Na eerste indrukken komen tweede indrukken.
Vanmiddag viel Together though life door de brievenbus. De eerste indrukken waren matig positief, de tweede indrukken klinken beter.
Maar eerst maar even de tracks in de juiste volgorde:
01. Beyond here lies nothin'
02. Life is hard
03. My wife's home town
04. If you ever go to Houston
05. Forgetful heart
06. Jolene
07. This dream of you
08. Shake shake mama
09. I feel a change coming on
10. It's all good
En dan gelijk maar even de credits, wie schreef wat, duidelijkheid scheppen: All music by Bob Dylan except My Wife's Home Town music by Bob Dylan and Willie Dixon. All lyrics by Bob Dylan with Robert Hunter except This Dream Of You lyrics by Bob Dylan.
Da's ook weer duidelijk.
De voorzijde van de cd laat het inmiddels bekende ontwerp zien, de achterkant een andere oude foto, eerste gedachte: een zigeunerorkestje. Mooie foto.
de cd zelf heeft het uiterlijk gekregen van een label uit het begin van de twintigste eeuw. Grijs op zwart.
Van een boekje is geen sprake, slechts een dubbelgevouwen blaadje. Eén foto van Dylan, een reeds bekende foto.
Nu ik de songs kan beluisteren in cd-kwaliteit i.p.v. de matige kwaliteit op de website van radio 2, ben ik een stuk positiever. De muziek is aanstekelijk, swingt.
Heerlijke accordeon.
My wife's home town is nog steeds favoriet, Life is hard nog steeds minst favoriet, al moet ik toegeven dat ik minder negatief denk over deze track.
Van de teksten ben ik nog niet echt onder de indruk, de muziek begint al meer onder de huid te kruipen.
Een plaat om te draaien op warme zomeravonden, wannneer de barbecue staat na te gloeien en de duisternis bijna valt.
Ik sluit mezelf maar op voor een paar dagen, een week met een dieet van niks anders dan Together though life, misschien kan ik dan wat zinnigs melden.
Onder de kop Bob Dylan op weg naar Mexico schrijft Jan Vollaard in de NRC Handelsblad van vandaag: Een prominente rol op Together Through Life is voor David Hidalgo, de accordeonspeler van Los Lobos. Daarmee is het nog geen uitbundig TexMexalbum geworden; eerder een ingetogen bluesplaat uit een onbepaald grensgebied dat ergens tussen Mexico en Chicago moet liggen.
Goede typering.
Iets verder: (...) in My wife's home town dat als twee druppels water lijkt op I just want to make love to you.
Waar heb ik die gedachte eerder gelezen? :-))
Ik sluit mezelf op, moet luisteren.
Meer hier.
Dylan kort #187
Peerke schrijft over het concert van 12 april 1963 in Town Hall, New York.Dylan in Brussel, hier, hier, hier, hier, hier.
recensies Together through live hier, hier, hier.
Martin Bril, Jan & Dylan, hier.
Visions of Johanna en Martin Bril, hier.
Nederlands beeldjournaal en Dylans eerste concert in Nederland, hier.
Bril en Dylan, hier.
Martin Bril (1959 - 2009)
Nadat ik vanochtend de kinderen naar school had gebracht, moest ik even een paar boodschapjes doen. Wachtend bij de kassa wierp ik, zoals altijd, een vluchtige blik op het rek met kranten. Mijn ogen bleven hangen aan een kop op de voorpagina van NRC Next: Martin Bril (49) overleden en het eerste dat door mijn kop schoot was godverdomme, niet Martin Bril. Vlak daarna kwam Hij zal nooit Together through life horen. En: Is hij nog naar één van de concerten in Amsterdam gegaan? Hij had kaarten. Gedachten maken rare sprongen als er iemand dood is.
Natuurlijk wist ik dat hij ziek was, dat de kanker opnieuw zijn lijf in was geslopen. Ik had ook de beelden gezien van een stramme, magere Bril bij De Wereld draait door een paar maanden geleden. Ik had ook gemerkt dat er steeds minder columns verschenen in de krant en op zijn website.
Ik kende Martin Bril niet anders dan de meeste mensen hem kenden, van zijn columns, zijn boeken en zijn optredens in De Wereld draait door. En toch grijpt zijn dood mij aan. Negenenveertig is geen leeftijd om te overlijden.
Martin Bril was voor mij een unieke stem binnen de literatuur over Dylan. Daar waar menig schrijver keer op keer hetzelfde verhaaltje over Dylan oprispte - het aloude 'stem van een generatie' en het 'tijdens optredens zijn zijn oude nummers onherkenbaar'-geneuzel - wist Martin Bril keer op keer, wanneer hij over Dylan schreef, de oude algemeenheden te vermijden en daadwerkelijk te luisteren naar Dylan en dáár over te schrijven.
Ik herinner me een column over Like a rolling stone dat, ondanks dat er al zó veel over dit nummer is geschreven, fris was, dat mij naar de platenkast dirigeerde om het honderden, misschien wel duizenden keren gehoorde nummer met nieuwe oren te beluisteren.
Ik herinner mij dat hij een filmpje meenam naar de uitzending van De Wereld draait door om eenieder zijn enthousiasme kenbaar te maken voor Theme Time Radio Hour.
Ik herinner mij zijn enthousiasme voor Dylans gebroken stem van de laatste jaren.
Ik herinner mij zoveel. En door dat zoveel zal ik zijn unieke stem over Dylan missen.
Nederland heeft een fantastisch columnist verloren, de Dylanwereld een unieke stem die schreef met zijn oren.
Martin Bril en Dylan hier.
Martin Bril en Dylan #2 hier.
Natuurlijk wist ik dat hij ziek was, dat de kanker opnieuw zijn lijf in was geslopen. Ik had ook de beelden gezien van een stramme, magere Bril bij De Wereld draait door een paar maanden geleden. Ik had ook gemerkt dat er steeds minder columns verschenen in de krant en op zijn website.
Ik kende Martin Bril niet anders dan de meeste mensen hem kenden, van zijn columns, zijn boeken en zijn optredens in De Wereld draait door. En toch grijpt zijn dood mij aan. Negenenveertig is geen leeftijd om te overlijden.
Martin Bril was voor mij een unieke stem binnen de literatuur over Dylan. Daar waar menig schrijver keer op keer hetzelfde verhaaltje over Dylan oprispte - het aloude 'stem van een generatie' en het 'tijdens optredens zijn zijn oude nummers onherkenbaar'-geneuzel - wist Martin Bril keer op keer, wanneer hij over Dylan schreef, de oude algemeenheden te vermijden en daadwerkelijk te luisteren naar Dylan en dáár over te schrijven.
Ik herinner me een column over Like a rolling stone dat, ondanks dat er al zó veel over dit nummer is geschreven, fris was, dat mij naar de platenkast dirigeerde om het honderden, misschien wel duizenden keren gehoorde nummer met nieuwe oren te beluisteren.
Ik herinner mij dat hij een filmpje meenam naar de uitzending van De Wereld draait door om eenieder zijn enthousiasme kenbaar te maken voor Theme Time Radio Hour.
Ik herinner mij zijn enthousiasme voor Dylans gebroken stem van de laatste jaren.
Ik herinner mij zoveel. En door dat zoveel zal ik zijn unieke stem over Dylan missen.
Nederland heeft een fantastisch columnist verloren, de Dylanwereld een unieke stem die schreef met zijn oren.
Martin Bril en Dylan hier.
Martin Bril en Dylan #2 hier.
setlist 22 april 2009 - Brussel
01. The wicked messenger
02. It's all over now, baby blue
03. Man in the loang black coat
04. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
05. Blind Willie McTell
06. Desolation row
07. Honest with me
08. Sugar baby
09. Highway 61 revisited
10. Ballad of a thin man
11. I don't believe you
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
02. It's all over now, baby blue
03. Man in the loang black coat
04. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
05. Blind Willie McTell
06. Desolation row
07. Honest with me
08. Sugar baby
09. Highway 61 revisited
10. Ballad of a thin man
11. I don't believe you
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
Dylan kort #186
Together through life:
PAROOL: MUZIEK - Pop: Bob Dylan - Together through life ***
:: soundslike.be .nieuws
Dylan in Brussel, vanavond:
De Standaard Online - Bob Dylan voor laatste keer in Vorst?
Hanneke Groenteman vergist zich:
Hanneke Groenteman - Wat eten we vandaag?
Dylan en Bril:
Pnin Pnin: Dylan en Bril
een nieuwe manier om berichten op de blog te plaatsen (met flock), ben zelf nog niet héél tevreden. Laat eventueel weten wat je van het nieuwe uiterlijk van de links / de berichten vindt.
Blogged with the Flock Browser
Together through life release date
Ik kreeg net, via de mail, de tip dat Together through life reeds her en der in de schappen ligt.
Achtergrond: Bovenal bemin één Bob - deel twee | daMusic
Achtergrond: Bovenal bemin één Bob - deel twee | daMusic
Deel 2 van het achtergrondartikel als voorbereiding op het concert in Brussel, morgen.
Deel 2 van het achtergrondartikel als voorbereiding op het concert in Brussel, morgen.
Blogged with the Flock Browser
Achtergrond: Bovenal bemin één Bob: Dylan voor beginners | daMusic
Achtergrond: Bovenal bemin één Bob: Dylan voor beginners | daMusic
De 'worsteling' van de Dylanfan, waarom is Dylan goed? Leg dat maar eens uit...
De 'worsteling' van de Dylanfan, waarom is Dylan goed? Leg dat maar eens uit...
Blogged with the Flock Browser
Wedstrijd Bob Dylan
Wedstrijd Bob Dylan
Win kaarten voor een exclusief Dylan concert in Londen.
Win kaarten voor een exclusief Dylan concert in Londen.
Blogged with the Flock Browser
Ik houd wel van het experiment en dus ben ik sinds een uurtje met Twitter bezig. Ik zie wel of het wat voor mij is, je kunt me hier vinden: http://twitter.com/tomdylan
Ieder maakt zijn eigen Dylan - (de auteur wenst anoniem te blijven)
Ik luister op het moment naar het nieuwe album van Bob Dylan. Zelfs zijn platenmaatschappij had niet gerekend op zo'n snelle opvolger op Modern Times uit 2006, dus vanzelfsprekend ben ik na de eerste keer alle tracks gehoord te hebben meer verbaasd dan kritisch. Ik ben er denk ik wel achter waarom het een positieve verbazing is: ik heb door de jaren heen mijn eigen Dylan gemaakt, en het is niet meer dan logisch dat ik die op z’n nieuwe album direct herken.
Bob Dylan heeft zijn kwaliteit al vroeg bewezen. Zijn eerste drie albums bevatten voldoende materiaal om een artiest onsterfelijk te maken. Maar hij ging door. Zijn volgende vier albums weken vervolgens allemaal van hun voorganger af, maar waren stuk voor stuk briljant. Zijn werk is daarna blijven evolueren, maar niet bepaald in een rechte lijn: nog steeds wordt er druk gediscussieerd over de totstandkoming van het album Self Portrait, maar ook Nashville Skyline was totaal onvergelijkbaar met de rest van zijn oeuvre. Ik zie overal de schoonheid van in.
En dat is het met zijn nieuwe albums. Hij kan doen en laten, schrijven en zingen wat hij wil: met mijn ervaring weet ik direct de meest gunstige interpretatie aan zijn nieuwe tracks te geven. Zo denk ik dat iedereen een eigen interpretatie van Dylan heeft. Niet alleen zijn individuele tracks, maar elk complete album . Elk optreden, elke setlist. Elke periode in zijn leven, elke vrouw en zelfs elke reclame waaraan hij meewerkt. Alles weet de doorgewinterde luisteraar op zijn eigen manier te interpreteren, die stuk voor stuk Bob in precies dat daglicht plaatsen waar we hem in willen zien. Als van onszelf, en niemand anders.
Bob Dylan heeft zijn kwaliteit al vroeg bewezen. Zijn eerste drie albums bevatten voldoende materiaal om een artiest onsterfelijk te maken. Maar hij ging door. Zijn volgende vier albums weken vervolgens allemaal van hun voorganger af, maar waren stuk voor stuk briljant. Zijn werk is daarna blijven evolueren, maar niet bepaald in een rechte lijn: nog steeds wordt er druk gediscussieerd over de totstandkoming van het album Self Portrait, maar ook Nashville Skyline was totaal onvergelijkbaar met de rest van zijn oeuvre. Ik zie overal de schoonheid van in.
En dat is het met zijn nieuwe albums. Hij kan doen en laten, schrijven en zingen wat hij wil: met mijn ervaring weet ik direct de meest gunstige interpretatie aan zijn nieuwe tracks te geven. Zo denk ik dat iedereen een eigen interpretatie van Dylan heeft. Niet alleen zijn individuele tracks, maar elk complete album . Elk optreden, elke setlist. Elke periode in zijn leven, elke vrouw en zelfs elke reclame waaraan hij meewerkt. Alles weet de doorgewinterde luisteraar op zijn eigen manier te interpreteren, die stuk voor stuk Bob in precies dat daglicht plaatsen waar we hem in willen zien. Als van onszelf, en niemand anders.
Together through life - eerste indrukken
Op de website van radio 2 zijn alle nummers van Together through life te beluisteren, hieronder mijn eerste indrukken.
Beyond here lies nothing
Deze opener moest ik aanvankelijk nogal aan wennen, vlak na de eerste mogelijkheid om te downloaden. Nu, terugluisterend, begint de song al aan mij te kleven.
Ik hou wel van deze swingende sound met accordeon en trompet.
Well my ship is in the harbour. Het schip is in de haven. Is Dylan thuis, daar waar hij wezen moet? Of is het in ieder stadje een ander schatje? Ik raaskal. Beyond here lies nothing swingt.
Life is hard
Het tempo gaat een tandje terug. Niks mis met een goede ballad. Maar dat is Life is hard niet. Dylan weet me in dit nummer niet te overtuigen. Te suikerzoet voor mijn smaak.
Since we been out of touch
I haven't felt that much
en
admitting life is hard
without you near me
Een zwakte bod.
Forgetful heart
Het ritme, de melodie doet me denken aan Ain't talkin' van Modern times. Na Life is hard een stap in de goede richting, maar ik mis de zanger Dylan, het unieke van de zanger Dylan, de zanger die wel hoorbaar is Ain't talkin', maar hier ontbreekt.
I feel a change coming on
Een meer opgewekte melodie dan in voorganger Forgetful heart en ook de zanger Dylan is weer terug. Luister naar We've got so much in common.
Heerlijk spel op de accordeon door David Hidalgo.
Luister naar What's the use in dreamin', you've got better things to do en verder. Niet de meest sterke tekst, maar met passie gezongen.
If you ever go to Houston
Wederom een opgewekte melodie, en ook hier is de zanger Dylan duidelijk aanwezig, noten, klanken oprekkend en buigend zoals alleen Dylan kan.
