Bob Dylans Theme time radio hour cd's

Voor informatie over de twee binnenkort verschijnende cd's met een selectie uit de songs die Dylan draaide tijdens zijn Theme time radio hour shows, klik hier.

Voor playlists klik hier.

Helaas is Theme time radio hour niet op de Nederlandse radio te horen. Het lijkt mij een uitgelezen kans voor bijvoorbeeld radio 6 om - net als de BBC in Engeland heeft gedaan - de rechten van Theme time radio hour te verkrijgen en zo een fantastisch programma vol zelden gehoorde muziek aan de programmalijst toe te voegen.

Bob Dylan in The House of Blues

Bob Dylan speelde op 21, 22 en 23 februari in The House of Blues te Dallas. Voor foto's klik hier en hier.

Voor setlists klik hier.

How many roads van Jos de Putter

In 2005 verscheen de film How many roads, een film van Jos de Putter. How many roads bevat twaalf portretten van mensen wier leven geraakt is door de woorden van Dylan, zoals dat zo mooi staat omschreven op de website van Holland Doc. Op de website van Holland Doc kan de film How many roads in zijn geheel bekeken worden.

Meest verrassend is dat de versie van How many roads die Holland Doc uitzond verschilt van de versie die in de Nederlandse bioscopen heeft gedraaid.

18 maart 1995 opmerkelijke artikelen # 2

Op 18 maart 1995 gaf Bob Dylan een concert in de Martinihal te Groningen. De eerste van drie concerten die hij in maart 1995 in Nederland zou spelen.

Op 20 maart 1995 verscheen er in het Gelders dagblad een recensie van Gert Meijer. Een stukje geneuzel waarin de schrijver meer aandacht heeft voor de geldklopperij (65 gulden voor een concert van een dik uur), de belichting, en de kledij van Dylan.

Weinig over het concert zelf: gedurende de tweede helft van het concert maakte Dylan zijn faam als opperneuzelaar weer aardig waar en klonk hij tamelijk plichtmatig.

Zo'n opmerking schreeuwt haast om een reactie. Op 29 maart verscheen er in dezelfde krant een ingezonden brief van Erik ten Donkelaar: Het optreden ging in snel tempo en was een aaneenschakeling van hoogtepunten. De oude nummers in een nieuwe verpakking liepen als een trein. Verder ook in dit stuk weinig over het concert zelf, maar meer een aanval op Gert Meijer: Tot slot hoop ik dat degene die het optreden van Dylan omschrijft als neuzelen snel ophoudt met beuzelen.

Zie hier het eeuwige dilemma in een notendop: de recensent ziet en hoort een ander concert dan de fan. De eerste is beroepsmatig aanwezig, de tweede is een avondje uit. Wie er gelijk heeft - voor zover het mogelijk is om over 'gelijk hebben' te spreken - weet ik niet. Dat moet een ieder die bij het concert aanwezig was maar voor zichzelf beslissen.

setlist:

01. Crash on the levee (Down in the flood)

02. If you see her, say hello

03. All along the watchtower

04. Just like a woman

05. Tangled up in blue

06. It takes a lot to laugh, it takes a train to cry

07. Mr. Tambourine man

08. Masters of war

09. The lonesome death of Hattie Carroll

10. Jokerman

11. She belongs to me

12. Maggie's farm

13. Like a rolling stone

Rick de Leeuw zing Dylan in het Nederlands

Kort stukje film van Rick de Leeuw die Just like a woman in het Nederlands zingt. Hier.

Bob Dylan op radio 6

Luister (uitzending april 2007): hier

Tussen 4 en 13 april 2007 zond radio 6 een aantal programma's rond Dylan uit in het kader van de concerten van Dylan in België en Nederland.

Meer informatie kun je hier vinden.

Dylan in de Nederlandse literatuur # 1

Zoals in een eerder bericht geschreven, wie in de Nederlandse literatuur zoekt, komt Dylan tegen.

Een aantal jaren geleden kreeg ik een tip om Het perpetuum mobile van de liefde van Renate Dorrestein te lezen, niet vanwege de kwaliteit van het boek, maar vanwege Dylan.

