aantekening #3623 - Mr. Tambourine man

In de avond werken & op weg naar huis, ondanks de koppijn, drie keer knetterhard Mr. Tambourine man, de liveversie van 17 mei 1966. En als een donderslag bij heldere hemel hoor ik de gelijkenis met Ma Bohème van Rimbaud, een gedicht dat meestal 'gelinkt' wordt met Just like Tom Thumb's blues & dat begint met Ik liep, de vuisten diep in mijn kapotte zakken; / Mijn overjas werd ook een ideëel geval; / Ik liep onder de hemel, Muze, jouw vazal; / O jee, hoe hadden liefdesdromen mij te pakken! De wens om uit het moment weggenomen te worden, de behoefte even niet te zijn, niet te denken. Te verdwijnen in hersenspinsels, in utopie, in iets anders dan het nu, het moment. Weg van de logica. Let me forget about today until tomorrow. En in die schoonheid van die ene song zit de herkenning, het gevoel even uit het moment te willen stappen. De kracht van genoemde live-versie van Mr. Tambourine man is dat het de mogelijkheid biedt, met name in de mondharmonicasolo's, om daadwerkelijk uit het moment te stappen, om er even niet te zijn, om op te gaan in het eindeloze opéénvolgen van hypnotiserende noten, tonen, combinaties van klank & ritme.