release Tell tale signs

Gisteren naar de platenzaak voor Tell tale signs. De 1cd (20 euro) en 2 cd (25 euro) versie zijn gisteren in de verkoop gegaan. De release van de luxe 3cd versie is uitgesteld tot 20 oktober. De vinyl versie verschijnt op 4 november.
De prijs voor de luxe 3cd versie zal rond de 145 euro bedragen, de vinyl versie rond de 100 euro.
iTunes Duitsland verkoopt songs van de 3cd versie per stuk. (5 oktober: inmiddels zijn alleen cd 1 en 2 nog beschikbaar)
Voor de cover van de 1cd en de 2cd versie is dezelfde foto (uiteraard) gebruikt, maar in een andere kleur afgedrukt. (zie foto) De 2cd versie bevat een uitgebreid boek met linernotes van Larry "Ratso" Sloman, veel (deels) nooit eerder geziene foto's en uitgebreide trackinformatie.
De 1cd versie, zeker gezien het kleine prijsverschil tussen de 1cd en de 2cd versie, is alleen voor verzamelaars interessant.
In antwoord op de vraag van Jesper "hoe IS ie" even kort: beter dan ik had verwacht (en ik had hoge verwachtingen). De schoonheid van Mississippi had me, na het downloaden vorige week, al uit mijn schoenen geslagen van ontroering, en daar komen zeker nog een track of 5 a 10 bij. Most of the time is minstens zo schitterend. De outtakes van Time out of mind zijn allen stuk voor stuk een release waardig en doen niet (veel) onder voor de tracks / versies die wel op Time out of mind verschenen. Ik moet wel bekennen dat ik aanvankelijk niet heel weg was van de tweede versie van Mississippi, maar na een aantal draaibeurten is ook deze track onder mijn huid gekropen.
Someday baby is een compleet andere song dan de versie die op Modern times verscheen. Miss the Mississippi is schitterend, het is jammer dat er niet meer tracks van de Bromberg-sessies op Tell tale signs terecht zijn gekomen.
Van de live-tracks springt vooral The girl on the greenbriar shore er in positieve zin uit.
Kortom, ik verkeer voornamelijk in een jubelstemming.
Toch valt er wel wat - naar mijn smaak - aan te merken. De tweede versie van Dignity vind ik minder geslaagd. Ook blijft een album als dit een verzameling songs en wordt het nooit een 'echt' album. Desalniettemin is er op deze 2 cds, in ieder geval voor mij, meer dan genoeg om van te genieten. Dit album bewijst opnieuw dat Dylan ook in en na de jaren tachtig is staat is geweest om briljante muziek te maken die weet te ontroeren, te rocken en te overtuigen.
Ik kijk uit naar het moment dat ook de 3cd versie op de markt verschijnt.
6 oktober, aanvullingen op de reactie van Floater: meer over het artikel van Peter Mestach in de Standaard van 9 juni 2008 hier. Een vergelijking tussen de tracks die door Peter Mestach genoemd werden in zijn artikel en de uiteindelijke tracklist van Tell tale signs vind je hier.
Ik geloof niet dat Columbia n.a.v. het artikel van Mestach heeft besloten de tracklist te wijzigen. Mestach heeft of een vroege, later gewijzigde, tracklist gezien, of is een fantast.