Gisteren plaatste ik hier - staat onder Dylan kort #611 - een stuk over Dylan & Kerouac, niet lang na het plaatsen van het stuk, kreeg ik een uitvoerige e-mail van Marcel die ik niemand wil onthouden:
Hoi Tom,
Dylan en Kerouac: interessant onderwerp! Ik heb me ook weleens afgevraagd of beiden elkaar ooit hebben ontmoet. Fijn dat je er in je weblog aandacht aan besteedt.
Toevallig (?) is mijn bewondering voor Dylan en Kerouac in dezelfde periode ontstaan. Maart 1998, op een vrijdagmiddag, was er op Nederland 3 even een pauze tussen twee programma's. Ter 'opvulling' werd de clip van 'Not Dark Yet' getoond. Wat een song: hier kon ik niet omheen. Hier zong iemand 'gewoon' wat hij voelde, zonder zelfbeklag. De muzikale omlijsting gaf de song een vreemd dromerige sfeer. Vanaf toen stond het vast dat Bob Dylan een flinke plek in mijn leven ging innemen.
Juni '98 toonde de VPRO een Britse documentaire over Jack Kerouac, On the Road to Desolation. (heb je die ook gezien?) Veelzeggende titel: Kerouac, moe van het jarenlang onderweg zijn, wordt een paar maanden brandwacht in een desolaat oord. 'If I don't have a vision up there, my name ain't William Blake', zei hij tegen een vriend. Maar de hoop op visionaire ervaringen bleek tevergeefs. De afzondering bleek voor hem een (te) zware verzoeking.
De teneur van de documentaire was ook dat Kerouac na het succes van On the Road niet overweg kon met de roem. De prijs van de roem: een bekend thema. 'Fame is a curse, there's a lot of truth in that', vertelde Dylan ooit.
Rond die tijd in '98 leende ik Time Out of Mind van de bieb en eigenlijk heb ik dit album altijd wat gelinkt aan Kerouac. 'Trying to Get to Heaven' bijvoorbeeld klinkt alsof Dylan op zijn eigen Desolation Peak zit. De plaat ademt een bepaalde wereldmoeheid uit, die Kerouac ook vaak beschreef.
Het is treurig hoe Kerouac uiteindelijk afgleed in een tomeloze drankzucht. Des te blijer mogen we dan zijn dat Dylan zijn moeilijkheden de baas heeft gekund.
Vriendelijke groet,
Marcel
De documentaire On the road to Desolation kan ik me niet herinneren, wel het boek over Kerouac op de bergtop in de hoedanigheid van brandwacht: Desolation angels. En nu ik weer die titel - Desolation angels - opschrijf, denk ik weer aan Dylans Desolation row. Toeval? Zou kunnen, maar dan zou er wel héél veel toeval zijn.
In een uitvoerig stuk over Visions of Johanna dat ik eerder schreef & dat ooit nog wel de weg naar buiten zal vinden - in een boek, op deze blog - schreef ik kort over de overeenkomsten tussen de titels van boeken van Kerouac en nummers van Dylan. Uit dat stuk:
Dylan vond het idee voor de titel Visions of Johanna (en de hookline van de song) bij Jack Kerouac:
Bob Dylan, the most innovative lyricist of the 1960s, discovered Jack [Kerouac]’s poetry as a teenager in St Paul, Minneapolis, and later admitted that ’it blew my mind’. [...] It is not difficult to detect the influence of Jack’s writing in Dylan’s work; in style, subject matter and language. You can here the titles of Jack’s books reflected in Dylan’s song titles: Desolation Row drawing from Desolation Angels, Subterranean Homesick Blues referring to The Subterraneans and Visions of Johanna echoing Visions of Gerard. (Steve Turner)
Kerouacs Visions of Gerard is een portret van Kerouacs jong overleden broer. Het is mogelijk dat Dylan het idee voor Visions of Johanna niet bij dit boek vond, maar bij een ander boek van Kerouac, Visions of Cody, waarin Kerouac, ontevreden met het door hem in On the road geschreven portret van Neal Cassady, een nieuw portret schildert van Cassady.
Turner vergeet nog twee overeenkomsten tussen titels van Jack Kerouac en Bob Dylan. Ten eerste Kerouacs bekendste boek On the road en Dylans On the road again en ten tweede – misschien minder voor de hand liggend, maar hier des te interessanter – Kerouacs korte verhaal Good Blonde en Dylans Blonde on blonde.
En dan is er nog in het rammelende achterhoofd het beeld - op foto's, in Renaldo and Clara - waarop Dylan en Allen Ginsberg het graf van Jack Kerouac bezoeken. Ze maken muziek & lezen voor uit Mexico city blues, de dichtbundel van Kerouac.
En dan is er de regel I’ve had the Mexico City blues since the last hairpin curve in Dylans Something's burning, baby. En dan, enfin, er komt geen eind aan de zoektocht.
En ik zie net dat Ton een reactie achter heeft gelaten bij het eerdere stuk over Dylan & Kerouac, ik neem het gelijk over:
In geen van de biografieën die ik heb over Kerouac wordt verwezen naar een ontmoeting tussen Jack en Dylan.
Een aardige zin uit "Desolate Angel" van Dennis McNally over Dylan (p. 308), "Again [John Clellon] Holmes tried to interest Jack in this new artist; Jack thought Dylan was " another fucking folk singer" at first, but after a while gruffly conceded "Well, okay, he's good."
En er is veel meer, ondanks dat de twee elkaar nooit ontmoet hebben. Blijf alsjeblieft verwijzingen, overeenkomsten en connecties sturen. Er is meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten