Een recensie (en prijsvraag) van Christmas in the heart op File under.
setlist 7 november:
02. Lay, lady, lay
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. Million miles
05. The Lonesome death of Hattie Carroll
06. Cold irons bound
07. Every grain sand
08. Spirit on the water
09.Ballad of Hollis Brown
10. When the deal goes down
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Net wanneer ik dacht dat de setlists van Dylan's huidige tournee redelijk voorspelbaar werden - en deels klopt dat ook - speelde Dylan gisteravond Million miles en The Ballad of Hollis Brown, twee nummers die hij deze tournee nog niet eerder heeft gespeeld.
Niet dat het grote verrassingen zijn, Million miles speelde Dylan het laatst op 19 juli 2009 en The Ballad of Hollis Brown op 15 augustus 2009. Wat wel opvalt aan de setlists van de huidige tournee is de hoeveelheid recente songs die Dylan speelt, nummers van Time out of mind, "Love and theft",
Modern times en Together through life bepalen voor een groot deel de setlists.
En nog niet één nummer van Blood on the tracks deze tournee, niet één.
Het is niet meer dan een verzameling wilde gedachten op zo maar een zondagochtend. Zoals ik me net bedacht dat ik de foto van 24 mei 1966, gemaakt op het podium in Parijs, nog wil inlijsten en dat ik moet werken aan het stuk over Shot of love, dat ik het moet verbeteren en aanvullen, aanscherpen met de reacties die ik heb gekregen in het achterhoofd [dank daarvoor!].
In de speler draait een ingetogen versie van A hard rain's a-gonna fall, een versie opgenomen niet lang nadat Dylan het nummer schreef, en terwijl de woorden van A hard rain's a-gonna fall via mijn oren binnenkomen om rond te zingen binnen de wanden van mijn schedel, denk ik aan het plan, de belofte van al weer maanden geleden om nog eens over A hard rain's a-gonna fall te schrijven. Maar hoe moet er over dit epos geschreven worden zonder in de valkuil te vallen wéér de Cuban missle crisis aan te halen. A hard rain's a-gonna fall is meer dan alleen de link met de dreiging van de atoombom.
Ik moet toch eens de moed vinden om het eerste woord over A hard rain's a-gonna fall op papier te zetten, na het eerste woord volgt de rest wel.
En dan is er de in 2007 opgenomen versie van A hard rain's a-gonna fall nog, waar is die gebleven? In de archieven zoeken, opnieuw luisteren.
Altijd opnieuw.
Hoe vaak heb ik A hard rain's a-gonna fall al gehoord in dit leven? In hoeveel uitvoeringen? Om nog maar te zwijgen van Mr. Tambourine man of Blind Willie McTell, om er eens twee te noemen.
Ik voel me bevoorrecht dat ik twee keer Blind Willie McTell heb mogen horen terwijl Dylan voor mijn snuffert op het podium stond.
En tegelijkertijd heb ik de pest in dat ik niet bij het concert in Rotterdam was in 1987, of 1978, of nog beter, in Parijs of Londen in 1966.
Isle of Wight in 1969.
Ik ben te laat geboren en daarna heb ik Dylan te laat ontdekt. Natuurlijk zijn er de opnames, maar aanwezig zijn is toch een ander verhaal.
En na de pest in hebben, komt het genot van wat er wel is, waar ik wel ben geweest. De muziek die nu draait, Going, going, gone.
Het is heerlijk om een zondagochtend door de vingers te laten glippen met Dylan op de achtergrond.
Laat Dylan maar zingen, ik luister wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten