False Prophet (eerste indrukken)

Ik heb vanochtend in alle vroegte een aantal malen naar "False Prophet" geluisterd, daarna enkele uren niet. Nu het avond is, begin ik opnieuw met luisteren. Ergens tussendoor is een song uit een ver verleden in mijn kop gekropen: "Long Time Gone". 

I know I ain’t no prophet

An’ I ain’t no prophet’s son

I’m just a long time a-comin’

An’ I’ll be a long time gone

Het is nog te vroeg om te kunnen concluderen dat er een lijn loopt van het bijna 60 jaar oude (!) "Long Time Gone" naar het net verschenen "False Prophet". Ik ga vanavond niet verder komen dan wat eerste indrukken, dat is een gevolg van het onder de indruk zijn. 

Heerlijk song, stevige blues. Heerlijk gitaarwerk. Is dit Charlie Sexton? Ik verwacht het wel. Maar wat vooral opvalt bij het luisteren naar "False Prophet" is de frasering van Dylan.

Aaaah, die frasering. Daar doen we het voor. Toch? ik in ieder geval wel.

Na "Murder Most Foul" en "I Contain Multitudes" is "False Prophet" de derde song die prijsgeeft dat Bob Dylan op dit moment op de toppen van zijn kunnen zingt. Het is de zang wat Dylan uniek maakt. Bij een nieuwe song moet de zang mij eerst veroveren, daarna komt de tekst.

Bij voorgangers "Murder Most Foul" en "I Contain Multitudes" waren het de namen van bekende personen, de titels van songs en films die in de gezongen tekst meteen opvielen. Dylan appelleert in deze teksten aan het collectieve onderbewustzijn. In "False Prophet" is dat minder te vinden. 

Er is wel een andere overeenkomst met de teksten van "Murder Most Foul" en "I Contain Multitudes": de bezwerende werking van de herhaling.

In het stuk "Murder Most Foul #6" schreef ik over die herhaling (zie hier).

In de song "I Contain Multitudes" is die herhaling ook te vinden, bijvoorbeeld in de regels

I’ll drink to the truth and the things we said

I'll drink to the man that shares your bed

en:

I paint landscapes, and I paint nudes

Die herhaling zorgt dat ik als luisteraar aan die bewuste regels blijf plakken. Dit is ook in "False Prophet" te vinden. Zo beginnen de eerste drie tekstregels van het allereerste couplet met hetzelfde woord: "Another". De drie regels daarna beginnen allemaal met "I" waarbij die laatste van die drie regels ook nog een andere herhaling heeft:

I opened my heart to the world and the world came in

Couplet twee begint met:

Hello Mary Lou

Hello Miss Pearl

Een van de mooiste stukjes herhaling is te vinden in het zesde couplet:

I sing songs of love

I sing songs of betrayal

Don’t care what I drink

I Don’t care what I eat

Er is meer herhaling, maar ik zal ze hier niet allemaal opsommen.

Wanneer je op dit soort zaken gaat letten, beginnen er ineens ook andere zaken op te vallen. Zoals tellen en het aanbrengen van een rangorde of volgorde in vierde couplet:

I’m first among equals

Second to none

Last of the best

You can bury the rest

Bury ’em naked with their silver and gold

Put them six feet under and pray for their souls

Het zijn dit soort subtiele zaken, het spelen met verwachtingspatroon (na 1 komt 2, et cetera) waar ik als luisteraar aan blijf haken. Het zijn dit soort dingen die als eerste beginnen op te vallen tijdens het herhaald luisteren. Ze vormen voor mij als het ware de sleutel tot de rest van de song. Doordat dit soort vondsten tijdens het luisteren gaan opvallen, openen mijn oren zich langzaam maar zeker voor de rest van de song.

Nog één voorbeeld, de eerste vier regels van het achtste couplet:

Put out your hand

There’s nothing to hold

Open your mouth

I’ll stuff it with gold

Het eerste waar mijn oren aan blijven plakken is die herhaling van de letter h, de beginklank in "hand" en "hold" respectievelijk aan het eind van regel 1 en 2. Vervolgens gaat de herhaling in de overeenkomst opvallen: "hand" aan het eind van regel 1 en "mouth" aan het eind van regel 3: lichaamsdelen. Het derde dat opvalt is het woord "gold" aan het eind van regel 4. Dat woord is eerder voorbijgekomen, toen in combinatie met "silver". 

Het zijn maar een paar voorbeelden die mij zijn gaan opvallen tijdens het luisteren naar "False Prophet". Het topje van de ijsberg, denk ik.

Maar dat topje maakt mij wel erg gelukkig. Het geeft mij hoge verwachtingen voor het album Rough And Rowdy Ways. Als de andere songs op dit album net zo sterk geschreven, gezongen en gespeeld worden als "Murder Most Foul" en vooral "I Contain Multitudes" en "False Prophet", dan kan Rough And Rowdy Ways alleen maar groots zijn.

Tot slot, soms is het goed om al het getheoretiseer even te laten en de muziek over je heen te laten komen. Dan is er maar één conclusie mogelijk: "False Prophet" is gewoon een rete-strakke song.