The Dylanologists: David Kinney maakt belofte niet waar, helaas

Ik heb uitgekeken naar het lezen van The Dylanologists; Adventures in the land of Bob van David Kinney. Heel lang uitgekeken, maar toen ik het boek eindelijk las, bleek The Dylanologists niet meer dan een aardig boek, helaas. Een boek waar zoveel meer in had gezeten.
Al maanden voor The Dylanologists daadwerkelijk werd gepubliceerd, was bekend dat David Kinney bezig was met een Dylan-boek. Een boek nou eens niet zozeer over Bob Dylan zelf, maar over de fans (bij gebrek aan een beter woord), over de mannen en vrouwen voor wie Dylans werk een belangrijk deel van het eigen leven is gaan uitmaken. Dat had een prachtig boek kunnen worden, een vuistdik leesgenot vol verhalen die soms herkenbaar en soms bevreemdend zijn voor de lezer. Een boek vol persoonlijke verhalen over het luisteren naar Dylan, het verzamelen van Dylan, het volgen van Dylans tournees van het ene naar het andere concert. Ik ken niet één Dylan-liefhebber de niet minstens één schitterend verhaal dat ik zou willen lezen te vertellen heeft. Moet je je voorstellen wat een verhalenschat het opgeleverd zou hebben wanneer schrijver David Kinney Dylan-liefhebbers van over de hele wereld had geïnterviewd en daarvan de mooiste verhalen had gebundeld in The Dylanologists.
Dat is het boek dat ik had gehoopt te lezen na aanschaf van The Dylanologists. Het is niet het boek dat we gekregen hebben.
Ergens onderweg tussen idee en uitvoering is er iets misgegaan.
Wie de 'Author's Note' achter in het boek leest, komt tot de ontdekking dat Kinney tientallen, misschien wel honderden Dylan-liefhebbers gesproken heeft. Allemaal met het doel om hun verhaal in The Dylanologists op te nemen. Zoals het boek er nu ligt, krijgt de lezer verhalen van niet meer dan - wat zijn het, vijf? tien? - een handvol Dylan-liefhebbers voorgeschoteld. En, met name de verhalen aan het begin van het boek, lijken slechts flarden uit een groter verhaal te zijn. De verhalen zijn niet allemaal rond, ze zijn niet allemaal af.
Wat is er mis gegaan?
David Kinney geeft zelf, min of meer, het antwoord op die vraag in een interview in Isis issue 173 (blz. 31): "(...) in the end, at the suggestion of my wise editor at Simon & Schuster, Jofie Ferrari-Adler, I jettisoned the travelogue approach for a book that intertwines stories of a handful of people I met with episodes from Dylan's life."
De wijze les die we hier van kunnen leren, laat zich makkelijk raden: Luister nooit naar je editor, doe je dit toch, trek in ieder geval alles wat je editor zegt in twijfel en beslis uiteindelijk zelf.
Ergens heb ik de indruk dat David Kinney achteraf spijt heeft dat hij wel geluisterd heeft naar zijn editor. Hij zwaait zijn editor net iets te veel lof toe in bovenstaand citaat om nog geloofwaardig te klinken (of lees ik te veel tussen de regels?). Daarnaast kan het haast geen toeval zijn dat Kinney is begonnen met het op zijn websites plaatsen van 'outtakes' van The Dylanologists. (zie hier)

Goed, The Dylanologists is niet zo goed als het had kunnen zijn. Wat is het boek dan wel?
Het is een boek waarin (delen van) de verhalen van enkele Dylan-liefhebbers worden afgewisseld met episodes uit Bob Dylans leven en werk. Kinney poogt steeds een link te zoeken tussen het 'fan-verhaal' en een episode uit Dylans leven en werk. Daar slaagt hij de ene keer beter in de dan de andere keer. Met name aan het begin van het boek lijken de twee soms wat te zeer bij elkaar gezocht.
Daarnaast richt Kinney zich in The Dylanologists zoals het er nu ligt vooral op Amerikaanse en - in iets mindere mate - Engelse Dylan-liefhebbers. Dat is jammer. Het boek had zoveel sterker kunnen zijn wanneer Kinney een breder, meer internationaal beeld had gegeven van Dylan-liefhebbers.

Ik merk dat ik weer vooral schrijf over wat ontbreekt in The Dylanologists terwijl ik me toch had voorgenomen om in het tweede deel van deze recensie te schrijven over wat dit boek wel te bieden heeft. Het lukt me niet.
Is The Dylanologists dan niet goed?
Jawel dat is het wel. Of liever, het is best aardig.
En ja, ik ben me er bewust van dat het feit dat ik iedere keer wanneer ik de (werkelijk schitterende) kaft van The Dylanologists zie, denk aan wat ontbreekt, vooral ook iets over mij zegt.
Dat is dan maar zo.

Om dat toch maar tot een eindoordeel te komen, grijp ik maar naar de ouderwetse cijfers.
Het idee achter The Dylanologists krijgt van mij een dikke negen, maar voor de uitvoering van dat idee kan ik The Dylanologists helaas niet hoger geven dan een mager zesje.

Nu ben ik chagrijnig. Ik had The Dylanologists zo graag fantastisch gevonden.

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Jammer, ik vind het een uiterst lezenswaardig boek en zeer geslaagd - om niet te zeggen verontrustend geslaagd gezien het onderwerp. Misschien maakt het een verschil dat ik de Engelstalige versie heb gelezen.
Hoe dan ook, ik haak af bij dit blog. De voortdurend kritische toon irriteert me omdat die vrijwel nooit to the point komt. Dat je jezelf niet als fan kwalificeert, alas, mag best. Maar wat ben je dan? Een kenner? Dylanoloog? En dan nog : so what?
Ik mis de autoriteit in je schrijven, temeer omdat je nooit nalaat te benadrukken dat je alléén maar Dylan luistert.

Het ga je goed, Tom.

Ot Bot Kat

tom zei

Beste Ot Bot Kat,
Even voor de duidelijkheid: ik heb ook de Engelstalige versie van dit boek gelezen. Dat ik je met deze blog niet kan bieden wat je zoekt, spijt mij, maar het is niet anders. Ik ben nou eenmaal wie ik ben.
Ik wens je het beste,
Groet,
Tom

Anoniem zei

Ik ben al een tijdje opgehouden met lezen van boeken en zelfs lange artikelen over Dylan. Zeker na Chronicles, nobody writes about Dylan like Dylan namelijk. Alleen Tom Willems lees ik nog maar dat gaat dan ook meer over Tom Willems dan over Dylan. Wat ik erover lees begrijp ik dat Kinney (gestuurd door zijn editor?) nogal op zoek is geweest naar extreme personen die maar heel gedeeltelijk het Dylanvolkje representeren. Alan Weberman, hoe kom je erbij om zo'n volslagen idioot anno 2014 nog een platform te geven, ik zou haast zeggen, die Kinney moet zelf de weg kwijt zijn. Natuurlijk heeft Dylan heel veel liefhebber die platen en/of bootlegs verzamelen, elke dag Ecpectingrain raadplegen of de vakantie zo plannen dat ze een paar concertjes kunnen meenemen en dat mag je terecht excentriek noemen. Net zoals op wilde zwijnen jagen, vliegtuig spotten, een amateur handbalploegje trainen, noem maar op. Ik ben ervan overtuigd dat 99% van die excentriekelingen zichzelf verre van Dylanologist beschouwt maar gewoon hobbyist. Ook onder wilde zwijnenjagers en vliegtuigspotters zullen idioten voorkomen maar om daar nou een heel boek over te schrijven, hou op schei uit. Fishtruck

tom zei

Ha Fishtruck,
Dank voor je reactie (en ik voel me vereerd dat je mij nog wel leest, laat daar geen misverstand over bestaan).
Voor de duidelijkheid: Weberman is niet te vinden in The Dylanologists, en terecht. De verhalen van de Dylan-liefhebbers zijn zeker goed, het is verre van een rariteitenkabinet, maar... er had zoveel meer in gezeten, naar mijn smaak. Dat is mijn voornaamste bezwaar.
groet,
Tom

