Plasterk, I want you, Mr. Tambourine man en the Byrds

Vanochtend op de autoradio hoorde ik minister Plasterk, je weet wel die minister van wie - in de tijd dat hij net minister was geworden - een groot interview in NRC Handelsblad verscheen, inclusief foto, hoed op het hoofd, gitaar voor de buik en ergens in dat interview de 'bekentenis' deed dat hij naar Dylan luisterde. Die minister Plasterk dus.

Vanochtend op de radio werd deze minister, in het kader van de aanstaande uitzending van de top 2000, gevraagd naar zijn top 5. Op nummer 4 had hij een nummer van Dylan gezet, vrij willekeurig gekozen, aldus de minister, want eigenlijk is alles wat Dylan gemaakt heeft wel goed, hoewel hij ook een aantal héél slechte platen heeft gemaakt, aldus de minister. Welk nummer deze minister willekeurig had gekozen uit Dylan's omvangrijke oeuvre? I want you, een heerlijk nummer om eens op de radio te horen, maar helaas bleef het bij een fragmentje van enkele seconden, een indruk.

Gisteren werd ik óók al overvallen door een beetje Dylan op de autoradio, en dit keer werd het nummer wèl helemaal gedraaid. Welk nummer? Mr. Tambourine man, maar helaas, niet in de uitvoering van Dylan, maar door The Byrds. Ik kan het niet helpen en ik zal er ook wel geen vrienden mee maken, maar als The Byrds hun mierzoete, doodgeslagen versie van Mr. Tambourine man ten gehore brengen, krijg ik overal jeuk, héél erg jeuk.

Mr. Tambourine man is natuurlijk een fantastisch nummer, maar The Byrds hebben er een roze koek van gemaakt.

Dan nog liever die paar seconden I want you met het geneuzel van minister Plasterk er door, dan de roze koek van The Byrds.

Maar nog beter is natuurlijk gewoon een cd in de speler schuiven.