27 - Down in the Groove
Uitgebracht: 13 mei 1988
Fotograaf: Peter
Carni
Art-director: Rick
Griffin
In juli 1987 staat Bob Dylan, begeleid door Tom Petty and the Heartbreakers voor enkele concerten geprogrammeerd op een double bill met Gratefull Dead. Omdat de Dead nogal wat nummers van Dylan covert, is die zelfs bereid om enkele songs mee te spelen als gast tijden hun optredens.
“We hielden altijd al van zijn muziek,”
verklaart Jerry Garcia later, “en nog steeds. Dat was iets wat we altijd al
wilden doen: Bob Dylan en The Grateful Dead. Dus toen we hem tegenkwamen [in
‘86] en we over [een gezamenlijke tournee] begonnen, zei hij oké.”
Die tournee komt er de volgende zomer. Vooraf
repeteren ze in Club Front, San Rafael,
California. Dylan heeft zelfs geen gitaar meegebracht. Hij mag er één
kiezen uit de collectie van Bob Weir. Bob gaat voor een roze exemplaar. “Hij kwam langs voor een week of twee, drie,”
gaat Garcia verder. “We repeteerden en probeerden wat uit. We speelden wat
dingen en hadden plezier en trokken met elkaar op.”
Dylan
maakt van de gelegenheid gebruik om voor twee nummers samen te werken met de tekstschrijver
van de band: Robert Hunter. Wanneer hij die songs op 16 juni opneemt, komen
drie leden van de groep (Jerry Garcia, Bob Weir en Brent Mydland) meezingen.
Tussen
4 en 26 juli 1987, speelt Dylan dan zes shows met Grateful Dead: eerst speelt
de Dead een set van zo’n twee uur, waarna de band optreedt als backing band
voor Bob. Achteraan op het podium staat
een groot olieverfschilderij van de legendarische ontwerper van posters, Rick
Griffin. Griffin heeft met zijn
hoesontwerpen voor de band, grotendeels het imago van Grateful Dead bepaald.
Het geheel bestaat uit vijf multiplex
panelen, elk 1,20 m op 2,40 m.
Centraal staat een stoomlocomotief, refererend aan Dylans Slow Train Coming.
Aan de linkerzijde: een doodshoofd, met mondharmonica en rozen, beelden die
samen verwijzen naar het imago van de begeleidingsband. Aan de andere zijde prijkt het hoofd van Dylan, ten tijde
van Bringing It All Back Home, met een bliksemstaaf weerspiegeld in de
glazen van zijn zonnebril. Bovenaan een groot logo "Dylan & the
Dead". Het geheel wordt omgeven door stralen die uit de centrale scène
komen.
Griffin
had eerder al een ontwerp gemaakt voor Dylans vorige elpee, Knocked Out
Loaded, maar dat werd uiteindelijk niet gebruikt.
Ook dit keer krijgt hij, via Dylans management de opdracht om een ontwerp
te maken voor de hoes. De wat vage omschrijving is een “psychedelisch ontwerp”.
Dat zou een kolfje naar de hand moeten
zijn voor de man die beroemd is geworden door zijn legendarische posters in de
San Francisco scene van de jaren zestig.
De kunstenaar is echter inmiddels geëvolueerd en komt met een heel
ander ontwerp: een acrylschilderij van een ruiter in een canyon, met een
vrouwenfiguur zichtbaar in de wolken (in de sfeer van Griffins bekende poster
‘Pacific Vibrations’). Opvallend is dat de man achterstevoren op zijn paard zit.
Griffin verwijst hiermee naar de heyokha, een figuur uit de cultuur van de
Lakota Indianen. De heyoka is een tegendraadse nar en satiricus. Om de duistere krachten af te wenden, spreekt hij
achterstevoren en beweegt op een tegengestelde manier dan de mensen om hen
heen.
De platenmaatschappij vreest echter dat de afbeelding zonder duiding
onbegrijpelijk zal zijn en de samenwerking met Griffrin wordt stopgezet. Het
oorspronkelijke schilderij gaat verloren in een brand, maar een aantal schetsen
en voorstudies zijn bewaard gebleven.
In plaats daarvan wordt gekozen voor een meer conventionele foto.
Peter Carni, een commercieel fotograaf uit Playa del Rey, is aanwezig wanneer
Dave Stewart van Eurythmics een video clipje draait voor ‘Emotionally Yours’
van Empire Burlesque. De opnamen vinden plaats in oktober 1986 in een
kerk in Hollywood. Carni portretteert Dylan in het halfduister. Het is haast
een clichébeeld van de zanger, gezeten voor een piano, spelend op een akoestische
gitaar.
Achterop staat nog een afbeelding van Dylan. Dit keert staat de
zanger op een laag podium, ergens buiten opgesteld. Op de achtergrond is een
‘No parking’ teken zichtbaar. Het podium is opgesteld tussen een (school ?)bus
en een auto. Er staat een drumkit opgesteld en er zijn vlaggen en een
overhangende doek die de muzikanten moet beschermen tegen de
weersomstandigheden. Vlak voor Dylans voeten hangt een doek, mogelijk met de
naam van de sponsor of de gelegenheid van het optreden - dat verder onbekend
blijft.
Hij is in gesprek met een vrouw die op de stoep voor hem staat. Waarschijnlijk is
het een van de Queens of Rhythm - wellicht zijn vrouw Carolyn Dennis.
Uitgebracht: 6
februari 1989
Tekening: Rick
Griffin
Fotograaf binnenhoes: Herb
Greene
Art-director: Allen Weinberg
Wanneer twee jaar na de feiten alsnog een live-elpee verschijnt van de tournee van Dylan en de Grateful Dead, wordt ervoor gekozen om het olieverfschilderij van Griffin dat als achtergrond diende, weer te geven op de hoes. Derde keer, goede keer voor de kunstenaar, zullen we maar denken.
Ook de foto op de binnenhoes, waarop Dylan staat afgebeeld omringd door zijn gelegenheidsbegeleiders, is recyclage. De foto van Herb Greene werd oorspronkelijk gebruikt voor posters van de optredens.
~ * ~ * ~
3 opmerkingen:
Heb de foto op de achterzijde van Down the groove altijd fascinerend gevonden. Nog nergens heb ik het verhaal achter dit beeld gevonden. Het lijkt of Dylan een soundcheck doet vlak voor een optreden op een buurtfeest ofzo. De vrouw voor het kleine podium lijkt haar handen bij haar oren te houden om zo beter te kunnen horen wat Dylan zegt.
Mocht iemand enige info hebben over dat 'buurtfeest, dan ben ik zeer geïnteresseerd. Ik heb er nooit iets over gehoord of gelezen.
Op het Expecting Rain forum wordt gesuggereerd dat het een set-up zou zijn voor een opname van de film Hearts of Fire. Een plausibele verklaring, lijkt me.
Een reactie posten