Meer en meer doet de muziek op Together through life in het algemeen en If you ever go to Houston in het bijzonder denken aan de muziek van Doug Sahm.
I've got a restless fever burning in my brain.
It's all good
Heerlijk gitaarloopje aan het begin. Bij dit nummer begin ik gelijk mee te tikken met mijn vingers op de rand van de tafel. De accordeon is bij dit nummer wat verder weg in de mix gestopt, wat het nummer ten goede komt, hoe heerlijk ik de accordeon ook vond in een aantal van de voorgaande nummers, het klinkt prima in It's all good waar het dieper in de mix is verstopt.
Luister naar het 'duivelse' lachje van Dylan, na een minuut of drie.
Maar hoe lekker een aantal van de inmiddels gehoorde nummers ook klinken, de echte 'knaller' ben ik nog niet tegengekomen.
Heerlijk, effectief drukwerk.
Jolene
Luisterend naar Jolene duikt er gelijk een 'klassieker' op die in de schatkamer van mijn achterhoofd ligt begraven: Nadine van Chuck Berry.
Baby I am the king
And you is the queen.
Ligt lekker in het gehoor, geen klassieker. Geen accordeon ook.
Het zou me niet verbazen wanneer dit een regelmatig terugkerend nummer tijdens concerten gaat worden. Het aanstekende, voortstuwende ritme is ideaal voor het podium.
My wife's home town
Net als bij voorganger Jolene, doet My wife's home town me gelijk denken aan een klassieker: I just wanna make love to you van Etta James. Hele lappen tekst van I just wanna make love to you kun je zo op My wife's home town meezingen.
Voor het eerst heb ik de indruk dat Dylan werkelijk al zijn kwaliteiten als zanger, de kwaliteiten die hem zo uniek maken, hier uit de kast trekt.
En wéér dat duivelse lachje!
Shake shake mama
Eerste gedachte: Summer days revisited, vooral natuurlijk door het steeds herhalen van een regel tekst.
Shake shake mama
Shake until the break of day
I'm right here mama
I'm not that far away
Ik mis tot nog toe de humor en het venijn dat wel op bijvoorbeeld "Love and theft" te vinden is.
This dream of you
Sugar baby en Ain't talkin', de afsluiters van respectievelijk "Love and theft" en Modern times zijn noemenswaardige songs, krachtige afsluiters. Dat krachtige mis ik in deze afsluiter van Together through life.
Am I to blind to see
Is my heart playing tricks on me
en
All I have is this dream of you
That keeps me living on
Gladjes, bij net zo suikerzoet Life is hard.
Together through life heeft een heerlijke sound, mede door de accordeon van David Hidalgo, maar over het algemeen weet de plaat me nog niet te overtuigen. Aardig, maar niet geweldig. Ter vergelijking: na een eerste draaibeurt van "Love and theft" bleven er hele lappen tekst en flarden van melodieën in mijn kop hangen, na het beluisteren van Together through life heb ik dat niet, of in ieder geval veel minder. This dream of you vind ik maar een matige afsluiter en Life is hard vind ik ronduit onder de maat.
My wife's home town vind ik daarentegen heerlijk, een goede song. En ook I feel a change coming on en If you ever go to Houston mogen er wezen.
Natuurlijk moet ik nog een paar keer vaker luisteren naar Together through life - en ik hoop dat dan zal blijken dat mijn eerste indrukken fout zijn - maar mijn eerste indruk van Together through life is maar matig positief.
Ik had gehoopt op een meesterwerk, dat is Together through life niet, eerder een aardig klinkend lichtgewicht.
Andere eerste indrukken? Laat het me weten (gebruik de link e-mail de webmaster in de rechter kolom).
De video van Beyond here lies nothing kan bekeken worden via de website van Isis.
________________
Met dank aan Yapyap, Jesper en Peerke voor de reacties. Als antwoord op de in de reactie gestelde vraag (door Yapyap): Ja, ik weet zeker dat de cds van The Bob Dylan 60's collection in cardboard sleeves zitten.
Jesper heeft natuurlijk helemaal gelijk, de volgorde van de tracks op de website van radio 2 klopt natuurlijk niet. (En dus heb ik me in bovenstaande vergist.) De laatste track van Together through life is It's all good en daarover ben ik inderdaad redelijk positief.
De reacties doorkijkend merk ik dat mijn eerste indrukken vrij negatief zijn. Misschien heb ik het negatieve wat te dik aangezet. In z'n algemeenheid zie ik Together through life na één luisterbeurt als een goede middenmoter, (muzikaal, niet tekstueel) beter dan Modern times, maar helaas niet zo goed als "Love and theft".
Ik kijk nog steeds uit naar de release van Together through life, laat daar geen misverstand over bestaan. En zoals Frits mij heel terecht mailde: goed of slecht is subjectief.
Beyond here lies nothing
Deze opener moest ik aanvankelijk nogal aan wennen, vlak na de eerste mogelijkheid om te downloaden. Nu, terugluisterend, begint de song al aan mij te kleven.
Ik hou wel van deze swingende sound met accordeon en trompet.
Well my ship is in the harbour. Het schip is in de haven. Is Dylan thuis, daar waar hij wezen moet? Of is het in ieder stadje een ander schatje? Ik raaskal. Beyond here lies nothing swingt.
Life is hard
Het tempo gaat een tandje terug. Niks mis met een goede ballad. Maar dat is Life is hard niet. Dylan weet me in dit nummer niet te overtuigen. Te suikerzoet voor mijn smaak.
Since we been out of touch
I haven't felt that much
en
admitting life is hard
without you near me
Een zwakte bod.
Forgetful heart
Het ritme, de melodie doet me denken aan Ain't talkin' van Modern times. Na Life is hard een stap in de goede richting, maar ik mis de zanger Dylan, het unieke van de zanger Dylan, de zanger die wel hoorbaar is Ain't talkin', maar hier ontbreekt.
I feel a change coming on
Een meer opgewekte melodie dan in voorganger Forgetful heart en ook de zanger Dylan is weer terug. Luister naar We've got so much in common.
Heerlijk spel op de accordeon door David Hidalgo.
Luister naar What's the use in dreamin', you've got better things to do en verder. Niet de meest sterke tekst, maar met passie gezongen.
If you ever go to Houston
Wederom een opgewekte melodie, en ook hier is de zanger Dylan duidelijk aanwezig, noten, klanken oprekkend en buigend zoals alleen Dylan kan.
Meer en meer doet de muziek op Together through life in het algemeen en If you ever go to Houston in het bijzonder denken aan de muziek van Doug Sahm.
I've got a restless fever burning in my brain.
It's all good
Heerlijk gitaarloopje aan het begin. Bij dit nummer begin ik gelijk mee te tikken met mijn vingers op de rand van de tafel. De accordeon is bij dit nummer wat verder weg in de mix gestopt, wat het nummer ten goede komt, hoe heerlijk ik de accordeon ook vond in een aantal van de voorgaande nummers, het klinkt prima in It's all good waar het dieper in de mix is verstopt.
Luister naar het 'duivelse' lachje van Dylan, na een minuut of drie.
Maar hoe lekker een aantal van de inmiddels gehoorde nummers ook klinken, de echte 'knaller' ben ik nog niet tegengekomen.
Heerlijk, effectief drukwerk.
Jolene
Luisterend naar Jolene duikt er gelijk een 'klassieker' op die in de schatkamer van mijn achterhoofd ligt begraven: Nadine van Chuck Berry.
Baby I am the king
And you is the queen.
Ligt lekker in het gehoor, geen klassieker. Geen accordeon ook.
Het zou me niet verbazen wanneer dit een regelmatig terugkerend nummer tijdens concerten gaat worden. Het aanstekende, voortstuwende ritme is ideaal voor het podium.
My wife's home town
Net als bij voorganger Jolene, doet My wife's home town me gelijk denken aan een klassieker: I just wanna make love to you van Etta James. Hele lappen tekst van I just wanna make love to you kun je zo op My wife's home town meezingen.
Voor het eerst heb ik de indruk dat Dylan werkelijk al zijn kwaliteiten als zanger, de kwaliteiten die hem zo uniek maken, hier uit de kast trekt.
En wéér dat duivelse lachje!
Shake shake mama
Eerste gedachte: Summer days revisited, vooral natuurlijk door het steeds herhalen van een regel tekst.
Shake shake mama
Shake until the break of day
I'm right here mama
I'm not that far away
Ik mis tot nog toe de humor en het venijn dat wel op bijvoorbeeld "Love and theft" te vinden is.
This dream of you
Sugar baby en Ain't talkin', de afsluiters van respectievelijk "Love and theft" en Modern times zijn noemenswaardige songs, krachtige afsluiters. Dat krachtige mis ik in deze afsluiter van Together through life.
Am I to blind to see
Is my heart playing tricks on me
en
All I have is this dream of you
That keeps me living on
Gladjes, bij net zo suikerzoet Life is hard.
Together through life heeft een heerlijke sound, mede door de accordeon van David Hidalgo, maar over het algemeen weet de plaat me nog niet te overtuigen. Aardig, maar niet geweldig. Ter vergelijking: na een eerste draaibeurt van "Love and theft" bleven er hele lappen tekst en flarden van melodieën in mijn kop hangen, na het beluisteren van Together through life heb ik dat niet, of in ieder geval veel minder. This dream of you vind ik maar een matige afsluiter en Life is hard vind ik ronduit onder de maat.
My wife's home town vind ik daarentegen heerlijk, een goede song. En ook I feel a change coming on en If you ever go to Houston mogen er wezen.
Natuurlijk moet ik nog een paar keer vaker luisteren naar Together through life - en ik hoop dat dan zal blijken dat mijn eerste indrukken fout zijn - maar mijn eerste indruk van Together through life is maar matig positief.
Ik had gehoopt op een meesterwerk, dat is Together through life niet, eerder een aardig klinkend lichtgewicht.
Andere eerste indrukken? Laat het me weten (gebruik de link e-mail de webmaster in de rechter kolom).
De video van Beyond here lies nothing kan bekeken worden via de website van Isis.
________________
Met dank aan Yapyap, Jesper en Peerke voor de reacties. Als antwoord op de in de reactie gestelde vraag (door Yapyap): Ja, ik weet zeker dat de cds van The Bob Dylan 60's collection in cardboard sleeves zitten.
Jesper heeft natuurlijk helemaal gelijk, de volgorde van de tracks op de website van radio 2 klopt natuurlijk niet. (En dus heb ik me in bovenstaande vergist.) De laatste track van Together through life is It's all good en daarover ben ik inderdaad redelijk positief.
De reacties doorkijkend merk ik dat mijn eerste indrukken vrij negatief zijn. Misschien heb ik het negatieve wat te dik aangezet. In z'n algemeenheid zie ik Together through life na één luisterbeurt als een goede middenmoter, (muzikaal, niet tekstueel) beter dan Modern times, maar helaas niet zo goed als "Love and theft".
Ik kijk nog steeds uit naar de release van Together through life, laat daar geen misverstand over bestaan. En zoals Frits mij heel terecht mailde: goed of slecht is subjectief.
Dylan kort #185
Bob Dylan op de website van Humo (over Together through life en Beyond here lies nothing).
Onder de titel Bob de Boeienkoning schrijft Jan Kuitenbrouwer over het concert van 12 april.
Adele en Paul de Leeuw zingen samen Make you feel my love. De Nederlandse tekst staat hier.
I'll keep it with mine morgen op de radio.
Brechtdc schrijft over Dylan, als voorbereiding op het concert in Brussel, woensdag.
Een ongewoon gesprek tussen Neil [Young] en Bob [Dylan], hier.
Frits Spits draaide gisteren nummers van Together through life, morgen meer.
Onder de titel Bob de Boeienkoning schrijft Jan Kuitenbrouwer over het concert van 12 april.
Adele en Paul de Leeuw zingen samen Make you feel my love. De Nederlandse tekst staat hier.
I'll keep it with mine morgen op de radio.
Brechtdc schrijft over Dylan, als voorbereiding op het concert in Brussel, woensdag.
Een ongewoon gesprek tussen Neil [Young] en Bob [Dylan], hier.
Frits Spits draaide gisteren nummers van Together through life, morgen meer.
Volkskrant Dylan 10 cd boxset
De webwinkel van de Volkskrant biedt de 10 cd boxset The Bob Dylan 60's collection aan. De boxset kost iets onder de 40 euro (exclusief verzendkosten).
De boxset ziet er goed uit, de cd's zitten in cardboard sleeves. Wie de songtitels van de nummers op Blonde on blonde niet kent, heeft echter een probleem. Nergens zijn de songtitels terug te vinden...
Dylan kort #184
Een nieuwe verrassing in de setlist, gisteravond speelde Dylan Return to me, een nummer dat hij een paar jaar terug opnam voor de soundtrack van de televisieserie The Sopranos.
Dylantribute in Utrecht op 24 mei, hier.
Bob Dylan, Amsterdamse avonden (part 2), hier.
Bob Dylan was here! .
Together through life, hier.
Like a rolling stone en meer, hier.
Dylantribute in Utrecht op 24 mei, hier.
Bob Dylan, Amsterdamse avonden (part 2), hier.
Bob Dylan was here! .
Together through life, hier.
Like a rolling stone en meer, hier.
Dylan op de cover
De nieuwe OOR (nr. 04, mei 2009) heeft Dylan op de cover. In meer dan tien pagina's bespreekt Tom Engelshoven (kort en oppervlakkig) alle Dylanalbums van Bob Dylan (1962) t/m de verzamelaar Dylan (2007). In een apart 'blokje' worden de afleveringen van The Bootleg series (nog) kort(er) besproken. Hoewel alle Dylanalbums? Greatest hits en Greatest hits vol. 3 - om er eens twee te noemen - ontbreken, terwijl More Bob Dylan's greatest hits wel wordt besproken.
Meest interessant is de track voor track bespreking van Together through life.
Verder (uiteraard) de nodige paginagrote advertenties, o.a. voor Together through life en het Oris Bob Dylan horloge, en een handvol foto's, waarvan de meest aardige zijn de foto die Lex van Rossen maakte op 19 september 1987 in Ahoy' en drie kleine foto's van een jonge Dylan door John Cohen.
Dylan kort #183
Peerke over Together through life.Hester Carvalho over het concert van 10 april.
Aaf Brandt Corstius over Dylan, samenwonen en meer.
Bouke Sonnega over het concert van 11 april.
Coconutskins over de concerten in Amsterdam.
De grote Dylan napret op Are you hung up?
Frits Tromp over Jacob Dylan's CD-verkoop.
Norman Viss over Together through life.
BergmeisteR over concert van 11 april.
Dylan kort #182
Uit deel 5 van het interview met Bill Flanagan:
BF: You wrote a lot of these songs with Robert Hunter. How does that process work?