Het perpetuum mobile van de liefde van Renate Dorrestein verscheen in oktober 1988 bij uitgeverij Contact in Amsterdam. Het is - aldus de tekst achterop het boek - een autobiografisch relaas over twee zusters die allebei schrijfster wilden worden, totdat de jongste een einde aan haar leven maakte. Zeven jaar daarna voelt de oudste zich nog altijd achtervolgd door deze gebeurtenis. Dit is het persoonlijk verslag van haar poging daarmee in het reine te komen.

Renate Dorrestein zal best een trouwe kring van lezers hebben, maar daar behoor ik zeker niet bij. De enige reden dat het boek nog niet tijdens één van de vele opruimaanvallen is verdwenen, is de vermelding van Dylan.

Voor een hand vol centen kocht ik mijn exemplaar - een derde druk uit april 1989 - bij de kringloopwinkel.

Blz. 114: Onder het lamplicht bestudeerden we de snor [van de zus], terwijl we Bob Dylan eindeloos Just like a woman voor ons lieten zingen.

De keuze om Dylan - fictie of werkelijkheid - Just like a woman te laten zingen, en niet één keer maar eindeloos, is opmerkelijk. Just like a woman is een nummer dat bij nogal wat feministen, al dan niet terecht, in het verkeerde keelgat is geschoten. Dat Renate Dorrestein een feministe is lijkt mij geen geheim. Die combinatie, Just like a woman en Renate Dorrestein, is een opmerkelijke. Voor in Het perpetuum mobile van de liefde: Alle mannen in dit boek zijn karikaturen. Dat is historisch zo gegroeid. En dan Just like a woman. Eigenaardig.

Dylan komt nog een keer voor, een paar bladzijdes verder: Vijf maanden later sprong mijn zusje van een flatgebouw. Het enige dat ik uit haar boedeltje meenam, waren haar Dylan-tapes. Eindeloos draaide ik die ene sentimentele regel af uit Sarah [sic]: 'You must forgive me my unworthiness,' zong de oude bard zeven miljoen maal voor me, en elke keer huilde ik.

Voor ik Het perpetuum mobile van de liefde las, had ik Sara - en niet Sarah zoals Renate Dorrestein schrijft - dan wel niet zeven miljoen maal, maar wel honderden malen beluisterd en nooit was me die regel You must forgive me my unworthiness echt opgevallen. Dankzij Het perpetuum mobile van de liefde hoor ik deze regel wel, naast al die andere fantastische regels uit Sara. Dat is genoeg reden, ondanks de matige kwaliteit van het boek, om het boek te bewaren.

Na Het perpetuum mobile van de liefde nooit meer wat van Renate Dorrestein gelezen, wel naar Just like a woman en Sara geluisterd.

Bob Dylan stelt cd samen voor Starbucks

Bob Dylan heeft voor koffieketen Starbucks een cd samengesteld met zijn favoriete muziek. Voor meer info, zie de website van De Wereld draait door.

In de uitzending van vandaag van De Wereld draait door zegt 'tafelheer' Martin Bril, op de vraag wat hij van Neil Young vindt, meer een Dylanman te zijn.

Meer Dylan in De Wereld draait door: 30 oktober 2007 (Theme Time radio hour en Cadillac commercial) en 21 november 2007 (I'm not there trailer).

I'm not there

Donderdag 13 maart gaat de film I'm not there in de Nederlandse bioscopen draaien. (De film is reeds vertoond op het Filmfestival Rotterdam).
In de film worden de op Dylan geïnspireerde rollen gespeeld door zes acteurs:
Marcus Carl Franklin is Woody
Christian Bale is Jack en Pastor John
Ben Whishaw is Arthur
Cate Blanchett is Jude
Heath Ledger is Robbie
Richard Gere is Billy
Bob Dylans vele gezichten (AD 22 januari 2008)

Opmerkelijke artikelen # 1

Op 13 september 2001 verscheen er een recensie van "Love and theft" van de hand van Stan Rijven in Trouw.

