platenjacht

Ik ben niet alleen luisteraar, maar ook verzamelaar. Als verzamelaar moet je soms geluk hebben. Vandaag was in dat opzicht een opmerkelijke dag. Hierbij het topje van de ijsberg.

De eerste vondst is een box met 3 elpees op het Elektra-label uit 1984. Crossroads heet die box, White Blues In The 1960s is de ondertitel. Een van de songs op deze box is "Downtown Blues" van Geoff Muldaur. Dat nummer werd in 1964 uitgebracht op het album The Blues Project. De pianist op dat nummer is Bob Landy, aldus de hoes van The Blues Project. Wie de letter van Landy anders rangschikt kan de naam Dylan vinden. Bob Landy = Bob Dylan, al staat dat niet op de hoes van The Blues Project. Dit heeft natuurlijk alles te maken met platenmaatschappijen en contracten. 

Tot mijn stomme verbazing wordt Bob Dylan wel bij naam genoemd in het boekwerk bij Crossroads: "Geoff Muldaur tends off to wince a but when reminded of his Blues Project tracks - 'they sound very young to me' - but there's little doubt that the rollicking jam of 'Downtown Blues', with pianist Bob Dylan, reflects the loose nature of the studio that night."

Verder op deze box een nummer van Tom Rush waarvan jaren ten onrechte is gedacht dat Bob Dylan er op te horen is (piano) en een aantal nummers van Koerner, Ray and Glover.

De tweede plaat is waarschijnlijk een van de meest absurde platen in mijn collectie. De plaat heeft de titel Play Back To The Sixties. Ik heb de plaat voor een paar losse euro's meegenomen om er een portretje van Dylan (getekend) op de achterzijde van de hoes staat. Dat bleek een goede gok. Eenmaal thuis begreep ik uit de tekst op de achterzijde van de hoes dat de elpee de uitnodiging is voor het 25-jarig huwelijksfeest van Ria Eekhout en Wim Lenting. Dit feest was op 25 mei 1991. Hoeveel platen zijn er geperst om mensen voor dat feest uit te nodigen? 

De hoes verklapt niks over wat er op de plaat staat. Daar kon ik dus maar op een manier achter komen, thuis luisteren.

Enfin, op een kant van de plaat staat muziek, denk Elvis, Little Richard. Op de andere kant van de plaat vertelt een man een verhaal vol historische feiten uit de jaren zestig en uit het leven van het echtpaar. Dit verhaal wordt hier en daar afgewisseld met een  muzikaal fragment. Een van die fragmenten is van "I Threw It All Away" van Nashville Skyline.

De derde plaat is een Duitse John Wesley Harding met een schitterende, moeilijk te vinden, tweezijdige poster in de hoes. Erg blij mee deze plaat en vooral de poster.

De vierde plaat was ik niet naar op zoek - al zou het (voor mij) logisch zijn om dat wel te zijn. Ik was op zoek naar een geheel andere plaat - die ik overigens niet gevonden heb - toen ik stuitte op deze plaat. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waarom deze plaat sinds korte tijd in de belangstelling staat bij vele Dylan-liefhebbers, waaronder ondergetekende.