BD: There isn't any process to speak of. You just do it. You drive the car. Sometimes you get out from behind the wheel and let someone else step on the gas.
BF: You must have known Hunter a long time. Do you remember where you first met?
BD: It was either back in '62 or '63 when I played in the Bay area. I might have met him in Palo Alto or Berkley or Oakland. I played all those places then and I could have met Hunter around that time. I know he was around.
BF: Didn't Hunter play in a bluegrass band with Jerry Garcia?
BD: Yeah, it was either that or a jug band.
Theme time radio hour seizoen 3-24: Goodbye
Dit is aflevering 100 van Theme time radio hour en de laatste aflevering van dit seizoen. Of er ook nog een vierde seizoen komt, is nog niet duidelijk.
Goodbye (Baby) - Elmore James (1955)
Goodbye Sweet Liza Jane - Charlie Poole (1930)
Go Now - Bessie Banks (1964)
The Leaving of Liverpool (Fare Thee Well, My Own True Love) - The Clancy Brothers & Tommy Makem (1964)
Adios Señorita - The Ovations (1964)
(If It Don't Work Out) Then You Can Tell Me Goodbye - Slim Smith (1972)
Vaya Con Dios (Go with God) - Les Paul & Mary Ford (1953)
If This Is Goodbye - Emmylou Harris & Mark Knopfler (2006)
Goodbye Baby - Little Caesar (1952)
So Long, Good Luck and Goodbye - Weldon Rogers & The Teen Kings (1957)
Let's Say Goodnight - Los Lobos (1983)
Troubles Goodbye - Jimmy Liggins & His Drops of Joy (1947)
Go and Say Goodbye - Buffalo Springfield (1967)
Sploghm - Slim Gaillard (1940)
See You Later Alligator - Bobby Charles (1955)
Much Later - Jackie Brenston (1956)
So Long, I'm Gone - Warren Smith (1957)
Bye Bye Fare Thee Well - Peppermint Harris (1954)
Jamaica Farewell - Jamaican Duke & The Mento Swingers (1973)
I'm Checkin' Out, Goo'm Bye - Ivie Anderson & Duke Ellington (1939)
Goodnight Irene - Lead Belly (1934)
So Long - Lee Dorsey (1965)
So Long, It's Been Good to Know Yuh (Dusty Old Dust) - Woody Guthrie (1940)
Dylan zeikt de Rolling Stones af (stuk n.a.v. Bill Flanagan interview deel 4), hier.
Hugues Aufray brengt een nieuw Frantalig Dylancoveralbum uit, met duetten, zie hier.
Foto van het concert van 11 april 2009, hier, hier.
BF: You wrote a lot of these songs with Robert Hunter. How does that process work?
BD: There isn't any process to speak of. You just do it. You drive the car. Sometimes you get out from behind the wheel and let someone else step on the gas.
BF: You must have known Hunter a long time. Do you remember where you first met?
BD: It was either back in '62 or '63 when I played in the Bay area. I might have met him in Palo Alto or Berkley or Oakland. I played all those places then and I could have met Hunter around that time. I know he was around.
BF: Didn't Hunter play in a bluegrass band with Jerry Garcia?
BD: Yeah, it was either that or a jug band.
Zoals ik gisteren hier al meldde, heeft de website van Isis reeds melding gemaakt van de samenwerking tussen Dylan en Hunter.
Deel 4 en 5 van het interview staan niet op bobdylan.com, maar op de website huffingtonpost.com. Deel 4 hier, deel 5 hier.Theme time radio hour seizoen 3-24: Goodbye
Dit is aflevering 100 van Theme time radio hour en de laatste aflevering van dit seizoen. Of er ook nog een vierde seizoen komt, is nog niet duidelijk.
Goodbye (Baby) - Elmore James (1955)
Goodbye Sweet Liza Jane - Charlie Poole (1930)
Go Now - Bessie Banks (1964)
The Leaving of Liverpool (Fare Thee Well, My Own True Love) - The Clancy Brothers & Tommy Makem (1964)
Adios Señorita - The Ovations (1964)
(If It Don't Work Out) Then You Can Tell Me Goodbye - Slim Smith (1972)
Vaya Con Dios (Go with God) - Les Paul & Mary Ford (1953)
If This Is Goodbye - Emmylou Harris & Mark Knopfler (2006)
Goodbye Baby - Little Caesar (1952)
So Long, Good Luck and Goodbye - Weldon Rogers & The Teen Kings (1957)
Let's Say Goodnight - Los Lobos (1983)
Troubles Goodbye - Jimmy Liggins & His Drops of Joy (1947)
Go and Say Goodbye - Buffalo Springfield (1967)
Sploghm - Slim Gaillard (1940)
See You Later Alligator - Bobby Charles (1955)
Much Later - Jackie Brenston (1956)
So Long, I'm Gone - Warren Smith (1957)
Bye Bye Fare Thee Well - Peppermint Harris (1954)
Jamaica Farewell - Jamaican Duke & The Mento Swingers (1973)
I'm Checkin' Out, Goo'm Bye - Ivie Anderson & Duke Ellington (1939)
Goodnight Irene - Lead Belly (1934)
So Long - Lee Dorsey (1965)
So Long, It's Been Good to Know Yuh (Dusty Old Dust) - Woody Guthrie (1940)
Dylan zeikt de Rolling Stones af (stuk n.a.v. Bill Flanagan interview deel 4), hier.
Hugues Aufray brengt een nieuw Frantalig Dylancoveralbum uit, met duetten, zie hier.
Foto van het concert van 11 april 2009, hier, hier.
Aanvulling 17:30 uur:
Bob Dylan: Poëet van tragedie en hoop op Modern times.
Dylan distantieert zich o.a. van The Who, hier.
Uit de dagboeken van Alja Spaan
Van Alja Spaan ontving ik, via de e-mail, onderstaande notities uit haar dagboeken. Notities over Dylans concerten in Nederland in 1978 en 1984.
Alja is zo vriendelijk geweest om mij toestemming te geven haar aantekeningen hier te publiceren. (dank Alja!).
Ik kan een ieder aanraden dagelijks haar weblog te bekijken, vaak staan er stukken op over Dylan, vaak ook niet, maar nog nooit heb ik op haar weblog een stuk gevonden dat ik niet de moeite van het lezen waard vond.
De weblog van Alja Spaan kun je hier vinden.
1978:
'zaterdag: we hebben alles doorstaan: de reis, de regen, de 50.000 mensen, we hebben het allemaal gezien: dylan, biafra-buikje, grote kuif, rode neus en een witgeschoeide voet die als reflex bij het thank you naar voren schoot
als familie klapten we eensgezind, het lijf nat van de regen, koud en verstijfd door omgeslagen zomerweer. er was geen ontroering, geen traan langs de verrekijker, geen wiebelend statief onder de handen van frans maar een dansende nico haak voor ons.
terwijl ik me nu ontroerd voel, zijn ze nu allen weg, de ene helft in den helder, de andere in amsterdam. ik zit alleen met mijn ouders. ik zit boven en steek de sigaretten na elkaar aan. er is geen vuur meer. sad-eyed lady draait. het was een erg enerverende dag gisteren en misschien ben ik dus alleen maar moe. ik heb hem gezien, de broer uit mijn leven.
ik begrijp de kritiek wel maar kan de woorden niet verwerken. ik ken de shit-wereld om ons, ik weet de werkelijkheid. maar hij is nog steeds een gelijke en nog steeds voel ik hem in me. ik had gedacht in tranen te zullen uitbarsten als hij het podium zou betreden maar opeens was hij er en er gebeurde niets. het was leuk, verder dus niet en op dit moment ben ik ontzettend sjacherijnig. ik heb een vreselijke behoefte te huilen. ik ben weer teruggekeerd naar waar de kringloop begon.
ik hoop dat je eeuwig jong blijft, misschien is er iets wat ik niet goed begrijp of alleen dit: ook wij kunnen worden als alle anderen. ook wij kunnen krijgen: dikke buiken, rode neuzen en witte schoenen. steek je been uit als je dankje zeg.'
1979:
'j. die teneer zit en me houdt, vast en stevig, dylan, dylan en nog eens dylan, een jaar geleden zat ik met frans hand in hand in hand in de regen terwijl dylan's voet naar voren schoot bij het thank you
het regent nog steeds, ik draag mijn zusjes' jurk, bloemen die met de vinger nagetrokken kunnen worden
ik zat voor de massa's bloemen en keek, zijn witte onbehaarde borst voorbij,hij zei 'ik ben dol op je' en de tuin stond in bloei'
juni 1984:
'ik heb dylan gezien, ik heb een tentamen gemaakt, ik heb fay weldon's praxis gelezen'
'geen vragen meer, geen blowing in the wind, het is ver na middernacht, de stad is druk van haar verlatende auto's en mensen, ik eet drop en schrijf aan mijn keukentafel, hij ligt mooi en vredig naakt in mijn bed en probeert te slapen. geen vragen meer, niet meer hoe we zullen zijn, niet meer wie we waren. geen lange nagels meer maar halflange, de duim blijft zich in het vlees hechten, tenminste één klauw kan toeslaan. ginard met zijn bittere artisjokken smaak, wijn, gamba's, heel veel vlees, heel veel rauwe ui en olijven in knoflook gemarineerd, koffie, likeur, een somber langzaam lied. geen been van dylan dat vooruitschoot bij het thank-you maar een kleine hand achter één van zijn grote oren en het licht voorover buigen van zijn verlopen gestalte naar het niet eens zo hongerig publiek'.
'te moe zijn we om elkaar te bevredigen, anders dan met woorden of misschien te dronken al van dat geluk maar we proberen het, onze handen vol van en stroperig en plakkend. geen vragen meer, welk een rust in mij, geen moeheid meer, welk een zegen. een sinaasappel tussen mijn ruikende handen. dylan alleen met zijn gitaar en mondharmonica - it's all over now, baby blue - de snerende bijtende woorden, het leven zelf of zoals wij, schrijvers, het ons zeiden'.
Alja is zo vriendelijk geweest om mij toestemming te geven haar aantekeningen hier te publiceren. (dank Alja!).
Ik kan een ieder aanraden dagelijks haar weblog te bekijken, vaak staan er stukken op over Dylan, vaak ook niet, maar nog nooit heb ik op haar weblog een stuk gevonden dat ik niet de moeite van het lezen waard vond.
De weblog van Alja Spaan kun je hier vinden.
1978:
'zaterdag: we hebben alles doorstaan: de reis, de regen, de 50.000 mensen, we hebben het allemaal gezien: dylan, biafra-buikje, grote kuif, rode neus en een witgeschoeide voet die als reflex bij het thank you naar voren schoot
als familie klapten we eensgezind, het lijf nat van de regen, koud en verstijfd door omgeslagen zomerweer. er was geen ontroering, geen traan langs de verrekijker, geen wiebelend statief onder de handen van frans maar een dansende nico haak voor ons.
terwijl ik me nu ontroerd voel, zijn ze nu allen weg, de ene helft in den helder, de andere in amsterdam. ik zit alleen met mijn ouders. ik zit boven en steek de sigaretten na elkaar aan. er is geen vuur meer. sad-eyed lady draait. het was een erg enerverende dag gisteren en misschien ben ik dus alleen maar moe. ik heb hem gezien, de broer uit mijn leven.
ik begrijp de kritiek wel maar kan de woorden niet verwerken. ik ken de shit-wereld om ons, ik weet de werkelijkheid. maar hij is nog steeds een gelijke en nog steeds voel ik hem in me. ik had gedacht in tranen te zullen uitbarsten als hij het podium zou betreden maar opeens was hij er en er gebeurde niets. het was leuk, verder dus niet en op dit moment ben ik ontzettend sjacherijnig. ik heb een vreselijke behoefte te huilen. ik ben weer teruggekeerd naar waar de kringloop begon.
ik hoop dat je eeuwig jong blijft, misschien is er iets wat ik niet goed begrijp of alleen dit: ook wij kunnen worden als alle anderen. ook wij kunnen krijgen: dikke buiken, rode neuzen en witte schoenen. steek je been uit als je dankje zeg.'
1979:
'j. die teneer zit en me houdt, vast en stevig, dylan, dylan en nog eens dylan, een jaar geleden zat ik met frans hand in hand in hand in de regen terwijl dylan's voet naar voren schoot bij het thank you
het regent nog steeds, ik draag mijn zusjes' jurk, bloemen die met de vinger nagetrokken kunnen worden
ik zat voor de massa's bloemen en keek, zijn witte onbehaarde borst voorbij,hij zei 'ik ben dol op je' en de tuin stond in bloei'
juni 1984:
'ik heb dylan gezien, ik heb een tentamen gemaakt, ik heb fay weldon's praxis gelezen'
'geen vragen meer, geen blowing in the wind, het is ver na middernacht, de stad is druk van haar verlatende auto's en mensen, ik eet drop en schrijf aan mijn keukentafel, hij ligt mooi en vredig naakt in mijn bed en probeert te slapen. geen vragen meer, niet meer hoe we zullen zijn, niet meer wie we waren. geen lange nagels meer maar halflange, de duim blijft zich in het vlees hechten, tenminste één klauw kan toeslaan. ginard met zijn bittere artisjokken smaak, wijn, gamba's, heel veel vlees, heel veel rauwe ui en olijven in knoflook gemarineerd, koffie, likeur, een somber langzaam lied. geen been van dylan dat vooruitschoot bij het thank-you maar een kleine hand achter één van zijn grote oren en het licht voorover buigen van zijn verlopen gestalte naar het niet eens zo hongerig publiek'.
'te moe zijn we om elkaar te bevredigen, anders dan met woorden of misschien te dronken al van dat geluk maar we proberen het, onze handen vol van en stroperig en plakkend. geen vragen meer, welk een rust in mij, geen moeheid meer, welk een zegen. een sinaasappel tussen mijn ruikende handen. dylan alleen met zijn gitaar en mondharmonica - it's all over now, baby blue - de snerende bijtende woorden, het leven zelf of zoals wij, schrijvers, het ons zeiden'.
Together through life - laatste nieuws
De muzikanten:
Bob Dylan - gitaar, keyboards, zang
Mike Campbell - gitaar, mandoline
David Hidalgo - accordeon, gitaar
Donny Herron - Steel gitaar, banjo, mandoline, trompet
Tony Garnier - basgitaar
George Recile - drums
Alle muziek is geschreven door Bob Dylan, m.u.v. My wife's home town waarvan de muziek is geschreven door Bob Dylan en Willie Dixon.
Alle songteksten zijn geschreven door Bob Dylan en Robert Hunter, m.u.v. This dream of you, waarvan de tekst door alleen Dylan werd geschreven.
De samenwerking tussen Dylan en Hunter is opmerkelijk gezien de eerdere - durf ik het te zeggen - volgens velen rampzalige samenwerking (denk aan Silvio en Ugliest girl in the world). Het staat nog niet voor 100% vast dat Dylan en Hunter de songs samen schreven, wat wel zeker is, is dat ze Beyond here lies nothing samen schreven.