Om kort te zijn, Stan Rijven vindt "Love and theft" ver onder de maat, om het zachtjes uit te drukken. Om de woorden van Stan Rijven te gebruiken: Slechts een kwart van de twaalf liedjes zijn Dylan-waardig dankzij een dreigende ondertoon en tekstuele visie ('High Water'). Hooguit de bijdragen van organist Augie Meyers en gitarist Charlie Sexton brengen redding.

Dat "Love and theft" niet Stan Rijvens cup of meat is - om met Dylan te spreken - , is prima. Ieder zijn smaak.

Wat deze recensie van Stan Rijven echter verwerpelijk maakt zijn de eerste twee zin: Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: het enige memorabele aan Bob Dylans nieuwste album is de release-datum. Uitgerekend op de dag dat Amerika in brand staat verschijnt 'Love and Theft'.

Waar Stan Rijven op doelt is dat in Amerika "Love and theft" op 11 september 2001 verscheen, de dag waarop vliegtuigen het World Trade Centre invlogen. Het toevallig samenvallen van deze verschrikkelijke gebeurtenis met de releasedatum van een cd doet niet ter zake, dit hoort niet in een recensie thuis.

Verder is het opmerkelijk dat Stan Rijven - recensent voor een Nederlandse krant - de Amerikaanse en niet de Nederlandse releasedatum noemt. Had hij wel de Nederlandse releasedatum (10 september 2001) aangehouden, had hij zijn punt niet kunnen maken in die eerste twee zinnen.

Als Stan Rijven dan toch de release van "Love an theft" had willen koppelen aan een tragische gebeurtenis om een punt te kunnen maken, had hij het beter dichter bij Dylan kunnen zoeken. Op 11 september 2001 overleed Larry Kegan, Dylans vriend sinds diens tienerjaren. Maar ook dat zou niet chique zijn, dit soort toevalligheden horen niet in een recensie thuis.

internationale releasedata "Love and theft"

Dylan in dialect

zie link: http://muziekfreaks.web-log.nl/muziekfreaks/2008/02/bob_dylan_krijg.html

Martin Bril en Dylan

Wie in de Nederlandse literatuur naar Dylan gaat zoeken, komt op de meest onwaarschijnlijke plekken de man tegen. De goede zoeker vindt Dylan in de werken van o.a. Arnon Grunberg, Jeroen Brouwers, Tessa de Loo, Gerrit Komrij en zelfs Annie M.G. Schmidt.

Martin Bril is van een geheel andere orde. Hij heeft nooit een geheim gemaakt van zijn liefde voor de muziek van Bob Dylan, en waarom zou hij ook?

Zijn dagelijkse column in de Volkskrant gaat regelmatig over Dylan - echt over Dylan.

Wanneer er een stuk over Dylan in de krant verschijnt, of het nou gaat om een recensie van een boek over Dylan, een concert of nieuwe cd van Dylan, in essentie is het altijd hetzelfde verhaal.

In de jaren zestig was Dylan briljant, eerst de stem van een generatie, om midden jaren zestig de folkies de rug toe te keren door tijdens het Newport Folk Festival van 1965 een electrische gitaar om te hangen. Motorongeluk in 1966, kluizenaar, Blood on the tracks in 1975, Dylan vindt Jezus en is daarna de weg volledig kwijt om met Time out of mind terug te keren. Bla, bla, bla. Concerten zijn slecht, altijd bezopen en ongeïntereseerd, zijn stem is aan gort en er kan nog geen Thank you! af. Bla, bla, bla.

Altijd hetzelfde verhaal, keurig van elkaar overgeschreven, zo lijkt het.

Maar niet Martin Bril. Martin Bril luistert, oordeelt en schrijft. Geen slap gelul, maar een eigen verhaal. Alleen daarom al zijn de columns en boeken van Martin Bril de moeite waard, zeker wanneer hij over Dylan schrijft.

Klik op de foto om een column van Martin Bril over Dylan te lezen.

23 juni 1978

Dylan's eerste concert in Nederland was op 23 juni 1978 in het Feijenoord stadion te Rotterdam. Heel Dylanminnend Nederland moet die dag in Rotterdam, in de regen, samengepakt hebben gezeten. Heel Dylanminnend Nederland plus uitgever Geert van Oorschot.