Frits zei

Tjah, zo gaat het dan. Soms een beetje moddergooien op basis van wat je alleen op internet van elkaar leest. Je kunt uiteraard van alles vinden van dit blog, maar dat doet er niet toe. Weblogs lokken vaak reacties uit, en daar doe je het misschien ook wel voor.
Tom's blog doet me vaak goed, hoewel ik het in veel gevallen niet eens ben met de auteur. Dat is juist interessant: Tom laat je zelf nadenken over je eigen relatie en interpretatie met Dylan.
Waarvan akte.

tom zei

Frits,
Dank voor je reactie. Ik heb - denk ik - zelden tot nooit bij het schrijven van een bericht op de blog de intentie om reacties uit te lokken. Wel is het zo dat ik mijn eigen ding doe en dat lokt soms zeker reacties op. Dat is ook goed. Ik zou het niet anders willen. Het alternatief is mezelf (en mijn mening) volledig wegcijferen ten gunste van een weblog vol algemene wetenswaardigheden over Bob Dylan. Dat alternatief spreekt mij minder aan. In de eerste plaats zijn er voldoende websites die dat bieden en in de tweede plaats past het niet bij mij.
Consequentie is dat mensen het soms hartgrondig met mij oneens zijn. Prima. Ik ben de laatste die zal beweren dat mijn mening de enige is. Mensen zijn dan ook - ik heb het hier al vele malen laten weten - meer dan welkom om hun eigen mening op deze blog te ventileren. Graag zelfs! Dat kan door het plaatsen van een reactie of door een stuk te schrijven en naar mij te sturen via de e-mail zodat ik het kan plaatsen. Bijdragen aan deze blog, in welke vorm dan ook, zijn welkom.
groet,
Tom

Anoniem zei

Tja Tom, ik heb vluchtig over een paar recensies gescand en wat daarin steeds terug kwam was Bill Pagel met zijn kinderstoeltje en Weberman met zijn vuilniszakken. Dus nam ik aan dat die in het boek voorkwamen, waarom zouden die recensenten het er anders bij halen? Sensatiezucht? Ik vind de leesmoed die jij rond al die honderden Dylanboeken tentoon spreidt wel leuk trouwens. Is het een idee om al die recensies gebundeld uit te geven? Een koop- en adviesgids voor Dylanboekenland als het ware. Fishtruck

Burmania zei

Is totaal niet duidelijk waar deze discussie over gaat..
Komt doordat Tom niet uitlegt wat hem dan niet bevalt aan het boek. Ot Bot Kat ergert zich net als ik omdat het niet inhoudelijk is.
Vervolgens word er gekibbelt over stellingnames die niet duidelijk zijn. Wil je een discussie hebben dan zul je meer achtergronden moeten beschrijven.

tom zei

Beste Burmania,
De reden dat ik The Dylanologists niet goed vind, is simpel: het is een boek dat over Dylan-liefhebbers had moeten gaan. Zoals het nu gepubliceerd is gaat het maar deels over Dylan-liefhebbers. Het andere deel van het boek bevat algemene verhalen over Dylans leven en werk. De verhalen van Dylan-liefhebbers en de algemene verhalen zijn door Kinney - vooral aan het begin van het boek - op knullige wijze in elkaar geschoven.
Kortom: The Dylanologists had zoveel beter kunnen zijn wanneer Kinney zijn oorspronkelijke plan - een boek vol verhalen van Dylan-liefhebbers - had uitgevoerd.
Daar kun je het al dan niet mee eens zijn. Beide is prima. Mocht je de behoefte voelen om je eigen recensie te schrijven, ik ontvang die graag. Ik zal 'm dan op de blog plaatsen. Dat geldt overigens niet alleen voor jou, maar voor iedereen die vindt dat hij / zij The Dylanologists beter kan recenseren dan ik heb gedaan.

groet,
Tom

tom zei

Hoi Fishtruck,
Het is inderdaad opvallend hoe vaak Weberman voorbij komt in de recensies van dit boek, terwijl de man niet tot nauwelijks een rol speelt in The Dylanologists. Het zelfde geldt min of meer voor de kinderstoel van Pagel, die recensies lezen een beetje als roddelblaadjes. Belicht de uitwassen en je hebt een sensatie. Dat is jammer.
groet,
Tom