Op een Poolse promocd met Beyond here lies nothing krijgen Dylan en Hunter de credits voor de songtekst.
Bovenstaande informatie komt van de website van Isis.
Bob Dylan - gitaar, keyboards, zang
Mike Campbell - gitaar, mandoline
David Hidalgo - accordeon, gitaar
Donny Herron - Steel gitaar, banjo, mandoline, trompet
Tony Garnier - basgitaar
George Recile - drums
Alle muziek is geschreven door Bob Dylan, m.u.v. My wife's home town waarvan de muziek is geschreven door Bob Dylan en Willie Dixon.
Alle songteksten zijn geschreven door Bob Dylan en Robert Hunter, m.u.v. This dream of you, waarvan de tekst door alleen Dylan werd geschreven.
De samenwerking tussen Dylan en Hunter is opmerkelijk gezien de eerdere - durf ik het te zeggen - volgens velen rampzalige samenwerking (denk aan Silvio en Ugliest girl in the world). Het staat nog niet voor 100% vast dat Dylan en Hunter de songs samen schreven, wat wel zeker is, is dat ze Beyond here lies nothing samen schreven.
Op een Poolse promocd met Beyond here lies nothing krijgen Dylan en Hunter de credits voor de songtekst.
Bovenstaande informatie komt van de website van Isis.
Recensie 11 april 2009 door Jesper
Zelf ben ik zaterdag naar Dylan geweest, en ik vond het briljant - maarja, de man kan wat mij betreft ook eigenlijk niks fout doen, en als ie dat wel doet, is het eerder interessant dan vreselijk. Vooral Mr. Tambourine Man en The Lonesome Death of Hattie Caroll waren hoogtepunten. In mijn herinnering veel beter dan twee jaar geleden, maar toen ik de bootlegs achter elkaar hoorde weet ik eigenlijk niet zeker of dat waar is (en dat kan trouwens ook te maken hebben met het feit dat de bootleg-opname an 2007 iets beter klinkt, puur qua opnamekwaliteit bedoel ik). Achteraf natuurlijk spijt dat ik niet drie keer gegaan ben, maar goed, arme student he.
En nog een recensie door Gerlov, hier.
En nog een recensie door Gerlov, hier.
Dylan kort #181
Shake schreef een recensie van de eerste twee concerten in Amsterdam, zie hier.
Foto's van beide concerten kun je hier vinden.
Meer recensies: BN de Stem, NRC Next, Trouw, Harm, Wim Kunst, Ton de Kruyff.
Dylan tribute in Almelo op 26 april.
Het Bill Flanagan-interview, hier.
Foto's van beide concerten kun je hier vinden.
Meer recensies: BN de Stem, NRC Next, Trouw, Harm, Wim Kunst, Ton de Kruyff.
Dylan tribute in Almelo op 26 april.
Het Bill Flanagan-interview, hier.
Dylan kort #180 - aanvullingen
Deel 4 van het Bill Flanagan-interview (in het Nederlands) hier.
Foto van het tweede concert in Amsterdam, hier en hier.
Pasen in het teken van Dylan, hier.
Bob Dylan in Amsterdam, hier.
Gewoon, omdat Dylan een held is, hier.
In de verte klonk Dylan, hier.
Grateful Bob, Waterman2012 over Dylan & the Dead en het concert van afgelopen zaterdag, hier.
Victor Frölke over het concert van zondag, hier.
Foto van het tweede concert in Amsterdam, hier en hier.
Pasen in het teken van Dylan, hier.
Bob Dylan in Amsterdam, hier.
Gewoon, omdat Dylan een held is, hier.
In de verte klonk Dylan, hier.
Grateful Bob, Waterman2012 over Dylan & the Dead en het concert van afgelopen zaterdag, hier.
Victor Frölke over het concert van zondag, hier.
impressie 11 april 2009 door Leo Horst
Gisteravond (zaterdag) bij Bob Dylan geweest, ik vond het geweldig.
Heerlijk stampen van de drummer en goede solo`s.
Ik vond hem heel goed bij stem.
Heerlijk stampen van de drummer en goede solo`s.
Ik vond hem heel goed bij stem.
Recensie 12 april 2009 door Jeroen
Gotta Serve Somebody (Slow Train Coming, 1979)
Don’t Think Twice, It’s All Right (The Freewheelin’ Bob Dylan, 1963)
Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) (Blonde On Blonde, 1966)
Million Miles (Time Out of Mind, 1997)
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Blonde on Blonde, 1966)
Sugar Baby (Love And Theft, 2001)
Tweedle Dee & Tweedle Dum (Love And Theft, 2001)
Beyond The Horizon (Modern Times, 2006)
Desolation Row (Highway 61 Revisited, 1965)
Tough Mama (Planet Waves, 1974)
Highway 61 Revisited (Highway 61 Revisited, 1965)
Ain’t Talkin’ (Modern Times, 2006)
Thunder On The Mountain (Modern Times, 2006)
Like A Rolling Stone (Highway 61 Revisited, 1965)
(encore)
All Along The Watchtower (John Wesley Harding, 1967)
Spirit On The Water (Modern Times, 2006)
Blowin’ In The Wind (The Freewheelin’ Bob Dylan, 1963)
Misschien sinds begin jaren wel mijn 20e concert als het er niet meer zijn.
Fantastisch dat hij (ongeveer) 29 jaar na dato (op 1e paasdag) begint met een nummer dat hij toen ook speelde van zijn (toen) nieuwste werk, in ieder geval was het een dubbelconcert met Santana in de Ahoy. Hij zat toen zwaar in de Born again Christian beweging. Sommigen vinden dat geen beste platen maar Slow train is toch een van mijn favorieten. Dus was gotta serve somebody de opening waardoor het hele optreden al niet meer stuk kon. Lekker bijtend en cynisch. Mensen onder de neus wrijven dat je nog zo hoog en belangrijk kunt zijn maar dat je niet onder spiritualiteit uitkomt (al is het de satan, je moet wel!).
Het verdere optreden was ook een soort droom, lekker swingend en strak gespeeld. Bij het derde nummer (most likely....enz) was hij weer eens ouderwets de weg kwijt en zong 2 keer hetzelfde couplet maar het zei hem vergeven. Daarna ook nog Stuck inside...enz. en we hadden onze portie Blonde on Blonde dubbel binnen....heerlijk!
Het nieuwere werk klinkt ook goed, is uiteraard ook meer op zijn huidige bereik qua stem geënt. Ik vond zelf Ain't talking het mooiste nummer van de show en volgens mij het overgrote deel van het publiek ook wel.
Tough mama was ook mooi met een prachtige belichting. Wel duidelijk dat hij hier moeite mee heeft om te zingen want het prachtige laatste couplet liet hij voor wat het was (te moeilijk? of vergeten?). Toch gaaf om een nummer van Planet waves te horen. Meestal is dat dan Forever young maar Planet is zo geniaal dat elk nummer onaantastbaar goed is.
De encore was met opener All along the Watchtower ook goed te pruimen. Dit nr. speelt hij nog steeds in de nagedachtenis van Jimi Hendrix. Nog nooit is een nummer van Dylan zo geweldig vertolkt als destijds door deze gitaarlegende. Door het ook keihard elektrisch te spelen eert hij Jimi met wie hij een goede verstandhouding had.
Enige smet vond ik het onvermijdelijke Desolation row. Misschien stoot ik mensen voor het hoofd maar dit nummer vind ik niet om door te komen en skip het ook altijd als ik die plaat draai.
Geweldig optreden dus,
Alle hulde, 2 uur spelen op die leeftijd, prima band, goed geluid in de HMH
Topavond
Don’t Think Twice, It’s All Right (The Freewheelin’ Bob Dylan, 1963)
Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) (Blonde On Blonde, 1966)
Million Miles (Time Out of Mind, 1997)
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Blonde on Blonde, 1966)
Sugar Baby (Love And Theft, 2001)
Tweedle Dee & Tweedle Dum (Love And Theft, 2001)
Beyond The Horizon (Modern Times, 2006)
Desolation Row (Highway 61 Revisited, 1965)
Tough Mama (Planet Waves, 1974)
Highway 61 Revisited (Highway 61 Revisited, 1965)
Ain’t Talkin’ (Modern Times, 2006)
Thunder On The Mountain (Modern Times, 2006)
Like A Rolling Stone (Highway 61 Revisited, 1965)
(encore)
All Along The Watchtower (John Wesley Harding, 1967)
Spirit On The Water (Modern Times, 2006)
Blowin’ In The Wind (The Freewheelin’ Bob Dylan, 1963)
Misschien sinds begin jaren wel mijn 20e concert als het er niet meer zijn.
Fantastisch dat hij (ongeveer) 29 jaar na dato (op 1e paasdag) begint met een nummer dat hij toen ook speelde van zijn (toen) nieuwste werk, in ieder geval was het een dubbelconcert met Santana in de Ahoy. Hij zat toen zwaar in de Born again Christian beweging. Sommigen vinden dat geen beste platen maar Slow train is toch een van mijn favorieten. Dus was gotta serve somebody de opening waardoor het hele optreden al niet meer stuk kon. Lekker bijtend en cynisch. Mensen onder de neus wrijven dat je nog zo hoog en belangrijk kunt zijn maar dat je niet onder spiritualiteit uitkomt (al is het de satan, je moet wel!).
Het verdere optreden was ook een soort droom, lekker swingend en strak gespeeld. Bij het derde nummer (most likely....enz) was hij weer eens ouderwets de weg kwijt en zong 2 keer hetzelfde couplet maar het zei hem vergeven. Daarna ook nog Stuck inside...enz. en we hadden onze portie Blonde on Blonde dubbel binnen....heerlijk!
Het nieuwere werk klinkt ook goed, is uiteraard ook meer op zijn huidige bereik qua stem geënt. Ik vond zelf Ain't talking het mooiste nummer van de show en volgens mij het overgrote deel van het publiek ook wel.
Tough mama was ook mooi met een prachtige belichting. Wel duidelijk dat hij hier moeite mee heeft om te zingen want het prachtige laatste couplet liet hij voor wat het was (te moeilijk? of vergeten?). Toch gaaf om een nummer van Planet waves te horen. Meestal is dat dan Forever young maar Planet is zo geniaal dat elk nummer onaantastbaar goed is.
De encore was met opener All along the Watchtower ook goed te pruimen. Dit nr. speelt hij nog steeds in de nagedachtenis van Jimi Hendrix. Nog nooit is een nummer van Dylan zo geweldig vertolkt als destijds door deze gitaarlegende. Door het ook keihard elektrisch te spelen eert hij Jimi met wie hij een goede verstandhouding had.
Enige smet vond ik het onvermijdelijke Desolation row. Misschien stoot ik mensen voor het hoofd maar dit nummer vind ik niet om door te komen en skip het ook altijd als ik die plaat draai.
Geweldig optreden dus,
Alle hulde, 2 uur spelen op die leeftijd, prima band, goed geluid in de HMH
Topavond
Recensie 10 april 2009 door Frank van Dijl
Kippevel bij Dylan
Amsterdam, zaterdag – Hij werd aangekondigd als de ‘poet laureate of rock’n’roll’ en daar was hij: Bob Dylan. Van top (zwarte hoed) tot teen (cowboylaarzen) gekleed als western gentleman posteerde hij zich achter het toetsenbord. Zijn vijfmansband zette in en Dylan zong: ‘Well, I see you got your brand new leopard-skin pill-box hat.’
Kippevel.
Het eerste nummer van het concert in de Heineken Music Hall, gisteravond, was gemakkelijk te herkennen. Dat zou later wel anders worden. Niet alleen doordat relatief veel ‘nieuwe’ nummers werden gespeeld die minder in mijn geheugen gestampt zitten dan die uit de gouden jaren, maar ook doordat Dylan de gewoonte heeft om zijn oude werk telkens opnieuw te arrangeren. Zijn stem, soms gorgelend als een gootsteenputje, dan weer krassend, schurend, schrapend, en zijn frasering maken van zijn optredens niet zelden een raadspelletje, ook al doordat Dylan tijdens elk concert een ruimhartige greep doet uit zijn geweldige oeuvre.
Aangename verrassingen waren het tweede en het derde nummer van de show: ‘When I Paint My Masterpiece’ en ‘Watching The River Flow’, die beide alleen voorkomen op Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. 2, het is bekender van The Band dan van Dylan zelf.
‘Watching The River Flow’ was het enige nummer waarin Bob Dylan gitaar speelde, tot twee keer toe zelfs een solo die zo houterig klonk dat je niet anders kon dan daar opzet in vermoeden.
De band (tweemaal gitaar, drums, basgitaar/staande bas en steel-gitaar/viool/banjo) rockte stevig, maar kon het in de nieuwere nummers die Dylan bijna croonde toch ook aangenaam klein houden. Opvallend was de bijdrage van Dylan zelf: hij ontlokte fraaie hammond-partijen aan het toetsenbord. Soms beperkte hij zich tot het zetten van accenten, maar anders dan vorige keren was zijn spel goed te onderscheiden.
Van het over twee weken te verschijnen nieuwe album Together Through Life werden geen nummers gespeeld. Oververtegenwoordigd waren Love & Theft (2001) en Modern Times (2006) met ieder vier nummers. Met inbegrip van ‘Love Sick’ van Time Out Of Mind (1997) stamden negen nummers uit de laatste periode; de overige acht zijn terug te voeren tot de jaren zestig.
Ondanks het gruizige van zijn stem, slaagde Dylan erin gevoel en nuance in zijn teksten te leggen. Wel verhinderde zijn onnavolgbare frasering in ‘Like A Rolling Stone’ dit keer massaal meebrullen door de zaal zoals een paar jaar geleden in Ahoy.
De setlist van een fantastisch concert:
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat
2. When I Paint My Masterpiece
3. Watching The River Flow
4. Boots Of Spanish Leather
5. Rollin' And Tumblin'
6. Po' Boy
7. Honest With Me
8. Workingman's Blues #2
9. High Water (for Charlie Patton)
10. Love Sick
11. Highway 61 Revisited
12. Nettie Moore
13. Summer Days
14. Like A Rolling Stone
15. All Along The Watchtower
16. Spirit On The Water
17. Blowin' In The Wind
Met alle genoegens van dien en met toestemming van de auteur heb ik bovenstaande recensie overgenomen van de weblog Het Vrije Volk.
Amsterdam, zaterdag – Hij werd aangekondigd als de ‘poet laureate of rock’n’roll’ en daar was hij: Bob Dylan. Van top (zwarte hoed) tot teen (cowboylaarzen) gekleed als western gentleman posteerde hij zich achter het toetsenbord. Zijn vijfmansband zette in en Dylan zong: ‘Well, I see you got your brand new leopard-skin pill-box hat.’
Kippevel.
Het eerste nummer van het concert in de Heineken Music Hall, gisteravond, was gemakkelijk te herkennen. Dat zou later wel anders worden. Niet alleen doordat relatief veel ‘nieuwe’ nummers werden gespeeld die minder in mijn geheugen gestampt zitten dan die uit de gouden jaren, maar ook doordat Dylan de gewoonte heeft om zijn oude werk telkens opnieuw te arrangeren. Zijn stem, soms gorgelend als een gootsteenputje, dan weer krassend, schurend, schrapend, en zijn frasering maken van zijn optredens niet zelden een raadspelletje, ook al doordat Dylan tijdens elk concert een ruimhartige greep doet uit zijn geweldige oeuvre.
Aangename verrassingen waren het tweede en het derde nummer van de show: ‘When I Paint My Masterpiece’ en ‘Watching The River Flow’, die beide alleen voorkomen op Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. 2, het is bekender van The Band dan van Dylan zelf.
‘Watching The River Flow’ was het enige nummer waarin Bob Dylan gitaar speelde, tot twee keer toe zelfs een solo die zo houterig klonk dat je niet anders kon dan daar opzet in vermoeden.
De band (tweemaal gitaar, drums, basgitaar/staande bas en steel-gitaar/viool/banjo) rockte stevig, maar kon het in de nieuwere nummers die Dylan bijna croonde toch ook aangenaam klein houden. Opvallend was de bijdrage van Dylan zelf: hij ontlokte fraaie hammond-partijen aan het toetsenbord. Soms beperkte hij zich tot het zetten van accenten, maar anders dan vorige keren was zijn spel goed te onderscheiden.
Van het over twee weken te verschijnen nieuwe album Together Through Life werden geen nummers gespeeld. Oververtegenwoordigd waren Love & Theft (2001) en Modern Times (2006) met ieder vier nummers. Met inbegrip van ‘Love Sick’ van Time Out Of Mind (1997) stamden negen nummers uit de laatste periode; de overige acht zijn terug te voeren tot de jaren zestig.
Ondanks het gruizige van zijn stem, slaagde Dylan erin gevoel en nuance in zijn teksten te leggen. Wel verhinderde zijn onnavolgbare frasering in ‘Like A Rolling Stone’ dit keer massaal meebrullen door de zaal zoals een paar jaar geleden in Ahoy.
De setlist van een fantastisch concert:
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat
2. When I Paint My Masterpiece
3. Watching The River Flow
4. Boots Of Spanish Leather
5. Rollin' And Tumblin'
6. Po' Boy
7. Honest With Me
8. Workingman's Blues #2
9. High Water (for Charlie Patton)
10. Love Sick
11. Highway 61 Revisited
12. Nettie Moore
13. Summer Days
14. Like A Rolling Stone
15. All Along The Watchtower
16. Spirit On The Water
17. Blowin' In The Wind
Met alle genoegens van dien en met toestemming van de auteur heb ik bovenstaande recensie overgenomen van de weblog Het Vrije Volk.
Dylan in de HMH: 10, 11 en 12 april 2009
Nu alle drie de concerten in de Heineken Music Hall achter de rug zijn, zet ik de setlists op een rijtje. Noem het maar 'de wiskundige benadering van muziek'.
Dylan speelde tijdens de drie concerten in totaal 52 nummers (17 nummers op 10 en 12 april, 18 nummers op 11 april). De drie setlists laten een grote diversiteit zien, in totaal speelde Dylan maar liefst 38 verschillende nummers.
Vijf nummers werden tijdens alle drie de concerten gespeeld, te weten Highway 61 revisited, het laatste nummer voor de toegiften: Like a rolling stone en de drie toegiften: All along the watchtower, Spirit on the water en Blowin' in the wind.
Vier nummer werden twee keer gespeeld: Nettie Moore, Thunder on the mountain, Tough mama en Workingman's blues.
Dan blijven er maar liefst 29 nummers over die slechts één keer werden gespeeld.
Een overzicht:
Ain't talkin' (12 april)
All along the watchtower (10, 11, 12 april)
Beyond the horizon (12 april)
Blowin' in the wind (10, 11, 12 april)
Boots of Spanish leather (10 april)
Desolation row (12 april)
Don't think twice, it's all right (12 april)
Gotta serve somebody (12 april)
High water (for Charley Patton) (10 april)
Highway 61 revisited (10, 11, 12 april)
Honest with me (10 april)
It's alright, ma (I'm only bleeding) (11 april)
Just like a woman (11 april)
Leopard-skin pill-box hat (10 april)
Levee's gonna break, the (11 april)
Like a rolling stone (10, 11, 12 april)
Lonesome death of Hattie Carroll, the (11 april)
Love sick (10 april)
Maggie's farm (11 april)
Man in the long black coat (11 april)
Million miles (12 april)
Mr. tambourine man (11 april)
Most likely you go your way ( and I'll go mine) (12 april)
Nettie Moore (10, 11 april)
Po' boy (10 april)
Rollin' and tumblin' (10 april)
Spirit on the water (10, 11, 12 april)
Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again (12 april)
Sugar baby (12 april)
Summer days (10 april)
Things have changed (11 april)
Thunder on the mountain (11, 12 april)
Tough mama (11, 12 april)
Tweedle dee & tweedle dum (12 april)
Watching the river flow (10 april)
When I paint my masterpiece (10 april)
When the deal goes down (11 april)
Workingman's blues #2 (10, 11 april)
Opvallend in bovenstaande lijst is de hoeveelheid nummers van Dylans laatste twee studioalbums. Van "Love and theft" (2001) speelde Dylan zes nummers, van Modern times (2006) maar liefst negen nummers. Someday baby is het enige nummer van Modern times dat Dylan tijdens deze drie concerten niet speelde.
Van de 38 verschillende nummers, stammen er 15 uit de jaren zestig, 4 uit de jaren zeventig, slechts 1 uit de jaren tachtig, 3 uit de jaren negentig en 15 uit de periode 2000 - heden.
Dylan speelde tijdens de drie concerten in totaal 52 nummers (17 nummers op 10 en 12 april, 18 nummers op 11 april). De drie setlists laten een grote diversiteit zien, in totaal speelde Dylan maar liefst 38 verschillende nummers.
Vijf nummers werden tijdens alle drie de concerten gespeeld, te weten Highway 61 revisited, het laatste nummer voor de toegiften: Like a rolling stone en de drie toegiften: All along the watchtower, Spirit on the water en Blowin' in the wind.
Vier nummer werden twee keer gespeeld: Nettie Moore, Thunder on the mountain, Tough mama en Workingman's blues.
Dan blijven er maar liefst 29 nummers over die slechts één keer werden gespeeld.
Een overzicht:
Ain't talkin' (12 april)
All along the watchtower (10, 11, 12 april)
Beyond the horizon (12 april)
Blowin' in the wind (10, 11, 12 april)
Boots of Spanish leather (10 april)
Desolation row (12 april)
Don't think twice, it's all right (12 april)
Gotta serve somebody (12 april)
High water (for Charley Patton) (10 april)
Highway 61 revisited (10, 11, 12 april)
Honest with me (10 april)
It's alright, ma (I'm only bleeding) (11 april)
Just like a woman (11 april)
Leopard-skin pill-box hat (10 april)
Levee's gonna break, the (11 april)
Like a rolling stone (10, 11, 12 april)
Lonesome death of Hattie Carroll, the (11 april)
Love sick (10 april)
Maggie's farm (11 april)
Man in the long black coat (11 april)
Million miles (12 april)
Mr. tambourine man (11 april)
Most likely you go your way ( and I'll go mine) (12 april)
Nettie Moore (10, 11 april)
Po' boy (10 april)
Rollin' and tumblin' (10 april)
Spirit on the water (10, 11, 12 april)
Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again (12 april)
Sugar baby (12 april)
Summer days (10 april)
Things have changed (11 april)
Thunder on the mountain (11, 12 april)
Tough mama (11, 12 april)
Tweedle dee & tweedle dum (12 april)
Watching the river flow (10 april)
When I paint my masterpiece (10 april)
When the deal goes down (11 april)
Workingman's blues #2 (10, 11 april)
Opvallend in bovenstaande lijst is de hoeveelheid nummers van Dylans laatste twee studioalbums. Van "Love and theft" (2001) speelde Dylan zes nummers, van Modern times (2006) maar liefst negen nummers. Someday baby is het enige nummer van Modern times dat Dylan tijdens deze drie concerten niet speelde.
Van de 38 verschillende nummers, stammen er 15 uit de jaren zestig, 4 uit de jaren zeventig, slechts 1 uit de jaren tachtig, 3 uit de jaren negentig en 15 uit de periode 2000 - heden.
Dylan kort #180
Allereerst dank aan alle bezoekers en mailers. Dank aan al diegene die een reactie hebben achtergelaten, met in het bijzonder Yapyap. Wie even zoekt, vindt in de reacties drie korte impressies van alle drie de concerten van Yapyap.
Blijf ze sturen, alle recensies, impressies en reacties.
Menno schreef een stuk over het concert van 10 april, hier.
Had ik deze al gehad? Forum van American connection [10 april].
Bob Dylan @ HMH op de weblog Odysseia :-)
Blijf ze sturen, alle recensies, impressies en reacties.
Menno schreef een stuk over het concert van 10 april, hier.
Had ik deze al gehad? Forum van American connection [10 april].
Bob Dylan @ HMH op de weblog Odysseia :-)
zondag 12 april - setlist
01. Gotta serve somebody
02. Don't think twice, it's all right
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. Million miles
05. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
06. Sugar baby
07. Tweedle dee & tweedle dum
08. Beyond the horizon
09. Desolation row
10. Tough mama
11. Highway 61 revisted
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
02. Don't think twice, it's all right
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. Million miles
05. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
06. Sugar baby
07. Tweedle dee & tweedle dum
08. Beyond the horizon
09. Desolation row
10. Tough mama
11. Highway 61 revisted
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
Dylan kort #179 - aanvullingen deel 2
Dylan. HMH. [recensie 11 april] op Are you hung up?
Marike: Bob Dylan deel II.
Bob Dylan meesterlijk in Amsterdam [10 april], hier.
Bob Dylan in de HMH, hier.
Changing of the guards op roadmap to your soul.
18.30 uur:
Bob Dylan door Karl.
19.45 uur:
Tumultueuze tijden, hier.
Dylan kort #179 - aanvullingen
Marike heeft geen kaarten, maar is wel de grootste Dylanfan.
Beyond here lies nothin', hier.
De power van Bob, hier.
de weblog van Alja Spaan:
hoe het zou voelen als je daar met je hand over heen zou strijken (fantastische foto!), hier.
leuk rokje overigens, hier.
zij grinnikt, fluiten kan ze niet, [dank!] hier.
dat lichte gehijg, hier.
de weblog Preekbespreking:
Bob Dylan in Nederland, hier.
Bob Dylan en de kerk (3), hier.
Bob Dylan en de kerk (4), hier.
Beyond here lies nothin', hier.
De power van Bob, hier.
de weblog van Alja Spaan:
hoe het zou voelen als je daar met je hand over heen zou strijken (fantastische foto!), hier.
leuk rokje overigens, hier.
zij grinnikt, fluiten kan ze niet, [dank!] hier.
dat lichte gehijg, hier.
de weblog Preekbespreking:
Bob Dylan in Nederland, hier.
Bob Dylan en de kerk (3), hier.
Bob Dylan en de kerk (4), hier.
Recensie 11 april 2009 door Peter van Emden
Terugblik op het concert van Bob Dylan, Amsterdam 11 april Ontmoeting met de Meester Ik wil graag proberen te beschrijven hoe ik het concert heb ervaren. Dit concert was een speciale ontmoeting: het publiek met Bob via zijn muziek en zijn levende aanwezigheid, bijna een mystieke ervaring. Deze man die zichzelf wil zijn en zichzelf wilt uitdrukken: zuiver, bescheiden, gevoelig, creatief, authentiek, artistiek, eerlijk, echt en met waarheid. Deze waarden wordt door het publiek erkend en hoog gewaardeerd en geeft (misschien onbewust) een diepe resonantie in zichzelf.
We kunnen het inspiratie noemen! Tekst en melodie vormen vaak een wonderlijke combinatie:
de melodie vertelt hetzelfde “verhaal” en het geheel wordt daardoor heel sterk.De mooie muziek is de uitdrukking van meer dan gewoon maar tonen. De poëtische teksten kunnen je hart rechtstreeks raken. De intentie van deze man is zo puur. Het was een ontmoeting, maar ook een gelegenheid om eer te betonen aan deze grote en unieke artiest, het publiek luisterde aandachtig met veel respect naar deze Meester. De Man die in staat is om steeds weer te veranderen, als een mysterieus dynamisch proces,
net zoals leven zelf. Hij vraagt van oudere fans flexibel te zijn en mee te reizen naar nieuwe gebieden: de tijden veranderen immers continu (The times are continiously changing!) En jongere fans zijn onder de indruk door zijn originele sound en performance. Bob heeft heel veel krediet opgebouwd gedurende bijna 50 jaar. Hij heeft ons al zoveel moois gegeven en het publiek lijkt ook te zijn gekomen om liefde en dankbaarheid voor hem te tonen, ook op een bescheiden manier, maar puur en echt. Het was een erg mooie ontmoeting met mooie muziek, waarvan ik heb genoten.Hartelijk dank Bob! Peter van Emden
We kunnen het inspiratie noemen! Tekst en melodie vormen vaak een wonderlijke combinatie:
de melodie vertelt hetzelfde “verhaal” en het geheel wordt daardoor heel sterk.De mooie muziek is de uitdrukking van meer dan gewoon maar tonen. De poëtische teksten kunnen je hart rechtstreeks raken. De intentie van deze man is zo puur. Het was een ontmoeting, maar ook een gelegenheid om eer te betonen aan deze grote en unieke artiest, het publiek luisterde aandachtig met veel respect naar deze Meester. De Man die in staat is om steeds weer te veranderen, als een mysterieus dynamisch proces,
net zoals leven zelf. Hij vraagt van oudere fans flexibel te zijn en mee te reizen naar nieuwe gebieden: de tijden veranderen immers continu (The times are continiously changing!) En jongere fans zijn onder de indruk door zijn originele sound en performance. Bob heeft heel veel krediet opgebouwd gedurende bijna 50 jaar. Hij heeft ons al zoveel moois gegeven en het publiek lijkt ook te zijn gekomen om liefde en dankbaarheid voor hem te tonen, ook op een bescheiden manier, maar puur en echt. Het was een erg mooie ontmoeting met mooie muziek, waarvan ik heb genoten.Hartelijk dank Bob! Peter van Emden
Recensie concert 11 april 2009 door Jos de Gruiter
Voor in de auto heb ik een verzamel-CD gemaakt met mijn favoriete Dylan-nummers. Ik moet zeggen dat ik de meeste van die nummers nooit live heb horen vertolken door Dylan. En als hij er al eens een zingt uit mijn favorietenlijst, dan is het vaak lelijk verkracht. Zo ook afgelopen zaterdag, 11 april, in de Heineken Music Hall. When the deal goes down en Nettie Moore staan op mijn verzamelaar, maar de vertolking van afgelopen zaterdag was minder. En dat is eigenlijk standaard bij een optreden van Dylan. Toch ga ik. Om de paar jaar wil ik hem zien, hoewel ik vooraf weet dat hij mijn all time favorieten (4th time around, Simple twist of Fate, Lily, Rosemary and the Jack of hearts, Cross the green mountain, Sara, Girl from the north country, om er een paar te noemen) zelden of nooit speelt en áls hij het doet de nummers onherkenbaar verminkt zijn. Je zou zelfs kunnen zeggen dat andere artiesten de nummers van Dylan beter hebben weergegeven. De versie van All along the watchtower van Jimi Hendrix blijft honderd keer beter dan de beste uitvoering van Dylan, To make you feel my love van Bryan Ferry raakt mij meer dan de versie van Dylan, hetzelfde geldt voor Positively 4th Street en zelfs Mr. Tambourine Man hoor ik liever van The Byrds dan van de schrijver zelf. Maar Dylan is een fenomeen. Het is bizar dat een zaal enthousiast is voor een man die opkomt, zijn nummer doet en vertrekt zonder een woord te zeggen behalve de onverstaanbaar gemompelde namen van de bandleden.
Strakke band overigens, met drie lijkschouwers op gitaar en een ijzersterke drummer. Zoals door anderen gememoreerd: de steel guitar was onhoorbaar in de geluidsmuur van de gitaarsectie. Was ik deze keer blij? Net zo veel en weinig als andere keren. Het blijft onvoorstelbaar dat een man die voor zo veel mensen belangrijk was in het begin van de jaren zestig, er nu nog steeds staat, maar wat hij oproept is vooral respect, geen sympathie. En wat ik vooral miste was dat ene pareltje. Lang maakte Dylan er een gewoonte van om tussen de stevige elektrieke nummers in een paar ingetogen, akoestische sets te spelen met bijvoorbeeld The Masters of war, Don't think twice of It ain't me babe. Dat waren vaak de momenten van verstilling en ontroering waarin de sterkste kanten van de dichter Dylan te beluisteren waren. Zulke momenten waren er zaterdag niet. Toch ga ik over een paar jaar weer. En dat kan, want Dylan blijft wel doorgaan.
Jos de Gruiter
Strakke band overigens, met drie lijkschouwers op gitaar en een ijzersterke drummer. Zoals door anderen gememoreerd: de steel guitar was onhoorbaar in de geluidsmuur van de gitaarsectie. Was ik deze keer blij? Net zo veel en weinig als andere keren. Het blijft onvoorstelbaar dat een man die voor zo veel mensen belangrijk was in het begin van de jaren zestig, er nu nog steeds staat, maar wat hij oproept is vooral respect, geen sympathie. En wat ik vooral miste was dat ene pareltje. Lang maakte Dylan er een gewoonte van om tussen de stevige elektrieke nummers in een paar ingetogen, akoestische sets te spelen met bijvoorbeeld The Masters of war, Don't think twice of It ain't me babe. Dat waren vaak de momenten van verstilling en ontroering waarin de sterkste kanten van de dichter Dylan te beluisteren waren. Zulke momenten waren er zaterdag niet. Toch ga ik over een paar jaar weer. En dat kan, want Dylan blijft wel doorgaan.
Jos de Gruiter
Recensie concert 11 april 2009 door Tom
Iedere concertganger heeft zijn eigen verhaal. De man rechts naast mij is met zijn dochter naar het concert gekomen. Trots vertelt hij dat zijn dochter binnenkort afstudeert op de teksten van Dylan, dat ze er de eerste avond ook bij waren, dat hij het kaartje voor vanavond voor zijn verjaardag heeft gekregen. Ik heb gelijk een zwak voor de man en zijn dochter, ze zijn geïnteresseerd, zijn gekomen om een concert te horen en weten wat ze wachten staat van Dylan in 2009.
Heel anders dan de groep van twaalf die wisselend de zes stoeltjes links naast mij bevolkt. Een constant wandelen, schuifelen en 'pardon, mag ik er even langs?' Ze zijn in de laatste maanden bij concerten van Marco Borsato en Robbie Williams geweest, en ook het carnaval in het zuiden van het land hebben ze dit jaar niet overgeslagen. Na vanavond kunnen ze Dylan van hun lijstje 'nog te bezoeken concerten' schrappen. Ergens halverwege het concert verzucht één van hen 'ik ken niet één nummer', het valt ze tegen.
In een grijs verleden hebben ze wat flitsen van Dont look back gezien en verwachten een joch van drie-, vierentwintig met een gitaar. In plaats daarvan krijgen ze een man van zevenenzestig achter een keyboard, met band.
Ik loop vooruit. Terug naar het begin.
Het begin is een snel groeiende rij, buiten. Mensen kletsen met elkaar. Veel Dylan t-shirtjes, vooral bij mannen van middelbare leeftijd. Vlak naast mij wordt één van de Scandinavische talen gesproken, iets verderop Engels. Als ik op mijn tenen ga staan, zie ik één van de Dylanvertalers, Bindervoet of Henkes, ik kan ze nooit uit elkaar houden, het was die ene met haren.
Half zeven gaan de deuren open.
Tourboek kopen, plekje zoeken. Het wachten is begonnen.
Iets na achten begint de show met het bekende intro Goodevening ladies and gentleman…
Maggie's farm knalt de zaal in. Het rockt en swingt en het geluid vervormt af en toe tot een geluidspudding. De Heineken music hall is een ramp, een betonnen bak.
Als tweede Mr. Tambourine man, het livedebuut voor de huidige tournee. Mooi, maar niet briljant, de chemie tussen Dylan en band is nog niet gevonden.
En dan de eerste tranen achter de ogen, Man in the long black coat, in een nieuw arrangement, nieuw voor mij althans. De beklemmende sfeer van de studioversie van Oh mercy is vervangen door een meer staccato-arrangement dat bijzonder goed werkt.
Een blokje meer recente songs volgt: The levee's gonna break, When the deal goes down en Things have changed. Van deze drie maakt When the deal goes down de meeste indruk op mij. De eerste twee komen van Dylans meest recente studioalbum Modern times, hij speelt sowieso veel van Modern times vanavond, zes nummers.
En dan een (bijna) word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Van sommige nummers droom ik, zoals van een word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Als droom en concert bij elkaar komen, ben ik er even niet, opgezogen in de performance.
Dat is al een ervaring, maar stel je voor dat dit bij twee songs achter elkaar gebeurd. Bij de eerste noten van Tough mama breekt het zweet me uit, dit is niet waar, dit kan gewoon niet waar zijn, Tough mama! Nog voor Dylan de eerste regel heeft gezongen schreeuw ik het uit in het oor van mijn vrouw, naast mij: Dit is godverdomme Tough mama!!
De tranen staan achter mijn ogen, mij kun je opvegen.
Hoe groot is de kans? Wanneer speelde Dylan Tough mama voor het laatst?[1]
Beter dan dit gaat het niet worden, ik kan wel naar huis, maar blijf.
Tough mama wordt gevolgd door het derde nummer van Modern times, Workingman's blues #2. De beste uitvoering van een Modern times-nummer deze avond, althans in mijn oren.
Vervolgens It's alright, ma (I'm only bleeding), een persoonlijke favoriet. Maar het komt niet helemaal uit de verf. Voor het eerst vanavond valt me echt op hoe slecht de mix is, waar is de bas, de viool? Ik hoor ze niet.
Dan mag iedereen meezingen met het refrein van Just like a woman, Dylan speelt met zijn publiek, laat ze zingen om zelf, door achteraan te sluiten, de touwtjes in handen te houden.
Highway 61 revisited rockt zoals Highway 61 revisited iedere avond rockt. Hetzelfde geldt voor Like a rolling stone, het laatste nummer voor de encores. Tussen deze twee nog het vierde en vijfde nummer van Modern times, Nettie Moore - niet zo mooi als in 2007 - en Thunder on the mountain.
De lichten gaan uit, snel naar de bar voor wat te drinken, voor je het weet zijn Dylan en de band terug voor de drie 'vaste' toegiften: All along the watchtower - rondom mij worden de luchtgitaren uit de koffers gehaald en weten volwassen kerels zich onsterfelijk belachelijk te maken -, Spirit on the water en tot slot Blowin' in the wind.
Op weg naar huis, de autoradio blijft uit, blijven de hoogtepunten maar in mijn achterhoofd zingen: Man in the long black coat, The Lonesome death of Hattie Carroll, Tough mama en, in iets mindere mate, Workingman's blues.
Of Dylan goed was, moet een ieder maar voor zichzelf bepalen. Ik heb minstens een dag nodig om bij te komen.
[1] de laatste keer dat Dylan Tough mama live speelde was op 25 april 2005.
Heel anders dan de groep van twaalf die wisselend de zes stoeltjes links naast mij bevolkt. Een constant wandelen, schuifelen en 'pardon, mag ik er even langs?' Ze zijn in de laatste maanden bij concerten van Marco Borsato en Robbie Williams geweest, en ook het carnaval in het zuiden van het land hebben ze dit jaar niet overgeslagen. Na vanavond kunnen ze Dylan van hun lijstje 'nog te bezoeken concerten' schrappen. Ergens halverwege het concert verzucht één van hen 'ik ken niet één nummer', het valt ze tegen.
In een grijs verleden hebben ze wat flitsen van Dont look back gezien en verwachten een joch van drie-, vierentwintig met een gitaar. In plaats daarvan krijgen ze een man van zevenenzestig achter een keyboard, met band.
Ik loop vooruit. Terug naar het begin.
Het begin is een snel groeiende rij, buiten. Mensen kletsen met elkaar. Veel Dylan t-shirtjes, vooral bij mannen van middelbare leeftijd. Vlak naast mij wordt één van de Scandinavische talen gesproken, iets verderop Engels. Als ik op mijn tenen ga staan, zie ik één van de Dylanvertalers, Bindervoet of Henkes, ik kan ze nooit uit elkaar houden, het was die ene met haren.
Half zeven gaan de deuren open.
Tourboek kopen, plekje zoeken. Het wachten is begonnen.
Iets na achten begint de show met het bekende intro Goodevening ladies and gentleman…
Maggie's farm knalt de zaal in. Het rockt en swingt en het geluid vervormt af en toe tot een geluidspudding. De Heineken music hall is een ramp, een betonnen bak.
Als tweede Mr. Tambourine man, het livedebuut voor de huidige tournee. Mooi, maar niet briljant, de chemie tussen Dylan en band is nog niet gevonden.
En dan de eerste tranen achter de ogen, Man in the long black coat, in een nieuw arrangement, nieuw voor mij althans. De beklemmende sfeer van de studioversie van Oh mercy is vervangen door een meer staccato-arrangement dat bijzonder goed werkt.
Een blokje meer recente songs volgt: The levee's gonna break, When the deal goes down en Things have changed. Van deze drie maakt When the deal goes down de meeste indruk op mij. De eerste twee komen van Dylans meest recente studioalbum Modern times, hij speelt sowieso veel van Modern times vanavond, zes nummers.
En dan een (bijna) word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Van sommige nummers droom ik, zoals van een word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Als droom en concert bij elkaar komen, ben ik er even niet, opgezogen in de performance.
Dat is al een ervaring, maar stel je voor dat dit bij twee songs achter elkaar gebeurd. Bij de eerste noten van Tough mama breekt het zweet me uit, dit is niet waar, dit kan gewoon niet waar zijn, Tough mama! Nog voor Dylan de eerste regel heeft gezongen schreeuw ik het uit in het oor van mijn vrouw, naast mij: Dit is godverdomme Tough mama!!
De tranen staan achter mijn ogen, mij kun je opvegen.
Hoe groot is de kans? Wanneer speelde Dylan Tough mama voor het laatst?[1]
Beter dan dit gaat het niet worden, ik kan wel naar huis, maar blijf.
Tough mama wordt gevolgd door het derde nummer van Modern times, Workingman's blues #2. De beste uitvoering van een Modern times-nummer deze avond, althans in mijn oren.
Vervolgens It's alright, ma (I'm only bleeding), een persoonlijke favoriet. Maar het komt niet helemaal uit de verf. Voor het eerst vanavond valt me echt op hoe slecht de mix is, waar is de bas, de viool? Ik hoor ze niet.
Dan mag iedereen meezingen met het refrein van Just like a woman, Dylan speelt met zijn publiek, laat ze zingen om zelf, door achteraan te sluiten, de touwtjes in handen te houden.
Highway 61 revisited rockt zoals Highway 61 revisited iedere avond rockt. Hetzelfde geldt voor Like a rolling stone, het laatste nummer voor de encores. Tussen deze twee nog het vierde en vijfde nummer van Modern times, Nettie Moore - niet zo mooi als in 2007 - en Thunder on the mountain.
De lichten gaan uit, snel naar de bar voor wat te drinken, voor je het weet zijn Dylan en de band terug voor de drie 'vaste' toegiften: All along the watchtower - rondom mij worden de luchtgitaren uit de koffers gehaald en weten volwassen kerels zich onsterfelijk belachelijk te maken -, Spirit on the water en tot slot Blowin' in the wind.
Op weg naar huis, de autoradio blijft uit, blijven de hoogtepunten maar in mijn achterhoofd zingen: Man in the long black coat, The Lonesome death of Hattie Carroll, Tough mama en, in iets mindere mate, Workingman's blues.
Of Dylan goed was, moet een ieder maar voor zichzelf bepalen. Ik heb minstens een dag nodig om bij te komen.
[1] de laatste keer dat Dylan Tough mama live speelde was op 25 april 2005.
Dylan kort #179
Bob Dylan HMH 10 april op het forum van American connection.
Bob Dylan Heineken music hal 10 april op Don't try so hard.
Bob voor gevorderden (recensie 10 april) door Tom Engelshoven.
Christa gaat naar Dylan en die huur dvd moet nog bekeken worden.
Mount Carolina: vanavond zijn we niet thuis.
Bob Dylan Heineken music hal 10 april op Don't try so hard.
Bob voor gevorderden (recensie 10 april) door Tom Engelshoven.
Christa gaat naar Dylan en die huur dvd moet nog bekeken worden.
Mount Carolina: vanavond zijn we niet thuis.
Fragmenten van songs van Together through life zijn hier te beluisteren.
recensie concert 10 april 2009 (Anoniem)
Twee jaar geleden zag ik Bob Dylan voor het eerst live, toen ook al in de Heineken Music Hall. Die twee avonden was ik dermate onder de indruk van de legende in levende lijve, dat ik eigenlijk elke beweging, elke klank en elk voorzichtig danspasje ademloos bewonderde. Nu, twee jaar later, was die eerste schok voorbij, en merkte ik dat ik zijn concert op vrijdag, de eerste in een reeks van drie, meer om de inhoud waardeerde. Want inhoud, die was er.
