van de ene dag naar de andere

I’m beginning to hear voices and there’s no one around
Well, I’m all used up and the fields have turned brown

Morgen zijn we allemaal een dag ouder, het enige verschil met andere dagen is dat we deze overgang illustreren met champagne & vuurwerk. Soms denk ik wel dat de mens knetter is, maar dat is mijn chagrijnige zelf.
Ik moet verdomme niet zeiken op de laatste dag van het jaar.

It’s such a sad thing to see beauty decay

Vorig jaar - als mijn geheugen me niet in de steek laat - plaatste ik hier een soort Dylanesque jaaroverzicht, dit jaar - vandaag - verdom ik dat. Ik heb het al elders geschreven, ik herhaal mezelf niet. Sowieso is het het jaar geweest van veel schrijven, elders. De vingertoppen zijn blauw, de gedachten zijn brak.

Reality has always had too many heads

Honderdentwee concerten in driehonderdvijfenzestig dagen, zo kun je ook naar het jaar kijken. Vandaag is het vrijdag, morgen is het zaterdag, is een andere blik.
Ik ben veel meer geschikt om te luisteren naar die ene opname in mijn achterhoofd, dan een overzicht te construeren uit twaalf maanden herinnering. En ook dat is een leugen.
Dit bericht gaat de verkeerde kant op. Maar aangezien je al tot hier heb gelezen, begin ik voor jou opnieuw.

poging 2:
2011 staat voor de deur & ik kijk nu al uit naar 12 augustus, de dag waarop Shot of love dertig jaar zal worden. Dat moet een feestje worden.
Driehonderdvijfenzestig dagen voor de deur waarop ik kan luisteren naar de muziek die mij nooit meer gaat vervelen. En ieder jaar brengt wel een verrassing met zich mee, een onverwachte gast waar over e-mails gestuurd worden beginnend met Heb je het al gehoord? Die verrassing is vaak interessanter dan wat al uitgetekend is.
En in mei wordt Dylan zeventig, misschien laat ik de champagne vanavond wel staan tot de tweede helft van mei.
Het is koffiedik kijken, onzin & gevaarlijk.

I’m waist deep, waist deep in the mist

de oogbollen naar achteren gericht:
Dan toch maar over gisteren, over wat geweest is. Het gemiddelde aantal bezoekers per dag van deze blog & het aantal reacties & e-mails is afgelopen jaar flink gestegen. Waarvoor dank, aan jou. Want uiteindelijk is het heel simpel, zonder jou zou deze blog niet bestaan. Zonder lezers kan ik mijn vingers beurs tikken aan dagelijkse berichten, maar alle waarde daarvan gaat verloren zodra er geen woord van wordt gelezen.
Maak een buiging, ontvang het applaus.
Ik ben u dankbaar.