Dylan kort #289

Dominee in kerstsfeer (met dank aan Dylan) op de website van Trouw.
Morgen is het een maand geleden dat Christmas in the heart in Nederland in de winkels voor het eerst te koop werd aangeboden. Na aanschaf heb ik het album twee keer gedraaid, daarna nog een paar keer enkele losse tracks, nooit meer het hele album van begin tot eind. De cd staat nu al een paar weken in de kast te wachten op de kerst. De meeste stukken op het net, de meeste reacties op deze blog voorspelden in grote lijnen een gelijk verhaal, vlak na aanschaf één of meerdere malen luisteren, daarna opbergen tot kerst. Is die voorspelling ook uitgekomen, of draai je Christmas in the heart ook nu nog regelmatig? Laat het me weten via reacties of via de e-mail.

Wanneer je met google naar afbeelding van Dylan zoekt, is de hier rechts afgebeelde bewerking van een still uit de openeningscene van Dont look back één van de eerste afbeeldingen die je vindt. De eerste keer dat ik deze afbeelding zag, kon ik er wel om lachen, maar nu, nadat ik 'm tientallen malen gezien heb, is de lol voor mij er wel een beetje af. En met het risico als een zuurpruim, die geen enkele kritiek op zijn 'held' kan verdragen, versleten te worden, zeg ik dat het maar eens klaar moet zijn met de aanname dat Dylan niet kan zingen. Ik schrijft bewust 'aanname' omdat de bewering dat Dylan niet kan zingen bijna altijd wordt uitgesproken door mannen / vrouwen die niet de moeite hebben genomen om eerst zelf te luisteren voor ze hun oordeel geven.
Goed, ik ben een zuurpruim, het zij zo.
Dylan is een briljant zanger die in de manier waarop hij met de frasering, intonatie, enz. van de woorden speelt, de gezongen tekst een extra betekenislaag weet te geven.
Ik moet in de loop der jaren tientallen, zo niet honderden verschillende uitvoeringen van Dylan van It's  alright, ma (I'm only bleeding) gehoord hebben. Zeggen dat ze allen uniek zijn, allen van elkaar verschillen zou een grove overdrijving zijn, maar tussen al die uitvoeringen van It's alright, ma (I'm only bleeding) zitten versies met verschillende ladingen, verschillende grondtonen, als woede, verdriet, bespiegeling, enz. Dit is terug te voeren op de zangkwaliteiten van Dylan.
Natuurlijk heeft Dylan geen 'schone' stem, zoals een operazanger, maar daarin ligt ook niet de kracht van Dylan-de-zanger, de kracht van Dylan-de-zanger ligt in het verhalen vertellen. Dylan zingt niet, hij leeft zijn verhaal, zijn songs op het moment dat hij de woorden door zijn mondholte laat rollen voor hij ze in de microfoon spuugt.
Luisteren naar Dylan-de-zanger is niet luisteren met in het achterhoofd de gedachte hoe knap het is dat de zanger zo mooi kan zingen, luisteren naar Dylan-de-zanger is het vertelde verhaal ingezogen worden, de voor het voetlicht geworpen emotie in je donder voelen.
Dylan is een briljant zanger.
Dat hoeft niemand met me eens te zijn, ik schrijf niet om zieltjes te winnen, maar hou op met beweren dat Dylan niet kan zingen zonder eerst geluisterd te hebben.