Over zijn stem valt lang te discussiëren. De bezoekers die na afloop teleurgesteld waren in de verstaanbaarheid van zijn teksten en de herkenbaarheid van de muziek hebben absoluut een punt; ik zou niemand naar de hedendaagse concerten van Dylan sturen als eerste kennismaking met zijn muziek. Hier bedoel ik mee dat je enigszins moet weten waar je aan toe bent als je naar Bob Dylan komt luisteren anno 2009. Toch ben ik blij ook andere reacties gehoord te hebben, die dichter aansloten bij mijn eigen beleving: hij was zo goed bij stem dat hij door ingenieuze verandering van intonatie zelfs het nummer ‘Spirit on the Water’ deed leven als nooit tevoren. ‘Highway 61’ was voor mij het enige nummer waar ik drie regels tekst nodig had voordat ik het kon identificeren; voor de rest was Dylan prima bij stem, en liet hij soms zelfs zijn rauwe stemgeluid in een paar lettergrepen varen voor een diepe, brommende bas, die vanuit de krochten van His Bobness leek te komen. Niet meer dan eens heb ik staan grinniken om de kleine variaties die hij in zijn klank verstopte.
Voor mij zijn het deze details die de avond tot een geweldig succes hebben gemaakt. Het bijna onherkenbare knikje naar de band achter hem, terwijl hij met één hand als frontman op zijn mondharmonica speelt, dat aangeeft het nummer te concluderen: Bob stelde zich op als de stille leider, die de band volledig onder controle had zonder er ook maar een woord tot te richten.
De setlist was, gezien de eerdere optredens van zijn Europese tour, geen grote verrassing. Het eerste hoogtepunt vond ik het magistrale ‘When I Paint my Masterpiece’. Van zijn laatste album waren de beste tracks ‘Workingman’s Blues #2’ en ‘Nettie Moore’, en ik was dan ook blij dat ook deze nummers weer voorbijkwamen. Een primeur in deze tour was het prachtige ‘Boots of Spanish Leather’. Van de andere nummers was de verdeling tussen oud en nieuw werk ongeveer gelijk, waarmee hij een mooie variatie had tussen de aangepaste arrangementen van de oudere nummers en de slechts licht aangepaste versies van zijn nieuwste nummers.
Ik schrijf dit als pure afleiding, besef ik me nu pas. Het is nu zaterdagmiddag, en over een paar uur begint Bob opnieuw te spelen in de Heineken Music Hall, en ik kan er niet bij zijn. Wat teleurgestelde critici ook beweren, ik zou een concert als dat van gister voor geen goud willen missen. Zondag ben ik er dan ook weer gewoon bij, om te genieten van een man die nooit genoeg op zijn waarde geschat kan worden.
Over zijn stem valt lang te discussiëren. De bezoekers die na afloop teleurgesteld waren in de verstaanbaarheid van zijn teksten en de herkenbaarheid van de muziek hebben absoluut een punt; ik zou niemand naar de hedendaagse concerten van Dylan sturen als eerste kennismaking met zijn muziek. Hier bedoel ik mee dat je enigszins moet weten waar je aan toe bent als je naar Bob Dylan komt luisteren anno 2009. Toch ben ik blij ook andere reacties gehoord te hebben, die dichter aansloten bij mijn eigen beleving: hij was zo goed bij stem dat hij door ingenieuze verandering van intonatie zelfs het nummer ‘Spirit on the Water’ deed leven als nooit tevoren. ‘Highway 61’ was voor mij het enige nummer waar ik drie regels tekst nodig had voordat ik het kon identificeren; voor de rest was Dylan prima bij stem, en liet hij soms zelfs zijn rauwe stemgeluid in een paar lettergrepen varen voor een diepe, brommende bas, die vanuit de krochten van His Bobness leek te komen. Niet meer dan eens heb ik staan grinniken om de kleine variaties die hij in zijn klank verstopte.
Voor mij zijn het deze details die de avond tot een geweldig succes hebben gemaakt. Het bijna onherkenbare knikje naar de band achter hem, terwijl hij met één hand als frontman op zijn mondharmonica speelt, dat aangeeft het nummer te concluderen: Bob stelde zich op als de stille leider, die de band volledig onder controle had zonder er ook maar een woord tot te richten.
De setlist was, gezien de eerdere optredens van zijn Europese tour, geen grote verrassing. Het eerste hoogtepunt vond ik het magistrale ‘When I Paint my Masterpiece’. Van zijn laatste album waren de beste tracks ‘Workingman’s Blues #2’ en ‘Nettie Moore’, en ik was dan ook blij dat ook deze nummers weer voorbijkwamen. Een primeur in deze tour was het prachtige ‘Boots of Spanish Leather’. Van de andere nummers was de verdeling tussen oud en nieuw werk ongeveer gelijk, waarmee hij een mooie variatie had tussen de aangepaste arrangementen van de oudere nummers en de slechts licht aangepaste versies van zijn nieuwste nummers.
Ik schrijf dit als pure afleiding, besef ik me nu pas. Het is nu zaterdagmiddag, en over een paar uur begint Bob opnieuw te spelen in de Heineken Music Hall, en ik kan er niet bij zijn. Wat teleurgestelde critici ook beweren, ik zou een concert als dat van gister voor geen goud willen missen. Zondag ben ik er dan ook weer gewoon bij, om te genieten van een man die nooit genoeg op zijn waarde geschat kan worden.
zaterdag 11 april - setlist
01. Maggie's farm
02. Mr. tambourine man
03. Man in the long black coat
04. The levee's gonna break
05. When the deal goes down
06. Things have changed
07. The lonesome death of Hattie Carroll
08. Tough mama
09. Workingman's blues #2
10. It's alright, ma (I'm only bleeding)
11. Just like a woman
12. Highway 61 revisited
13. Nettie Moore
14. Thunder on the mountain
15. Like a rolling stone
(encore)
16. All along the watchtower
17. Spirit on the water
18. Blowin' in the wind
02. Mr. tambourine man
03. Man in the long black coat
04. The levee's gonna break
05. When the deal goes down
06. Things have changed
07. The lonesome death of Hattie Carroll
08. Tough mama
09. Workingman's blues #2
10. It's alright, ma (I'm only bleeding)
11. Just like a woman
12. Highway 61 revisited
13. Nettie Moore
14. Thunder on the mountain
15. Like a rolling stone
(encore)
16. All along the watchtower
17. Spirit on the water
18. Blowin' in the wind
Dylan kort #178 - aanvullingen
Concertrecensie van Peter van Brummelen (het Parool), hier.
Concertrecensie van Frits Tromp (Modern times), hier.
Café Radstaak met onderstaande recensie, hier.
Dylan's passion (radio 1), hier.
de Avonden: Roel Bentz van den Berg geeft een verslag van het concert (vanavond, radio 6), hier.
en nog een aanvulling (15.00 uur):
My Diary Bob Dylan 8)
Concertrecensie van Frits Tromp (Modern times), hier.
Café Radstaak met onderstaande recensie, hier.
Dylan's passion (radio 1), hier.
de Avonden: Roel Bentz van den Berg geeft een verslag van het concert (vanavond, radio 6), hier.
en nog een aanvulling (15.00 uur):
My Diary Bob Dylan 8)
recensie concert 10 april 2009 door Louis Radstaak
“Schlagt ihn todt den Hund! Es ist ein Recensent”, schreef Goethe in 1774, maar toch wil ik - een zestiger - het erop wagen. Voor het eerst en laatst zag ik hem in Muziekcentrum Vredenburg (Utrecht), ergens in de jaren '90 van de vorige eeuw. Toen was ik hevig aangedaan bij het zien van de meester van de Frasering en het rolmodel Dichter uit mijn jeugd. Nu zie ik in de Heineken Hall een kleine gestalte van opzij met hoed en lange jas over leren broek in de toneelkijker die ik van vrienden mag vasthouden. Bijna het hele concert staat hij zo achter zijn keyboard dat Hammondorgelachtig klinkt, een beetje zoals in The Band bij Garth Hudson. Achter hem een onhoorbare steelgitarist en verder een keiharde, strakke drummer die samen met de bassist een zware dreun produceert. De twee gitaristen doen denken aan The Bluesbrothers, ook zij spelen hard en afgemeten. De band komt op gang als een zware, lange trein in een cadans van arrangementen voor oude en nieuwere nummers. Sommmige herken ik pas halverwege, zoals Highway 61, door de terloopse manier van zingen bijna een parodie op het origineel. Het heeft één groot voordeel: het publiek kan niet mee gaan zingen en deinen, want dat moet Hem een gruwel zijn, zo bedenken wij later. In de speellijst zit ook een favoriet: 'Love sick' en ik krijg er net zo'n kippenvel van als op de CD. Wat een nummer, een monument van totale desillusie, totale verlatenheid, een faillissement van het gevoel. Van tijd tot tijd gloeien in het donker de beeldschermen op van mobieltjes, een soort zwijgende instemming met het gebodene. De meeste variatie in het geluid brengt de steelgitarist, als hij gaat spelen op een banjo, die klinkt als een mandoline of met zijn viool mooie tonen toevoegt aan het orgel. Na de set volgt er een toegift, de kreet "Zugabe, zugabe" van iemand achter mij is verhoord. Daarna zwijgen Bob Dylan and his Band, het publiek begint te schuifelen naar de uitgang en meteen te recenseren: "Ik vond dat nummer toch zó anders, ik moest er erg aan wennen" hoor ik de ene vleesgeworden grijze macramé-dame zeggen tegen een dito andere. Wij ontmoeten een kennis die tevreden vaststelt dat de zanger goed bij stem was, voorzover van toepassing bij de haast 68-jarige. Volgende maand is het zover, leg Goethe opzij, draai uw favoriete nummers en schreeuw uit volle borst met schorre stem mee in Huize Avondrood op de 24ste!
Louis Radstaak, 11 april 2009
Louis Radstaak, 11 april 2009
Dylan kort #178
Allereerst dank aan Yapyap voor zijn indrukken van het concert van gisteravond (te vinden bij reacties bij de setlist).
Op de weblog zijn wij dat? een foto van gisteravond.
Rutger Kruijer was er ook bij en vond er geen ruk aan.
Op de weblog zijn wij dat? een foto van gisteravond.
Rutger Kruijer was er ook bij en vond er geen ruk aan.
vrijdag 10 april 2009 - setlist
01. Leopard-skin pill-box hat
02. When I paint my masterpiece
03. Watching the river flow
04. Boots of Spanish leather
05. Rollin' and tumblin'
06. Po' boy
07. Honest with me
08. Workingman's blues
09. High water (for Charley Patton)
10. Love sick
11. Highway 61 revisted
12. Nettie Moore
13. Summer days
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
02. When I paint my masterpiece
03. Watching the river flow
04. Boots of Spanish leather
05. Rollin' and tumblin'
06. Po' boy
07. Honest with me
08. Workingman's blues
09. High water (for Charley Patton)
10. Love sick
11. Highway 61 revisted
12. Nettie Moore
13. Summer days
14. Like a rolling stone
(encore)
15. All along the watchtower
16. Spirit on the water
17. Blowin' in the wind
En zo worden recensies geschreven...
10 april, vandaag, Dylan stapt om 8 uur het podium van de Heineken music hall op voor zijn eerste van drie concerten in Amsterdam.
Om 14 minuten over 8 (!) staat de eerste recensie van dit concert online, op nu.nl.
De inhoud van de recensie laat zich raden, nietszeggend...
Om 14 minuten over 8 (!) staat de eerste recensie van dit concert online, op nu.nl.
De inhoud van de recensie laat zich raden, nietszeggend...
Dylan kort #177 - aanvullingen
Karl droomt over Dylan.
Dylan-kenner Ed van Tellingen gaat drie keer naar Dylan en is op van de zenuwen.
De vele gezichten van Bob Dylan door Johannes Adahl.
Vanavond in De wereld draait door speelt Van Dik Hout een vertaalde Dylansong. (Ned. 3, 19.30 uur). Waarschijnlijk zal het om de nieuwe Van Dik Hout-single Opdat jij mijn liefde voelt, een vertaling van Make you feel my love van de hand van Huub van der Lubbe.
Dylan-kenner Ed van Tellingen gaat drie keer naar Dylan en is op van de zenuwen.
De vele gezichten van Bob Dylan door Johannes Adahl.
Vanavond in De wereld draait door speelt Van Dik Hout een vertaalde Dylansong. (Ned. 3, 19.30 uur). Waarschijnlijk zal het om de nieuwe Van Dik Hout-single Opdat jij mijn liefde voelt, een vertaling van Make you feel my love van de hand van Huub van der Lubbe.
Amsterdam, 10, 11 en 12 april 2009
De concerten van vanavond en morgenavond zijn uitverkocht. Voor zondag 12 april zijn nog kaarten te koop.
Let op: op zondag 12 april speelt Ajax thuis, waardoor je mogelijk problemen kunt ondervinden bij het bereiken van de Heineken music hall. Op de website van de Heineken music hall wordt advies gegeven over een te nemen route.
Let op: op zondag 12 april speelt Ajax thuis, waardoor je mogelijk problemen kunt ondervinden bij het bereiken van de Heineken music hall. Op de website van de Heineken music hall wordt advies gegeven over een te nemen route.
Dylan kort #177
Rick van den Broeke over Dylan (en de oude mythe dat Dylan nauwelijks interviews geeft..)Bob Dylan over politiek (quote van de dag).
De webwinkel van de Volkskrant verkoopt een 10cd box van Dylan met de tien albums van Dylan die in de jaren 60 uitkwamen, plus de cd Live at the Gaslight 1962. De box bevat, naast de tien cds een boekje van Martin Bril.
Maak je eigen tekst op een Dylansong.
de remasters...
In Isis 140 van september 2008 staat een bericht dat er tien Dylanalbums (waarschijnlijk) geremasterd zullen worden, te weten: New morning, Pat Garrett & Billy the Kid, The Basement tapes, Before the flood, Shot of love, Empire burlesque, Dylan & the Dead, The Bootleg series volume 1 - 3, Good as I been to you en World gone wrong.
Al deze tien albums zouden zowel in papersleeve als in jewelcase worden uitgebracht.
Naast deze tien albums zouden de geremasterde versies van Blood on the tracks, Desire, Slow train coming, Infidels en Oh mercy opnieuw worden uitgegeven in papersleeve.
Deze remasters zouden vanaf oktober 2008 worden uitgegeven.
Inmiddels weten we wel beter, pas in maart 2009 kwamen de eerste vier remasters op de markt, te weten New morning, The Basement tapes, Before the flood en Dylan & the Dead. Deze werden uitgebracht in jewelcase en digipack (i.p.v. papersleeve).
