Even terug. Voor ik Selfportrait überhaupt ooit hoorde, was ik al bekend met die bekende eerste zin van Greil Marcus' recensie van dit album: What is this shit? Het lijkt wel haast onmogelijk een boek over Dylan open te slaan zonder deze zin tegen te komen.
Ondanks dat Marcus mij vanuit meerdere Dylanboeken toeschreeuwde dat ik Selfportrait vooral links moest laten liggen, kocht ik het album ergens begin jaren negentig - als mijn geheugen me niet in de steek laat, het is allemaal al weer zo lang geleden - op cd. Dankzij Marcus waren de verwachtingen nogal laag gespannen voor ik het album hoorde. Die eerste keer luisteren herinner ik me nog als de dag van gisteren, in een platenzaak, door een koptelefoon. Geen meesterwerk, maar zeker ook geen shit, een album met een aantal (zeer) aardige nummers.
Een andere Dylan dan de Dylan die ik eerder hoorde. Het is even wennen.
In de jaren na aanschaf heb ik de cd nog wel regelmatig gedraaid, een aardige plaat. Maar die cd, zonder er mijn vinger op te kunnen leggen, klonk het toch altijd alsof er iets ontbrak, alsof het leven uit de opname was gezogen. Alsof er een blik muziek werd opengetrokken. Een product, geen muziek.
En nu, vanavond, met de nieuwe lp-uitgave van Selfportrait op de draaitafel is het haast alsof ik het album voor het eerst hoor, voor het eerst zoals het album bedoeld is.
Voor het eerst dringt de schoonheid van Days of 49 en It hurts me too tot me door. Voor het eerst kan ik echt genieten van The Boxer en de live-uitvoering van Minstrel boy. Ik hoor dingen, details, diepte die ik nooit eerder gehoord heb in de nummers op Selfportrait.
Vergeet Greil Marcus en luister opnieuw naar dit album, bij voorkeur op vinyl, de Sundazed-uitgave. Oordeel zelf.
O ja, vergeet ik nog bijna, de Sundazed-uitgave is niet alleen een feest voor het oor, maar ook voor het oog. Kijk naar de foto's, naar die fantastische 360-labels. Het lijkt haast weer 1970.
En ergens voel ik me nu wel een beetje een stout jongentje, nu ik de loftrompet over Selfportrait blaas, een bescheiden loftrompet, maar toch.
2 opmerkingen:
Eindelijk iemand die het zegt. Self Portrait vind ik zelf ook helemaal niet zo slecht. Ook niet supergoed maar er staan toch enkele nummers op die het beluisteren meer dan waard zijn.
Het is trouwens één van de weinige dylanplaten die als achtergrondmuziek kan gespeeld worden zonder constant met het volume te moeten spelen.
ik heb nog overwogen Days of 49 mijn openingstune te maken....
liefs
Een reactie posten