Walk Out In The Rain (1978) door Jochen Markhorst

Walk Out In The Rain (1978)

“Here's one by a bluegrass songwriter named Bob Dylan,” zegt Ronnie McCoury in september 2007 als aankondiging van "Walk Out In The Rain" tijdens een bluegrassfestival in Austin, Texas.

Het is een grapje dat hij vaker maakt. Zeven jaar eerder speelt hij ook met zijn broer Rob en met zijn vader Del, de ‘erfgenaam van de bluegrasstroon’, met The Del McCoury Band in San Francisco en kondigt hij hetzelfde lied aan als “een song van Eric Clapton, originally written by a bluegrass songwriter from the 70s by the name of Bob Dylan.”

Een blik op de setlists en in de discografieën van de grootste bluegrassartiesten leert dat het grapje niet eens zo heel erg absurd is; vrijwel alle bluegrassers hebben een of meer Dylansongs op het repertoire.

Ronnie McCoury neemt ook nog "Man Gave Names To All The Animals" op, Tony Rice is een van de grootste bluegrassgitaristen en neemt "Sweetheart Like You", "Girl From The North Country" en "One More Night" op, Alison Krauss "I Believe In You", Doc Watson "Don’t Think Twice", Flatt & Scruggs, The Hillmen, The Johnson Mountain Boys, de Old Crow Medicine Show natuurlijk… prik op een willekeurige plek in de bak met bluegrassplaten en je komt een Dylansong tegen.

De liefde is diep en wederzijds. “I like bluegrass music,” zegt Dylan eenvoudig in het Playboyinterview met Ron Rosenbaum, 1977 en in 1984, in het interview voor de L.A. Times met Robert Hilburn verwoordt hij dat iets eloquenter:

"Het verzoent je met je leven. Soms weet je echt niet hoe je je voelt, maar echt goede muziek kan bepalen hoe je je voelt. Het doet je minder eenzaam voelen. Dat is wat het altijd voor mij heeft gedaan - mannen als Hank Williams, Bill Monroe, Muddy Waters, Robert Johnson ...”

 …waarin hij bluegrasspionier Bill Monroe in eenzelfde rijtje plaatst als Hank Williams en Robert Johnson, tussen Dylans grootste countryheld en Dylans grootste bluesidool dus.

Het blijft ook niet bij woorden. In Theme Time Radio Hour draait Dylan vijf songs van Monroe en door de jaren heen speelt hij op het podium met regelmaat Monroesongs of songs die hij van de pionier heeft geleerd. "Precious Memories", "Blue Moon Of Kentucky", "Gotta Travel On", om maar een paar voorbeelden te noemen. “They were like the speed metal of bluegrass,” zegt de radiomaker bewonderend, voordat hij "Roll In My Sweet Baby's Arms" draait, en een paar tellen later begrijpt de luisteraar meteen waaraan de artiest Dylan "Maggie’s Farm" heeft te danken:

 

I ain't gonna work on the railroad
I ain't gonna work on the farm
I'll lay around the shack till the mail train comes back
I'm rollin' in my sweet baby's arms

… en in aflevering 94, “Questions”, eert hij de oude Bill met de woorden he knew how to dance and he could sing like nobody en dan begint “I Wonder Where You Are Tonight” - ook al een titel waarbij elke Dylanfan een Aha-erlebnis ervaart.   

En in het begin, rond de derde minuut van Scorcese’s No Direction Home (2005) verhaalt Dylan van een ingrijpende jeugdherinnering, waarbij hij de Grote Woorden niet schuwt. Hij herinnert zich hoe hij als jongetje van een jaar of tien gitaar begint te spelen omdat hij er eentje vindt in het ouderlijk huis. Maar dat is niet alles wat hij vindt:

“Er stond ook een grote mahoniehouten radio met als je de bovenkant opende een draaitafel voor 78-toerenplaten. Toen ik het op een dag opende lag er een plaat op - een countryplaat met de song "Drifting Too Far From The Shore". De sound van die plaat gaf me het gevoel dat ik iemand anders was ... en dat eh, je weet wel, alsof ik niet bij de juiste ouders was geboren of zoiets.”

 …dat zal de versie van Charles en Bill Monroe zijn geweest, The Monroe Brothers, opgenomen in 1936. En ook die titel neemt Dylan weer mee, trouwens (naar Knocked Out Loaded, 1986).

Dylan zal dus, al met al, bepaald verguld zijn geweest met het weetje dat de zanger en gitarist van Monroe’s Blue Grass Boys uit de jaren 60, Del McCoury, zijn "Walk Out In The Rain" op het repertoire heeft staan.

Het is een lied met een charmante ontstaansgeschiedenis. Dylan schrijft het in 1978 samen met Helena Springs, de dame die recordhoudster is in de categorie Bob Dylan co-writer (vermoedelijk 21 songs). De jonge, knappe, onervaren Helena Springs is een welkome afleiding voor de zojuist gescheiden Dylan tijdens zijn tournee door het Verre Oosten en Australië (17 februari - 1 april 1978) en ze hebben het gezellig samen. Helena herinnert zich vrolijk:

“We waren op een avond samen in Brisbane en hij speelde op de gitaar en we waren gewoon aan het lachen en aan het dollen, en ik zei: ‘Ik kan echt niet schrijven...’ Hij zei: ‘Nou, kom op, ik schrijf iets met je. We zullen samen iets schrijven.’ En ik zei: ‘Oké.’ Hij zei: ‘Zing maar iets en ik zal beginnen te spelen.’ Dus hij sloeg wat akkoorden aan op zijn gitaar en ik begin te zingen, gewoon al doende teksten te verzinnen. En hij verzon er wat bij, en dat was hoe we op If I Don’t Be There By Morning en op Walk Out In The Rain kwamen.”

Ze is niet echt gezegend met een groots, meeslepend verteltalent, maar Springs klapt in elk geval op een alleraardigste manier uit de school. Rond die bedoelde avond in Brisbane lijkt ook inderdaad een omslagpunt in de relatie te liggen. In Brisbane treedt Dylan vier keer op, van 12 tot en met 15 maart. Bij het voorstellen van de band heeft de bard sinds het begin van de tournee de dames met uiteenlopende, geestig bedoelde flauwekul geïntroduceerd. “Links Debbie Gibson. Ze is mijn vrouw”, bijvoorbeeld, en “In het midden mijn ex-vrouw Jo-Ann Harris” of ook wel “my childhood sweetheart Jo-Ann Harris”.

Maar vanaf 28 februari, in Tokio, wordt Helena Springs consequent voorgesteld als my fiancée, of (meestal) my current girlfriend, soms met toevoegingen die in het #MeToo-tijdperk niet meer kunnen (“de meid die me elke nacht laat huilen, ze heeft een geweldige toekomst en een geweldig achterwerk”) en in Brisbane met de vriendelijke bonus: “We get along pretty well this tour.”

Drie maanden na Australië, op 1 juli 1978, is Helena Springs nog steeds achtergrondzangeres bij Dylan en wordt ze nog steeds voorgesteld als my current girlfriend. Men is inmiddels in Europa, bij een festival in Neurenberg op het roemruchte Zeppelinfeld, het enorme terrein waar de NSDAP in de jaren 20 en 30 haar partijdagen en parades voor Hitler hield.

Aan het slot van dat memorabele optreden betreedt special guest Eric Clapton de bühne, die dan nog twee nummers meespeelt ("I’ll Be Your Baby Tonight" en "The Times They Are A-Changin’"). Clinton Heylin citeert Claptons herinnering aan de bijvangst van dat gastoptreden:

“Hij gaf me die cassette [met de twee songs “Walk Out In The Rain” en “If I Don’t Be There By Morning"]. Hij had toen wat met die meid, Helena Springs. Ze schreven samen en volgens mij was hij er erg trots op en hij schonk het me toen we in Neurenberg waren. Die cassette van die twee heb ik nog steeds (…). Het was een kadootje voor mij.

Twee weken later ontmoeten ze elkaar weer, bij het festival op Blackbushe Aerodrome, 15 juli, en in de tussentijd heeft Clapton beide liedjes al opgenomen voor zijn zesde studioalbum, Backless. "Walk Out In The Rain" opent kant A, "If I Don’t Be There By Morning" kant B.  

In Dylankringen wordt over beide songs over het algemeen wat wegwerperig gedaan. Heylin vindt Walk Out dan nog de betere van de twee, maar nog steeds “weinig geïnspireerd” en minder goed dan "Coming From The Heart". De Rolling Stone recensie van december ’78 vindt Backless “niet rampzalig” en vermoedt dat beide Dylansongs zijn “opgevist uit de Sub-Basement Tapes”. Clive Barrett vindt het een banaal (“pedestrian”) lied, “Not a great song, wel memorabel,” zegt Attwood, en bij de meeste recensies van Backless staan met betrekking tot dit lied óf neutrale, of negatieve kwalificaties: “bleek en ongeïnspireerd”, bijvoorbeeld.

De tijd is vriendelijker voor het lied. Na enkele zeldzame, weinig aansprekende covers (Ann Christy, Groovie Ghoulies) ontwaakt de song weer in de eenentwintigste eeuw. Misschien dankzij The Del McCoury Band, waar het sinds 2000 op de setlist staat. In 2001 neemt bluestalent Kenny Neal een bijzonder smakelijke versie op, met een hoofdrol voor viool (op One Step Closer, waarop ook een prachtige versie van The Band’s "Remedy" staat).

Dat inspireert Clapton, die zijn erfgenamen altijd wel in de gaten houdt, op zijn beurt weer. In 2004 reanimeert Slowhand het lied dat hij een kwart eeuw eerder opnam: van maart tot juli speelt hij "Walk Out In The Rain" drieënvijftig keer, altijd als derde nummer, na "Let It Rain" en "Hoochie Coochie Man".

Het zijn prachtige, meeslepende versies met een dynamische, spetterend spelende Clapton in topvorm. Belfast 24 april 2004 is door de BBC uitgezonden en komt even later - uiteraard - als bootleg uit.

Toch wel een erg mooi liedje.

Clapton in Belfast:

https://www.youtube.com/watch?v=t122bddqZI0

Walk Out In The Rain

Walk out if it doesn't feel right,

I can tell you're only lying.

If you've got something better tonight

Then don't mess up my mind with your crying.

Just walk out in the rain,

Walk out with your dreams,

Walk out of my life if you don't feel right.

And catch the next train;

Oh, darling, walk out in the rain.

I have come from so far away

Just to put a ring on your finger.

If you've said all that you've got to say

Then please don't feel the need to linger.

- refr -

It's raining outside of the city;

My poor feet have walked till they're sore.

If you don't want my love, it's a pity.

I guess I can't see you no more.

- refr -