Vandaag melde ik eerder dat de volgende twee remasters, te weten Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque, later deze maand zouden uitkomen.
Helaas, ik heb net uit betrouwbare bron vernomen dat voorlopig geen enkele remaster, dus ook niet Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque, zullen uitkomen.
met dank aan de bron.
Al deze tien albums zouden zowel in papersleeve als in jewelcase worden uitgebracht.
Naast deze tien albums zouden de geremasterde versies van Blood on the tracks, Desire, Slow train coming, Infidels en Oh mercy opnieuw worden uitgegeven in papersleeve.
Deze remasters zouden vanaf oktober 2008 worden uitgegeven.
Inmiddels weten we wel beter, pas in maart 2009 kwamen de eerste vier remasters op de markt, te weten New morning, The Basement tapes, Before the flood en Dylan & the Dead. Deze werden uitgebracht in jewelcase en digipack (i.p.v. papersleeve).
Vandaag melde ik eerder dat de volgende twee remasters, te weten Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque, later deze maand zouden uitkomen.
Helaas, ik heb net uit betrouwbare bron vernomen dat voorlopig geen enkele remaster, dus ook niet Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque, zullen uitkomen.
met dank aan de bron.
Dylan kort #176
Oproep: mocht je naar één of meerdere concerten in Amsterdam (of één van de andere concerten van de huidige Europese tournee) gaan, schrijf dan een recensie en stuur die naar mij. Het maakt niet uit of je stuk kort, lang, diepgravend of oppervlakkig is, alles is welkom. Een link naar mijn mailadres vind je in de rechter kolom.
Mocht je naar één of meerdere concerten gaan: geniet!
Misschien zien we elkaar, misschien ook niet.
Volgens de website Searching for a gem komen op 14 april geremasterde versies van Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque uit. Waarom deze twee albums en niet bijvoorbeeld de om een geremasterde versie 'schreeuwende' albums Hard rain, Saved en Shot of love is mij een raadsel.
Gisteravond het laatste concert voor de drie concerten in Amsterdam, met voor het eerst een setlist van 18 i.p.v. 17 tracks en de eerste cover - te weten The times we've known - tijdens de huidige Europese tournee.
Fame organiseert op 23 april een releaseparty rond Together through life.
Watching the river flow door Herman Westelaar.
In de nieuwe Vrij Nederland stukken van o.a. Roel Bentz van den Berg, Bert van de Kamp, Maurits Westerik, P.F. Thomése en Jos de Putter over 'hun' Dylan. Van Roel Bentz van den Berg verschijnt op 17 april het boek Engelen in regenjas, o.a. met twee Dylan-verhalen.
Theme time radio hour 3-24: Big clearance sale
Clarence Ashley - Little Sadie
Clarence Garlow - Bon Ton Roula
Rex Griffin - You Got to Go to Work
Billie Holiday - When You're Smiling
Clarence 'Frogman' Henry - Ain't Got No Home
Bob Wills & His Texas Playlist - Big Ball's in Cowtown
Walter 'Kid' Smith - My Evolution Girl
Steve Earle - Copperhead Road
Jerry Lee Lewis - The End of the Road
Van Morrison & The Chieftains - Raglan Road
Clarence White - Bury Me Beneath the Willow Tree
Dusty Springfield - Son of a Preacher Man
O.V. Wright - A Nickel and a Nail
Anita Harris - Somebody in My Orchard
Clarence 'Gatemouth' Brown - Boogie Uproar
Big Joe Turner - Rock of Gibraltar
The Lion - Bing Crosby
Ben Vaughn Combo - Jerry Lewis in France
Cripple Clarence Lofton - Strut That Thing
Jimmie Heap - You're Nothing But a Nothing
Ike & Tina Turner - You Can't Miss Nothing
Jim Ford - Go Through Sunday
Clarence Carter - Too Weak to Fight
Annisteen Allen - Fujiyama Mama
Wanda Jackson - Fujiyama Mama
Rilo Kiley - Fifteen
Johnny Cash - Mean Eyed Cat
Clarence Reid - Fools Are Not Born
Mississippi John Hurt - Candy Man
Bob Marley & The Wailors - Sugar Sugar
The Jive Bombers - Bad Boy
Betty Carter - 'Round Midnight
The Rolling Stones - Let it Bleed
Volgende week is het thema Goodbye en stopt het derde seizoen van Theme time radio hour.
Mocht je naar één of meerdere concerten gaan: geniet!
Misschien zien we elkaar, misschien ook niet.
Volgens de website Searching for a gem komen op 14 april geremasterde versies van Pat Garrett & Billy the Kid en Empire burlesque uit. Waarom deze twee albums en niet bijvoorbeeld de om een geremasterde versie 'schreeuwende' albums Hard rain, Saved en Shot of love is mij een raadsel.
Gisteravond het laatste concert voor de drie concerten in Amsterdam, met voor het eerst een setlist van 18 i.p.v. 17 tracks en de eerste cover - te weten The times we've known - tijdens de huidige Europese tournee.
Fame organiseert op 23 april een releaseparty rond Together through life.
Watching the river flow door Herman Westelaar.
In de nieuwe Vrij Nederland stukken van o.a. Roel Bentz van den Berg, Bert van de Kamp, Maurits Westerik, P.F. Thomése en Jos de Putter over 'hun' Dylan. Van Roel Bentz van den Berg verschijnt op 17 april het boek Engelen in regenjas, o.a. met twee Dylan-verhalen.
Theme time radio hour 3-24: Big clearance sale
Clarence Ashley - Little Sadie
Clarence Garlow - Bon Ton Roula
Rex Griffin - You Got to Go to Work
Billie Holiday - When You're Smiling
Clarence 'Frogman' Henry - Ain't Got No Home
Bob Wills & His Texas Playlist - Big Ball's in Cowtown
Walter 'Kid' Smith - My Evolution Girl
Steve Earle - Copperhead Road
Jerry Lee Lewis - The End of the Road
Van Morrison & The Chieftains - Raglan Road
Clarence White - Bury Me Beneath the Willow Tree
Dusty Springfield - Son of a Preacher Man
O.V. Wright - A Nickel and a Nail
Anita Harris - Somebody in My Orchard
Clarence 'Gatemouth' Brown - Boogie Uproar
Big Joe Turner - Rock of Gibraltar
The Lion - Bing Crosby
Ben Vaughn Combo - Jerry Lewis in France
Cripple Clarence Lofton - Strut That Thing
Jimmie Heap - You're Nothing But a Nothing
Ike & Tina Turner - You Can't Miss Nothing
Jim Ford - Go Through Sunday
Clarence Carter - Too Weak to Fight
Annisteen Allen - Fujiyama Mama
Wanda Jackson - Fujiyama Mama
Rilo Kiley - Fifteen
Johnny Cash - Mean Eyed Cat
Clarence Reid - Fools Are Not Born
Mississippi John Hurt - Candy Man
Bob Marley & The Wailors - Sugar Sugar
The Jive Bombers - Bad Boy
Betty Carter - 'Round Midnight
The Rolling Stones - Let it Bleed
Volgende week is het thema Goodbye en stopt het derde seizoen van Theme time radio hour.
Dylan kort #175
Deel drie van het Bill Flanagan interview staat sinds maandag op bobdylan.com. de Nederlandse vertaling kun je hier vinden.Luisteren naar I feel a change coming on hieronder of via bobdylan.com. Of hier.
Dylan nu minder enthousiast over Obama, hier, hier, hier.
Win kaarten voor het concert van Dylan op 22 april, hier.
Jan en Jan Willem gaan óók naar Dylan.
No direction home, hier.
David Kleijwegt over de nieuwe wegen die Dylan heeft ingeslagen (online luisteren, "audio 2e half uur", na ongeveer 20 minuten). Kleijwegt heeft het o.a. over de hoes van Together through life en het boek Big bad love van Larry Brown (zie afbeelding).
Deel 2 van Kent Bob Dylan Jezus als zijn Messias? staat op Modern times.
Dylan kort #174
Renaldo and Clara draait binnenkort in de bioscoop in Amsterdam (filmmuseum).Frits Tromp over de nieuwe Dylan weblog Dylan in Dutch.
Gisteravond stond One more cup of coffee (valley below) weer op de setlist. De huidige Europese tournee is inmiddels tien concerten 'onderweg', nog maar weer eens een overzichtje. Tijdens de tien concerten heeft Dylan in totaal (10 X 17 songs) 170 songs gespeeld, in totaal 67 verschillende titels en maar liefst 8 verschillende openingstracks.
Alleen All along the watchtower en Like a rolling stone zijn tijdens alle tien de concerten gespeeld. Maar liefst 28 songs werden, tot nog toe, slechts één keer gespeeld.
A hard rain's a-gonna fall (2)
Ain't talkin' (1)
All along the watchtower (10)
Ballad of a thin man (1)
Ballad of Hollis Brown (2)
Beyond the horizon (3)
Billy 4 (1)
Blind Willie McTell (1)
Blowin' in the wind (8)
Can't wait (1)
Cat's in the well (1)
Chimes of freedom (2)
Cry a while (1)
Desolation row (2)
Dignity (1)
Don't think twice, it's all right (1)
Forever young (1)
Girl of the North country (1)
Gotta serve somebody (1)
High water (for Charlie Patton) (3)
Highway 61 revisited (8)
Honest with me (3)
I believe in you (2)
I don't believe you (2)
I'll be your baby tonight (2)
It's alright, ma (I'm only bleeding) (3)
John Brown (1)
Just like a woman (4)
Just like Tom Thumb's blues (1)
Lay lady lay (1)
Leopard-skin pill-box hat (2)
Like a rolling stone (10)
Love sick (2)
Maggie's farm (2)
Make you feel my love (2)
Man in the long black coat (1)
Masters of war (1)
Million miles (1)
Most likely you go your way (3)
My back pages (1)
Nettie Moore (1)
One more cup of coffee (valley below) (2)
Rainy day women # 12 & 35 (1)
Rollin' and tumblin' (2)
Señor (1)
Shooting star (1)
Simple twist of fate (1)
Spirit on the water (8)
Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again (7)
Sugar baby (2)
Summer days (3)
Tangled up in blue (1)
The levee's gonna break (4)
The lonesome death of Hattie Carroll (2)
The man in me (2)
The wicked messenger (1)
Things have changed (3)
This wheel's on fire (1)
Thunder on the mountain (8)
'Til I fell in love with you (1)
Tryin' to get to heaven (2)
Tweedle dee & tweedle dum (4)
Watching the river flow (4)
When I paint my masterpiece (4)
When the deal goes down (3)
Workingman's blues # 2 (2)
You ain't goin' nowhere (3)
openingstracks:
22/03: Most likely you go your way (and I'll go mine)
23/03: Rainy day women # 12 & 35
25/03: Watching the rover flow
27/03 en 31/3: Leopard-skin pill-box hat
28/03 en 04/4: Maggie's farm
29/03: Gotta serve somebody
01/04: The wicked messenger
02/04: Cat's in the well
Ain't talkin' (1)
All along the watchtower (10)
Ballad of a thin man (1)
Ballad of Hollis Brown (2)
Beyond the horizon (3)
Billy 4 (1)
Blind Willie McTell (1)
Blowin' in the wind (8)
Can't wait (1)
Cat's in the well (1)
Chimes of freedom (2)
Cry a while (1)
Desolation row (2)
Dignity (1)
Don't think twice, it's all right (1)
Forever young (1)
Girl of the North country (1)
Gotta serve somebody (1)
High water (for Charlie Patton) (3)
Highway 61 revisited (8)
Honest with me (3)
I believe in you (2)
I don't believe you (2)
I'll be your baby tonight (2)
It's alright, ma (I'm only bleeding) (3)
John Brown (1)
Just like a woman (4)
Just like Tom Thumb's blues (1)
Lay lady lay (1)
Leopard-skin pill-box hat (2)
Like a rolling stone (10)
Love sick (2)
Maggie's farm (2)
Make you feel my love (2)
Man in the long black coat (1)
Masters of war (1)
Million miles (1)
Most likely you go your way (3)
My back pages (1)
Nettie Moore (1)
One more cup of coffee (valley below) (2)
Rainy day women # 12 & 35 (1)
Rollin' and tumblin' (2)
Señor (1)
Shooting star (1)
Simple twist of fate (1)
Spirit on the water (8)
Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again (7)
Sugar baby (2)
Summer days (3)
Tangled up in blue (1)
The levee's gonna break (4)
The lonesome death of Hattie Carroll (2)
The man in me (2)
The wicked messenger (1)
Things have changed (3)
This wheel's on fire (1)
Thunder on the mountain (8)
'Til I fell in love with you (1)
Tryin' to get to heaven (2)
Tweedle dee & tweedle dum (4)
Watching the river flow (4)
When I paint my masterpiece (4)
When the deal goes down (3)
Workingman's blues # 2 (2)
You ain't goin' nowhere (3)
openingstracks:
22/03: Most likely you go your way (and I'll go mine)
23/03: Rainy day women # 12 & 35
25/03: Watching the rover flow
27/03 en 31/3: Leopard-skin pill-box hat
28/03 en 04/4: Maggie's farm
29/03: Gotta serve somebody
01/04: The wicked messenger
02/04: Cat's in the well
Dylan kort #173
De tekst van Beyond here lies nothin' (met dank aan Alja Spaan).
De Standaard brengt iedere maandag een nieuw deel (in het Nederlands) van het interview van Bill Flanagan met Dylan.
Ton Vincent kruipt in de huid van Dylan. Meer hier.
Een nieuwe weblog: Dylan in Dutch.
21 protestsongs, hier.
De Standaard brengt iedere maandag een nieuw deel (in het Nederlands) van het interview van Bill Flanagan met Dylan.
Ton Vincent kruipt in de huid van Dylan. Meer hier.
Een nieuwe weblog: Dylan in Dutch.
21 protestsongs, hier.
Dylan kort #172
Het raadsel Bob Dylan door Martin Bril.Kletsen over Dylan aan de toog.
De tekst van Beyond here lies nothin' hier.
2009 wordt een geweldig muziekjaar!, hier.
Bob geeft loopbaanadvies, hier.
Theme time radio hour 3-23: Noah's ark, part 2
They All Ask'd For You - The Meters
There's A Moose On The Loose - Roddy Jackson
White Rabbit - Jefferson Airplane
Carried Water For The Elephant - Leroy Carr
Simon Smith And The Amazing Dancing Bear - Randy Newman
Fox On The Run - The Country Gentlemen
Sea Lion Woman - Nina Simone
Coyote - Joni Mitchell
The Possum Song - Johnny Mercer
Monkey Man - Toots And The The Maytals
Bert The Turtle (Duck And Cover) - Dick "Two Ton" Baker
Calling All Cows - The Blues Rockers
One Black Rat - Memphis Minnie
On The Wings Of A Snow White Dove - Ferlin Huskey
Abonneren op:
Posts (Atom)