven dagen

I been good, I been good while I been waitin’
Maybe guilty of hesitatin’, I just been holdin’ on

Seven more days, all that’ll be gone
Bob Dylan - "Seven Days"

Zaterdag de 30ste
Zo ver rijden is het niet naar de zaak vol tweedehands platen en cd's en dus ben ik vanochtend die kant maar op gegaan. Na een uurtje struinen ben ik met een volle tas weer naar huis gegaan, veel meer kan een zaterdag niet zijn voor een muziekliefhebber.

Drie cd's en een elpee van Bob Dylan, een mooie vangst voor zo maar een zaterdag in juli. Naast de verschillende albums van Bob Dylan heb ik ook Live At Sin-é van Jeff Buckley gekocht. Niet de vier tracks tellende e.p. uit 1993 met deze titel, maar de dubbel-cd met bonus dvd uit 2003. Op Live At Sin-é zijn maar liefst drie Dylan-composities te horen:  "Just Like A Woman", "If You See Her, Say Hello" en "I Shall Be Released". 

Wie mij een beetje kent weet dat ik het niet zo op covers van Dylans nummers heb, maar dat een versie van "Just Like A Woman" door Jeff Buckley onlangs indruk maakte (luister hier). Dat maakte nieuwsgierig naar de live-versie op Live At Sin-é. Die live-versie is zeker ook de moeite waard, net als Buckleys versie van "I Shall Be Released". Zijn versie van "If You See Her, Say Hello" doet me echter niks.

Langer geleden
That 70's Show, een Rolling Stone met Dylan op de cover wordt door Kelso aan Eric gegeven. Het is onderdeel van een grap. Dit alles is te vinden in een aflevering uit seizoen 4, als ik me niet vergis.

Vandaag
The Times They Are A-Changin' draait. Op de cd staat - absurd genoeg - het Nice Price-logo gedrukt (zie hier).
Ik kocht mijn eerste Times in de pauze tussen twee colleges. Tijdens de les brandde de ongehoorde cd in de binnenzak van mijn jas. Ik herinner mij niets van de voorgeschotelde stof. Ik herinner me alleen het wachten op het naar huis kunnen gaan. Het verlangen naar de mogelijkheid om te luisteren.

Londen & gisteren
Tijdens mijn bezoek aan Londen, een maand of 3 geleden, viel in een comic-shop mijn oog op aflevering 6 van de comicserie Art Ops. Die comic bleek - net als aflevering 7 van Art Ops - getekend te zijn door Eduardo Risso, een tekenaar wiens werk ik bewonder.

Enfin, na het lezen afleveringen 6 en 7 raakte geïnteresseerd in de comic-serie Art Ops en dus kocht ik het onlangs verschenen boek met daarin de eerste vijf afleveringen van Art Ops. In dit boek kwam ik een zekere Chapman tegen, een jonge vent, strak in het pak gestoken en met weelderige bos haar op zijn hoofd. Chapman deed mij aan de Dylan uit de periode 1965 - 1966 denken, maar niets in de comic wees er op dat de tekenaars van Art Ops Bob Dylan voor ogen hadden toen ze Chapman creëerden. En dus dacht ik dat het mijn verwrongen geest was die Bob Dylan in Chapman herkende omdat ik nou eenmaal Bob Dylan overal zie waar ik maar de kans krijg om 'm te zien.
Niet dus, zo bleek aan het eind van aflevering 3 van Art Ops. Bob Dylan 'zit' wel degelijk in Chapman. Vergelijk de afgebeelde tekening uit Art Ops 3, en dan met name de houding van Chapman op deze tekening, maar eens met de foto op de cover van The Freewheelin' Bob Dylan.
Dit is geen toeval, de tekenaars van Art Ops hebben Bob Dylan als model gebruikt voor Chapman.

Zonen
Zoonlief heeft op zijn x-box in het spel Ark een dinosaurus de naam Rolling Stone gegeven. Hoewel deze naam niet gekozen is vanwege Dylans "Like A Rolling Stone", ziet zoonlief wel de connectie en wijst hij mij hier op.
Het album Bringing Down The Horse van The Wallflowers - de band van Jakob Dylan - is voor het eerst op vinyl uitgebracht, zo zag ik afgelopen week in een platenzaak.

Kringloopwinkel
"Dylan's switch in direction had caused a few missed heartbeats among his erstwhile followers, but at least the album had another side to it, which included 'Mr. Tambourine Man' and the almost political 'It's All Right, Ma' [sic]. But the concerts he gave during 1965-6, beginning with his performance with the Paul Butterfield Blues Band at the Newport Folk Festival, divided his audience dramatically, and Dylan became a rock idol virtually by default, the succes of 'Like A Rolling Stone' - it reached No. 2 in 1965 - more than compensating for the lost purist folk audience."
The Encyclopedia Of Rock volume 2; From Liverpool To San Francisco

Morgen
Morgen ligt de wereld open.
Morgen lees ik Art Ops uit.
Morgen draai ik Together Through Life, net als vandaag.
Morgen is "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" bijna politiek.
Morgen is het de zevende dag sinds het begin van het tellen.
Morgen begint alles weer bij één.
Waarom niet?