Zoon Wouter van Oorschot: In april van laatstgenoemd jaar [1978] vertelde ik Hilly dat Bob Dylan op 23 juni een concert zou geven in het Feijenoordstadion te Rotterdam. Reeds lang tevoren had ik mijn moeder voor zijn werk weten te winnen. Het sprak daarom voor mij vanzelf dat ze mij en wat vrienden daarheen zou vergezellen. Ze zag evenwel op tegen het massale karakter van de samenkomst en weigerde. [...] Tot mijn verrassing melde Geert [van Oorschot] dat hij graag mee zou gaan. [...] op een stadiontribune, in de stromende regen die voorafgaand aan het concert overvloedig valt, zit een in regenjas gehulde gestalte met een plastic haarkapje op die een krant leest. De enige reden waarom je wilt geloven dat hier de uitgever van Tirade zit, is omdat van onder dit haarkapje een florissant brandende havanasigaar uitsteekt. (Tirade 400)

Ook dichter Jan Kal - o.a. schrijver van negen sonnetten naar teksten van Bob Dylan (opgenomen in zijn boek 1000 sonnetten) - was erbij, aldus een dagboekaantekening van C. Buddingh' van 26 juni 1978: Nederland, toch nog in de finale gekomen, gisteravond, zij het pas in de verlenging, met Stientje, Sacha, Wiebe, Walter en Jan Kal (die in Rotterdam had gelogeerd na afloop van het Bob Dylan-concert in het Feyenoordstadion) met 3-1 van Argentinië zien verliezen. (Dagboeknotities 1977 - 1985; blz. 275)

Klik op één van bovenstaande foto's voor een klein stukje film van Dylan's eerste concert in Nederland.

Bob Dylan in Nederland

Het doel van deze blogger is simpel: Dylan in (het) Nederland(s). Het gaat mij niet zo zeer om - wat voor de hand zou liggen - de vertalingen van Dylan's songteksten in het Nederlands door Henkes en Bindervoet, maar Dylan in de Nederlandse media.

Daarbij kan men denken aan kranten, tijdschriften, radio en tv, maar ook: Dylan in de Nederlandse literatuur.

In de laatste categorie valt bijvoorbeeld het gedicht dat Pieter Jan Mellegers schreef naar aanleiding van Dylan's eerste concert in Nederland op 23 juni 1978:

TOEN JEZUS EINDELIJK NAAR HOLLAND KWAM

Toen JEZUS eindelijk naar Holland kwam -

in het Feyenoordstadion trad Hij op,

waar eertijds Billy G. en Reinier K. triomfen vierden -

stroomde gans het volk naar Rotterdam.

Daar brandden zij de blauwe vuren van verlangen

al heeft de Meester ze voorbij gekeken.

Men had aan hem reeds meer gehangen

dan één mens dragen kan

(en daar werd zijn saldo

ook niet vetter van).

Zijn stem die vroeger prikkeldraad was

was nu een zaag, een botte dan,

hoewel hij aangescherpt werd door drie furies

(zo zeer zelfs, dat de wanhopige vraag

wanhopig klonk).

Zijn orgel was een mond

daartegenover stond

zijn fiancée.

Hij keek nog stuurs

maar aangezet met schmink

en Hij apprecieerde

ons applaus.

De nachtvlinders in processie

vormden een corona rond zijn lokken.

Het werd een sfeertje zoals vroeger

in het stadion. Er werd zelfs

aan de noodrem getrokken.

Toen ik de balans op wilde maken

staarde Hij in het Belgaalse vuur

en fluisterde the wheel is still in spin

maar ik zei

this wheel's on fire

(en dacht

not the singer but the song).

Wat dit toch al niet hardverscheurend mooie gedicht tot een lachertje maakt, is dat Dylan op 23 juni 1978, in Rotterdam, veel speelde, maar geen This wheel's on fire. Voor volledige setlist, kijk op Olof's files: http://www.bjorner.com/DSN04000%201978%20Europe%20Tour.htm#DSN04060